[ระบบกำลังติดตั้งข้อมูล]

[3]

[2]

[1]

[ติดตั้งข้อมูลสำเร็จ]

เสียงอะไรดังในหัวน่ะ...

[โฮสต์โปรดตื่นขึ้นมาทำภารกิจ]

หนวกหูน่า คนจะนอน

[กริ้ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ]

บ้าเอ้ย!! เสียงนาฬิกาปลุกบ้านไหนทำไมมันน่ารำคาญขนาดนี้!!!

คาเมลลืมตาขึ้นหมายจะหันไปแว้ดใส่คนที่เอานาฬิกาปลุกมาแกล้งเขา แต่พอมองดูสถานที่ที่ตัวเองอยู่ เขากลับขมวดคิ้ว

“ที่นี่ที่ไหน?”

เขาอยู่ในกระโจมขนาดใหญ่สีส้ม ตรงกลางมีโต๊ะยาวตัวหนึ่ง ซึ่งตัวเขานอนอยู่บนโต๊ะตัวนั้น (ใครมันเอาเขามานอนบนโต๊ะกันเนี่ย..) ริมสุดมีเตียงที่ทำจากฟางแข็ง ๆ ตั้งอยู่ ดูก็ไม่ได้นอนสบายไปกว่าโต๊ะที่เขานอนอยู่สักเท่าไหร่ ส่วนของภายในกระโจมก็มีตั้งแต่กล่องเก็บของ หนังสัตว์หรือแม้แต่เขี้ยวของสัตว์ที่ห้อยอยู่บนผนัง 

คาเมลจับหัวตัวเองที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลพันอยู่ ดูท่าตัวเขาน่าจะบาดเจ็บจากอะไรสักอย่าง..

[โฮสต์ไม่ต้องสับสนวุ่นวายใจ ระบบกำลังจะอธิบายให้โฮสต์ไขข้อข้องใจเอ๊ง (≧∀≦ゞ]

“ภาษาอะไรของแกน่ะ ไม่สิ เสียงอะไรในหัวฉันเนี่ย!”

[ตอนนี้โฮสต์กำลังทำภารกิจอยู่ในโลก ๆ หนึ่งที่ไม่ใช่โลกเดิมของโฮสต์ นี่ไม่ใช่เกมและสิ่งที่โฮสต์เจอที่นี่ก็ไม่ใช่ตัวละครในหนังสือ แต่เป็นคนจริง ๆ ระบบมีหน้าที่อำนวยความสะดวกและมอบหมายภารกิจให้โฮสต์เท่านั้น เพื่อจะได้เข้าใจแจ่มแจ้งมากขึ้น ระบบจะส่งความทรงจำของเจ้าของร่างให้]

ทันทีที่ระบบพูดจบ คาเมลก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัว ไม่นานความทรงจำแปลกใหม่ก็ไหลเข้าหัวเหมือนเสียบแฟลชไดร์ฟเข้าคอม 

ดูเหมือนเจ้าของร่างจะเป็นคนบ้า...

อันนี้ไม่ได้ล้อเล่น เจ้าของร่างเป็นคนบ้าจริง ๆ แถมความทรงจำที่ได้มาก็ติด ๆ ดับ ๆ ไม่รู้ว่าเพราะเจ้าของร่างนี้เป็นบ้ารึเปล่า ถึงไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลย         ที่พอจะรู้ก็มีแต่...ที่นี่เป็นป่าลึกในโลก ๆ หนึ่ง มีสัตว์ประหลาดมากมายอาศัยอยู่ในป่า มีคนดูแลเผ่าคนเดียวชื่อฮิวะ ซึ่งเจ้าตัวแยกตัวออกมาจากเผ่าเดิม และเจ้าของร่างไม่รู้เหตุผล...แค่นี้

ใช่ แค่นี้ แค่นี้แหละที่เจ้าของร่างรู้น่ะ!!!

