1 ตอน PILOT
โดย Aki_Kaze
ในค่ำคืนที่ไร้ซึ่งแสงจันทร์นำทาง ร่างหนึ่งกำลังวิ่งอยู่ในป่าด้วยความเร็วที่แม้แต่สายตายังจับจ้องไม่ทัน หลังพ้นออกมาจากเขตป่าสนสูงชะลูดก็พบที่โล่งกว้าง สถานที่อันเป็นจุดหมายปลายทาง นับว่าอันตรายมากสำหรับสิ่งมีชีวิตเช่นเขา แต่ก็ไม่อาจปล่อยให้เวลาสูญเปล่าไปได้อีก หลังจากที่เผ่าพันธุ์ของเขาขาดผู้นำ ความโกลาหลก็เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน ความพยายามที่จะช่วงชิงบัลลังก์ที่ไร้ผู้สืบทอดอย่างแท้จริงก่อให้เกิดสงครามระหว่างพวกเดียวกันเอง เลือดบริสุทธิ์ที่ตีตนขึ้นเป็นผู้นำก็ไม่อาจสร้างความสงบสุขให้กับเผ่าพันธุ์นี้ได้และคนเดียวที่จะหยุดความวุ่นวายนี้คือ
เอิร์ลแห่งเวสต์วินด์, เคนาส เซฟเฟอร์
แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าลอร์ดเวสต์วินด์ตายไปแล้วด้วยฝีมือของฮันเตอร์ แต่เขาก็ค้นพบวิธี…วิธีที่จะปลุกให้ผู้ชายคนนั้นกลับมา ทว่าสิ่งที่ขาดไปในพิธีกรรมนี้คือแหวนไพลินที่ลอร์ดเวสต์วินด์ มอบให้ฮันเตอร์ตนนั้นไป ทริกเกอร์ ไทร์ เทิร์สตั้น ผู้ชายที่ฆ่าเอลเดอร์ ผู้ปกครองแวมไพร์ในเครือจักรภพ
เบื้องหน้าของเขาคือบ้านสองชั้นที่มีอายุหลายร้อยปี รอบข้างเป็นทุ่งหญ้าโล่ง เนินหญ้าสีเขียวด้านหลังบ้านหลังนั้นคือสถานที่ที่มีหลุมศพหลอกๆ ของลอร์ดเวสต์วินด์อยู่ ที่ว่าหลอกๆ เพราะร่างกายของแวมไพร์ตนนั้นสูญสลายไปหมดสิ้น ไม่สิ มีบางอย่างที่หลงเหลือจากร่างกายของแวมไพร์ตนนั้นที่มากพอจะทำให้พิธีกรรมนี้สมบูรณ์ และสิ่งนั้นฝังอยู่ใต้ผืนดินแทนที่ร่างกาย มันคือแหวนไพลิน
เขารอกระทั่งแสงไฟสุดท้ายของบ้านดับสนิท ก่อนลอบเดินไปด้านหลังตรงไปยังเนินหญ้าสีเขียว เขามองดูป้ายจารึกหลุมศพก่อนลงมือขุดด้วยความรวดเร็ว เพราะฮันเตอร์เจ้าของบ้านสามารถตื่นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ และถ้าเป็นเช่นนั้นแวมไพร์เลือดมนุษย์เช่นเขาคงไม่สามารถต่อกรได้
หลังจากพยายามขุดหาของสำคัญอยู่นานภายใต้ยามค่ำคืนอันมืดมิดจนแทบจะถอดใจ ในที่สุดเขาก็ค้นพบเครื่องประดับเล็กๆ แต่ส่งผลอันยิ่งใหญ่ต่ออนาคตเผ่าพันธุ์ของเขา
“แกเป็นใคร” เสียงจากด้านหลังทำให้แวมไพร์หนุ่มรีบหันไปเผชิญหน้า และประสานเข้ากับดวงตาสีอัญมณี สีเดียวกันกับแหวนที่อยู่ในมือ
“ฮันเตอร์”
“แวมไพร์สินะ” ชายหนุ่มจ่อปืนสีเงินมาตรงหน้า ดวงตาสีไพลินส่งสายตาดุดัน ก่อนจะก้มมองพื้นดินที่ถูกขุดกับสิ่งที่อยู่ในมือของแวมไพร์ “ส่งแหวนวงนั้นมา”
“เสียใจด้วยเทิร์สตั้น ผมคงทำเช่นนั้นไม่ได้”
“ส่งมันมา” น้ำเสียงอีกฝ่ายไม่ได้บ่งบอกว่าแค่ขู่ แต่พร้อมที่จะเหนี่ยวไกทุกเมื่อหากเขาไม่ทำตาม
“แหวนวงนี้เป็นความหวังเดียวต่อเผ่าพันธุ์ของผม ผมคงทำไม่ได้”
“เผ่าพันธุ์ของพวกแกสูญสิ้นไปได้ก็ดีแล้วนี่”
“การที่ลอร์ดเวสต์วินด์ตายไปคือสิ่งที่สมควรแล้วสินะครับ” ได้ผล…เขาคิดยามได้เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของฮันเตอร์ตรงหน้า รอยยิ้มแห่งความหวังปรากฏขึ้นที่มุมปาก “แหวนวงนี้จะทำให้เขากลับมา”
“ว่าไงนะ” ฮันเตอร์หนุ่มเอ่ยเสียงสั่น สีหน้าสับสนฉายชัดแม้อยู่ท่ามกลางความมืดของยามกลางคืน
“แล้วพบกันใหม่ ฮันเตอร์” เขาอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายลดปืนลงวิ่งจากไปอีกทางด้วยความเร็วประดุจสายลม เสียงปืนดังไล่หลังทว่าก็สายเกินไปเมื่อเขาเข้ามาในเขตป่าสนเรียบร้อยแล้ว
แวมไพร์หนุ่มหยุดยืนหน้าประตูเหล็กสีดำบานใหญ่ เขาออกแรกผลักเบาๆ ก็สามารถเข้าไปในบริเวณปราสาทเวสต์วินด์ได้ ภาพสวนขนาดใหญ่ปรากฏสู่สายตา เขาเดินผ่านลานน้ำพุหินตรงไปยังปราสาทหลังใหญ่ที่ความมืดมิดและความเสื่อมโทรมไม่อาจทำลายความงามของมันไปได้
เขาผลักบานประตูเข้าไป ในมือกำแหวนสำคัญวงนั้นไว้แน่น และทั้งที่สิ่งมีชิวิตเช่นเขาไม่ควรมีหัวใจแต่กลับรู้สึกเหมือนใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและประหม่าคละเคล้ากันไป แวมไพร์หนุ่มเดินลงไปชั้นใต้ดิน ที่ๆ เขาตระเตรียมไว้สำหรับพิธีกรรมในค่ำคืนนี้
ทุกอย่างพร้อมแล้ว แวมไพร์หนุ่มกลั้นหายใจยามวางแหวนไพลินลงในอ่างสีเงินใบใหญ่ ก่อนนำส่วนผสมอาคมอื่นๆ ใส่ลงไป และสุดท้ายคือเลือดของมนุษย์จำนวนมากมายที่เขาหามาด้วยความยากลำบาก ระหว่างปลอมตัวไปเป็นพนักงานในโรงพยาบาล
เสียงบทสวดภาษาลาตินดังขึ้นพร้อมกับแสงสีเหลืองทองส่องสว่างรอบภาชนะใบใหญ่ เลือดมากมายที่ถูกเทลงไปกำลังทำปฏิกิริยากับข้าวของอื่นๆ ในนั้น แหวนสีไพลินส่องประกายวาบก่อนที่จะเกิดแสงสว่างจ้าอีกครั้งจนแวมไพร์หนุ่มต้องหลับตา สายลมวูบใหญ่ปะทะร่างจนแทบยืนไม่อยู่ เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองดูผลงานของตนเอง
ภาพตรงหน้าคือร่างของชายหนุ่มผมสีดำสนิทราวกับรัตติกาล ผิวกายขาวซีดเนียนละเอียด และยามที่ชายคนนั้นลืมตาขึ้นมาก็เผยให้เห็นดวงตาสีแดงก่ำเหมือนเลือด
ลอร์ดเวสต์วินด์ ฟื้นคืนชีพแล้ว
แสงแดดสว่างจ้าสาดส่องมายังสนามการแข่งขัน เด็กหนุ่มดวงตาสีน้ำตาลมองไปยังเบื้องหน้าด้วยสายตามุ่งมั่น ในมือถือไม้เบสบอลด้วยน้ำหนักกำลังดี รอบข้างคือเพื่อนร่วมทีมที่เตรียมพร้อมออกวิ่งได้ทุกเมื่อ หากเขาตีลูกนี้ได้ พวกเขาก็จะชนะ แต่ถ้าทำโฮมรันได้...
