"ครูฮะ คุณดอกไม้จะบานอีกมั้ยฮะ" เด็กน้อยหันไปถามคุณครูผู้น่ารักหลังใช้ฝักบัวอันน้อยช่วยฮารุกะรดน้ำแปลงดอกไม้หลังอาคารเรียน เสียงใสแฝงความซุกซนทำให้คนเป็นครูยิ้มเอ็นดูออกมาก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวแทนคำชม

"ถ้ายูกิคุงช่วยรดน้ำให้คุณดอกไม้ทุกวัน คุณดอกไม้จะต้องบานแน่ ๆ "

"งั้นยูกิจะช่วยครูรดน้ำทุกวันเล้ย! " เด็กน้อยยิ้มร่าพร้อมกับชูมือขึ้นเหนือหัว ดวงตาเป็นประกายและรอยยิ้มรับเข้ากับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา พาลให้ความน่ารักของเด็กน้อยมีมากกว่าเดิม

ฮารุกะยิ้มตอบ ก่อนจะรดน้ำดอกไม้ต่อพร้อมกับร้องเพลงประสานกับยูกิที่แปลงดอกไม้หลังอาคารเรียน เสียงสดใสก้องกังวานดังทำลายความเงียบงัน หลังจากที่รดน้ำแปรงดอกไม้ข้างหน้าจนพอใจแล้ว ยูกิก็เดินไปรดน้ำดอกไม้ที่ไกลออกไปอีกหน่อย แต่เพราะไม่ทันระวังเท้าเล็ก ๆ ของยูกิจึงเหยียบเข้ากับกิ่งไม้ มันกระดกปลายอีกด้านขึ้นมาข่วนขาของยูกิจนเลือดไหลซิบ ความเจ็บแปล๊บที่แล่นเข้าสู่ร่างกายทำให้เด็กน้อยเผลอร้องออกมา

"โอ๊ย! " เด็กน้อยน้ำตาคลอ ก้มมองขาตัวเองที่มีรอยข่วนเล็ก ๆ ปรากฏ คนโตกว่ารีบวิ่งเข้ามาดูอาการทันที ฮารุกะนั่งยอง ๆ มองขาของยูกิก่อนเงยหน้าสบตากับดวงตากลมโตฉ่ำน้ำตา

"ฮึก...ยูกิเจ็บฮะ กิ่งไม้ข่วนยูกิ"ยูกิฟ้องพร้อมกับสะอื้นออกมาไม่หยุด ฮารุกะเห็นแบบนั้นก็รีบพาเด็กน้อยไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ ๆ แล้วก้มลงดูแผลของยูกิดี ๆ ที่ขาของยูกิมีแผลขนาดยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรได้

"ยูกิต้องตัดขาทิ้งมั้ยฮะ…" น้ำเสียงไร้เดียงสาถามปนกับเสียงสะอื้น ยูกิปาดน้ำตาออกป้อย ๆ และมองฮารุกะตอบคำถามด้วยใจที่ลุ้นระทึก

"ไม่ครับ ไม่ต้องตัดขาทิ้ง" ฮารุกะตอบด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ส่งยิ้มหวานให้เพื่อปลอบใจเด็กน้อยตรงหน้า

"จริง ๆ นะฮะ"

"อื้อ ครูไม่โกหกยูกิหรอก" ฮารุกะยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ครูมีที่แปะ ๆ มั้ยฮะ ฮึก…"

"ที่แปะ ๆ? " ฮารุกะทวนคำ ก่อนจะถามกลับ

"หมายถึงปลาสเตอร์ยาใช่มั้ย"

"ฮะ…" ยูกิพยักหน้าช้า ๆ ฮารุกะยืนขึ้นแล้วหยิบเอาปลาสเตอร์ยาที่เตรียมเผื่อไว้ออกมา

"เดี๋ยวครูแปะให้นะ"

"เป่าให้ยูกิก่อนนะฮะ…" ยูกิเอ่ยเสียงอ้อน ฮารุกะหัวเราะก่อนย่อตัวลงและพ่นลมใส่แผลของยูกิเบา ๆ

"เดี๋ยวก็หายครับคนเก่ง" ครูปลอบ แกะปลาสเตอร์ยาออกแล้วแปะลงบนผิวขาว ๆ ของเด็กน้อย เงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้ยูกิและลูบหัวเบา ๆ

