ปกติเจ้าของร่างจะเอาผมยาว ๆ ของตัวเองปิดหน้าปิดตาไว้ เขาเลยทำบ้าง ดูเหมือนการแกล้งทำเป็นคนบ้าของเขาจะมีประโยชน์ไม่น้อย ไม่ว่าจะทำตัวแปลกแค่ไหนก็ไม่มีใครแปลกใจ

“อ้าวคาเมล มีคนให้ผ้ามาใหม่เหรอ ดีจังเลยนะ กินข้าวรึยังล่ะ” ชายแก่คนหนึ่งทักเขาขณะเดินกลับกระโจม

“…”  คาเมลพยักหน้า  

“เจ้าเข้าใจรึเปล่าเนี่ยว่าข้าถามถึงอะไร อา...แต่ช่างเถอะ เอานี่ไปกินสิ ตัวเจ้าผอมจนจะโดนลมพัดปลิวอยู่แล้ว กินเข้าไปเยอะ ๆ ดีกว่านะ”  ชายแก่ยัดเนื้ออะไรสักอย่างใส่มือเขามา

[คุณได้รับเนื้อสแคล๊บ]

เบมอสไม่รู้ว่าคาเมลกินข้าวรึยัง แล้วก็ไม่รู้ว่าที่ถามไปคาเมลเข้าใจไหม หรือแค่พยักหน้าเฉย ๆ เขาเลยยัดเนื้อไปให้ชิ้นนึง ถ้าคาเมลอดตาย เขาคงรู้สึกผิดไปอีกนาน

คาเมลรับเนื้อชิ้นนั้นมาถือ เขารู้สึกว่าลุงตรงหน้าเป็นคนดีเลยยิ้มกว้างไปให้ “ขอบคุณครับ”

“หือ ใครสอนเจ้าพูดขอบคุณเนี่ย ใช่คนที่ให้ผ้ามาใหม่รึเปล่า ดีแล้ว ๆ เวลาคนให้ของก็ขอบคุณไว้นะ”

คาเมลพยักหน้าหงึก ๆ เขาไม่ได้โกรธลุงตรงหน้าที่ทำเหมือนเขาเป็นเด็ก เจ้าของร่างเป็นคนบ้า บางทีก็ทำตัวเหมือนเด็ก บางทีก็เอ๋อ ๆ มึน ๆ มีแม้กระทั่งหัวเราะออกมาเฉย ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไร 

                คาเมลเดินมาถึงกระโจมของตัวเอง มันมีขนาดเท่ากับกระโจมของคนในเผ่าคนอื่น จริง ๆ กระโจมพวกนี้ทุกคนต้องสร้างเอง ยกเว้นจะสร้างไม่ได้จริง ๆ ฮิวะถึงจะมาช่วย แน่นอนว่าเจ้าของร่างทำได้แค่นั่งเอ๋อ ทุกคนในเผ่าเลยช่วยกันทำให้ เขารู้ว่าเจ้าของร่างค่อนข้างน่าเอ็นดูสำหรับคนในเผ่า

                เผ่าคนป่าน่ะ ทะเลาะกันอยู่ไม่กี่เรื่อง ไม่เรื่องคนรักก็เรื่องอาหาร แต่      คาเมลเป็นคนเดียวที่ไม่เคยทะเลาะเรื่องไหนกับใครเลย เขาไม่มีทางไปแย่งคนรักใคร เพราะเจ้าตัวเป็นคนบ้า เขาไม่เคยแย่งอาหารใคร ถ้าไม่มีคนให้ ถ้าหิวก็แค่นั่งเอ๋อ ๆ เดี๋ยวก็มีคนเอามาให้เพราะเอ็นดูเอง

                ถ้าถามว่าทำไมคนป่าถึงทะเลาะกันเรื่องคนรัก...คงเพราะจำนวนคนในเผ่ามันน้อย ถ้าไม่รีบมีลูกเพื่อสืบพันธุ์ จำนวนคนในเผ่าก็จะยิ่งลดลงไปอีก เพราะมีคนตายทุกวันจากการไปล่าอาหาร ถึงฮิวะจะออกไปหาให้ แต่มันก็ไม่มีทางพอ