เขากำไม้เบสบอลในมือแน่นขึ้น จ้องมองคู่แข่งไม่วางตา รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่ส่งมาจากเพื่อนร่วมทีม เมื่อพิชเชอร์ขว้างลูกมาตรงหน้า เด็กหนุ่มไม่ลังเลที่จะหวดไม้ออกไปสุดแรงพร้อมออกวิ่งในทันที ลูกบอลเล็กๆ ลอยข้ามสนามตัดกับท้องฟ้าเบื้องบนและสนามหญ้าสีเขียว ดวงตาสีน้ำตาลมองตามอย่างมีความหวัง ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะปรากฏบนใบหน้าเมื่อได้ยินเสียงประกาศโฮมรันดังขึ้น
สองเท้าวิ่งเข้าโฮมก่อนที่เพื่อนร่วมทีมจะกรูกันออกมาส่งเสียงเชียร์รายล้อมชายหนุ่ม เขาไม่สามารถจับใจความเสียงที่ได้ยินแม้แต่น้อย ทั้งเพื่อนร่วมทีม โค้ชและผู้ชมต่างก็ส่งเสียงอึกทึก
“เยี่ยมมาก ออสวอล์ด!” โค้ชยื่นมือฝ่าฝูงชนมายีเส้นผมสีน้ำตาลของเด็กหนุ่ม
“ใครจะรู้ว่าเฮนรี่ ออสวอล์ดก็ตีโฮมรันได้” อเล็กซ์พูดขึ้นเมื่อสามารถลากเพื่อนสนิทออกมาจากการรุมทึ้งได้
“ฉันยังแปลกใจตัวเองเลย” เฮนรี่บอก มือของเขายังคงสั่นและยังไม่เชื่อว่าเพิ่งจะตีโฮมรันได้จริงๆ
ภายในห้องแต่งตัวเพื่อนร่วมทีมยังเข้ามาแสดงความยินดีไม่หยุดหย่อน ส่วนมากแล้วจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าฟลุ๊คที่ทำโฮมรันได้ เพราะประวัติการตีของเฮนรี่ไม่ได้เลิศเลออะไรมากนัก อีกทั้งตำแหน่งหลักของเขาคือพิชเชอร์ คู่กับอเล็กซ์ที่เป็นแคชเชอร์ เขาจึงถนัดขว้างลูกมากกว่าการตี
“ฉันว่าพรุ่งนี้ที่โรงเรียนคงฮือฮาเรื่องนายน่าดู”
“ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย” เฮนรี่บ่น เขาไม่ชอบกลายเป็นจุดสนใจ และจะดีมากถ้าที่โรงเรียนจะยังปฏิบัติกับเขาเหมือนเดิม
เฮนรี่ ออสวอล์ด นักเรียนไฮสคูลชั้นปีที่ 1 ได้รับโอกาสให้ลงเล่นเป็นตัวจริงจากความสามารถในการขว้างลูกอันแม่นยำ และเล่นเข้าขากับอเล็กซ์ที่ได้รับคัดเลือกเป็นตัวจริงตั้งแต่ครั้งแรกที่ลงสมัครเข้าชมรม แม้จะได้มารู้จักกันที่โรงเรียนแห่งนี้ แต่พวกเขาก็สนิทกันเสียจนเรียกว่า มองตาก็รู้ใจ อาจจะเป็นสายสัมพันธ์อย่างหนึ่งระหว่างพิชเชอร์กับแคชเชอร์ก็เป็นได้
“ฉลองไหม?” หนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนถามหน้าระรื่น ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย
“โทษที” เขายิ้มแห้ง
“ตามใจ” น้ำเสียงอีกฝ่ายแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ได้ยินว่าช่วงนี้ ในป่ามีสัตว์ล้มตายจำนวนมากอย่างไม่ทราบสาเหตุ นายอยู่แถวนั้นไม่เคยได้ยินอะไรบ้างเหรอ”
เด็กหนุ่มร้องอ๋อ บ้านที่เขาย้ายมาอยู่ห่างจากกับป่าสนทางตอนเหนือไปไม่ถึงไมล์ แรกเริ่มเดิมทีเขากลัวสถานที่แห่งนั้นมาก แม้จะแค่มองจากหน้าต่างห้องก็ตาม ทั้งวังเวงและมืดสนิท ต้นสนสูงจนบดบังแสงอาทิตย์ราวกับอยู่คนละโลก อาจเพราะบรรยากาศเช่นนี้ก็เป็นได้ แม่ของเขาถึงได้ซื้อมาในราคาถูกขนาดนั้น ระยะหลังเขาได้ยินข่าวสัตว์ป่าล้มตายอยู่บ่อยครั้ง แต่เฮนรี่ก็ไม่เคยเห็นความผิดปกติใดๆ ที่นั่น อีกทั้งป่าแห่งนั้นก็คุมบริเวณกว้าง ไม่ยากเลยถ้าจะมีคนลักลอบเข้าไปล่าสัตว์
“ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะ” อเล็กซ์โบกมือลา ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน
เมื่อกลับถึงบ้าน เฮนรี่ก็พบว่าแม่ของเขาออกไปทำงานเรียบร้อยแล้ว ทั้งพ่อและแม่ต่างก็เป็นแพทย์ด้วยกันทั้งคู่ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทั้งสองก็ตัดสินใจหย่าร้างกันด้วยดี แม่ของเขาย้ายเมืองและมาทำงานในโรงพยาบาลที่นี่ เด็กหนุ่มมองดูกระดาษโน้ตที่แปะข้างตู้เย็น ก่อนจะเปิดออกเพื่อหาของกินด้านในตามที่ในโน้ตเขียนบอกไว้
แม้ว่าเมื่อก่อนพวกเขาจะอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก แต่น้อยครั้งนักที่เฮนรี่จะเจอหน้าคนในครอบครัว ต่างฝ่ายต่างก็ทำงานด้วยเวลาที่ไม่ตรงกัน คำว่าสุดสัปดาห์ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมบ้านออสวอล์ด เพราะเขาไม่เคยได้ไปไหนมาไหนกับครอบครัว ไม่มีเที่ยวพักผ่อน ไม่มีงานโรงเรียน สำหรับเขาแล้วไม่ต่างอะไรกับการอยู่ตัวคนเดียว ดังนั้นตอนที่พ่อกับแม่หย่าร้างกัน เขาจึงไม่ได้รู้สึกขาดความอบอุ่นแต่อย่างใด