"ฮึก...ถ้าปะป๊ารู้...ปะป๊าจะดุยูกิมั้ยฮะ" ยูกิสะอื้นถาม ฮารุกะย้ายที่ไปนั่งข้าง ๆ เด็กน้อยก่อนจะถามกลับ

"ปะป๊าของยูกิเป็นคนเข้มงวดหรอ"

"ไม่ฮะ" ยูกิส่ายหัว "ปะป๊าใจดีมาก"

"ใจดีมากเลยหรอ"

"ฮะ ปะป๊าชอบตามใจยูกิ แต่เวลาโกรธปะป๊าน่ากลัวมากเลย เหมือนปีศาจ"

"ฮ่า ๆ ๆ เหมือนปีศาจเลยหรอ"

"ใช่ฮะ" ยูกิยืนยันก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย

"ตอนเด็ก ๆ ครูมีแผลมั้ยฮะ"

"มีสิ ตอนเด็ก ๆ ครูซนมาก มีแผลเต็มตัวเลย"

"มีตรงไหนบ้างหรอฮะ" เด็กน้อยถามด้วยดวงตาเป็นประกาย ฮารุกะนึกย้อนไปถึงตอนเป็นเด็กและชี้ไปจุดนู้นจุดนี้เท่าที่จะนึกออก

"แล้วเจ็บตรงไหนมากที่สุดหรอฮะ"

"ตรงนี้…" ฮารุกะยิ้มจางพลางเลื่อนนิ้วไปชี้ที่หน้าอก แผลที่เจ็บที่สุดเมื่อยังเป็นเด็กคือแผลที่หัวใจ

ที่จนตอนนี้เขายังไม่รู้สึกว่ามันหายดี มีก็แต่เฉยชาจนไม่รู้สึกแล้วมากกว่า ทั้งความเหงา ความโดดเดี่ยว และความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งยังคงติดอยู่ตรงนี้ไม่มีวันจางหาย

"ยูกิ!? " น้ำเสียงร้อนรนที่ดังขึ้นมาข้างหน้าทำให้ฮารุกะหลุดออกจากห้วงของความทรงจำ เขากะพริบตาปริบ ๆ มองดูผู้ชายในชุดสูทเบื้องหน้าที่วิ่งเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรนก่อนมาหยุดอยู่ตรงหน้า

"แฮ่ก...มาอยู่...ที่นี่...นี่เอง" เท็ตสึยะหอบเอาอากาศเข้าปอด ยกมือขึ้นเสยผมที่ยุ่งเหยิงไปข้างหลังด้วยสีหน้าติดจะดุอยู่หน่อย ๆ ที่เด็กน้อยมาวิ่งซนหลังอาคารเรียนแทนที่จะรออยู่ในห้อง ต้องให้เขาวิ่งหาจนทั่วด้วยความเป็นห่วงกว่าจะเจอ

"ปะป๊า!! " ยูกิร้องพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง กระโดดลงจากม้านั่งและวิ่งไปกอดขาของเท็ตสึยะที่พึ่งมารับเขาที่โรงเรียนเป็นครั้งแรก แขนเล็ก ๆ โอบรอบท่อนขาแข็งแรงก่อนเงยหน้ายิ้มยิงฟันจนตาปิด ยูกิใช้แก้มนุ่มนิ่มถูไถออดอ้อนเหมือนลูกแมวตัวหนึ่งแล้วช้อนตามองปะป๊าที่ยืนทำหน้าดุใส่ตนอยู่

"ปะป๊า วันนี้ยูกิช่วยครูฮารุกะรดน้ำคุณดอกไม้ด้วย ยูกิเก่งมั้ยฮะ" เด็กน้อยอวดเสียงใส นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับคาดหวังกับคำชมจากปะป๊า สีหน้าและน้ำเสียงมีความสุขทำให้ความโกรธในใจของเท็ตสึยะค่อย ๆ หายไป แล้วแทนที่ด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

"เก่งมากเลยยูกิ" เท็ตสึยะว่าแล้วอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาหอมซ้ายหอมขวา ปลายจมูกที่ปัดป่ายแก้มแผ่วเบาราวกับขนนกทำให้ยูกิรู้สึกจั๊กจี้ เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก พยายามดันหน้าปะป๊าออกแต่ก็ไม่เป็นผล

