ทั้งคู่ต่างมีปมความเจ็บปวด

เหมือนมีลวดมาปักดวงฤทัย

ต่างไม่ทราบว่าทางออกอยู่หนใด

การปลิดชีพให้ทางออกดีที่สุด

...ในตอนนี้…

แสงอุราของดาวเคียงเดือนกระทบกับแม่น้ำเถียนที่มีบุรุษใบหน้างดงามหน้าตาหวานปานน้ำผึ้งผุดใบหน้าขึ้นมาก่อนที่ลำตัวในชุดอาภรย์สีขาวธรรมดาจะลอยตามมาครึ่งกาย

หญิงสาวใบหน้าอ่อนเยาว์สวมชุดฮั่นฝูสีชมพูผมเกล้าสูงเดินกึ่งวิ่งกึ่งเดินมือจิกนิ้วอีกข้างเธอรู้สึกวิตกกังวลเหลือเกินเพราะลูกชายของเธอหายไปตั้งแต่หัวค่ำข้าวปลาตอนเย็นก็ไม่กินไปถามนางโลมตำแหน่งต่างๆ ก็หาได้สนใจลูกของนางเท่ากับตัวเองไม่

อยู่ๆ ก็มีลมพัดมากระโชกแรงจนเธอต้องเอามือมาบังจนใบหน้าหันไปหาแม่น้ำเถียนอย่างมิได้ตั้งใจ

อ้าย…

ถึงแม้ร่างกายของลูกชายของเธอจะอยู่ไกลจากเธอหลายลี้แต่สายตาของผู้เป็นแม่ช่างเฉียบขาดใบหน้างดงามที่สืบทอดจากเธอหาได้ที่ไหนไม่ได้แล้ว เธอผวาจนเอานิ้วมาจับที่ริมฝีปากล่างของตัวเองตาเธอเริ่มมีน้ำตารื้น

เหมือนแม่น้ำรู้สถานการณ์ น้ำเริ่มพัดเชี่ยวให้เจ้าร่างใบหน้าซีดเซียวลอยไปยันหญิงสาวคนนั้นเหมือนรู้ใจนาง

เธอไม่สนแล้วว่าชุดที่เธอสวมใส่อยู่จะราคาแพงแค่ไหนเธอตะลุยเดินเข้าไปในแม่น้ำตะเกือกตะกายจนน้ำแทบจะล้นคอเธอ

แขนของผู้เป็นมารดาทั้งสองเกี่ยวรั้งร่างลูกชายของเธอให้พ้นขึ้นมาอยู่ขอบแม่น้ำโดยมีต้นดอกอิงฮวารายล้อมเพื่อความสวยงามกลิ่นของมันช่างหวานเหมือนเคลือบน้ำตาล

ใบหญ้านุ่มเหมือนปุยฝ้ายไม่บาดผิวเหมือนได้นอนตั่งราคาแพงในโรงเตี้ยม มือผู้เป็นมารดาลูบหน้าลูกชายด้วยความหวงแหน

“อ้าย” เธอกล่าวชื่อลูกชายด้วยเสียงที่สั่นสะอื้นเพราะใบหน้าของลูกชายของเธอนั้นไม่ต่างกับศพเสียเท่าไหร่ จนเธอค่อยๆ ใจชื้นขึ้นเพราะริมฝีปากอันบางกริบเริ่มมีสีชมพูระเรื่อ

“อ้าย” เธอกล่าวชื่อลูกชายอีกครั้งพร้อมกับลูบหน้าอ้าย ลูกชายของเธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วลุกตัวแล้วไอพรวดออกมา แค่กๆ เธอลูบหลังลูกชายของเธอด้วยความตกตะลึงและดีใจในคราวเดียวกัน