ระหว่างที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่บนโต๊ะอาหาร เด็กหนุ่มก็ถือโอกาสพักสายตา มองออกไปนอกหน้าต่าง วิวที่มองเห็นคือป่าสนที่อเล็กซ์พูดถึง ยามกลางวันว่าน่ากลัวแล้ว แต่ยามที่พระอาทิตย์ตกดินไปแล้วเช่นนี้ยิ่งวังเวงเข้าไปใหญ่ ขณะที่กำลังบิดขี้เกียจสายตาก็เห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวในป่า
เฮนรี่ลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่าง พยายามมองอีกครั้งแต่ก็ไม่พบความเคลื่อนไหวใดๆ ในใจคิดว่าคงตาฝาด แต่อีกใจกลับนึกถึงข่าวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ เด็กหนุ่มยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเดินออกจากบ้านไป เขาไม่รู้ว่าเพราะความกล้า บ้าบินหรือขี้สงสัย ที่ทำให้สองเท้าเดินตรงเข้าไปในป่าตอนเหนือ พอเข้ามาด้านใน เขานึกถึงไม้เบสบอลที่บ้าน หากพกติดตัวมาด้วยคงจะรู้สึกปลอดภัยกว่านี้
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ใช้แทนไฟฉายส่องนำทาง รอบข้างมีแต่สีเขียวกับสีน้ำตาลของต้นไม้ใบหญ้า เฮนรี่เดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ สองเท้ายังคงเหยียบย่ำพื้นดินแห้งๆ หัวใจเต้นรัวด้วยความตึงเครียด ไม่รู้ว่าถ้าเจอกับนายพรานล่าสัตว์ในป่านี้จริง เขาควรทำเช่นไร
ยิ่งเดินลึกเข้าไป เขาก็เหมือนยิ่งถูกดึงดูด ดวงตาสีน้ำตาลมองไปตามทางที่แสงไฟจากโทรศัพท์มือถือจะเอื้ออำนวย เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ใด อาจจะหลงทางแล้วก็เป็นได้แต่เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างรอคอยอยู่เบื้องหน้า กระทั่งสองเท้าเดินมาถึงทะเลสาบขนาดใหญ่ ด้านหลังมีปราสาทหลังใหญ่ตั้งอยู่ เฮนรี่ยืนมองด้วยความชื่นชมทั้งยังประหลาดใจ ที่มีปราสาทตั้งอยู่ในป่านี้
พลันใบหูได้ยินเสียงใบไม้จากด้านหลัง ทันทีที่หันไป สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงดวงตาสีแดงก่ำเหมือนเลือด และหลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีก นอกเสียจากความเจ็บปวดที่บ่าซ้าย
ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างพร้อมลุกขึ้นนั่ง เหงื่อกาฬแตกพลั่กคล้ายเพิ่งหลุดจากฝันร้าย...เขาคงฝันไปจริงๆ เพียงแต่ความเจ็บปวดในฝันช่างสมจริงเหลือเกิน
เฮนรี่เดินเข้าห้องน้ำตามปกติ ทว่าเมื่อถอดเสื้อนอนออก เขาก็พบรอยเลือดจากบริเวณบ่าด้านซ้าย เด็กหนุ่มตกใจจนทำตัวไม่ถูก สิ่งที่เกิดขึ้นในป่าไม่ใช่ความฝัน มีบางอย่างอาศัยอยู่ในนั้น ดวงตาของมันสีแดงก่ำและสิ่งที่ว่านั้นคงเป็นตัวการทำให้สัตว์ป่าล้มตายจำนวนมาก
เด็กหนุ่มล้างบาดแผลจนสะอาด น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกเจ็บแล้ว แตกต่างจากเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง เฮนรี่มองดูเตียงนอนในห้องก่อนพยายามนึกย้อนไปว่า ตัวเองกลับมาที่บ้านได้อย่างไร พลันสายตาหันมองเห็นนาฬิกาบนชั้นข้างเตียง ก็เร่งรุดออกจากบ้านไปโรงเรียนในทันที
ทันทีที่เฮนรี่มาถึงโรงเรียน สายตาของทุกคนต่างก็จับจ้องมาที่เขา รอยยิ้มที่ปกติไม่เคยได้รับจากผู้ร่วมโรงเรียน ต่างก็ฉายชัดบนใบหน้าเหล่านั้น เขารู้สึกอยากแทรกตัวหนีหายไปในพื้นดิน
“ไง! เฮนรี่ ชายผู้โด่งดังช่วงข้ามคืน” เพื่อนสนิทวิ่งเข้ามาทักจากด้านหลัง
“ดังข้ามคืนได้ก็ดับข้ามคืนได้เหมือนกัน” เขาบ่น “จะดีมากถ้านายไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจนะ อเล็กซ์”
“มาถึงก็หน้าบึ้งแต่เช้า” อเล็กบ่นอุบก่อนเห็นความไม่สบายใจส่งผ่านมาทางสีหน้านั่น “มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า” เขาตอบ แต่คนฟังเลิกคิ้วมอง ประหนึ่งจะหาเรื่องถ้าไม่ยอมพูด เฮนรี่ถอนหายใจ” มีก็ได้ นายมานี่สิ”
พูดจบเขาก็ลากเพื่อนสนิทเดินผ่านตู้ล็อกเกอร์ตรงทางเดิน หันซ้ายแลขวาก่อนผลักบานประตูห้องน้ำชายเข้าไป ดวงตาสีน้ำตาลสอดส่องด้วยความระมัดระวัง ว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำ ท่าทีแปลกๆ นี้ทำเอาคนถูกพามา ส่งสายตาระวังตัว ยิ่งจู่ๆ เฮนรี่ก็รูดซิบเสื้อฮู้ดตัวเองออก เขารีบยกมือห้ามทันที
“เดี๋ยวเฮนรี่ ฉันคิดว่ามันยังเร็วเกินไป ถ้าหากเรา...”
“นายพูดเรื่องอะไรน่ะ” เฮนรี่ทำตาดุ ก่อนจะดึงพลาสเตอร์ปิดแผลบนบ่าออกให้อีกฝ่ายดู “นายคิดว่าไง”
อเล็กซ์มองดูบ่าขาวเนียนของอีกฝ่าย มีรอยสองรอยคล้ายถูกบางอย่างกัด
“นายเข้าไปในป่ามาเหรอ” คนถามทำเสียงตกใจ พอเห็นเฮนรี่พยักหน้า หัวคิ้วทั้งสองก็ขมวดเข้าหากันทันที “งูเหรอแต่...”
