ตัวละคร/สถานที่ ไม่มีอยู่จริงเป็นเพียงแค่จินตนาการ

เนื้อหาอาจจะมีคำผิดค่อนข้างเยอะทางไรท์จะกลับมาเกลาคำเมื่อแต่งจบ

*กรุณาอ่านคำเตือนให้ละเอียด*

บทนำ

จากชายที่ไม่มีอะไรดีในชีวิตอย่างลู่หยุนร์

ตอนเด็กก็ขม โตมาก็ฝาด ก่อนตายก็มีแผล

แต่กลับมาอยู่ในร่างของบุตรชายโฉมงาม

คนใดต่างเห็นใบหน้าอันเป็นต้องหลง

แต่ร่างที่เขาอยู่กลับเป็นบุตรของนางเซ่อจี้ (โสเภนี)

ท้องฟ้ายามวิกาลมืดสนิท

เด็กชายวัยสิบสองปีที่มีนามว่าลู่หยุนร์นั่งเลียไอติมแท่งหวานเย็นสีแดงอยู่ในห้องที่เหม็นอับ ผนังไร้สีทั้งพื้นและผนังเทาสนิทมีเพียงแค่ผ้าปูที่นอนบางๆ ขนาดใหญ่พอนอนพอกลิ้งเล่นได้

โทรทัศน์ที่เขราะไปด้วยสนิมมีเพียงแค่สามช่องที่เขาสามารถรับชมได้ตาของเด็กวัยสิบสองช่างสุกใสเหมือนลูกเกดเชื่อมหวานนั่งเลียไอติมหวานเย็นอย่างไร้เดียงสาหารู้ไม่ว่ามีคนจ้องจะทำมิดีมิร้าย

ลุงแท้ๆ ของเด็กชายพึ่งอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆ ผ้าขาวม้าลายสีน้ำเงินเข้มตัดกับสีแดงเคราเฟ้อเยิมผิวแทนคล้ำรูปร่างไม่ค่อยหน้าดูนักเดินออกมาจากห้องน้ำที่ติดอยู่กับห้องนอนที่เด็กชายนั่งเลียไอติมอยู่

สายตาของลุงมองหลานชายของตัวเองอย่างเจ้าเหล่ตาเลื่อนไปมองริมฝีปากของหลายชายที่เลอะคราบไอติมสีแดง ลุงของเขาปิดประตูห้อง เด็กชายก็มองว่าลุงของเขาว่าจะทำอะไรดวงแววตาไร้เดียงสา

นิ้วโป้งล็อกกลอนประตู ลุงของเด็กชายค่อยๆ นั่งข้างๆ เขาหยิบรีโมทสีดำข้างๆ หลานชายแล้วปิดทีวี

นิ้วโป้งของลุงค่อยๆ ปาดคราบไอติมที่เลอะอยู่ตรงมุมปากของหลานชาย แล้วเอามาเลียต่อหน้า เด็กชายลู่หยุ่นร์วัยนั้นช่างไร้เดียงสาเหมือนก้อนเมฆ แต่ลุงของเขาจะทำให้ก้อนเมฆก้อนนี้เป็นสีเทา

.

แม่ของเด็กชายพึ่งกลับมาจากที่ทำงานเปิดประตูไม้หน้าบ้านและปิดประตูดังลั่น เธอทำงานเป็นสาวโรงงานเงินเดือนหนึ่งหมื่นสามพันต่อเดือนผมเซอะเซิงสวมชุดทำงานสีฟ้าอ่อนกางเกงยีน เธอปาดเหงื่อที่ไหลอาบขมับเธอรู้สึกว่ายามนี้นั้นเงียบผิดวืสัยเพราะในเวลาดึกดื่นลูกชายของเธอมักจะเปิดทีวีดู แต่บ้านกลับเงียบเชียบ

เท้าคล้ำๆ ของมารดาเด็กชายค่อยๆ เดินไปหาประตูห้องลูกชายโดยที่เธอไม่มีความคิดผิดอกุศลใดๆ ฝ่ามือหยาบที่ทำงานหนักแต่ได้ค่าแรงขั้นต่ำกำลังเอื้อมมือไปจับกรประตู แต่กลับเป็นพี่ชายของสามีเธอที่เปิดประตูก่อนเธอ เธอนั้นไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ที่เป็นพี่ชายของสามีเธอเพราะปกติแล้วเขานั้นมักจะมากินข้าวเย็นกับครอบครัวเธอบ่อยๆ แต่สิ่งที่ทำให้นางเบิกตาโพลงกว้าง