คนที่นั่งมองภาพครอบครัวข้างหน้าระบายยิ้มจางแต่ว่าดวงตาแฝงแววเจ็บปวด หัวใจของเขามีความสุขที่ได้เห็นภาพน่ารักข้างหน้า แต่ก็อดรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้เลยที่ไม่มีความสัมพันธ์แบบนี้กับพ่อแม่บ้าง เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากำลังอิจฉายูกิอยู่ลึก ๆ ที่มีพ่อที่รักและเอ็นดูเขามากขนาดนี้

เขาเอง...ก็อยากจะมีแบบนี้บ้างเหมือนกัน

"ไปโดนอะไรมา" เท็ตสึยะขมวดคิ้ว ไล่นิ้วลูบผ่านปลาสเตอร์ยาเบา ๆ

"โดนกิ่งไม้ข่วนมาฮะ" ยูกิตอบเสียงอ้อมแอ้ม พอเห็นแบบนั้นฮารุกะก็ลุกขึ้นมา และโค้งตัวลงขอโทษเท็ตสึยะทันที

"เป็นเพราะผมไม่ระวัง ยูกิเลยมีแผล…"

"แล้วทำไมนายถึงต้องพายูกิมาข้างนอกด้วยล่ะ"

"ผมกลัวยูกิรอนาน ๆ ในห้องจะเบื่อเลยพามาเปลี่ยนบรรยากาศน่ะครับ"

"งั้นก็ช่างมันเถอะ ฉันเองก็ผิดที่มาช้า ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลยูกิให้จนถึงป่านนี้"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ" ฮารุกะยิ้ม รอยยิ้มของฮารุกะทำให้เท็ตสึยะรู้สึกคุ้นเคยแปลกประหลาด แต่ว่าเขาก็พยายามไม่คิดอะไรและพาเด็กน้อยของตัวเองกลับบ้าน

เท็ตสึยะและยูกิต่างโบกมือบ๊ายบายครูคนน่ารัก หลังจากนั้นก็กลับบ้านไป ส่วนฮารุกะพอเสร็จธุระที่โรงเรียนแล้วเขาก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านบ้างตามประสา ฮารุกะเดินขึ้นไปอาบน้ำในห้องน้ำ สายชุดชั้นในลายลูกไม้แบบไร้โครงและฟองน้ำถูกปลดออกมา ตามด้วยกางเกงในสีขาวตัวจิ๋วที่เคลื่อนผ่านท่อนขาจนสิ้นสุดปลายเท้า ฮารุกะนำชุดชั้นในของตัวเองไปซักตาก จากนั้นเขาก็เริ่มอาบน้ำและทำความสะอาดร่างกายทุกซอกทุกมุมจนร่างกายของเขามีแต่กลิ่นหอมฟุ้งของสบู่ชวนสบายจมูก

ฮารุกะพาร่างกายเปลือยเปล่าของตนเองมาหยุดหน้าตู้เสื้อผ้า ดวงตากลมโตมองหาชุดที่อยากจะถ่ายให้พี่บอสของเขาเชยชมในวันนี้ ก่อนที่เขาจะหยิบเอากางเกงในลูกไม้ที่ติดกับถุงน่องตาข่ายมาใส่ ตามด้วยผ้าซีทรูเนื้อบางที่เผยผิวกายขาวให้เห็น เสร็จทุกอย่างแล้วฮารุกะก็เอาหน้ากากมาใส่ปิดบังตัวตน ตั้งกล้องมือถือเพื่อถ่ายวิดีโอลามก

คนน่ารักนั่งขยับขาเป็นรูปตัวเอ็ม บีบเจลหล่อลื่นใส่ฝ่ามือ ชโลมมันที่ช่องทางรัก แล้วค่อย ๆ ชำแรกนิ้วเข้าไปภายในโพรงอุ่นร้อนเพื่อเตรียมพร้อม

มิโดริยะ...ฮารุกะ คุณครูอนุบาลที่แสนใจดี เรียบร้อย และน่ารักในสายตาของคนนอก ความจริงแล้วเขาไม่ใช่คนใสซื่ออย่างที่ใครหลายคนคิด จิตใจของเขาเข้าขั้นหมกมุ่นกับเรื่องอย่างว่า แถมฮารุกะก็นับได้ว่าเชี่ยวชาญเรื่องยั่วกำหนัดผู้ชายด้วยกันเอง ผ่านภาพวาบหวิวและชุดต่าง ๆ ที่จ่ายเงินซื้อมาสนองความใคร่ ใครต่อใครต่างก็คิดว่าฮารุกะใสซื่อมากจนไม่รู้จักเรื่องอะไรแบบนี้ ทั้งที่ความจริงมันไม่ใกล้เคียงเลยแม้แต่น้อย