“แต่งูที่ไหนจะกัดตรงบ่า ฉันก็คิดอย่างนั้น อีกอย่างฉันยืนอยู่ด้วยซ้ำตอนถูกกัดน่ะ” เฮนรี่ตอบก่อนจะปิดพลาสเตอร์กลับตามเดิม
“นายไม่เห็นเหรอว่าเป็นตัวอะไร” อเล็กซ์ทำเสียงตื่นเต้น ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย เหมือนพวกนักข่าวที่กำลังได้หัวข้อเด็ดรายวัน
“มันมืดฉันเลยไม่เห็นอะไร แต่ฉันเห็นดวงตาของมันเป็นสีแดงเหมือนเลือด” จู่ๆ เพื่อนสนิทก็ยื่นมือมาแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้ เฮนรี่รีบร้องขึ้น “ฉันไม่ได้บ้านะ”
“ฉันรู้ว่านายไม่ได้บ้า แต่ถ้างูกัดนายอาจมีไข้ก็ได้” เขารีบอธิบาย “แล้วไปหาแม่หรือยัง”
“ฉันยังไม่เจอแม่เลย”
ทั้งคู่เดินกลับไปยังห้องเรียน อเล็กซ์พยายามหาคำอธิบายต่างๆ นานา เกี่ยวกับรอยถูกกัดของเขาไปตลอดทาง แต่ไม่ว่าอย่างใดก็ดูเป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น ที่สำคัญคือเฮนรี่กลับจำอะไรไม่ได้อีกเลยหลังจากนั้น ไม่ว่าจะพยายามย้อนเหตุการณ์ไปกี่ครั้ง ความทรงจำของเขาก็หยุดอยู่แค่ดวงตาสีเลือดนั่น
หากเขาสลบไป แล้วใครกันที่พากลับบ้าน แล้วรู้ได้อย่างไรว่าบ้านเขาอยู่ตรงนั้น แล้วถ้าหากเป็นตัวเขาเองที่เดินกลับบ้าน ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้
หลากหลายคำถามที่เขาไม่เข้าใจ ทำให้ได้ข้อสรุปเดียว คือการกลับไปที่นั่นใหม่อีกครั้งโดยคราวนี้เฮนรี่ชวนเพื่อนสนิทไปด้วย อเล็กซ์ทำหน้าเครียดก่อนจะตอบตกลง เพราะปฏิเสธเพื่อนไม่ได้
“แต่วันนี้มีซ้อมนะ นายจะโดดเหรอ”
“ไม่เป็นไร ซ้อมเสร็จแล้วค่อยไปก็ได้”
“มันก็มืดแล้วสิ”
“กลัวเหรอ” เฮนรี่เลิกคิ้วถาม คนถูกหยามรีบชี้แจงทันที
“อะไร ใครกลัวกัน ไม่สักหน่อย!”
“อเล็กซานเดอร์ โอคอนเนล ไหนๆ เธอก็ไม่กลัวอะไรแล้ว ลองเป็นผู้กล้ามาแก้โจทย์บนกระดานซิ” มิสแมรี่พูดขึ้น ทำเอาเด็กหนุ่มเสียวสันหลังวาบ เขาส่งสายตาดุใส่เพื่อนตัวเอง ก่อนเดินออกไปหน้าชั้น พอมองดูสมการตรงหน้าแล้วรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังสั่นคลอน แต่หัวดีคือจุดแข็งของชายคนนี้ ทำให้แก้โจทย์ตรงหน้าได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
ทันทีที่โค้ชสั่งแยกย้ายให้กลับบ้าน สองหนุ่มก็รีบพุ่งเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมกลับบ้าน เสียงปิดล็อกเกอร์ดังกระแทกเข้าหูจนเฮนรี่สะดุ้ง ทั้งที่ได้ยินเป็นประจำแต่กลับรู้สึกว่าเสียงดังกว่าทุกที
“เป็นอะไรหรือเปล่า” อเล็กซ์ถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าซีด
“เปล่า...ไม่รู้เหมือนกัน” เขาตอบโดยที่ยังสงสัยกับตัวเอง
เด็กหนุ่มถีบจักรยานโดยมีเพื่อนซี้ซ้อนท้าย อีกฝ่ายส่งเสียงโหวกเหวกตลอดทางจนแทบอยากเลี้ยวกะทันหันให้กระเด็นหลุดจากรถไป เขาอมยิ้มกับจินตนาการของตัวเอง
เฮนรี่กลับเข้าบ้านโยนกระเป๋าเป้สองใบลงบนโซฟาก่อนหยิบไฟฉายออกมาจากบ้านพร้อมไม้เบสบอล
“นายเอาไปด้วยทำไม” อเล็กซ์ทัก สายตาจับจ้องไปยังไม้เบสบอล
“ก็ยังดีกว่าไปตัวเปล่าไม่ใช่เหรอ” เฮนรี่ตอบหน้าตายก่อนโยนไม้ให้อีกฝ่ายเป็นคนถือพร้อมเดินนำเข้าไปในป่า
อเล็กซ์ส่งเสียงพร่ำพรรณนาเกี่ยวกับป่าไม่มีหยุดถึงความมืด กิ่งไม้ระเกะระกะ และอะไรต่อมิอะไรที่อีกฝ่ายจะสรรหามาพูด พอเห็นเฮนรี่หยุดเดินเขาก็ถามขึ้น
“อย่าบอกนะว่านายหลงทาง”
คนถูกถามหันมาส่งยิ้มแห้งแทนการตอบ
“เฮนรี่ ออสวอล์ด! ฉันอุตส่าห์เชื่อใจนาย แต่นายลากฉันมาหลงทางด้วยอย่างนั้นเหรอ” หนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนบ่นไม่หยุด
“ก็ฉันจำได้ว่ามาทางนี้นี่นา” เฮนรี่พูดขึ้น ตั้งแต่เข้ามาในป่าเขาก็ลองทบทวนเส้นทางที่ตัวเองใช้เมื่อคืน มั่นใจว่ามาไม่ผิดทาง แต่ทะเลสาบที่เขาเห็นก็ไม่ปรากฏสู่สายตาเสียที “ไปต่อเถอะ อย่างน้อยก็มีฉันตายเป็นเพื่อนไม่ดีเหรอ”
“ฉันยังไม่อยากตายเป็นผีเฝ้าป่านะ” ถึงจะบ่นอุบอิบแต่ก็ยังเดินตามเพื่อนสนิทเข้าไป สองมือกำไม้เบสบอลแน่นมองดูรอบข้างด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน
“ชู่!” เฮนรี่ยื่นมือขวางไม่ให้เดินต่อ เขาส่งสายตาเชิงคำถามไปให้ “ได้ยินเสียงอะไรไหม”
อเล็กซ์ส่ายหน้าก่อนพูดขึ้นด้วยเสียงกระซิบ
“ฉันว่าเรากลับกันดีกว่าไหม ถ้าอะไรก็ตามที่ทำร้ายนายยังอยู่ในนี้ เราก็ควรไปแจ้งตำรวจ”
“อย่าทำเป็นกลัวไปหน่อยเลย อเล็กซ์ นายไม่อยากรู้เหรอว่าอะไรอยู่ในนี้”
“เฮนรี่ นายไม่เคยได้ยินคำพูดที่ว่า ‘ความขี้สงสัยเป็นเหตุของหายนะ’ เหรอ”
“นายไปเอามาจากไหน” เฮนรี่ส่ายหน้าแล้วเดินต่อ