ดวงตาของผู้เป็นมารดาเลื่อนสายตามองไปที่ลูกชายของเธอที่นอนตะแคงข้างซึ่งไร้กางเกงช่วงล่างเผยให้เห็นก้นที่มีเลือดไหลและน้ำขุ่นออกมาจางๆ จากก้นลูกชายของเธอ เธอรู้ทันทีเลยว่าที่บ้านของเธอนั้นเงียบผิดวิสัยเพราะเหตุใด

ใบหน้าของลุงแท้ๆ นั้นซึมนิดๆ แต่มารดาของหลานชายแท้ๆ กลับรู้สึกใจสลายและโกรธลุงชั่วผู้นี้เป็นอย่างมาก มือของเธอกำหมัดแล้วทุบไปที่ศีรษะของลุงต่ำช้าคนนี้แม้แต่หลานของตัวเองยังเอากันได้ลงแถมเขาก็เป็นลูกชายของเธออีก

หัวสมองของผู้เป็นมารดานั้นมีแต่ความโกรธ เหตุและผลนั้นเจือจางปากพูดคำสบถออกมาอย่างไม่ละอายพร้อมกับกระชากผมของลุงชั่วทุบไปที่สันประตู

เด็กชายลี่หยุนร์นอนตะแคงข้างไม่อยากรับรู้ว่าด้านหลังพวกเขาทำอะไรกันเขารู้สึกเจ็บที่ก้นริมฝีปากมีรอยกดของฝ่ามืออย่างชัดเจนเขาไม่โวยวายไม่งอแงแต่ดวงตาที่ไร้เดียงสานั้นกลับหมองหม่นดั่งดวงตาผู้สิ้นชีพ น้ำตาของเด็กชายค่อยๆ ไหลอาบแก้มแล้วพลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าพร้อมกับเสียงคำสบถหยาบดังลั่นบ้านที่เด็กชายนั้นไม่เข้าใจความหมายของมัน

หลังจากคืนนั้นมารดาของเด็กชายก็ไปเล่าให้สามีของเธอฟังแต่สามีของเธอหาได้สนใจกลับส่ายหน้าแล้วบอกเธอว่า “ปล่อยๆ ไปเถอะมันไม่ได้ตั้งใจ” มารดาของเด็กชายโกรธสามีของเธอแต่ก็ได้แค่กำหมัดเพราะถึงเธอทำร้ายสามีของเธอแต่ใจของเธอก็คงรักสามีของเธออยู่บวกกับทางบ้านก็ต้องการเงินของเขา จะหาว่าเธอนั้นขี้ขลาดก็หาว่าใช่อยู่ ที่จริงแล้วเธออยากจะไปแจ้งความแต่กฎหมายในตอนนั้นหาได้เข้มข้นเท่าปัจจุบันนี้ไม่

เด็กชายลู่หยุนร์ผู้ไร้เดียงสากลับต้องแปรเปลี่ยนเป็นเด็กที่ชอบเหม่อลอยช่องการ์ตูนที่เขาชอบดูตอนดึกๆ เขากลับชอบนอนเสียมากกว่าของหวานที่เขามักจะแอบมากินตอนดึกๆ แค่เขาเห็นรถเข็นขายหวานเย็นเขาก็รู้สึกอยากอาเจียน

เวลาผ่านไปหลายปีลุงของลู่หยุนร์ก็ไม่เข้ามาเหยียบบ้านของเขาอีกเลยพ่อของเขาก็ดื่มเหล้ามากขึ้นจนไม่ทำการทำงานแม่ของเขาจึงต้องทำงานหนักกว่าเดิมทั้งที่เธอก็ทำงานหนักอยู่แล้ว เวลาดูแลสั่งสอนลูกก็ลดน้อยลงตามไปด้วยเด็กชายลู่หยุนร์ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองว่าอะไรผิดอะไรถูกด้วยตัวของเขาเอง…

rewrite(1) 12/02/2022