                คนในเผ่าฮิราโตะกับยาฮิโตะมีความเชื่อว่าต้องแต่งงานมีลูกกับคนที่รัก และคนที่รักคนนั้นก็ต้องร่างกายแข็งแรงกำยำ เพื่อให้ลูกออกมาแข็งแรงและช่วยเหลือเผ่าได้

                แน่นอน...ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีร่างกายในอุดมคติอย่างที่คนในเผ่าต้องการ พวกเขาเลยต้องแก่งแย่งและทะเลาะกันบ่อย ๆ ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา ไม่ได้แต่งสักที

                แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรงจนถึงกับต้องฆ่ากันตาย แค่เคืองๆกันเฉย ๆ สิ่งสำคัญจริง ๆ สำหรับพวกเขาคืออาหารต่างหาก ก่อนที่เผ่าฮิราโตะจะแยกตัวออกมาจากเผ่ายาฮิโตะ มีคนป่าฆ่ากันเพราะแย่งอาหารกันบ่อย ๆ

                นี่เป็นสิ่งที่ระบบกรอกหูเขาระหว่างทางตลอดเวลา...

                ภายในกระโจมของเจ้าของร่างไม่ค่อยมีอะไรมากนัก ไม่สิ...เรียกว่าไม่มีเลยถึงจะถูก เขาเห็นแค่เตียงฟางแข็ง ๆ กับโต๊ะหนึ่งตัว 

                นอกนั้นก็ว่างเปล่า...

                [เตียงฟางกับโต๊ะนั่นเป็นของที่คนในเผ่าให้โฮสต์มา โฮสต์ควรดีใจนะครับ อย่างน้อยก็ได้มาฟรี คนอื่น ๆ เขาต้องหาทำเองนะครับ (｀ε´)]

                “ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แค่แปลกใจที่มันโล่งน่ะ” คาเมลรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ต้องรอให้ถึงตอนเย็น ทุกคนจะได้ไม่สนใจว่าเขาจะไปไหน ถ้ามีคนเห็นว่าคาเมลเดินเข้าไปในป่า ต้องมีคนลากเขากลับแน่!

                ฟึบ!

                ยังไม่ทันจะได้คิดว่าจะหาอะไรทำฆ่าเวลา คาเมลก็สะดุ้งเมื่อเห็น         ชายหนุ่มร่างใหญ่ผิวแทนท่าทางกำยำเดินเข้ามาในกระโจมเขา เจ้าตัวมีเส้นผม สีเงินมัดไว้ด้วยเชือกฟาง มีสร้อยที่ทำจากเขี้ยวสัตว์คล้องไว้รอบคอ เขาเปลือยอกท่อนบน และท่อนล่างถูกพันด้วยหนังสัตว์ขนาดใหญ่ แถมมีใบหน้าเย็นชาจน    คาเมลอดตัวสั่นไม่ได้

                 “แผลที่หัวไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ” คน ๆ นั้นถามเขา

                [เขาคือฮิวะครับ หลังจากกลับจากการล่าสัตว์คงเห็นว่าโฮสต์ไม่อยู่แล้วเลยมาตามหา]

                คาเมลพยักหน้าพลางแอบเหลือบมองหัวหน้าเผ่าหุ่นแซ่บคนนี้ไปด้วย หล่อ...หล่อมาก หล่อปนเซ็กซี่ เห็นแล้วหัวใจดวงน้อย ๆ ก็เต้นตุ๊บตั๊บจนทำอะไรไม่ถูก

                “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ขอโทษที่ต่อยเจ้าไปเมื่อวานนะ ข้านึกว่าคนของ    ฮิรันเลยป้องกันตัวเองน่ะ ลืมไปว่าเจ้าชอบเดินหลงเข้าไปกระโจมคนอื่นบ่อย ๆ” 