เมื่อครู่เขาเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าแต่บางทีอาจจะหูฝาดไปก็ได้ แต่จู่ๆ อุณหภูมิรอบข้างก็ลดต่ำลงจนรู้สึกได้ เขาสาดแสงไฟฉายไปโดยรอบ ถึงจะเป็นกลางคืนแต่อากาศก็ไม่น่าจะหนาวได้ถึงขนาดนี้ยิ่งในฤดูนี้แล้วด้วย ทั้งสองเดินลึกเข้าไปตามทางจนในที่สุดทะเลสาบที่เฮนรี่พูดถึงก็ปรากฏสู่สายตา เช่นเดียวกับปราสาทหลังใหญ่ที่มองเห็นได้จากที่ตรงนี้
อเล็กซ์มองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา แต่การที่มีปราสาทเก่าๆ เช่นนั้นตั้งอยู่ในนี้ยิ่งทำให้บรรยากาศไม่ชอบมาพากลมากขึ้นไปอีก ทว่าจะให้กลับตอนนี้เห็นทีจะไม่ได้
“ไปที่นั่นไหม”
เฮนรี่แปลกใจที่อีกฝ่ายเป็นคนชวน แน่นอนว่าเขาไม่ปฏิเสธเพราะเดิมทีเขาตั้งใจจะไปที่นั่นอยู่แล้วถึงได้เข้ามาในนี้อีกครั้ง แต่ก่อนที่พวกเขาจะเดินลัดเลาะทะเลสาบไป เฮนรี่หยุดยืนอยู่ตรงที่ๆ เขาถูกทำร้ายเมื่อคืน รอบข้างเงียบสงัดไม่มีแม้กระทั่งลมพัด ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่ง
ทั้งคู่เดินผ่านทะเลสาบตรงไปยังปราสาทเบื้องหน้า ประตูเหล็กสีดำเปิดแง้มไว้ ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่เฮนรี่จะเป็นฝ่ายผลักบานเหล็กให้เปิดออก เสียงเอี๊ยดอ๊าดเพิ่มความวังเวงให้บรรยากาศรอบข้าง
พวกเขามองเห็นลานน้ำพุขนาดใหญ่ แม้จะเห็นชัดว่าไร้ซึ่งการดูแลรักษาแต่ความวิจิตรบรรจงของรูปปั้นยังคงงดงาม
“เฮนรี่” อเล็กซ์เรียกขึ้นพร้อมหันหน้าไปทางปราสาทหลังใหญ่ตรงหน้า เอ่ยปากชวนให้เดินเข้าไปด้านใน
เด็กหนุ่มส่องไฟฉายไปหน้าประตู เขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าจะเจอสิ่งใดบ้างในนั้น ปราสาทหลังนี้คงถูกทิ้งร้างมานาน อาจจะถึงร้อยปีแล้วด้วยซ้ำเมื่อดูจากลักษณะภายนอก เขายื่นมือไปยังลูกบิดก่อนมองหน้าเพื่อนสนิทคล้ายขอกำลังใจ อเล็กพยักหน้าจับไม้เบสบอลแน่นตั้งท่าพร้อมรับมือกับทุกอย่างที่อยู่ในนั้น
ประตูเปิดออกด้วยเสียงไม้ลั่นชวนขนลุก กลิ่นอับปะทะใบหน้า ทั้งสองก้าวเท้าเข้าไปด้านใน มีเพียงไฟฉายส่องนำทาง ทว่าไม่นานสายตาก็เริ่มชินกับความมืด
“ฉันว่าไม่มีใครอยู่ในนี้หรอก” อเล็กซ์พูดขึ้นในที่สุด ดวงตาสีฟ้ามองไปรอบๆ
“แต่ถ้ามีบางอย่างในป่าจริง ไม่สิ มีบางอย่างในป่าจริงๆ ฉันมั่นใจ และที่นี่ก็เป็นที่ซ่อนอย่างดี นายไม่คิดอย่างนั้นเหรอ” เฮนรี่ถาม “อีกอย่างฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน รอยที่บ่านี้”
เด็กหนุ่มจับบ่าตัวเอง เขาไม่รู้สึกเจ็บ ไม่มีไข้ขึ้น บาดแผลก็ไม่มีร่องรอยติดเชื้อแต่อย่างใด แต่ที่ทำให้ต้องกังวลคืออะไรกันแน่ที่สร้างรอยแผลเช่นนี้ขึ้นมา
“จะมีสัตว์ที่ไหนมาซ่อนในบ้านกัน” อเล็กเอ่ยขึ้นลอยๆ
จากการตกแต่งภายในก็บ่งบอกได้ว่าที่นี่เคยเป็นที่อยู่อาศัย อเล็กซ์เป็นคนในเมืองนี้กลับไม่เคยได้ยินเรื่องปราสาทหลังนี้มาก่อน
เสียงฝีเท้าดังมาจากชั้นบนอย่างชัดเจนจนทั้งสองหันมองหน้ากัน พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าบันไดพอดี และเหมือนอะไรก็ตามที่สร้างเสียงฝีเท้านั่นกำลังเดินลงบันไดมา อเล็กซ์เดินเข้าใกล้เพื่อนสนิทโดยอัตโนมัติ
สายตาทั้งคู่จับจ้องไปยังบันไดตรงหน้า ภายใต้ความมืดนั่นปรากฏเงาร่างสูงโปร่งกำลังเคลื่อนย้ายตัวเองลงมาด้านล่าง
“ใครน่ะ! พวกเรามีอาวุธนะ” อเล็กซ์ร้องขึ้น มือจับไม้เบสบอลตั้งท่าโจมตี
“หึ เป็นมนุษย์ที่บุกรุกเข้ามาในเขตแดนของข้าแล้วยังทำตัวไร้มารยาทอีกอย่างนั้นเหรอ” เสียงที่ดังมาจากความมืดทุ้มต่ำมีเอกลักษณ์ สัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตร
สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าชายทั้งสองคือร่างสูงโปร่งเจ้าของเรือนผมยาวสีดำสนิท ดวงตาสีเดียวกับรัตติกาลตัดกับผิวขาวซีดอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาราวกับไม่ใช่สิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้
“ต้องขอโทษที่เสียมารยาทครับ ผมไม่คิดว่าจะมีคนอาศัยอยู่ในนี้”
คำพูดของเฮนรี่เรียกรอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปากของชายลึกลับ ดวงตาสีดำสนิทประสานเข้ากับดวงตาสีน้ำตาล เด็กหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจกับสายตาจับผิดนั่น ช่างให้ความรู้สึกเหมือนถูกอีกฝ่ายมองออกจนทะลุปรุโปร่ง กระทั่งสายตาอีกฝ่ายละมายังบ่าของเขา หัวคิ้วเรียวยาวก็ขมวดมุ่น
“เจ้า” เขาเรียกเฮนรี่ “เดินเข้ามาใกล้ๆ ทีสิ”
“ผม?”