“ให้ตายเถอะ น้อยจนอยากร้องไห้”

[โฮสต์ไม่ต้องเสียใจ เดี๋ยวระบบจะอธิบายเพิ่มเติมให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ระบบจะชี้แจงเรื่องภารกิจที่โฮสต์ต้องทำก่อน]

ภารกิจหลัก – ทำให้เผ่าฮิราโตะเป็นเผ่าที่อุดมสมบูรณ์ มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ไม่อดอยากอีกต่อไป และหยุดยั้งการรุกรานของ                 เผ่ายาฮิโตะ อดีตเผ่าที่ฮิวะเคยอยู่ 

รางวัล - ไม่บอก

ภารกิจรอง – ไปอาบน้ำ 

รางวัล - ค่าเสน่ห์ +30 

 “อะไรคือภารกิจหลักดูยิ่งใหญ่ขนาดนั้น แต่ภารกิจรองคือไปอาบน้ำกันล่ะ ความเท่าเทียมของภารกิจอยู่ตรงไหนกัน” ว่าแต่...มีการไม่บอกรางวัลภารกิจหลักด้วยเหรอ...

[ภารกิจรองคือสิ่งที่จะทำก็ได้ ไม่ทำก็ได้ ถ้าไม่ทำก็แค่ไม่ได้รางวัลประจำวัน แต่ภารกิจหลัก โฮสต์จำเป็นต้องทำไม่งั้นโฮสต์จะตาย]

“นายจะฆ่าฉันเหรอ!”

[ถ้าโฮสต์ไม่ทำ โฮสต์นั่นแหละจะโดนคนอื่นฆ่า ระบบเป็นผู้ช่วยโฮสต์ ระบบไม่ฆ่าเจ้านายตัวเองหรอก(｀ε´)]

“งั้นอย่างน้อย นายก็เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้มันละเอียดหน่อยได้ไหม เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าของร่าง แล้วก็เผ่าฮิราโตะอะไรนี่ด้วย”

[เผ่ายาฮิโตะเป็นเผ่าของคนป่าในโลกนี้ มีจำนวนคนที่อาศัยอยู่รวมกัน 400 กว่าคน มีหลายครัวเรือน ฮิวะกับฮิรัน เป็นลูกของหัวหน้าเผ่ายาฮิโตะ    แต่ฮิวะเป็นลูกนอกสมรส หัวหน้าเผ่าเลยไม่สนใจเขา แม้ว่าเขาจะหาอาหารมาให้คนในเผ่าได้มากที่สุดก็ตาม หัวหน้าเผ่ามีความตั้งใจจะให้ฮิรันเป็นหัวหน้าเผ่าคนต่อไปเพราะเป็นลูกรัก ฮิรันเกลียดฮิวะมาก ฮิวะรู้อนาคตว่าถ้าฮิรันได้เป็นหัวหน้าเผ่า เขาอาจจะโดนฆ่าตาย 

ฮิวะเลยขอออกจากเผ่ายาฮิโตะมาสร้างเผ่าของตัวเองที่ชื่อฮิราโตะ โดยมีคนที่จงรักภักดีกับเขาตามมาด้วยส่วนนึง มีคนจำนวนราว ๆ 160 คนโดยประมาณ และเจ้าของร่างที่โฮสต์อาศัยอยู่ก็เป็นหนึ่งในนั้น..ถึงเจ้าตัวจะเดินตามฮิวะไปเพราะนึกว่าจะไปเที่ยวกันก็เถอะ แต่ฮิวะก็ถือว่าเจ้าของร่างเป็นคนในเผ่าตัวเองแล้วเลยจะดูแลให้ดีที่สุด น่าเสียดายที่...]

“น่าเสียดายที่?”

[น่าเสียดายที่เจ้าของร่างเป็นบ้า เลยเดินมึน ๆ หาที่พักตัวเองไม่เจอ แถมเผลอเดินเข้าไปในกระโจมของฮิวะตอนกลางคืน เขาเลยต่อยเจ้าของร่างไปทีนึงเพราะนึกว่าคนของฮิรันส่งมา พอตั้งสติได้อีกที เจ้าของร่างก็หัวไปโขกกับโต๊ะสิ้นใจไปแล้ว ยังดีที่วิญญาณของโฮสต์มาสวมร่างทัน ฮิวะเลยไม่ได้เอาโฮสต์ไปฝังทำพิธีศพ]

“การตายแบบอนาถ นี่มันอะไรกันน่ะ...”

[ไม่ต้องห่วงนะโฮสต์ บางทีความบ้าอาจจะเป็นประโยชน์กับโฮสต์มากกว่าที่คิดก็ได้ (≧∀≦ゞ]

“ความบ้ามันเป็นประโยชน์ตรงไหนกัน ไม่เห็นเข้าใจเลย”

[ไม่ว่าโฮสต์จะทำตัวปัญญาอ่อนแค่ไหน ก็ไม่มีใครคิดว่าแปลกน่ะสิครับ]

“แล้วใครมันจะไปทำตัวปัญญาอ่อนกันล่ะ!!” 

