**ยังไม่แก้คำผิด

สวัสดีครับ ผมนายณภัทที่ตอนนี้นั่งอึนอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งผมจำได้ดีว่าชื่อโรงพยาบาลแห่งนี้มันคือชื่อโรงพยาบาลในเรื่อง ‘รักผมหน่อยครับคุณพระเอก’ ถ้าถามว่าทำไมผมถึงจำได้ ก็เพราะผมเนี้ยแหละแฟนตัวยงของนิยายเรื่องนี้เลย และเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบนายเอก ผมหมายถึงนิสัยหน่ะนะ ถ้าถามว่าทำไม

“(ภัท ถ้าออกจากโรงบาลแล้วก็ไปซื้อข้าวให้ฉันด้วย)” ใช่ครับตอนนี้ผมกำลังคุยสายกับคุณนายเอกหรือที่ชื่อว่า ‘เจ้าขา’ คุณนายเอกสายมั่นใจที่คำพูดเฉือดเฉือนคนฟังทุกคำพูด คุณหนูที่เอาแต่ใจจนมาเจอกับพระเอกผู้ซึ่งไม่สนใจจนทำให้คุณนายเอกต้องพยายามทำให้คุณพระเอกสนใจและก็เปลี่ยนนิสัยในที่สุดแต่ขอบอกเลยนะ ขนาดเปลี่ยนนิสัยก็ยังไม่ไหวอยู่เพราะยังคงความชอบเหยียดผู้คนไปเรื่อยถ้าเจอคนที่แย่กว่า นี่ไงคือสาเหตุที่ผมไม่ชอบนายเอกของเรื่องนี้ที่สุด

“ไม่มีมือไม่มีเท้าหรอถึงเดินไปซื้อเองไม่เป็นเลยต้องมาใช้คนป่วยแบบฉัน” ผมมาอยู่ในร่างของตัวประกอบที่เป็นเบ้เจ้าขาชื่อณภัทเหมือนกันกับร่างเก่าผม ส่วนทำไมถึงมาเป็นเบ้ได้ ก็เพราะว่าโดนเจ้าขาขู่ว่าถ้าไม่ยอมทำตามคำสั่ง คุณหนูเจ้าขาก็จะเอาเรื่องที่เขาเป็นนักเรียนดีเด่นแต่ดันไปอยู่ในผับ(ซึ่งความจริงก็คือ เขาโดนบังคับต่างหากล่ะ) ป่าวประกาศไปทั่วทั้งมหาลัยและจะเอาไปบอกท่านผอ.ให้ถอนทุนเรียนออก แต่ตอนนี้ผมจะไม่ทนละ จะถอนก็ถอนผมหางานทำได้ 

“(อีณภัท แกอย่าลืมนะว่าฉันมีความลับของแก!)” ผมนี่ถึงกับเบ้ปากมองบนเลย แล้วผมจะไปแคร์อะไรอ่ะครับในเมื่อผมจะไม่ทนอีกต่อไปละ 

“แล้วไง? อ่อ จะเอาไปติดป้ายบอร์ดมหาลัยก็ได้นะ ดีเหมือนกันอยากดังอยู่พอดีเลย ขอบคุณน้า~” แล้วผมก็ชิ่งกดวางสายทันที เรื่องอะไรที่ต้องทนฟังต่อล่ะ เสียเวลาเปล่าๆ ว่าแล้วผมก็เดินไแส่องกระจกในห้องน้ำโรงพยาบาล เอ้ะ แต่ว่านี่มันห้องส่วนตัวนิ ยิ่งมองรอบๆห้องยิ่งรู้เลยว่านี่คือห้องวีไอพีที่ต้องจ่ายคืนละเป็นหมื่นๆ แล้วเขาที่มีเงินติดบัญชีไม่ถึงพัน(ส่องมาแล้ว)จะมีปัญญาที่ไหนเอามาจ่าย! แต่ผมก็ต้องตกใจหน้าตัวเองในกระจก บร้ะ ผมนี่มันสวยจริงๆ หน้าสวยคมมากแต่ติดที่ใส่แว่นเนี้ยแหละ บดบังความสวยหมดสงสัยต้องหาเงินซื้อคอนแทคเลนส์มาใส่ซะแล้ว เพราะร่างนี้สายตาสั้นพอสมควร

“ณภัท ทำไมคุณถึงมายืนอยู่ตรงนี้ ยังไม่หายดีเลยนะ” ผมนี่รีบหันควับไปมองทางต้นเสียงก็เจอกับคำว่า ‘เบ้าหน้าพระเจ้าสร้าง’ นามที่คนเขียนได้บรรยาเลย ใช่ครับนี่คือพระเอกของเรื่องที่ตอนนี้เขามายืนอยู่ตรงหน้าตัวประกอบอย่างเขาได้ยังไงกันนะ

“ค..คุณอเล็กซ์?” ผมเผลอเรียกชื่ออย่างไม่ได้ตั้งใจ ก็เขาหล่อขนาดนี้จะไม่ให้ผมตกใจได้ยังไง ทรงผมที่เสยข้างนึงแต่อีกข้างปล่อยลงมาปรกคิ้วเข้ม ไหนจะร่างกายที่กำยำเหมือนออกกำลังกายทุกวันนั่นอีก หน้าตาไม่ต้องพูดถึงก็ตามลูกรักนักเขียนนั่นแหละ หล่อจนบรรยายไม่ถูกเลย

“คุณ? เล็กไม่ยักจะรู้ว่าแฟนเล็กเรียกเล็กว่าคุณ?” อ่อ เราเป็นแฟนกันนี่เอง ห้ะ!! อะไรนะ! แฟนกัน?? นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี้ยยย

.

.

.

.

.

.

.

มีคำหยาบเพื่อความอรรถรสนะคะ5555 ฝากเรื่องแรกของไรท์ด้วยน้า