น้ำตะล่อมออกจากปากออกมาค่อนข้างมากแต่ก็ทำให้หายใจสบายขึ้น บรรยากาศ กลิ่น หรือแม้กระทั่งชุดที่สวมใส่ ช่างไม่คุณเคย ตาเลื่อนมองฝ่ามือทั้งสองข้างผิวขาวสะอาดดุจดั่งหิมะนิ้วมือเรียวยาวสวยสวัตสายตาเล็บมือใสสีชมพูเหมือนกลีบดอกอิงฮวา

“เป็นไงบ้างลูก” เสียงผู้หญิงเหมือนอยู่ในวัยกลางคนยังไงอย่างงั้นแต่ใบหน้าช่างอ่อนวัยคล้ายเด็กวัยแตกสาวใหม่ๆ

เธอใส่ชุดเหมือนในหนังจีนใบหน้าก็งดงามเกินคาดทรงผมก็เกล้าสูงลู่หยุ่นร์กวาดสายตามองไปรอบๆ ต้นดอกอิงฮวาร้อยเรียงกันอยู่ขอบแม่น้ำเถียนท้องฟ้าสีน้ำเงินไม่ทึบและไม่สว่างมากเพราะมีพระจันทร์เต็มดวงคอยให้แสงสว่างอยู่

ที่นี้...ที่ไหนวะ ลู่หยุ่นร์ขบคิด

หอโคมแดงคือสวรรค์ของบุรุษ

ต่างลุ่มหลงและมัวเมากับหญิงงาม

หารู้ไม่ว่าพวกเขาเป็นแค่เหยื่อ

ของการหลอกและจกเงินเพียงเท่านั้น

พื้นปูนเย็นที่ชื้นแฉะแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคมากสำหรับพวกขุนนางเมืองต่างๆ และพวกคนมากทรัพย์และเหล่าทหารยศสูงต่างเข้ามาในเมืองโคมแดงเพื่อมาหาหญิงสาวมาบริการพวกเขา

ณ หอนางโลมขนาดใหญ่ที่มีพวกขุนนางทะยอยต่างเข้ามาข้างในหอมีพวกผู้หญิงแต่งตัวชุดหลากสีต่างควงแขนขุนนางเป็นคนๆ ไป

แม่เล้าร่างท้วมสวมชุดเกาะอกกระโปรงสีแดงสลับกับสีทองมีผ้านางฟ้าสีเขียวหยกคลุมไหลใบหน้าขาวดุจดั่งกระดาษซวนจื่อปากแดงเรียวเล็กที่ถูกพู่กันตวัดวาดนางเดินกะเผลกกำพัดแน่นก้านไม้แทบหักส่งยิ้มให้พวกขุนนางแบบเจือนๆ แล้วรีบเร่งฝีเท้า ผับๆ เดินออกไปข้างนอกหอเพื่อไปตามใครมาสักคนกลับมาทำหน้าที่

ณ ห้องพิเศษบนชั้นสามของหอนางโลมที่มีไว้เพื่อคนมากทรัพย์และคนยกสูงมาบรรทมพักหรือทำเรื่องอย่างว่า

บรรยากาศในยามวิกาลช่างน่าอภิรมย์ยิ่งนักเมืองเจียวหลินเมืองที่เป็นสัญลักษณ์ของดอกไม้นานาพันธ์ผู้คนต่างอยากมาเที่ยวชมความงดงามของเมืองนี้ องค์ชายฮุ่ยเฟยเทียนก็เป็นเช่นกัน เขาพาพวกทหารยศสูงๆ และพวกขุนนางมาเที่ยวชมเมืองหลินเพื่อมาชมความงดงามของเมืองและมาเชยชมสาวงามในเมืองเจียวหลิน ผู้คนที่เคยสัมผัสกับเมืองนี้ต่างพูดต่อๆ กันมาว่าเมืองเจียวหลินนี้ไม่ว่าบุรุษหรือสตรีมักจะมีใบหน้าที่งดงามสะดุดตาจนแยกไม่ออกว่าคนใดเป็นบุรุษหรือสตรีจึงเป็นเรื่องปกติที่จะถามบุคคลนั้นๆ ว่าเป็นเพศอะไร