คล้อยหลังภาระหน้าที่การงาน ฮารุกะหาเวลาช่วยตัวเองบ่อยมาก ๆ

และนี่คือความลับของฮารุกะ ความลับที่เขาไม่คิดจะบอกใคร เขาเป็นคนเซ็กซ์จัด ทั้งยังชอบการใส่เสื้อผ้าผู้หญิง ชอบเห็นผู้ชายทั้งหลายกรีดร้องแทบขาดใจเมื่อเห็นเขาลงภาพวาบหวิวของตนเอง ทั้งคอมเมนต์หยาบโลนและความหื่นกระหายผ่านตัวอักษรที่ทำให้เขามีอารมณ์ รวมถึงเรื่องที่ว่าเขารักใครบางคนผ่านการพูดคุยจากแอพพอร์นแอพนี้ด้วย

คุณป๋ากระเป๋าหนักของเขา ฮารุกะชอบผู้ชายคนนั้นเพราะอีกฝ่ายเป็นคนที่เขาคุยด้วยแล้วสบายใจ เขาสามารถระบายได้ทุกเรื่องกับผู้ชายคนนั้น และทุกครั้งฮารุกะก็จะได้รับคำแนะนำดี ๆ มา นอกจากนี้เขายังมีความสุขยามได้พูดคุยกับอีกคนด้วย

และเรื่องนี้ฮารุกะไม่คิดจะบอกให้อีกฝ่ายรู้

เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขากลัวจึงไม่กล้าพูดออกไป แต่กลัวอะไรอยู่ฮารุกะก็ไม่อาจหาคำตอบให้แก่ตนเองได้

บางทีเขาอาจจะกลัวที่จะถูกเกลียด ถึงผู้ชายคนนั้นชอบที่เขาใส่เสื้อผ้าแบบนี้ แต่เขาจะถูกรังเกียจไหมที่ตัวเองเป็นครูแท้ ๆ แต่กลับมาทำตัวร่านแบบนี้

บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ฮารุกะกำลังกลัว

แต่ถ้าจะพูดแบบนั้นใส่ฮารุกะก็อยากสวนกลับไปเหมือนกันว่า 'เป็นครูก็อยากถูกกอดเป็นโว้ยย!!! ' แต่เขาไม่กล้าพอที่จะพูดแบบนั้น

ฮารุกะคิดว่าชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ดีมากพออยู่แล้ว เขาทั้งได้ดูแลเด็ก ๆ ที่น่ารัก และปกปิดตัวตนของตนเองยามทำสิ่งที่อยากเพื่อเซฟจุดยืนของตัวเองในสังคมไว้

ในแอปพอร์น ฮารุกะสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างอิสระ เขาสามารถใส่ชุดพวกนั้นถ่ายรูปได้โดยไม่มีใครตราหน้าเขาว่าเป็นไอ้โรคจิตที่วิปริตใส่ชุดผู้หญิง แม้มันจะถูกเรียกว่าเป็นมุมมืดแต่สำหรับฮารุกะแล้วมันคือแสงสว่าง ใต้แสงสปอตไลท์ที่ฉายลงมา เขาเปล่งประกายได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตนเอง เป็นแบบที่ตัวเองอยากเป็น ทำแบบที่ตัวเองอยากทำ อิสระแบบนี้นอกจากแอปพอร์น ฮารุกะก็ไม่รู้ว่าจะไปหาได้จากที่ไหนอีกแล้ว

นิ้วของฮารุกะที่ชำแรกเข้าสู่ร่างกายขยับรุกล้ำลึกขึ้นไปเรื่อย ๆ สัมผัสความรู้สึกยามตอดรัดบางสิ่งบางอย่าง เขารู้ดีว่าภายในนั้นตอดรัดความเป็นชายได้แน่นขนาดไหน นัยน์ตาฉ่ำวาวด้วยความปรารถนาจ้องมองกล้องโทรศัพท์ที่กำลังบันทึกความลามกของเขาทุก ๆ ท่วงท่า ฮารุกะร้องครางพลางใช้มืออีกข้างขยำหน้าอกของตนเอง เรียวนิ้วจีบเข้าหากัน รังแกหัวนมน่ารักจนแข็งชันดูลามก คนน่ารักขยับไปทำอีกข้างจนหัวนมทั้งสองแข็งชันชัดเจน