ฮิวะพูดต่อ “ยังไงก็เอาเนื้อที่ข้าพึ่งล่าได้ไปเป็นของขวัญปลอบใจก่อนล่ะกัน” ว่าจบฮิวะก็หยิบเนื้อยัดใส่มือเขาที่ทำหน้าเอ๋ออยู่

                [คุณได้รับเนื้อหมู]

                “ขอบคุณครับ”

                ฮิวะชะงักเมื่อได้ยินคำขอบคุณจากเขา ไม่บ่อยนักที่คาเมลจะพูดขอบคุณ...ไม่สิ ไม่บ่อยนักที่เจ้าตัวจะพูดอะไรออกมาสักคำ ยกเว้นตอนหัวเราะกับกำแพง หรือคุยกับต้นไม้

                มีอะไรบางอย่างในใจเขาบอกเอาไว้ว่าคาเมลเปลี่ยนไป ถึงจะไม่รู้เปลี่ยนไปตรงไหนก็เถอะ บางที..เขาอาจจะต้องจับตาดูคาเมลช่วงนี้หน่อย...

                “งั้นข้าจะไปแล้วนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วย” ว่าจบฮิวะก็เดินออกจากกระโจมไป

                คาเมลมองเนื้อหมูในมือที่ถูกย่างไฟอย่างดีแล้ว แถมเนื้อก็ส่งกลิ่นหอมจนเขารีบเอาเข้าปากอย่างไวเพราะเริ่มหิวอีกแล้ว 

                [หมูในโลกนี้ค่อนข้างล่ายาก โฮสต์โชคดีมากครับที่ได้เนื้อหมูมาฟรี ๆ]

                “แล้วเนื้อสแคล๊บที่ได้จากลุงใจดีล่ะ” คาเมลถามไป ปากยังเคี้ยวไม่หยุด

                เนื้อหมูที่ไม่ปรุงนี่มันจืดชะมัดเลยนะ...

                [อันนี้เป็นเนื้อของสัตว์ที่ล่าง่ายมากครับ ฟันของมันมีความคมเท่ากับมีดพลาสติก แต่เนื้อของมันไม่อร่อยเลยสักนิด แต่เพราะล่าง่ายนี่แหละ คนป่าเลยชอบล่ามากินแก้หิว]

                “ไม่อร่อยแต่ก็ยังดีกว่าอดตายสินะ...”

                พอใกล้ถึงตอนเย็น คาเมลก็เอาของออกจากช่องเก็บของจนหมด กะว่าถ้าไปล่าตัวอะไรมาได้จะต้องไม่มีปัญหาช่องเก็บของเต็ม

                “แต่ถ้าล่ามาเยอะ เนื้อจะเน่ารึเปล่านะ”

                [ของที่เก็บในช่องเก็บของไม่มีวันเสีย โฮสต์ไม่ต้องกังวลไป ขอแค่โฮสต์ไปล่าตัวอะไรสักตัวมาก่อน อาหารบางทียังขอคนในเผ่าได้ แต่ค่าความสามารถคงไม่สามารถขอใครได้]

                “อ่อ ที่นายคะยั้นคะยอให้ฉันเข้าป่าเพราะแบบนี้สินะ”

                [ระบบอยากให้ตัวเลขพลังของโฮสต์เพิ่มขึ้นสักที เห็นแล้วระบบหดหู่เหลือเกิน คนอะไรมีค่าความแข็งแรงแค่สอง]

                “แค่ฉันสามารถยืนตรง ๆ โดยไม่ล้มได้ก็ถือว่าเก่งแล้วไหม ตัวบางร่างเล็กขนาดนี้น่ะ”

                คาเมลขี้เกียจเถียงกับระบบต่อ เขาแอบออกมาจากกระโจมในตอนเย็น ช่วงเวลานี้ทุกคนกำลังจับกลุ่มนั่งคุยกันอยู่ตรงส่วนกลาง บางคนก็เอาเนื้อ  สแคล๊บที่ล่ามาได้เสียบไม้ย่างอยู่ตรงกองไฟ

                คงไม่มีใครสนใจคนบ้าที่ออกมาเดินเล่นหรอกมั้ง...