เหตุที่เฟยเทียนพาทหารและขุนนางมาเที่ยวชมเมืองเจียวหลินนี้เหตุผลก็สั้นง่ายดาย ก็แค่เลี้ยงไว้ให้ดีๆ จะได้เชื่อฟังง่ายๆ

เฟยเทียนผิวของเขาค่อนข้างคล้ำและมีตาสีแดงหยกอันเป็นเอกลักษณ์กำลังมองไปยันพระจันทร์ที่มันเริ่มเปลี่ยนรูปทรงเป็นดาวเต็มดวงเขานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารที่ว่างเปล่าอย่างผ่อนคลายที่ติดกับหน้าต่างทรงหกเหลี่ยมคนผ่านมาเห็นคงมองว่าเขาผู้นี้ช่างไร้มารยาทแต่ถ้าคนผู้นั้นรู้ว่าเขาเป็นใครก็คงจะไม่เหลียวมองแต่จะกลับก้มหน้าก้มตาสำรวมกิริยาแทน

ขาด้านขวายืดไปข้างหน้าส่วนขาอีกข้างตั้งชันเข่าแต่ความสงบนั้นก็อยู่ได้เพียงไม่นานเพราะข้างหลังของเขามีพวกขุนนางอย่างกับสุนัขติดสัตว์ห้าท่านที่กำลังทำนางเซ่อจี้นางหนึ่งเหมือนไม่ใช่มนุษย์ขุนนางท่านหนึ่งดึงผมนางขุนนางอีกคนลูบไล้ขาอีกคนก็เลียฝ่าเท้าของนาง ขุนนางอีกท่านก็มุดเอาปากไปขยั้มตรงของสำคัญของนาง ขุนนางอีกคนก็กัดหน้าอกของเธอจนเป็นรอยฟัน

แต่องค์ชายเฟยเทียนกลับรู้สึกเฉยชาเพราะเขาเห็นจนชินชาเหมือนเรื่องบัดสีบัดเถลิงที่คนทั่วไปมองว่าน่ารังเกียจแต่เขากลับมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ นางเซ่อจี้นางนั้นมองแผ่นหลังขององค์ชายเฟยเทียนเพื่อขอความเมตตาถึงเธอจะทำอาชีพนี้แต่การกระทำเช่นนี้มนุษย์ทั่วไปหาได้ทำกันไม่การกระทำเช่นนี้มันโหดร้ายกว่าที่นางได้คิดไว้ไม่

จนเธอร้องขอความช่วยเหลือโดยกล่าวชื่อองค์ชายเฟยเทียนอย่างน่าเวททนาจนเฟยเทียนเหลียวหันมามองนางแต่ไม่ใช่เพราะความรู้สึกสงสารแต่กลับเป็นความรู้สึกรำคาญต่างหากเฟยเทียนฉีกชายกระโปรงอาภรณ์ของตัวเองแล้วโยนไปให้พวกขุนนางที่กำลังกระทำชำเราอยู่บนพื้น

เฟยเทียนกล่าวน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“เอาผ้านี้มัดปากนางที”

หน้าตาของลู่หยุนร์ในร่างของอ้ายอย่างกับปลาทองโดนแหย่ตาเบิกโพลงกว้าง หันซ้ายหันขวา จนตาโฟกัสกับใบหน้าอันงดงามของหญิงที่นั่งคุกเข่าที่คอยเอามือมาลูบหลัง ถึงแม้ทรงผมเกล้าสูงของเธอจะยุ้งเหยิงไปหน่อยแต่ก็ไม่ลดความงามตรงใบหน้าของเธอเลย