“บนบ่าของเจ้า”
“คุณรู้เรื่องนั้นได้อย่างไร” เฮนรี่จ้องอีกฝ่ายด้วยหัวใจเต้นรัว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เขาเห็นผู้ชายตรงหน้ายกยิ้ม
“มาสิ แล้วข้าจะบอก”
“เฮนรี่” อเล็กซ์ปรามพร้อมจับข้อมืออีกฝ่ายไว้
เพื่อนสนิทหันมองก่อนยิ้มบาง
“ไม่เป็นไร ถ้าเกิดอะไรขึ้น นายก็หวดให้เต็มที่เลย”
เฮนรี่หันมาเผชิญบุรุษลึกลับตรงหน้าอีกครั้ง อะไรบางอย่างในใจบอกว่าชายคนนี้สามารถตอบข้อสงสัยของเขาได้ เมื่อก้าวเท้าตรงไปด้านหน้า อีกฝ่ายก็สาวเท้าสวนเข้ามา พอยืนอยู่ใกล้ๆ เฮนรี่ก็เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่รู้ว่ากังวล กลัว ประหม่า หรือเพราะเหตุใดกันแน่ แต่เขาไม่ชอบเลยที่ต้องยืนต่อหน้าชายคนนี้
อีกครั้งที่ผู้ชายคนนี้ยกยิ้มโดยที่เขาไม่เข้าใจสาเหตุ
นิ้วมือเรียวยาวยื่นเข้ามาดึงเสื้อแจ๊คเก็ตลง เฮนรี่สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกยามที่อีกฝ่ายดึงคอเสื้อยืดของเขาออกเผยให้เห็นผิวกายเนียนละเอียด บุรุษลึกลับแกะพลาสเตอร์บนบ่าออก เด็กหนุ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องยามถูกสายตาลุ่มลึกนั่นจ้องมอง หัวใจเต้นรัวจนแทบกระเด็นหลุดจากอก
หัวคิ้วขมวดมุ่นยามมองมายังบาดแผลสร้างความเคลือบแคลงใจแก่เฮนรี่ แต่ที่แน่นอนคือเขารู้ว่าอีกฝ่ายทราบว่าแผลของเขาเกิดจากสิ่งใด
จู่ๆ ชายลึกลับตรงหน้าก็โน้มตัวลงมา เฮนรี่รู้สึกถึงใบหน้าร้อนวูบวาบของตน
“จะทำอะไรน่ะ” เขาได้ยินเสียงอเล็กซ์ถามขึ้น
ชายผู้มีเรือนผมสีรัตติกาลไม่ได้ตอบสิ่งใดและยังโน้มศีรษะลงเรื่อยๆ เฮนรี่รู้สึกถึงปลายจมูกที่สัมผัสโดนผิวกายของเขา เด็กหนุ่มกลั้นหายใจไม่กล้าแม้แต่จะขยับไปไหน ร่างกายของเขาสั่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ความรู้สึกกลัวผุดขึ้นในใจ ดวงตาสีน้ำตาลได้แต่ก้มมองพื้นกระทั่งอีกฝ่ายเดินถอยห่างกลับไป
เฮนรี่เงยหน้ามองในที่สุด
“เจ้าไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ”
คำถามนั้นส่งผลให้เฮนรี่หน้าแดงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“คุณพูดเรื่องอะไร” เขาถาม
“ประสาทสัมผัสทั้งห้าตอบสนองได้ดีกว่าเดิม ไม่รู้สึกเหรอ”
เฮนรี่สั่นศีรษะ
“ความรู้สึกปรารถนาอย่างรุนแรงจนควบคุมตัวเองไม่ได้”
เฮนรี่ไม่แน่ใจว่าเป็นที่น้ำเสียงหรือสีหน้าของอีกฝ่ายที่สร้างความรู้สึกอึดอัดให้กับเขา เด็กหนุ่มสั่นศีรษะอีกครั้งและนั่นทำให้ชายตรงหน้ามีสีหน้าประหลาดใจ
“คุณรู้ว่าผมโดนอะไรกัด” เฮนรี่พูด “คุณรู้ว่ามีอะไรบางอย่างอาศัยในป่านี้และมันทำร้ายสัตว์ป่าจนล้มตาย”
“ข้าไม่รู้” คำตอบสั้นๆ สร้างความขุ่นมัวให้แก่คนฟัง
“คุณโกหก” เฮนรี่กล่าวหาพร้อมสาวเท้าเข้าใกล้ “สีหน้าของคุณปิดบังอะไรบางอย่างไว้ คุณรู้ว่าอะไรทำร้ายผม คุณรู้!”
เขาหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง จ้องอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว เฮนรี่มองเห็นบางอย่างในสายตาคู่นั้นแต่เขาไม่อาจตอบได้ว่ามันคืออะไร และไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องคาดคั้นอีกฝ่ายขนาดนี้ ทั้งที่เป็นคนแปลกหน้า
“ถ้าเจ้าไม่มีความรู้สึกเหมือนที่ข้าถาม ข้าก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”
คำตอบของชายลึกลับไม่ได้ช่วยให้เฮนรี่เข้าใจอะไรมากขึ้นเลยแม้แต่น้อย ทว่าน้ำเสียงของอีกฝ่ายไม่ได้ฟังเหมือนคำโกหก
“พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว” เขาพูดเสียงเรียบ
“ไปเถอะ เฮนรี่” อเล็กซ์เดินเข้ามาจากด้านหลังแต่เพื่อนสนิทยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับแต่อย่างใด “เฮนรี่”
“ถ้าคุณรู้อะไร ผมอยากให้คุณบอก” ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองความลึกลับในดวงตาสีรัตติกาลตรงหน้า
รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวซีด
“สิ่งที่ข้ารู้คือเจ้าไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น คงจะถูกสัตว์ป่าในนี้ทำร้าย ป่านี้กว้างขวางอาจจะมีสัตว์อีกมากมายที่เจ้าไม่รู้จักก็เป็นได้”
“แต่ผมไม่เคยเห็นสัตว์ที่ไหนดวงตาสีแดงก่ำเหมือนเลือดมาก่อน”
เฮนรี่เห็นสีหน้าสงสัยฉายชัดบนดวงหน้าสุขุม ผู้ชายคนนี้รู้อะไรบางอย่างจริงๆ
“เจ้ากลับไปได้แล้ว” น้ำเสียงนั่นไม่ได้เป็นมิตรเหมือนครั้งแรก
“ไปเถอะ เฮนรี่” อเล็กซ์จูงแขนอีกฝ่ายที่ยังคงมองไปยังชายลึกลับตรงหน้า เขาจึงพูดต่อด้วนเสียงกระซิบ “รีบไปเถอะ ผู้ชายคนนี้ไม่น่าไว้ใจ นายว่านี่มันเป็นที่ๆ คนอยู่กันหรือยังไง”
เฮนรี่ยังคงไม่ละสายตาไปไหน
“เชื่อเพื่อนของเจ้าเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆ คนอยู่”
ทั้งสองมีสีหน้าประหลาดใจ โดยเฉพาะอเล็กซ์ที่มั่นใจว่าเสียงของเขาไม่น่าไปถึงอีกฝ่ายได้ เด็กหนุ่มตัดสินใจดึงแขนเพื่อนสนิทออกจากปราสาทหลังนี้ทันที ทิ้งบุรุษลึกลับไว้เบื้องหลังโดยไม่แม้จะหันกลับไปมอง
ระหว่างเดินทางกลับเฮนรี่ตกอยู่ในห้วงความคิดตลอดเวลา เขายังคงเชื่อว่าอีกฝ่ายสามารถตอบคำถามของเขาได้ น่าแปลกที่หลังจากออกจากที่นั่นมาแล้ว ความรู้สึกกดดันทั้งหมดได้จางหายไปด้วย ความหวาดกลัวอันไร้ซึ่งสาเหตุก็พลอยหายไปจากความรู้สึก
“เฮนรี่” อเล็กซ์พูดขึ้นเมื่อพวกเขาเดินมาถึงหน้าบ้าน ทางเดินกลับไม่ได้วกวนยาวนานเหมือนขาไป
เด็กหนุ่มมองหน้าเพื่อนสนิท ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ถึงรู้จักกันไม่นานแต่บางครั้งพวกเขาก็เหมือนอ่านใจกันออก
“รับปากก่อนว่านายจะไม่กลับไปที่นั่นอีก” เฮนรี่อยากจะยิ้มออกมาเหลือเกินเมื่อเข้าใจถูกต้อง “คืนนี้ฉันจะลองหาดูว่านายถูกอะไรกัด ส่วนนาย พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงพยาบาลรู้ไหม ไปหาแม่นายก็ได้ให้ช่วยดูแผล”
“ตกลง”
“มันอันตรายถ้านายจะกลับเขาไปที่นั่นอีก เดี๋ยว...นายรับปากเหรอ”
“ใช่” แต่เจ้าตัวรู้ดีว่ารับปากไม่ได้แน่นอน เขาตัดสินใจแล้วว่าพรุ่งนี้ต้องกลับไปที่นั่นอีกครั้ง
“ดี งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
เด็กหนุ่มยืนส่งเพื่อนสนิทก่อนเดินกลับเข้าไปในบ้าน
ลึกเข้าไปในป่าตอนเหนือ มีปราสาทเวสต์วินด์ตั้งอยู่ท่ามกลางความเงียบสงบวังเวง ลอร์ดเวสต์วินด์นั่งอยู่ในห้อง มองดูความมืดมิดยามค่ำคืน ในใจยังคงครุ่งคิดถึงแขกไม่ได้รับเชิญทั้งสองนั่น โดยเฉพาะเด็กหนุ่มผู้มีรอยบนบ่า เขามั่นใจตั้งแต่แรกเห็นว่านั่นคือสัญลักษณ์ของแวมไพร์แต่ที่ไม่เข้าใจคือเหตุใดเด็กคนนั้นถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกับพิษร้ายที่แล่นอยู่ในกาย และที่สำคัญใครกันที่ทำร้ายเด็กหนุ่มนั่น กลิ่นที่เขารับรู้ได้ไม่อยู่ในความทรงจำของตน เขารู้ว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวในป่าแห่งนี้ แต่ที่ไม่รู้คือเป้าหมายของมัน
เสียงเคาะประตูเรียกแวมไพร์หนุ่มให้หลุดจากภวังค์ สายตามองไปยังต้นเสียงก็พบว่าเป็นเลือดมนุษย์ผู้ที่เรียกเขากลับมาจากยมโลก
“กลับมาแล้วครับ วันนี้ก็ไม่พบพวกมัน”
เคนาสพยักหน้ารับก่อนถามขึ้น
“พอจะรู้จำนวนพวกนั้นไหม”
“ประมาณห้าครับ หนึ่งในนั้นเป็นเลือดบริสุทธิ์” ลูคัสรายงาน “แล้วก็...ไม่พบการเคลื่อนไหวของฮันเตอร์”
ลอร์ดเวสต์วินด์ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะมีปฏิกิริยากับคำนั้น
“ขอบใจ” เขาเอ่ยก่อนเรียกอีกฝ่ายที่กำลังจะเดินออกไป “มนุษย์ที่ถูกกัด ถ้าไม่ตายก็ต้องเป็นแวมไพร์ใช่ไหม”
“ครับ” เขาตอบด้วยสีหน้าสงสัย
“อย่างมากก็ไม่เกินหนึ่งคืนใช่ไหมที่จะมีปฏิกิริยา”
“ถูกต้องครับ แต่ไม่กี่นาทีก็เริ่มรู้ถึงความผิดปกติแล้วครับ ได้ยินเสียงรอบข้างชัดขึ้น สายตาทนต่อแสงจ้าไม่ไหวและสุดท้ายคือความรู้สึกกระหายที่ไม่อาจยับยั้งได้” ลูคัสตอบ เขายังนึกถึงค่ำคืนที่เปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองได้ดี ยามที่เลือดบริสุทธิ์ทำร้ายเขาด้วยพิษร้าย
“ขอบใจ เจ้าไปพักเถอะ ข้าจะออกไปข้างนอก”
“ไปที่ไหนครั--”
ไม่ทันที่เขาจะได้ถามจบอีกฝ่ายก็ทะยานออกนอกหน้าต่างไป
เคนาสออกเดินทางเข้าไปในป่า ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมนับตั้งแต่วันที่เขาจากไป วินาทีที่เขาฟื้นขึ้นมาจากความตาย ภาพสุดท้ายที่เห็นยังคงจำติดตา เรือนผมสีทองกับดวงตาสีอัญมณี ทั้งที่คิดว่าคืนนั้นคือจุดจบของตัวเอง แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง
บ้านหลังใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้า แวมไพร์หนุ่มหยุดมองอยู่ห่างๆ ไฟทั้งบ้านดับสนิทบ่งบอกว่าเจ้าของกำลังพักผ่อน เขาเดินอ้อมไปด้านหลังและพบร่างอันคุ้นเคยยืนอยู่ตรงเนินหลังบ้าน
ภาพนั้นทำให้เขารู้ตัวว่าคิดถึงอีกฝ่ายมากเพียงใด แม้แต่ความตายก็ไม่อาจทำลายความรู้สึกนั้นได้ เรือนผมสีทองยังคงสว่างไสวแม้อยู่ท่ามกลางความมืดมิด
“ทริกเกอร์”
ชายหนุ่มเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง แต่เมื่อหันไปก็พบแต่ความมืดมิด ดวงตาสีไพลินหันกลับมาจับจ้องหลุมศพหลอกๆ ของแวมไพร์ที่ตนเป็นผู้สังหารด้วยตัวเอง
ไทร์นึกถึงแวมไพร์เลือดมนุษย์ที่ตนเจอเมื่อสัปดาห์ก่อน คำพูดของแวมไพร์ตนนั้นสะกิดบางอย่างในใจเขา ทั้งที่มันผ่านมาเป็นปีแล้วก็ตาม
ชายหนุ่มแหงนมองท้องฟ้าสัมผัสลมเย็นๆ ยามค่ำคืนอีกครั้งก่อนเดินกลับเข้าไปในบ้าน