                “คาเมล” เสียงนุ่มทุ้มทักเขาไว้

                คาเมลสะดุ้งพลางหันหน้าไปมองคนต้นเสียง เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาดูอ่อนโยน ผมของเขามีสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาว มีกล้ามพอดิบพอดี        ไม่ใหญ่ไม่เล็ก เจ้าตัวโบกมือให้คาเมลอยู่ 

                “ออกมาทำอะไรตอนนี้น่ะ หรือเจ้ามาหาอะไรกิน” ปกติตกเย็นคาเมลจะนอนแล้ว เขาเลยตกใจนิดหน่อยที่เห็นคาเมลตอนนี้

                ทำไมวันนี้ถึงมีแต่คนถามเรื่องกินของเขานะ...

                คาเมลส่ายหน้า  “…”

                “หรือเจ้าออกมาเดินเล่น?”

                [คน ๆ นี้เป็นคนสนิทของฮิวะ เขาชื่อเรเดล ชอบไปช่วยฮิวะออกล่า   บ่อย ๆ โฮสต์ควรเป็นมิตรกับเขา]

                ‘นายพูดเหมือนฉันจะไปกัดกับเขาอย่างงั้นแหละ...’

                คาเมลพยักหน้า “…”

                “หืม...” เรเดลยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา “กลิ่นหอมมาก...เจ้าไปเล่นในทุ่งดอกไม้มาเหรอ”

                ถูสบู่ครับ กลิ่นดอกไม้รวม...

                แน่นอนว่าใครมันจะไปตอบแบบนั้น คาเมลเลือกทำหน้าเอ๋อใส่ “…”

                “ฮ่าๆๆๆ ข้าผิดเองแหละที่ถามเจ้า เจ้าไปเถอะ”

                คาเมลพยักหน้าแล้วรีบสับขาเดินหนีอย่างไว

                “อย่าเข้าไปในป่านะ!!” เรเดลตะโกนไล่หลังตามมา

                อุ๊ย! มีคนรู้ทัน

                 คาเมลเดินมึนเข้าไปในป่า แต่เขาก็ฉลาดพอที่จะถามระบบก่อนที่จะเข้าไปลึกกว่านี้

                “ระบบ นายให้ฉันเดินเข้าไปในป่า แต่ไม่มีอาวุธให้หน่อยเหรอ”

                ระบบพูดเสียงตะกุกตะกัก [ฮะ โฮสต์คือว่า...ระบบก็อยากให้อาวุธกับโฮสต์นะ แต่วันนี้วันเดียวโฮสต์ได้รางวัลเยอะแล้ว...]

                “อ่อ แปลว่านายจะปล่อยให้ฉันตาย”

                [พูดอะไรกันน่ะโฮสต์ ระบบไม่ปล่อยให้โฮสต์ตายง่าย ๆ อยู่แล้ว        แค่ก ๆ!]

                “ไหนนายบอกว่าสัตว์ในโลกนี้มันอันตรายมาก แล้วฉันที่เป็นคนตัวบางร่างน้อยจะเอาอะไรไปสู้กับมัน หือ?”

                [คะ คือว่า...ระบบคิดว่าโฮสต์จะสุ่มได้อะไรดี ๆ บ้างตอนสุ่มรางวัล     ไม่คิดว่าโฮสต์จะเกลือขนาดนั้น ระบบแนะนำให้โฮสต์ไม่ต้องเข้าป่าลึกมาก      ฆ่าตัวอะไรก็ได้ฟาร์มเวลไปก่อน ไม่งั้นโฮสต์จะอ่อนแอเกินไป ภารกิจหลักทำไม่สำเร็จแหง ๆ      ( ˘ω˘)]

                คาเมลหมดปัญญาจะคุยกับระบบต่อ เขามองหากิ่งไม้แถวนั้นมาถือไว้ในมือ กะว่าเจออะไรก็จะฟาดไม่ยั้ง 

ยังไม่ทันไรหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นตัวประหลาดสีเขียว ๆ มีสี่ขา ท่าทางคล้ายตัวเงินตัวทองที่เคยรู้จัก เพียงแต่มันดูน่ากลัวกว่ายังไงไม่รู้...