ฮารุกะถอดนิ้วที่ชุ่มไปด้วยเจลหล่อลื่นออก ก่อนเปลี่ยนมาใช้ดิลโด้สีหวานในการช่วยตัวเอง

หัวหยักจำลองสีชมพูจ่อที่รอบรอยจีบ ฮารุกะค่อย ๆ ดันมันเข้าไปข้างในช้า ๆ ให้ภายในร่างกายได้สัมผัสกับความเป็นชายปลอม ตัวของเขาตอดรัดมันตุบ ๆ อย่างหิวกระหาย ฮารุกะดันความเป็นชายปลอมจนมันกระแทกเข้ากับต่อมลูกหมาก

"อ๊ะ! " ความรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าชอร์ตทำให้ฮารุกะเผลอเกร็งตัว ช่องทางหลังของเขาพลันตอดรัดดิลโด้นั่นแน่นจนขยับแทบไม่ได้ ฮารุกะผ่อนลมหายใจออก พยายามผ่อนคลายตัวเองแล้วดันความเป็นชายเทียมเข้าไปใหม่ เสร็จแล้วก็ขยับตัวเปลี่ยนท่าให้ในวิดีโอมีแค่สะโพกขาวของเขาที่กำลังมีความเป็นชายเสียบคารูอยู่ สวิตช์ที่ในมือถูกกด ความเป็นชายนั่นก็สั่นเบา ๆ ทำเอาเขาเสียววาบไปทั่วช่องท้อง

"อะ...หะ...อ๊าา" ภายในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงครวญครางของครูอนุบาลที่ดังกังวาน ฮารุกะหลับตา สมองของเขาเริ่มสร้างจินตนาการขึ้นมาว่าสิ่งที่อยู่ในร่างกายของเขาตอนนี้คือความเป็นชายของผู้ชายคนนั้น มันใหญ่และแทรกเข้ามาในร่างกายของเขาจนรู้สึกดีไปทั้งร่างกาย ชายคนนั้นกระแทกกระทั้นความเป็นชายของตนเองเข้าออกภายในตัวของเขา ก่อนจะเอามือมาเล่นกับหัวนมลามกที่เขาปลุกเร้าจนมันแข็งชัน หลังจากนั้นก็โน้มกายลงมาครางชื่อของเขาชิดใบหู น้ำเสียงแหบพร่าที่ผสานกับลมหายใจทำให้ฮารุกะรู้สึกดีจนไม่รู้จะบรรยายความสุขในตอนนี้ยังไง

"ฮารุกะ…"

"อะ...อ๊าา"

"ชอบให้ทำท่านี้งั้นหรอ"

"อื้อ ฮารุกะ...ฮารุกะชอบ…"

"หึ เด็กร่าน" เสียงและการแสยะยิ้มมุมปากในจินตนาการทำให้ฮารุกะหัวใจเต้นรัว เขาร้องครางออกมาไม่ยอมหยุดและเหลียวหลังกลับมาขยับแท่งดิลโด้เข้าออก ให้เหมือนกับความเป็นชายของชายคนนั้นกำลังแทรกเข้ามาและถอดออกไปจริง ๆ ยิ่งนึกถึงเขาคนนั้นความรู้สึกของฮารุกะก็มีมากกว่าเดิม จนในที่สุดความเป็นชายของเขาก็ฉีดพ่นน้ำกามเหนียวข้นออกมา ฮารุกะพลิกกลับไปนอนแผ่บนเตียง ค่อย ๆ ดึงดิลโด้ออกมา มองสีหน้ากระหายในกามของตนเองและช่องทางรักที่กำลังฮุบเอาอากาศแทนสิ่งที่พึ่งถูกนำออกไป