‘โอ้ยเครียด!’ คาเมลกุมหัว

[อย่าเครียดเลยโฮสต์ ไปอาบน้ำดีกว่าน่า ภารกิจรองจะได้สำเร็จ แถมได้รับค่าเสน่ห์ตั้ง 30 เลยน้า]

คาเมลขมวดคิ้ว “ทำไมอาบน้ำถึงได้ค่าเสน่ห์ตั้ง 30 ล่ะ ไม่เห็นสมเหตุสมผลเลย”

[โฮสต์โปรดมองสภาพตัวเอง]

คาเมลเดินไปหากระจกในกระโจมที่เขาอยู่ แต่ไม่ว่าหาเท่าไหร่มันก็ไม่มีสักอัน...

[โฮสต์ ระบบลืมบอกไปอย่างนึง ที่ ๆ โฮสต์อยู่ตอนนี้น่าจะเป็นกระโจมของฮิวะ โต๊ะที่โฮสต์นอนอยู่ก็น่าจะเป็นอาวุธที่ใช้สังหารร่างนี้ และฮิวะก็คงไม่มีกระจกอยู่ในห้องหรอก ระบบแนะนำให้โฮสต์ไปส่องหน้าตัวเองที่แม่น้ำดีกว่า]

คาเมลคิ้วกระตุก รู้สึกเหมือนโดนหลอกให้ค้นบ้านคนอื่น แถมฮิวะอะไรนั่นก็เอาเขาไปนอนบนของกลางอย่างโต๊ะที่เป็นสิ่งที่ฆ่าเจ้าของร่างนี้อีก ให้ตายเถอะ แต่ละคน...

คาเมลเดินออกมาจากกระโจมของฮิวะ ข้างนอกมีกระโจมอีกหลายอันตั้งวางเรียงรายกันอยู่ แต่มันก็เล็กกว่าของฮิวะที่เป็นหัวหน้าเผ่านิดหน่อย หลายคนขมวดคิ้วที่เห็นเขาออกมาจากกระโจมของฮิวะ แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะเขาเป็นคนบ้า แถมบางคนยังโบกมือทักทายเขาอีก คาเมลโบกมือทักทายกลับไป ถึงจะไม่รู้ว่าคนนู้นคนนี้เป็นใครบ้างก็เถอะ

[โฮสต์เดินตรงไปอีกหน่อยก็เจอน้ำตกที่ชาวบ้านใช้จับปลากับอาบน้ำแล้วครับ ตอนนี้ยังเที่ยงอยู่เลยไม่มีใครไปอาบน้ำ ส่วนใหญ่พวกคนป่าจะอาบน้ำอาทิตย์ละครั้ง และอาบในตอนเย็น ส่วนโฮสต์ไม่ได้อาบมาหลายปีแล้ว สมควรไปอาบก่อนที่จะซกมกไปมากกว่านี้ครับ]

‘ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เป็นคนบ้าแฮะ ว่าแต่...ไม่มีใครจับเจ้านี่อาบน้ำเลย รึไง’

[ทุกคนงานยุ่งมาก คงไม่จับคนบ้าอาบน้ำหรอกครับ แค่หาอะไรมาให้กินก็ดีนักหนาแล้ว]

คาเมลเดินไปถึงน้ำตกตามที่ระบบบอก ไม่มีใครอยู่ดังคาด แถมน้ำใสจนอยากจะกระโดดลงไปเล่นน้ำซะเดี๋ยวนั้น แต่ก่อนอื่น...ขอดูหน้าร่างนี้หน่อยล่ะกันนะ

คาเมลก้มลงไปในน้ำพลางมองหน้าตัวเองแบบชัด ๆ คำแรกที่ปรากฏขึ้นมาในหัวคือ...ซกมก 

ใบหน้าขาวซีดแถมซูบตอบราวกับผี เนื้อตัวดูมอมแมมจนเดาไม่ออกว่าหน้าตาเป็นยังไง จะมีก็แต่ดวงตากลมโตสีดำสนิทเท่านั้นแหละที่พอจะรู้ได้ว่าเจ้าของร่างมีเค้าโครงหน้าแบบไหน เส้นผมหยักศกสีดำของเจ้าตัวก็ยาวไปถึงกลางตูดแถมพันกันยุ่งเหยิงจนจับตัวกันเป็นก้อน

