​

หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จก็แต่งชุดที่วางไว้อยู่บนเตียง พอลองใส่ชุดนี้ดูแล้วมันช่างเข้ากับรูปร่างดูดีของเปลวเพลิงซะจริง

ตัวชุดเป็นสีขาวตัดกับสีกรม พออยู่บนเรือนร่างสีแทนแล้วดูโดดเด่นเป็นพิเศษ เชื่อเลยว่าสาวๆ คงจ้องกันจนตาเป็นมัน ถ้าไม่ติดว่าเป็นตัวร้ายอะนะ….

ทันทีที่ผมกำลังจะเปิดประตูห้องออกไปข้างนอกห้อง เดินสำรวจเล่นสักหน่อย ก็ต้องชะงักลง เพราะอยู่ดีๆ ก็มีกล่องข้อความสีฟ้าและตัวอักษรสีขาวขึ้นโชว์ตรงหน้าผมพอดี

นี่…ผมคงจะนอนน้อยไปแน่ๆ เลยเกิดภาพหลอน

ผมลองหลับตาแล้วตบแก้มทั้งสองข้างเรียกสติตัวเองเผื่อจะได้กำจัดภาพหลอนนี้ออกไปได้ แต่พอลืมตาขึ้นมามันกลับไม่หายไปไหน ซ้ำยังขึ้นอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง

ซวยแล้วกู

ในเมื่อมันไม่หายไปไหน ลองอ่านสักหน่อยละกันว่ะ!

[ภารกิจ]

เดินไปหาพี่สาวตัวดีพร้อมกับบอกว่า 'เหอะ อย่างเธอคงไม่มีวันได้สวมชุดงานแต่งหรอก' พูดด้วยอินเนอร์ตัวร้าย! มองด้วยสายตาเหยียดหยามดูแคลน! พร้อมกับเดินเชิดๆ จากออกไป!!

**2แต้ม**

เอ่อ…อะไรวะเนี่ย...

ไอ้ภารกิจว่างงแล้วนะ แล้วไหนจะไอ้2แต้มนั้นอีกคืออะไรวะ? ไม่เข้าใจอะ ฮื้ออออ แม่! เพลิงอยากกลับบ้าน!!

‘อะแฮ่ม! ใจเย็นก่อนจ้า สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ หายใจออกน้า นั้นแหละดีมากๆ เป็นไงดีขึ้นยังเอ่ย’

“ดีแล้วๆ เฮ้อออออ”

เห้ย เดี๋ยว มะกี้ผมคุยกับใครว่ะ

‘ระบบเองจ้า ยินดีที่ได้รู้จักน้า’

ผมลองหันซ้ายหันขวาดูก็ไม่พบเจอใคร งั้นก็แสดงว่า…

เชี่ย! เสียงมันดังมาจากในหัวนี่หว่า

“ดะ ได้ยินที่ผมคิดด้วยเหรอ”

ผมถามออกไปอย่างก็กล้าๆ กลัวๆ ถึงจะเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้แต่ก็ยังคอยหันมองดูรอบๆ อยู่เรื่อยๆ ก็มันระแวงอ่ะ

‘อ่าฮะ ได้ยินสิ นายคิดอะไรฉันก็ได้ยินหมดแหละ’

น่ากลัวชะมัด

‘ไม่ต้องกลัวหน่า เราต้องอยู่กันอีกยาวๆ’

“หมายความว่ายังไง?”