“อ้าย เป็นไงบ้างลูก” เธอกล่าว

อ้าย...ใคร...ผมเหรอ

เขากะพริบตาปริบๆ แล้วหันไปมองดูเสื้อผ้าของหญิงสาวแล้วของตัวเองเหมือนเขาหลุดออกมาจากหนังจีนยังไงยังงั้น แล้วก็หันไปมองทรงผมของหญิงสาว ไม่ผิดแน่

“อ้าย เป็นอะไรไปลูก”

ร่างคนนี้ชื่ออ้ายงั้นเหรออ้ายที่แปลว่ารัก ชื่อสั้นแท้

“ก็-สบายดี-ขะ...ขอรับ” พูดแบบนี้เปล่าวะ

เธอพยักหน้าเบาๆ

“เหตุอันใดเจ้าถึงเล่นน้ำในยามวิกาลเช่นนี้อ้าย”

“...” แล้วข้าต้องพูดเช่นไรดี

อยู่ๆ ภาษาพูดและคิดของลู่หยุ่นร์ในร่างอ้ายก็ค่อยๆ ปรับเปลี่ยนไปตามเจ้าของร่าง

ลู่หยุ่นร์สงบนิ่งเงียบเพราะพึ่งฟื้นสติยังคงเลอะเลือน ปากจะพูดก็ไม่พูดจะเอ่ยก็ไม่เอ่ย จนหญิงสาวคนนั้นส่ายหน้าถอนหายใจ

“ลุกขึ้นมาเถอะ” นางยืนขึ้นพร้อมกับพยุงแขนของอ้ายที่ลู่หยุ่นร์อยู่ในร่าง ตอนลู่หยุ่นร์ลุกขึ้นเขาแทบจะล้มร่างที่เขาอาศัยอยู่ด้วยความบังเอิญช่างบอบบางและไร้เรี่ยวแรง

“อะ---เออ” ลู่หยุ่นร์เหมือนจะกล่าวอะไรออกมาสักอย่าง

“อะไรรึ” เธอกล่าว

“พวกเราอยู่ในยุคสมัยราชวงศ์ใดรึ” เธอหันมามองหน้าเขาแล้วขมวดคิ้ว ลู่หยุ่นร์คิดว่าเขาคงเหมือนในนิยายย้อนยุคกระมังแต่นิยายที่เขาอ่านก็คนละราชวงศ์

“เจ้าถามแปลกนักอ้ายเจ้าก็อยู่มาตั้งแต่เกิด ในเมืองเจียวหลินนี้ไม่มีฮ้องเต้หรือพระมเหสีปกครอง ตั้งแต่เทพเซียนหญิงเจียวหลินไม่ประทับอยู่ในเมืองเจียวหลินนี้นานโขแล้ว พวกคนในเมืองนี้เลยใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆ ไร้กฎเกณฑ์ที่เคร่งครัดเท่าเมืองอื่นไม่ แต่ก็ยังดีที่มีฮ้องเต้ของเมืองปิงหานคอยดูแลอยู่แต่มักจะไม่ค่อยถูกกับฮ้องเต้ของเมืองเลี่ยงเซี่ยเสียเท่าไหร่เพราะฮ้องเต้เมืองเลี่ยงเซี่ยก็ต้องการจะปกครองเมืองเจียวหลินนี้เมืองที่ไร้ผู้นำมาควบคุมแต่กลับมีข้อดีมากมาย ใครจะไม่อยากได้”

ชื่อเมืองลู่หยุ่นร์ไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่ชุดที่สวมใส่อยู่อย่างกับอยู่ในละครจีนเรื่องหนึ่งเขาไม่ได้อยู่ในเมืองจ้งโก๋หรอกเหรอ

ร่างของอ้ายช่างไร้เรี่ยวแรงถึงแม่จะมีนางมาคอยพยุงเดิน เขาก็ยังเดินแบบไร้เรี่ยวแรงจะวูบบ้างอยู่ๆ ก็รู้สึกอยากอ้วกบ้าง