                [นั่นคือตัวสแคล๊บ เนื้อของมันไม่ค่อยอร่อยแถมยังเหม็นอีกต่างหาก แต่ถ้าเอาไว้ใช้แก้หิวก็ถือว่าใช้ได้ดีเลยล่ะครับ (｀▽´) ระบบแนะนำให้โฮสต์จัดการมันเพื่อเก็บประสบการณ์]

                คาเมลกระชับกิ่งไม้ในมือไว้ให้มั่น สายตาจับจ้องไปที่ตัวสแคล๊บที่   แลบลิ้นแผล็บๆ ให้เขาอยู่ มันไม่ได้ดูน่ารักสักนิดเพราะฉะนั้นเลิกแลบลิ้นเถอะนะ

                ถ้าเขี้ยวมันคมเท่ามีดพลาสติกก็ถือว่าพอรับมือได้...พอได้จังหวะ      คาเมลก็ฟาดไปที่ตัวสแคล๊บไม่ยั้ง ไม่นานเจ้าสแคล๊บก็นิ่งไป...

                [คุณได้รับเนื้อสแคล๊บ]

                [คุณได้รับหนังสแคล๊บ]

                [คุณได้รับค่าความแข็งแรง +1]

                [คุณได้รับค่าความอึด +1]

                [คุณได้รับดวงตาสแคล๊บ 2 ลูก]

                “รู้สึกเหมือนเล่นเกมเลยแฮะ”

                [โฮสต์จะคิดแบบนั้นก็ได้ครับ เพียงแต่...มันเป็นเกมที่โฮสต์ต้องตาย     จริง ๆ]

                “ว่าแต่ดวงตาสแคล๊บเอาไว้ทำอะไรได้น่ะ”

สเตตัส

ค่าเสน่ห์ -20

ค่าความแข็งแรง 3

ค่าการฟื้นฟู 1

ช่องเก็บของ 10

ค่าความอึด 4

สถานะ

            -อ่อนแรง

            -บาดเจ็บที่หัว

                ช่องเก็บของ

1.เนื้อสแคล๊บ 2

2.หนังสแคล๊บ

3.ดวงตาสแคล๊บ 2

4.-

5.-

6.-

7.-

8.-

9. -

10.-

                [โฮสต์กดที่หน้าต่างตรงหน้าเลยครับ มันขึ้นคุณสมบัติของอุปกรณ์ที่โฮสต์จิ้มอยู่]

                เนื้อสแคล๊บ

                คุณสมบัติ – ทำให้อิ่ม, มีโปรตีนสูง

                (หากเอาไปปรุงอาหาร อาจจะได้คุณสมบัติเพิ่ม)

                หนังสแคล๊บ 

                คุณสมบัติ – หนังสัตว์บาง ๆ

                ลูกตาสแคล๊บ

                คุณสมบัติ– เครื่องประดับ, ส่วนผสมอาวุธ, วัตถุดิบปรุงยา

                “ส่วนผสมอาวุธ?”

                [อีกหน่อยโฮสต์อาจจะต้องประกอบอาวุธใช้เองครับ ดวงตาสแคล๊บก็เป็นวัสดุประกอบได้ ระบบแนะนำว่าโฮสต์อย่าเอาออกจากช่องเก็บของดีกว่า เพราะมันเน่าได้ครับ]

                “อีกหน่อยคงต้องหาวิธีทำตู้เย็นแล้วมั้งเนี่ย”

                [โฮสต์จะทำตู้เย็นก็ได้ ระบบแนะนำให้ล่าสัตว์ที่ดรอปแร่ทำความเย็น]

                “นี่ ถามจริงเถอะ คนอื่น ๆ ล่าสัตว์แล้วดรอปของแบบฉันไหม”

                [โฮสต์ล่าสัตว์แล้วจะดรอปของและไอเทมพิเศษครับ แถมไม่ต้องแร่เนื้อเองด้วย เพียงแค่ฆ่า เนื้อกับหนังก็จะดรอปเข้ากระเป๋าโฮสต์อัตโนมัติ หรือถ้ากระเป๋าเต็ม โฮสต์ก็แค่ต้องถือเอง ส่วนคนอื่นจะได้แค่เนื้อครับ หรือถ้าจะอยากได้หนัง จะต้องเลาะเอง ไม่มีไอเทมพิเศษ]

                “แบบนี้นี่เอง...”