“ถามจริงนะระบบ ส่งฉันมาอยู่ในร่างนี้ กะว่าจะให้หิวตายภายในวันสองวันนี้เลยใช่ไหม ผอมจนเหมือนไม้เสียบผี นี่ถ้าเดินไปเดินมาจะโดนลมพัดปลิวไปรึเปล่าก็ไม่รู้ แถมเนื้อตัวมอมแมมขนาดนี้ เดาไม่ออกเลยว่าถ้าอาบน้ำเสร็จจะทำให้ค่าเสน่ห์เพิ่มขึ้นตรงไหน”

คาเมลไม่รอฟังระบบแก้ตัว เขาหย่อนขาลงไปในน้ำอย่างไว อยากจะอาบน้ำไว ๆ เพราะทนความสกปรกของตัวเองไม่ไหว

[ระบบแนะนำว่าโฮสต์ควรอาบแค่บริเวณน้ำตก ห้ามออกไปไกลกว่านั้นเด็ดขาดนะครับ]

“ทำไมล่ะ” คาเมลขมวดคิ้วสงสัย หรือมันกลัวเขาจะจมน้ำ?

[ปลากินเนื้อไม่ค่อยอยู่แถวน้ำตกเพราะน้ำมันแรง แต่ถ้าโฮสต์ว่ายไปไกลกว่านี้ รอเพียงแค่ 1 นาที เนื้อติดกระดูกของโฮสต์ก็จะไม่เหลือแม้แต่กระดูก]

อึก!

คาเมลกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ รู้สึกว่าอีกนิดเดียว ตัวเขาโดนกินจนแทบไม่เหลือแล้ว...

“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า!!” ว่าจบคาเมลก็รีบว่ายเข้าไปใกล้น้ำตกอย่างไว

[บางทีระบบก็อาจจะขี้ลืมไปบ้าง โฮสต์โปรดอย่าใส่ใจ (｀▽´)]

ไอ้*****

คาเมลอาบน้ำทำความสะอาดไปเรื่อย ๆ ในใจก็หงุดหงิดที่ไม่มีทั้ง      โฟมล้างหน้าและสบู่ให้เขาสักชิ้น

[ระบบลืมบอกโฮสต์ไป เพื่อเป็นขวัญกำลังใจแก่โฮสต์และเป็นของขวัญที่เราได้พบกัน ระบบจะมอบอุปกรณ์อาบน้ำ เสื้อผ้า และอาหารนิดหน่อย เพื่อให้โฮสต์เริ่มต้นชีวิตได้แบบไม่ยากลำบาก]

[คุณได้รับ สบู่ โฟมล้างหน้า ยาสระผม ครีมนวดผม]

[คุณได้รับผ้าสีขาว 1 ผืน]

[คุณได้รับ กล้วยหนึ่งหวี]

[ของทั้งหมดอยู่ในช่องเก็บของของคุณ]

“แล้วทำไมเอ็งไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้!!!” อาบจะเสร็จแล้วโว้ย!!

[โถ่ โฮสต์อย่าโกรธไปเลย ระบบแค่ขี้ลืม จริง ๆ ระบบมีรางวัลให้โฮสต์อีกอย่างนึงนะ]

คาเมลที่อ้าปากเตรียมจะด่าต่อ แต่พอได้ยินว่ามีรางวัล เขาถึงกับหุบปากทันที “ไหนว่ามาซิ”

[โฮสต์ได้รับสิทธิ์สุ่มรางวัลจากระบบวันละหนึ่งอย่าง!! แต่ถ้าโฮสต์ไม่ใช้สิทธิ์วันต่อวัน โฮสต์จะเสียสิทธิ์นั้นไปฟรี ๆ ระบบแนะนำให้โฮสต์สุ่มทุกวันดีกว่านะ (｀ε´)]

“อา...งั้นสุ่มเลยก็ได้”

[วี่～～～～]

[ปิ๊งป่อง!!!]