เมืองที่ไร้การปกครอง...ใครๆ ก็อยากได้…เพราะมีข้อดีมากมาย...งั้นเหรอ เขาอยู่ในโลกใดกันแน่

ชายผิวคล้ำตาสีแดงทับทิมผู้สูงศักดิ์นั่งอยู่บนโต๊ะไม้วางแขนศอกที่ขอบหน้าต่างเกลี่ยนิ้วเล่นอีกข้างไปมามองหญิงเซ่อจี้ที่โดนพวกขุนนางห้าคนรุมโทรมอย่างเฉยชาและเบื่อหน่าย แต่สายตาที่นางเซ่อจี้มองมาที่เขานั้นช่างเอ้อล้มไปด้วยความเศร้าน้ำตาของนางแทบจะไหลเป็เลือดน้ำมูกน้ำปากก็ไหลไปด้วยความเจ็บปวดถึงนางขอความช่วยเหลือสุกชีวีจนนางลืมคิด ว่านาง ไม่ไก้เป็นคนเดียว ที่โดนแบบนี้

ผ้าที่องค์ชายเฟยเทียนชีกให้มัดปากนาง นางก็กัดจนขาดเพราะความเจ็บปวดจนนางไม่เหลือเรี่ยวแรงจะขอความช่วยเหลือ สภาพร่างกายของนางเปลือยเปล่ามีทั้งรอยกัดและรอยฝกชำเสื้อผ้าขาดกระจายเหมือนเป็นเศษผ้าเช็ดฝ่าเท้า ปิ่นปักผมที่มารดาของนางให้นางก่อนสิ้นใจตายพวกขุนนางก็คว้างทิ้งไปทิศใดนางก็ไม่ทราบ เพราะโดนพวกคุณนางเอาปากมาประกบไม่ซ้ำคนจนไม่มีเวลามาหันมองว่าปิ่นปักผมที่มารดาของเธอให้เธอมาอยู่หนใด

“ใคร...ก็...ได้..ช่วย..ข้าด้วย”

เอ่ยประโยคขอความช่วยเหลือและประโยคลาตายครั้งสุดท้ายด้วยเช่นกัน น้ำตาที่ไหลเป็นน้ำใสกลับกลายเป็นเลือดแดงฉานเพราะที่จริงแล้วเลือดกำเดาของนางจะไหลออกจากจมูกอยู่แล้วแต่ด้วยความที่นางถูกอุ้มจนนางต้องเงยหน้าอยู่ตลอดเวลาเลือดกำเดาจึงไหลย้อนกลับกับไหลออกมาผ่านดวงตาและใบหนูของนางแทน

ขุนนางทั้งห้าที่อุ้มนางอยู่ต่างผละร่างของนางออกทันทีด้วยความตกใจผวา ร่างของหญิงสาวชักดิ้นกระตุกอยู่อย่างนั้น หูและดวงตากลับมีสายเลือดไหลออกมาอย่างน่ากลัวภายใต้โคมไฟสีเหลือง ขุนนางต่างรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน แต่กลับองค์ชายเฟยเทียนถอนหายใจออกมาเบาๆ

“กะแล้วเชียวว่านางต้องตาย” เฟยเทียนกล่าวพร้อมกับหันหน้าไปมองพวกขุนนางที่จับกลุ่มกัน

“คนที่สามแล้วนะพวกท่าน” แล้วกวาดสายตาไปมองใบหน้าหญิงสาวที่ใบหน้างดงามแต่เริ่มซีดเซียว “แต่นางนี้แตกต่างหน่อย ตรงที่นางตายตาไม่หลับ”

เฟยเทียนกล่าวจบประโยคก็มีแมลงวันตัวหนึ่งมาตอมที่ลูกตาดำนางเหมือนดวงตาของนางคือพื้นผิวให้แมลงวันวางไข่

TBC.

rewrite(1) 12/02/2022