                [ระบบแนะนำให้โฮสต์--]

                “ทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ!!”

                คาเมลสะดุ้งกับเสียงเรียก เขาหันไปมองต้นเสียงที่ดูแฝงความขุ่นเคืองไว้พอสมควร

 ฮิวะพ่อหนุ่มหัวหน้าเผ่าเดินมาหาเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่ก็แฝงความน่ากลัวไว้ “เจ้ามาทำอะไรที่ป่า เรเดลบอกข้าว่าเจ้าไปเดินเล่น แต่พอไปหาที่กระโจมกลับไม่พบ”

                คาเมลไม่รู้จะตอบยังไง จะบอกว่ามาเก็บเวลก็ไม่ได้ อา...ไม่สิ ใช้ความเป็นคนบ้าให้เป็นประโยชน์สิ...

                แหมะ....

                น้ำตาของคาเมลหยดแหมะ ๆ ราวกับสั่งได้...เขาก็สั่งได้จริง ๆ นั่นแหละ เพราะนี่เป็นความสามารถพิเศษติดตัวของเจ้าของร่าง...

                เมื่อฮิวะเห็นน้ำตาของคาเมล ร่างสูงก็ท่าทางลนลาน “อะ เออ ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดุเจ้า คือข้าแค่...ช่างเถอะ เจ้าเดินหลงทางมาใช่ไหม งั้นข้าจะพาไปส่งกระโจมเอง” ว่าจบฮิวะก็คว้ามือเขาไปจับไว้แล้วลากกลับกระโจม

                คาเมลเดินตามแรงลากต้อย ๆ ในใจรู้สึกว่ามือของฮิวะนี่ใหญ่จัง ตัวก็ใหญ่ ไม่แปลกที่จะดูแลคนทั้งเผ่าได้ 

                ฮิวะลากคาเมลมาส่งถึงในกระโจม ร่างสูงจับไหล่ของเขาไว้

 “เจ้าห้ามออกนอกกระโจมตอนกลางคืนอีกนะ ห้ามเดินเพ่นพ่านไปมาด้วย ถ้าเข้าใจก็พยักหน้า”

                คาเมลส่ายหน้า  “...”

                “นี่เจ้าตั้งใจจะทำตรงข้ามเพราะจะแกล้งข้าเหรอ”

                คาเมลนิ่งไม่ตอบ  “…” 

                “เฮ้อ นี่ข้ากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย กำลังพยายามคุยกับคนบ้าให้รู้เรื่องเนี่ยนะ”

                “คิก” คาเมลปิดปากหัวเราะ รู้สึกว่าการแกล้งฮิวะสนุกกว่าที่คิด

                โป๊ก!

                ฮิวะดีดนิ้วใส่หน้ามากมนไปทีนึง “นี่เจ้าหัวเราะข้าเหรอ”

                คาเมลส่ายหน้า  “…”

                ฮิวะกุมหัว “เฮ้อ ข้าต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่คุยกับคนบ้า”

                ใช่ ๆ นายน่าจะบ้าจริง ๆ นั่นแหละ

                ฮิวะเดินออกจากกระโจมเขาไป แต่คาเมลสังเกตได้ว่าฮิวะอาจจะสงสัยในการกระทำของเขาบางอย่าง เขาไม่ได้มีอาการทางจิต จะทำตัวให้เหมือนก็ยังยาก ฮิวะอาจจะสังเกตอะไรได้บางอย่าง แค่ยังไม่แน่ใจ

                “ระบบ ฉันมีเรื่องสงสัยน่ะ ฮิวะมีความแข็งแกร่งเท่าไหร่”

                [ระบบกำลังประมวลผล..]