[คุณได้รับกระจก]

“…”

[ระบบยินดีกับรางวัลของโฮสต์ ในที่สุดก็ไม่ต้องไปส่องดูหน้าตัวเองที่แม่น้ำแล้ว (｀▽´)]

“ถามจริงเถอะ!! กระจกน่ะเอามาทำไม!!! ฟาดตัวอะไรตายได้ไหมตอบ!!”คาเมลแทบจะทรุดลงกับพื้น อยากจะเอากระจกฟาดระบบให้ตาย ติดอย่างเดียว ระบบมันไม่มีร่างกายให้ตี...

                [บู้～ จะโทษระบบไม่ได้น้า ที่โฮสต์ได้กระจกเพราะโฮสต์ดวงไม่ดีต่างหาก]

                คาเมลคิ้วกระตุก รู้สึกโกรธมากกว่าเดิม ความเกลือนี่มัน...เฮ้อ

                “แล้วที่มันขึ้นว่าของทั้งหมดอยู่ในช่องเก็บของนี่หมายความว่าไงน่ะ”

ไอ้พวกของรางวัลที่ได้ในตอนแรกไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้

                [โฮสต์มีช่องเก็บของส่วนตัวของตัวเอง 10 ช่อง! เก็บได้ 10 ชนิด              ใน 1 ชนิดจะเก็บเท่าไหร่ก็ได้ แถมยังมีค่าประสิทธิภาพต่าง ๆ ให้ดูในช่องเก็บของด้วย! เพียงแค่นึกช่องเก็บของก็จะเด้งมาตรงหน้า ถ้าอยากหยิบของก็แค่นึก มันจะมาอยู่บนมือโฮสต์เองอัตโนมัติ!!]

                คาเมลพยักหน้าเข้าใจพลางลองทำตามที่ระบบว่า จู่ ๆ ก็มีหน้าต่างขึ้นมาตรงหน้าเขาจริง ๆ

తꀧత తꀧత

สเตตัส

ค่าเสน่ห์ -50

ค่าความแข็งแรง 2

ค่าการฟื้นฟู 1

ช่องเก็บของ 10

ค่าความอึด 3

สถานะ

            -อ่อนแรง

            -หิวจัด

            -บาดเจ็บที่หัว

                ช่องเก็บของ

1.ครีมอาบน้ำ

2.ยาสระผม

3.สบู่

4.กล้วย 1 หวี

5.กระจก

6.ผ้าสีขาว

7.-

8.-

9. -

10.-

“ดูเหมือนของที่ได้มาจะมาอยู่ในช่องเก็บของจริง ๆ แฮะ...แถมค่าเสน่ห์ติดลบ 50 อนาถแท้...”

[โถ่! โฮสต์ก็ เจ้าของร่างในสายตาคนในเผ่าน่ะ ไม่มีเสน่ห์เลยสักนิด!!!]

“รู้แล้วไม่ต้องย้ำ!!!”

[ระบบแนะนำว่า ถ้าโฮสต์จะใช้ยาสระผมหรือสบู่ ให้ขึ้นมาใช้ข้างบนดีกว่านะครับ ระบบเป็นห่วงเรื่องมลพิษ น้ำตกเป็นจุดที่ชาวบ้านใช้ดื่มกับอาบน้ำกัน]

คาเมลพยักหน้าอย่างว่าง่าย เขาขึ้นมาสระผมกับล้างตัวบนดิน เวลาจะใช้น้ำก็เอามือกวักน้ำมาใช้ 

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดคาเมลก็อาบน้ำเสร็จ ถึงมันจะค่อนข้างลำบากไปหน่อยก็เถอะ ผมของเขาพันกันเป็นก้อน ยังดีที่มีครีมนวดผม มันเลยพอจะแก้ปมง่ายขึ้นมาหน่อย ถึงจะมีผมหลายส่วนที่ต้องตัดทิ้งไปก็เถอะ...

[คุณได้รับค่าเสน่ห์ +30]

คาเมลหยิบกระจกขึ้นมาส่อง เขาเห็นชายหนุ่มร่างบางผอมแห้งสะท้อนอยู่ในกระจก ดวงตากลมโตสีดำสนิทกับผิวขาวซีดจนดูเหมือนคนตาย ถึงจะดูผอมเหมือนเดิม แต่เมื่อล้างคราบมอมแมมออกไปแล้ว เขาก็พอจะรู้ว่าเจ้าของร่างนี้หน้าตาดีใช้ได้เลย ถ้าได้กินเยอะ ๆ หน่อยคงจะดูออกมากกว่านี้