นัยน์ตากลมโตสวยจดจ้องจอวิดีโอ ก่อนที่เรียวนิ้วจะปาดเอาคราบขาวขุ่นที่หน้าท้องมาจ่อปาก ปลายลิ้นเล็ก ๆ ตวัดกวาดเอาคราบน้ำราคะเข้าไปในปาก สายตาของฮารุกะยังคงเต็มไปด้วยความต้องการและเชื้อเชิญคนที่กำลังจะได้ดูวิดีโออันนี้ในอีกไม่ช้า คนน่ารักขยับนิ้วที่ถูกเลียจนชุ่มไปด้วยน้ำลายเข้าไปในโพรงปาก จากนั้นก็ดูดมันเหมือนกับว่ากำลังดูดความเป็นชายของใครอีกคนจนมีเสียงจ๊วบจ๊าบน่าอายดังออกมา พอฮารุกะทำจนพอใจแล้วเขาก็ถอดนิ้วออกมาช้า ๆ น้ำลายที่เชื่อมระหว่างโพรงปากกับเรียวนิ้วค่อย ๆ ขาดออกจากกันช้า ๆ ฮารุกะเปลี่ยนจากท่านอนมาคลานเข่า แล้วเขาก็คลานไปกดบันทึกวิดีโอที่ถ่ายเสร็จแล้ว จากนั้นก็จัดการส่งมันไปให้คุณป๋ากระเป๋าหนักที่ป่านนี้น่าจะเลิกงานแล้ว

 

 

 

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ก๊อก ๆ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : มีของขวัญมาส่งครับ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ // ส่งวิดีโอ

Boss : โอ้…

Boss : ให้ตายสิ

Boss : ทำไมนายถึงยั่วได้ขนาดนี้นะ

Boss : เห็นท่าทางร่าน ๆ นั่นแล้วอยากสั่งสอนนายชะมัด

Boss : อยากจับนายกดลงกับเตียง แล้วแทนที่ดิลโด้ด้วยไอ้นั่นของฉัน

Boss : แล้วฉันจะทำให้นายไปถึงสวรรค์เลยคอยดูสิ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : งั้นก็ทำเลยสิครับ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ทำให้ผมไปถึงสวรรค์…

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ด้วยไอ้นั่นของคุณ

 

 

 

ฮารุกะขยับมือลงไปที่หว่างขา ใช้นิ้วปาดเนื้อรอบรอยจีบเบี่ยงไปข้าง ๆ จนพอเห็นรูเล็ก ๆ ที่พึ่งผ่านการทำศึกกับดิลโด้มาหมาด ๆ ช่องทางรักของฮารุกะมันยังเต้นตุบ ๆ อยู่จนเขารู้สึกได้ ฮารุกะเปิดกล้อง ถ่ายรูปและส่งภาพแสนลามกไปให้คนที่อยู่อีกฝั่งของจอ

 

 

 

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ดูสิว่ามันโหยหาคุณขนาดไหน

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : มากอดผมแรง ๆ สิ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ผมอยากได้มันใจจะขาดอยู่แล้ว

Boss : ของฉันอันเท่าแขน นายรับไหวหรอ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ไหวสิ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ดีเลยด้วย ผมชอบของใหญ่

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : แต่ผมว่าคุณโม้มากกว่า

Boss : โห เดี๋ยวส่งภาพให้ดูเลย

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ส่งมาเลย >_<

Boss //ส่งภาพท่อนเอ็นของตัวเองที่กำลังถูกชักอยู่

Boss : อันขนาดนี้ไหวหรอเราอะ

 

 

 

ฮารุกะเลียปากก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ สายตายังคงมองจอไม่กะพริบ มันใหญ่… ใหญ่มากจริง ๆ ถึงขนาดจะไม่เท่าแขนอย่างที่ว่าแต่ว่าความใหญ่โตนั่นก็ทำเอาเขาเสียวได้แล้ว ช่องทางรักของเขาเต้นตุบ ๆ ร้องหาความใหญ่โตนั่นในทันที เขาอยากได้มัน อยากให้สิ่งใหญ่โตนั่นทะลวงร่างกายของเขาจนแหลกสลายเป็นผุยผง เอาให้เขาร้องหาชีวิตเพราะสำลักความเสียวซ่านปางตาย

 

 

 

Boss : เงียบเลยนะเรา

Boss : ไม่ไหวล่ะสิ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : อยากรู้ก็มานอนด้วยกันสิครับ

Boss : นายกำลังท้าทายฉัน?

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ผมชวนจริง ๆ เลยต่างหาก

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ว่าไงล่ะ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : คุณอยากมานอนกอดผมมั้ย

Boss : ก็เอาสิ

Boss : ฉันจะกอดนายจนสลบเลย

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : รอถูกกอดไม่ไหวแล้วครับ

Boss : เรสึ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ครับ?

