ตอนที่ 14 บทบาทใหม่

 

การถ่ายทำหนังของผมกับพี่ปลื้มจบลง แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้จบลงซะทีเดียวขนาดนั้น หลังจากหนังผ่านกระบวนการทุกอย่างจนเสร็จ เราก็ต้องกลับมาเจอกัน เพื่อเดินสายโพรโมตด้วยกันอยู่ดี แต่มันก็ต้องใช้ระยะเวลาระดับนึง ผมคิดว่ามันอาจจะนานพอให้ผมเลิกคิดถึงพี่ปลื้มได้แล้ว

แต่ก่อนจะไปถึงขั้นตอนการลืม ผมต้องผ่านงานในคืนนี้ไปให้ได้ก่อน ก็คืองานเลี้ยงปิดกล้อง งานวันนี้ผมแทบไม่ต้องเตรียมตัวอะไรเลย เพราะมันก็ไม่ได้มีอะไรให้ทำ นอกจากไปกินเลี้ยง แล้วก็ร้องเพลงกันสนุกสนาน แต่ผมกลับตื่นเต้นมาก ๆ เพราะคืนนี้ผมจะได้เจอพี่ปลื้ม

และด้วยความตื่นเต้น ที่ก็ไม่รู้จะต้องตื่นเต้นขนาดนี้ทำไม มันส่งผลให้ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้ากว่าปกติ จนลำบากต้องไปหาอะไรทำ เช่น เก็บห้อง อ่านหนังสืออะไรก็ว่าไป พอเริ่มเย็น ผมก็นึกยังไงไม่รู้ไปร้านทำผม แล้วแต่งหน้าให้ดูดีกว่าทุกวัน จนกระทั่งทุกอย่างเรียบร้อย พี่โด้ก็แวะมารับผมไปที่งานเลี้ยงพร้อมกัน

งานเลี้ยงปิดกล้องในวันนี้มีคนเยอะมาก ๆ เพราะมันรวมทุกคนที่มีส่วนร่วมในหนังเรื่องนี้มา เห็นพี่โด้บอกว่าหนังเราจะลงแพลตฟอร์มที่ซื้อไปในปีหน้า ใครที่อยากดูจะต้องจ่ายเงินเพื่อซื้อโดยเฉพาะ ซึ่งราคาก็ถือว่าเอาเรื่อง แต่ถ้าเทียบกับคุณภาพงานผมก็คิดว่าคุ้ม

บรรยากาศเป็นแบบค่อนข้างอบอุ่น เป็นกันเอง มีการกินเลี้ยง แล้วก็ร้องเพลงกันสนุกสนาน ซึ่งแน่นอนว่าพระเอกนายเอกแบบผมกับพี่ปลื้ม ก็โดนให้ขึ้นไปร้องเยอะสุด ๆ ผมเองก็ร้องเพลงได้แค่พอไปวัดไปวา โชคดีที่พี่ปลื้มร้องเพลงเพราะมาก เลยพอประคับประคองผมไปได้

ทุกอย่างดำเนินไปแบบปกติ โดยเฉพาะผม ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด จนกระทั่งงานเลิกแล้วผมกำลังจะหารถกลับบ้าน ปัญหาช้างก็เข้ามา เมื่อพี่ปลื้มอาสาจะไปส่งผม

“เดี๋ยวไปส่ง”

“เอ่อ ผมกลับเองก็ได้ครับ”

ผมพยายามประคองสติตอบออกไป ผมไม่อยากให้พี่ปลื้มไปส่ง เพราะกลัวอยู่ใกล้พี่ปลื้มแล้วจะหวั่นไหว นึกถึงตอนที่เราทำกันบ่อย ๆ เลยคิดว่าการเลี่ยงน่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด

“เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า เมาขนาดนี้กลับไม่ไหวหรอก”

“ผมว่าผม...”

“ให้ไอ้ปลื้มไปส่งดีแล้ว กลับเองน่าจะอันตรายนะ เอาเป็นว่าตามนี้ ไป ๆ แยกย้าย” แล้วพี่โด้ก็สรุปให้ผม พร้อมดันผมให้ไปหาพี่ปลื้ม กลายเป็นว่าสุดท้ายผมก็ต้องกลับกับเขาจนได้

 

 

ตลอดทางที่นั่งกลับบ้าน ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะง่วง บวกกับไม่รู้จะพูดอะไร ก่อนหน้านี้เราคุยกันแต่เรื่องงาน พอไม่มีเรื่องงานผมเลยไม่รู้ว่าเรายังสนิทกันอยู่ไหม

ผมนั่งไปเงียบ ๆ แบบนั้น จนเกือบจะครึ่งทาง ก็ได้ยินพี่ปลื้มหันมาถามอะไรบางอย่าง แต่ตาผมปรือเกินจะตอบ รู้ตัวอีกทีภาพก็ตัดไปแล้ว

 

 

ผมตื่นมาในเช้าวันใหม่ บนเตียงที่ผมได้มานอนบ่อย ๆ ในช่วงเดือนสองเดือนนี้ พอพลิกไปดูข้าง ๆ ก็พบกับเจ้าของห้องที่กำลังนอนมองผมอยู่

“ตื่นแล้วเหรอ”

“พี่ปลื้ม!”