คาเมลหยิบกล้วยขึ้นมากิน 4 ลูก ทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ใช่กล้วยที่มีขนาดใหญ่อะไร แต่พอร่างนี้กินเข้าไป มันกลับอิ่มจนแทบกลิ้งได้

“ต้องเป็นคนที่กระเพาะเล็กขนาดไหนเนี่ย”

[ตอนนี้โฮสต์ทำภารกิจของวันนี้เสร็จแล้ว ระบบแนะนำให้โฮสต์กลับกระโจมแล้วค่อยไปหาของป่าตอนเย็น]

“ต้องไปหาของป่าด้วยเหรอ”

[ระบบไม่มีกล้วยให้โฮสต์แล้วนะครับ ยกเว้นโฮสต์จะสุ่มได้ อยู่ในโลกนี้โฮสต์ต้องหาอาหารเอาชีวิตรอด]

[ระบบแนะนำให้โฮสต์ไปหาตอนเย็นเพราะทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับอาหารที่ตัวเองล่ามาได้ คงไม่มีใครสนใจว่าโฮสต์จะไปไหน แต่ถ้าคนในเผ่าไม่ลืม เขาอาจจะเอาอาหารมาให้โฮสต์ครับ]

“แล้วภารกิจหลักที่นายบอกให้ทำให้เผ่าฮิราโตะอุดมสมบูรณ์นี่หมายความว่าไงน่ะ เผ่านี้อดอยากเหรอ”

[เนื่องจากฮิวะพึ่งย้ายถิ่นฐานมาสร้างเผ่าตรงนี้ได้ไม่นาน กระโจมก็ทำจากขนสัตว์บาง ๆ อาหารก็ต้องล่าให้คนในเผ่าเป็นส่วนใหญ่ อย่างที่บอก โลกนี้สัตว์ป่าอันตรายมาก มีคนเกินครึ่งเผ่าที่หาอาหารเองไม่ได้ มีหลายคนที่ออกไปหาอาหารแล้วตาย 

ฮิวะจึงรับหน้าที่หาอาหารเป็นส่วนใหญ่เพื่อรักษาจำนวนประชากร แน่นอนว่าปริมาณอาหารที่หาด้วยตัวคนเดียวมันน้อย จะไปเลี้ยงคนในเผ่าทั้งร้อยกว่าคนได้ยังไง โฮสต์จะสังเกตว่าเจ้าของร่างติดสถานะหิวจัดเพราะไม่มีคนเอาอาหารมาให้หลายวันแล้ว]

คาเมลพยักหน้า เขาพอจะเข้าใจสถานการณ์แล้ว ระบบคงต้องการจะบอกว่า ทำยังไงก็ได้ให้คนในเผ่ามีกินจนอิ่มไม่อดอยาก มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน น่าจะหมายถึงปัจจัยสี่ทั้งหลายนั่นแหละ

คาเมลหยิบผ้าออกมาจากช่องเก็บของ เขาขมวดคิ้วมึนงง 

“ระบบ...ไหนนายบอกว่าให้เสื้อผ้ามาไง นี่มันผ้าธรรมดาชัด ๆ”

[ระบบลืมบอกไป คนในเผ่านี้แค่เอาผ้ามาพันตัวเท่านั้นแหละครับ ไม่มีการตัดเย็บอะไรหรอก โฮสต์ก็รีบ ๆ เอาผ้ามาพันตัวได้แล้วครับ ถ้าตกเย็นอากาศจะหนาวนะ]

คาเมลคิ้วกระตุก เขารีบเอาผ้าพันตัวอย่างไว ถ้าถามว่าพันยังไงน่ะเหรอ...ทุกคนเคยเห็นจีวรพระไหมครับ นั่นแหละ เขาพันแบบนั้นเลย แค่มันเป็นจีวรสีขาวไม่ใช่สีส้มเท่านั้นเอง 

พูดแบบนี้อาจจะงง เพราะจริง ๆแล้วการห่มจีวรก็มีหลายแบบ เขาห่มแบบเปิดไหล่ข้างนึง ใช้ปลายผ้าผูกไว้ทำแขนเสื้ออีกข้างนึง ดูค่อนข้างทุลักทุเล แต่มันก็สามารถออกมาเป็นเครื่องแต่งกายที่ไม่โป๊มากเกินไปได้ 

ถึงข้างในมันจะโล่ง ๆ เพราะไม่ได้ใส่กางเกงในก็เถอะ...

త త త త త