**ยังไม่ได้แก้คำผิด

  "อะไรนะครับ??" ผมขยับตัวไม่ได้เลยเมื่อรู้ความจริงว่าผมกับคุณพระเอกเป็นแฟนกัน แฟนกันเนี้ยนะ?? ตัวประกอบอย่างผมเนี้ยนะไปเป็นแฟนของเขา 

"ภัทเป็นอะไรไป ไปตามหมอมาตรวจแฟนฉันให้ระเอียดเดี๋ยวนี้" แล้วคุณพระเอกก็สั่งคนของเขาให้ไปตามหมอมาทันที ใจเย็นนะคุณพระเอก!!

"ไม่ต้องๆ ผมแค่เบลอนิดหน่อย" ผมรีบบอกปัดไปไม่งั้นหมอได้เข้ามาแน่ๆ เสียเวลาเปล่าๆเพราะผมไม่ได้เป็นอะไรหน่ะสิ

"ผม?" อเล็กซ์มองหน้าผมแกมกดดันกลายๆจนผมนี่ต้องรีบเปลี่ยนคำเรียกตัวเองเลย

"คือ ภัทโอเคดีไงเล็ก เล็กไม่ต้องห่วงภัทนะ" แล้วนั่นก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้ ก็ถ้าไม่ทำงี้เขาอาละวาดขึ้นมาผมก็ซวยสิ้ ผมไม่ยอมเอาชีวิตไปเสี่ยงหรอกนะ

"เล็กไปคุยกับหมอมาแล้ว หมดน้ำเกลือภัทก็กลับบ้านได้ เล็กจะไปส่ง" ผมนี่ถึงกับตั้งคำถามเลย คุณพระเอกไม่มีเรียนหรอ?

"เล็กไม่มีเรียนหรอวันนี้" ผมพยายามพูดเป็นกันเองที่สุด เพราะอะไรหน่ะหรอ เพราะพอผมพูดลงท้ายครับปุ้ป หน้าคุณพระเอกคือมืดดำคล้ำประหนึ่งใครไปเหยียบเท้าเข้างั้นแหละ 

"เล็กลาค่ะ จะมาอยู่กับแฟนเล็ก แฟนเล็กไม่สบายเล็กจะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะคะ" ผมส่งยิ้มแห้งไปให้หนึ่งที คุณพระเอกกับผมคนเก่ารักกันได้ยังไง? หรืออาจจะเจอกันตอนผมเป็นเบ้เจ้าขา? 

"คิดอะไรอยู่คะ" 

"แม่มึง!" ผมถึงกับอุทานออกมาเพราะตอนนี้หน้าของคุณพระเอกขยับเขามาใกล้กันมากๆ จนปลายจมูกของเราสองคนเกือบโดนกันแล้ว นี่ผมเผลอคิดนานจนขนาดเขาขยับมาใกล้ขนาดนี้ผมกลับยังไม่รู้สึกเลยหรอเนี้ย 

"ค..แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหน่ะ" ผมบอกปัดอีกครั้งเพื่อไม่อยากให้เขาถามอีกแต่ทำไมเขาทำหน้าหงอยแบบนั้นล่ะ

"ภัทเปลี่ยนไป ถ้าเป็นทุกทีภัทต้องกอดเล็กแล้ว ทำไมคราวนี้ถึงผลักออกล่ะคะ.." แล้วพ่อพระเอกของผมก็ทำหน้าหงอยอย่างชัดเจน ก้มหน้าลงมองมือตัวเองไม่ขค้นมาสบสายตาผมอย่างทุกที นี่ผมทำอะไรผิด! ตายๆ ถ้าเขาเกิดโกรธขึ้นมาทำไงล่ะ!?

"ภ...ภัทขอโทษนะเล็ก ภัทแค่เพลียๆ มากอดกันนะ" ผมรีบอ้าแขนออกนั่นจึงทำให้อเล็กซ์นั่งลงข้างๆผมแล้วกอดผมแน่น แน่นจนผมเริ่มหายใจไม่ค่อยออก

"ล...เล็ก แน่นไปแล้วนะ" ผมพยายามพูดพยายามใช้ภาษากายบอกด้วยการตบบ่าแข็งแรงเบาๆ แต่ทำไมถึงไม่คลายลงเลยล่ะ! 

"เล็กคิดถึงภัท เล็กเป็นห่วงภัทมากๆเลยนะคะรู้ไหม" ผมถึงกับพูดไม่ออกเลย แสดงว่าอเล็กซ์กับณภัทคนเก่าคงรักกันมากแน่ๆถึงได้ทำให้อเล็กซ์กังวลมากขนาดนี้ แล้วถ้าผมพูดออกไปว่าผมไม่ใช่ณภัทที่เขารู้จัก เขาจะยังทำแบบนี้กับผมไหมนะ

"ภัทหายดีแล้วเห็นไหม เล็กไม่ต้องคิดมากนะ" ผมพยายามลูบหลังปลอบอเล็กซ์เรื่อยๆ ผมสงสารเขาจังที่จะไม่ได้ณภัทคนเดิมของเขาอีกแล้ว

"อย่าเป็นอะไรอีกนะ  เล็กต้องขาดใจแน่ๆถ้าภัทเป็นอะไรไป" 

ดี ดีมากเลย ภัทคนเดิมของเขาต้องเป็นคนนี้ เขารู้อยู่แล้วว่าภัทต้องกลับมา ดีใจ ดีใจมากๆ

ยินดีต้อนรับกลับมายังอ้อมกอดของผม 

              ณภัท

"อ้ากกกกกก!!!" 

โครม! 

"เจ้าขาลูก! อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ!" ตอนนี้คนเป็นแม่กำลังตะโกนแข่งกับคนเป็นลูกอย่างเจ้าขา ที่กำลังกรีดร้องอย่างเอาเป็นเอาตายแถมยังทำลายข้าวของภายในห้องอย่างไม่หยุดหย่อน

"อีณภัท!! อีระยำ!! มึงกล้าดียังไงไม่ไปซื้อของให้กู!! อ้ากกกก!!" เจ้าขาเขวี้ยงโล่เกียรติยศนักเรียนดีเด่นทิ้งเพื่อระบายความโกรธ 

ทำไมมันไม่ทำตามที่เขาบอก เขาไม่ยอม มันต้องเจอเขาสั่งสอน ใช่ สั่งสอนให้หลาบจำว่าถ้าไม่เชื่อฟังเขา มันจะต้องเจอกับอะไร

---------------------------------------------------

เราจะพยายามเขียนตอนให้ยาวขึ้นนะคะ ถ้าชอบช่วยกดรัก คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยน้าาาา