Boss : ดูอัดอั้นนะเราอะ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ก็ผมอยากอะ

Boss : ขนาดไหนล่ะ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : อยากมากกกกกก

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ผมไม่อยากใช้ดิลโด้แล้ว

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : อยากได้ของคุณมากกว่า

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ถ้าได้นอนด้วยกันคุณอยากทำอะไรผมบ้างอะ

Boss : อืม…

Boss : ฉันก็คงเริ่มจากแลกลิ้นกับนาย

Boss : ต่อด้วยจูบคอของนาย

Boss : กัดคอของนาย

Boss : ลากต่ำลงมาจนถึงหัวนม

Boss : แล้วก็ดูดมันแรง ๆ

Boss : ส่วนมือของฉันอีกข้างคงขยำมัน

Boss : บี้หัวนมนายจนแดงเถือกไปหมด

Boss : ลูบขานายช้า ๆ

Boss : จากหัวเข่าขึ้นไปถึงสะโพก

Boss : แหย่นิ้วเข้าไปในนั้น

Boss : ให้มันตอดรัดฉัน

Boss : ฟังเสียงครางของนายที่หลุดออกมา

Boss : ต่อด้วยการใส่มันเข้าไปข้างใน

Boss : ให้รูร่าน ๆ ของนายตอดรัดมันอย่างตะกละตะกลาม

Boss : เหมือนเด็กไม่รู้จักพอ

Boss : แล้วค่อยขยับมันออกช้า ๆ

Boss : ให้นายขาดใจตาย

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ฟังดูน่ากลัวจัง

Boss : …

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : คุณคิดว่า…

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ระหว่างผมกับคุณ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ใครจะขาดใจตายก่อนกัน

Boss : นั่นสินะ

Boss : ฉันแพ้คนแบบนายซะด้วยสิ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : แบบไหนหรอ

Boss : แบบที่ชวนเอาตลอดเวลา

Boss : ไม่ธรรมดาเลยนะที่ทำให้ฉันต้องการได้ขนาดนี้

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : …

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : หื่นอะ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ถ้าผมทำให้คุณต้องการตลอดเวลาคุณจะมีน้ำเหลือให้ผมหรอ

Boss : งั้นฉันงดช่วยตัวเองก็ได้

Boss : จะได้มีน้ำให้นายเยอะ ๆ ไง

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : เนี่ย เป็นคนแบบนี้อะคุณ

Boss : แบบไหน

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ลามก

Boss : ไม่เถียงเพราะเรื่องจริง

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : …

Boss : wwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ไม่ต้องมาขำเลย

Boss : เขินหรอ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : เขินอะไร

Boss //ส่งภาพมือของตัวเองที่เปื้อนคราบน้ำขาว ๆ

Boss : นายพึ่งทำฉันเสร็จ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : เดี๋ยวนะ นี่คุณคุยกับผมไปช่วยตัวเองไปหรอ

Boss : ใช่

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ลำบากน่าดูเลยปะ

Boss : ไม่เท่าไหร่

Boss : อยากคุยเสียวอะ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : คนโลภ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : จะได้นอนกับผมแล้วยังจะเอาอีก

Boss : wwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww

Boss : แล้วได้มั้ยล่ะ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ก็ได้

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ตอนนี้ผมกำลังใช้มือทำให้คุณอยู่

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : นิ้วของผมไล้ผ่านตรงนั้นช้า ๆ ตามเส้นเลือด

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : จากข้างล่างขึ้นไปตรงหัวหยัก

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ถูวนมันไปมา

Boss : อาาาาห์

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : ผมกอบกุมตรงนั้นไว้

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : แล้วรูดขึ้นลงช้า ๆ

หนุ่มน้อยลายลูกไม้ : คุณ...ชอบแบบนี้หรือเปล่า

 

"ชอบ…" เท็ตสึยะตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและขาดห้วง ส่วนมือของเขาก็ยังคงชักรูดแก่นกายนั่นช้า ๆ เหมือนอย่างที่อีกคนบอก ก่อนที่ระบบพิมพ์ด้วยเสียงจะเอาคำพูดเมื่อกี้ไปแปลงเป็นตัวอักษรพร้อมส่ง

"ฉันชอบที่นายทำแบบนี้…"

"อาาห์"

"ฉันอยากกอดนายจะตายอยู่แล้ว"