บทนำ

          “ลลิตเธอแน่ใจนะว่าอยากทำแบบนี้”

          ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดใบหูกับเสียงกระซิบของมังกรทำให้ลัลน์ลลิตตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว แต่พอนึกถึงใบหน้าอดีตคู่หมั้นอย่างเธียรวิชญ์ หญิงสาวก็ลืมตาขึ้นสบกับดวงตาคู่คม 

          ทำให้เธอนึกถึงคำพูดของเธียรวิชญ์ที่ผลักดันให้ตัวเธอมาอยู่ตรงนี้กับมังกร ผู้ชายที่เขาเกลียด

          ‘ลัลน์พี่ขอโทษที่พี่แต่งงานกับลัลน์ไม่ได้จริงๆ เพราะพี่เห็นลัลน์เป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง พี่อาจจะไม่สามารถเคียงข้างลัลน์ในฐานะสามีได้ แต่พี่เป็นพี่ชายที่ดีให้ลัลน์ได้เสมอ’

          ‘ลัลน์มีพี่ภนเป็นพี่ชายที่ดีอยู่แล้ว ทำไมลัลน์จะต้องการพี่ชายอีกคนด้วยล่ะคะ’ เธอประชดเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

          ‘ลัลน์พี่ขอโทษ’ เขาพูดขอโทษซ้ำอีกครั้ง

          ‘พี่เธียร์มาให้ความหวังลัลน์ทำไม ยอมหมั้นกับลัลน์ทำไม’

          ‘พี่เกรงใจไอ้ภนและตอนนั้นพี่ก็ยังไม่เจอเขา แถมพี่ก็รู้ว่าลัลน์ชอบพี่มาตลอด แต่พอมีเขาแล้วพี่ก็ขาดเขาไม่ได้ วันหนึ่งนะลัลน์ ลัลน์เองก็จะได้เจอผู้ชายดีๆ และเขาจะต้องรักลัลน์มากแน่’

          ‘เขารักลัลน์แล้วยังไง ก็ในเมื่อลัลน์รักแต่พี่เธียร์’

          เธียรวิชญ์ได้แต่นิ่งไป ยอมรับความผิดทั้งหมดอย่างเงียบงัน ‘วันหนึ่งลัลน์จะเข้าใจพี่’

          ลัลน์ลลิตไม่อยากฟังคำแก้ตัวจากเธียรวิชญ์อีก สุดท้ายหลังจากยอมรับได้ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมหันกลับมาแต่งงานกับตัวเอง หญิงสาวจึงเดินสู่หนทางที่ไม่มีใครคาดคิด

          “บอกฉันมาสิลลิตว่าเธอเต็มใจจะเป็นผู้หญิงของฉัน” มังกรยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก ใบหน้าที่ดูคล้ายอดีตคู่หมั้นของเธอบางส่วนนั้นดูร้ายกาจ

          มังกรเป็นคนเดียวที่เรียกเธอว่าลลิตมาแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กที่ชอบตามลภนผู้เป็นพี่ชายไปวิ่งเล่นที่บ้านเพื่อนสนิทอย่างเธียรวิชญ์

ตอนนั้นเธอเจ็ดขวบ ส่วนมังกรอายุได้ยี่สิบปีแล้วและเป็นคุณอาที่แก่กว่าหลานเพียงแปดปีของเธียรวิชญ์

          “ลัลน์เต็มใจค่ะ” เธอสบตาเขากลับ ไม่ยอมหลบตาอีก

          มังกรขยับยิ้ม “แล้วอย่ามาร้องให้ฉันหยุดก็แล้วกัน”