เคนาสมองตามแผ่นหลังนั่นไป นี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เห็นชายคนนี้ หน้าที่ของเขาย่อมดึงฮันเตอร์เข้ามาเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน
ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในโลกของแวมไพร์ทำให้ลูคัสดึงเขากลับมายังโลกมนุษย์ในฐานะเอิร์ลแห่งเวสต์วินด์ ผู้สืบสายเลือดเอล-เดอร์ของแวมไพร์ในเครือจักรภพอย่างแท้จริง เพื่อจัดระเบียบความโกลาหลนี้
สำหรับเขาแล้ว เขาไม่ต้องการให้แวมไพร์ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์อีก ไม่ว่าจะเป็นเลือดบริสุทธิ์หรือเลือดมนุษย์ก็ตาม แม้ลูคัสจะอยากให้เผ่าพันธุ์แวมไพร์กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง แต่เคนาสมีความตั้งใจเป็นอย่างอื่น
จู่ๆ เขาก็นึกถึงมนุษย์ที่ถูกกัดคนนั้นขึ้นมา เป็นไปได้ด้วยหรือที่มีคนรอดพ้นจากพิษร้ายนี้
เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น นักเรียนพร้อมใจกันลุกออกจากห้องอย่างพร้อมเพียงราวกับเฝ้ารอเวลานี้มายาวนาน อเล็กซ์เดินออกจากห้องพร้อมกับเฮนรี่ สีหน้ากระตือรือร้นนั่นฉายชัดมาตั้งแต่ตอนเข้าเรียนแล้ว แต่ระหว่างเรียนพวกเขาไม่สามารถพูดคุยได้เลย
“ฉันรู้แล้วว่าอะไรทำร้ายนายในป่า” อเล็กซ์พูดด้วยความตื่นเต้น เฮนรี่มองหน้าแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่เด็กหนุ่มไม่สนใจสายตานั่นแล้วเล่าต่อ “เมื่อวานฉันไปเห็นนิยายของพี่สาวมา มันเป็นนิยายอีโรติกนะ ปกมันเป็นผู้หญิงกับผู้ชาย...”
“เฮนรี่ ฉันไม่อยากได้รายละเอียดขนาดนั้น เข้าเรื่องเลยดีกว่าว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉัน” เขาปรามขึ้น
“ก็ปกนั่นแหละที่จุดประกายฉัน” อเล็กซ์บอก “ที่คอของผู้หญิงมีรอยแบบเดียวกันกับบ่านาย แล้วรู้ไหมว่าเกิดจากอะไร”
เฮนรี่ตั้งใจฟัง แม้ไม่รู้สึกว่าคำพูดอีกฝ่ายจะน่าเชื่อถือก็ตาม
“ผู้ชายบนปกนิยายน่ะเป็นแวมไพร์”
คนฟังทำหน้าเหมือนอยากจะถามว่า เอาจริงดิ? แต่เพื่อนสนิทก็คิดจริงจัง ยืนยันคำเดิม
“อเล็กซ์ นายเชื่อเรื่องแต่งในนิยายด้วยเหรอ” เฮนรี่ถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่มีคำอธิบายอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว” อเล็กซ์สรุป
“ถ้าฉันโดนแวมไพร์กัดจริง ฉันก็ต้องกลายเป็นแวมไพร์ไม่ใช่เหรอ กลัวกระเทียม กลัวแสงแดด อ้อ แล้วก็ดูดเลือดด้วย ไหนเลือดนายน่าดื่มไหม”
“อย่าทำเป็นเล่นนะ เฮนรี่”
เด็กหนุ่มอมยิ้มก่อนจะกอดคอเพื่อนสนิทแล้วพูดขึ้น
“ขอบใจที่ช่วยนะ อเล็กซ์ แต่ฉันว่านายคงคิดมากไปแล้วล่ะ”
ทั้งคู่เดินไปโรงอาหารโดยที่ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก เฮนรี่ยังคงยืนยันความคิดเดิมที่จะไปที่ปราสาทหลังนั้นอีกครั้งในคืนนี้ ผู้ชายคนนั้นกุมความลับบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับรอยบนบ่า
แวมไพร์เหรอ เด็กหนุ่มยกยิ้ม ไม่นึกว่าเพื่อนตัวเองจะเชื่ออะไรพวกนี้ด้วย
ป่าสนยามค่ำคืนคงความวังเวงไว้ไม่เปลี่ยน เฮนรี่ถือไฟฉายหนึ่งกระบอกตรงเข้าไปในป่า เขาสามารถจดจำเส้นทางได้เป็นอย่างดี ความมืดจึงไม่เป็นอุปสรรคสำหรับการเดินทางในครั้งนี้
ขณะที่กำลังเดิน เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างจนต้องหยุดชะงัก เด็กหนุ่มหันมองไปรอบด้านพยายามจับที่มาของเสียง สายลมวูบใหญ่พัดผ่านจนสะท้านวาบ ปลายเท้าก้าวตามที่มาของเสียง ลึกเข้าไปในป่าสนจนกระทั่งพบกับบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้า เฮนรี่ไม่จำเป็นต้องใช้ไฟฉายก็สามารถเห็นภาพตรงหน้าอย่างชัดเจน เขาไม่มีทางลืมดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นได้อย่างแน่นอน มันคือสิ่งเดียวที่เขามองเห็นในคืนที่ถูกทำร้าย ทว่าเจ้าของดวงตานั่นกลับเป็นบุรุษลึกลับในปราสาทหลังใหญ่ เรือนผมสีดำรัตติกาลพลิ้วไปตามสายลม ที่ปลายเท้าพบร่างนอนจมกองเลือดของชายคนหนึ่งไร้ซึ่งศีรษะ เฮนรี่พบคำตอบเมื่อมองยังมืออีกฝ่าย
หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความพรั่นพรึง กลิ่นเลือดคาวคลุ้งชวนคลื่นเหียน ดวงตาสีแดงจ้องมองไร้ซึ่งความเป็นมิตรจนยากจะเชื่อว่าเป็นชายคนเดียวกัน
ริมฝีปากแสยะยิ้มจนมองเห็นเขี้ยวที่ต่างมนุษย์ทั่วไป
“คุณเป็นใคร” เฮนรี่ได้ยินเสียงแหบแห้งของตัวเอง
อีกฝ่ายยิ้มบาง
“คำถามไม่ใช่ใคร แต่เป็นอะไรต่างหาก”
เด็กหนุ่มรู้สึกขนลุกชันไปทั่วร่าง ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น และไม่อยากยอมรับว่าสิ่งที่อเล็กซ์พูดจะมีอยู่จริง เขาพยายามเค้นเสียงออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก
“แวมไพร์”
Comments (1)
น่าติดตามมากๆค่ะ ต้องขอบคุณเว็บนี้นะคะ ที่ทำให้เราได้มาเจอนิยายที่น่าติดตามขนาดนี้ ????