‘คืองี้นะ ตอนนี้โลกที่นายอยู่ ก็คือนิยายเรื่องดวงใจสุดเสน่หา ที่เป็นนวนิยายที่ดังมากๆๆๆ ไม่ว่าจะถามใคร ก็ต้องรู้จักอยู่แล้วป่ะ ใครไม่อ่านถือว่าตกเทรนมาก แล้วยิ่งตอนนี้ในโลกที่นายเคยอยู่ ก็กำลังจะได้ทำเป็นละครอีกด้วย! ดังนั้นในฐานะที่นายได้รับบทของเปลวเพลิงตัวร้ายของเรื่อง คุณนักเขียนก็เลยอยากพานายมาศึกษาดูงานในโลกนี้ เพราะฉะนั้นเราคงต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานเลยล่ะ’

นี่มันบ้าอะไรกัน…

“แล้วฉันจะเจอนักเขียนคนนั้นได้ที่ไหน”

‘อ่า… อันนี้ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ แต่ได้ยินมาว่า คุณนักเขียนจะลงมาเล่นในเรื่องนี้ซะด้วยสิ แต่จะเป็นบทอะไรนายคงต้องใช้ความสามารถหาด้วยตัวเองละกัน ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ’

ขอร้องเถอะ บทของผมคือตัวร้ายนะ ไม่ใช่เจ้าหนูยอดนักสืบสักหน่อย!

“งั้นฉันจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่”

‘โลกเดิมของนายนะหรอ อื้มมมม นี่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ชีวิตของนายคงอยู่ในกำมือคุณนักเขียนแล้วแหละ’

วดฟ!?

'แต่ว่า… นายอยากกลับไปโลกเดิมที่มีแต่คนมองว่านายเป็นตัวร้ายตลอดเวลาอย่างนั้นหรอ?’

“แต่ที่นั่นยังมีพ่อแม่รอฉันอยู่”

‘จริงหรอ? ไม่ใช่ว่าแม่นายมัวแต่หลงระเริงอยู่กับงานสังคม ใส่เครื่องเพชรโชว์ไปตามงานต่างๆ ให้คุณหญิงคุณนายคนอื่นเขาอิจฉา ส่วนพ่อนายก็กินเลี้ยงดื่มฉลองกับพวกคนใหญ่คนโต พยายามทำตัวเป็นที่เชิดหน้าชูตาเพื่อให้คนอื่นนับถือ ไม่ใช่ว่าเพราะเขามัวแต่ทำตัวอย่างนี้จนไม่ได้สนใจนายหรอกเหรอ?’

“…”

พูดไม่ออกเลยแฮะ ก็สิ่งที่ระบบพูดออกมามันดันเป็นความจริงทั้งหมดเลยนี่

‘เอาเถอะๆ ลืมๆ สิ่งที่ฉันพูดไปแล้วมาทำภารกิจแรกของเราดีกว่า!’

“ห๊ะ?”

‘ก็อันที่นายเพิ่งอ่านเมื่อกี้ไงเล่า อย่าเพิ่งลืมสิ’

“อันเมื่อกี้….อ้อ ที่ให้ไป เยาะเย้ยพี่สาวตัวเองอะนะ”

‘ปิ้งป่องๆ ถูกต้องแล้วจ้า ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปทำภารกิจกันเลย ภารกิจครั้งนี้ได้ตั้ง 2 แต้มแหละ’

“เดี๋ยว แล้วแต้มมีไว้ทำไม?”

‘เอาไว้ใช้แลกไอเทมยามจำเป็นหรือไม่ก็เอาไว้ใช้ข้ามภารกิจที่เราไม่ต้องการจะทำน่ะ’

นักเขียนมันก็ฉลาดดีเหมือนกันนะเนี่ย วิธีสะสมแต้มไว้แลกไอเทมด้วยเว้ย อย่างกับเล่นเกมเลย

‘ถ้าพร้อมแล้วก็ ลุยยยยยยย!!!’

เฮ้อ เอาว่ะ ยังไงก็หนีออกจากโลกนี้ไม่ได้อยู่แล้ว งั้นก็ขอใช้ชีวิตอย่างตัวร้ายในโลกนี้ต่อไปละกัน!

มาถึงโลกนี้ไม่ทันไร นายเอกของเราก็ได้รับภารกิจซะแล้ว มาลุ้นกันดีกว่าว่าจะรอดหรือจะร่วง แต่ดูจากทรงแล้วน่าจะร่วงซะมากกว่า แฮ่!

***ยิ้มสวยก่อนจากลา รักนักอ่านนะคะ คิๆ***

​

​