ผมเด้งตัวขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ยังมึน ๆ ตกใจมาก ๆ กับภาพที่เห็น ภาพในหัวผมเมื่อคืนมีแค่ผมนั่งรถกลับกับพี่ปลื้ม แล้วภาพมันก็ตัดไป แล้วทำไมพี่ปลื้มไม่ไปส่งผม แล้วทำไมผมมานอนอยู่กับพี่ปลื้มแบบนี้ แล้วตอนผมเมาผมไม่ได้เผลอทำอะไรแปลก ๆ ใช่ไหม

“ตกใจอะไรขนาดนั้นเนี่ย”

“ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”

“ก็เมื่อคืนพี่ถามว่าไปห้องพี่หรือห้องเรา เราก็ไม่ตอบ พี่เลยพามาที่นี่”

“ผมคงเมามาก ขอโทษด้วยนะครับ”

ผมรีบขอโทษขอโพยพี่ปลื้ม แล้วลุกขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังมึน ๆ พยายามเดินไปหยิบข้าวของของตนเอง แต่ก็โดนพี่ปลื้มดึงตัวเข้าไปหา จนผมเซไปนั่งอยู่บนตักพี่ปลื้ม

“จะรีบไปไหน ทำไมตั้งแต่ถ่ายทำจบ เราดูไม่ค่อยอยากคุยกับพี่เลย”

“กะ...ก็ เราไม่มีอะไรต้องคุยแล้วนี่ครับ” ผมตอบเสียงแผ่ว ตอบเองก็เศร้าเอง ในใจผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่ปลื้มเยอะมากเลย แต่ก็ไม่กล้าจะชวนคุยแล้ว

แต่ระหว่างที่ผมกำลังเศร้า พี่ปลื้มกลับไม่ได้เศร้าตาม ยังมีรอยยิ้ม แถมยังกอดผมแน่น แล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูอารมณ์ดีสุด ๆ แถมยังเป็นคำตอบที่ทำเอาคนฟังอย่างผมถึงกับไปไม่เป็น

“ทำไมจะไม่มีเรื่องคุยล่ะ คนเป็นแฟนกัน จะไม่มีเรื่องคุยกันได้ยังไง”

“ฟะ...แฟนอะไรกันครับ เราเป็นแฟนกันแค่ตามบทไม่ใช่เหรอ”

“พี่บอกแบบนั้นเหรอ ไม่ใช่พี่บอกว่าลองเป็นแฟนกันจริง ๆ จะได้เล่นได้ไม่ใช่เหรอ”

“หืม”

พี่ปลื้มทำผมงงยิ่งกว่าเดิม สมองน้อย ๆ นึกย้อนดูสิ่งที่พี่ปลื้มพูด มันก็จริง พี่ปลื้มถามว่าลองเป็นแฟนกันดูไหม จะได้เล่นได้ ไม่ใช่บอกว่าเป็นแฟนกันแค่ตามบทจริงด้วย ๆ แต่ยังไงมันก็คือการเป็นแฟนกันเพื่องานอยู่ดีนี่นา

“แต่เราก็เป็นแฟนกันเพื่องานอยู่ดีไม่ใช่เหรอครับ”

“แต่เราก็ชอบพี่จริงไม่ใช่เหรอ”

“หา?”

พี่ปลื้มทำผมช็อกรอบที่ล้าน แล้วยิ่งผมทำหน้าตาตื่น เขายิ่งขำออกมา

“ก็เมื่อคืนตอนเมามันมีคนละเมอบอกชอบพี่”

“ผมทำแบบนั้นเหรอครับ”

ผมถามออกไปแบบไม่อยากจะเชื่อเท่าไร เพราะเอาจริง ๆ ผมก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองเลยว่าผมชอบพี่ปลื้มจริงรึเปล่า หรือความจริงผมอาจจะรู้แต่แค่ไม่ยอมรับก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ ผมในเวลาปกติต้องไม่มีทางบอกอะไรพวกนั้นออกไปแน่ ๆ

“ใช่ เราทำแบบนั้น เราบอกชอบพี่”

“เอ่อ”

“ทำหน้าเครียดทำไม ดีซะอีก ขอบใจที่บอก ไม่งั้นพี่ก็คงป๊อดไม่เลิก”

“พี่ปลื้มหมายถึงอะไรเหรอครับ”

พี่ปลื้มกอดผมแน่นขึ้น แล้วจับผมพลิกตัว หันหน้าเข้าหาตัวเอง แล้วให้ผมนั่งคร่อมอยู่บนตัก แขนแกร่งกอดประคองเอวผมไว้ มือหนาจับคางผมเชยขึ้นแล้วมองเข้ามาในดวงตากลมโตของผม

“พี่ก็ชอบเรานะ”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

คำพูดของพี่ปลื้มทำให้โลกทั้งใบของผมมันหยุดหมุน ผมแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่พอมองไปในแววตาของพี่ปลื้ม ก็เห็นว่าเขาจริงจัง แล้วก็ไม่น่าจะกำลังพูดเล่นหรือหยอกล้อผมอยู่ นั่นยิ่งทำให้ผมช็อกไปมากกว่าเดิม

“ชอบกันขนาดนี้แล้ว จะคบกันต่อได้รึยัง”

“เอ่อ”

“แต่ถึงไม่ตอบตกลง ก็ต้องคบอยู่แล้วสิ เพราะเรายังไม่เลิกกันเลย มันไม่มีบทเลิกกันให้ต้องฝึกนี่เนอะ เพราะฉะนั้นคงต้องคบกันไปยาว ๆ แล้วรึเปล่า”

ครั้งนี้พี่ปลื้มพูดยาว และมีความกวน ความทะเล้นมากกว่าทุกครั้ง ซึ่งความกวนของเขา ก็ทำให้ผมยิ้มออกจริง ๆ แต่มันเป็นยิ้มพร้อมน้ำตาด้วยน่ะสิ

“เอ้า ร้องทำไมเนี่ย แค่ล้อเล่นเอง ไม่ได้จะบังคับคบด้วยนะ ถ้าไม่พร้อมก็บอกได้ แต่พี่ก็จะจีบต่อนะ”

“เปล่าครับ ฮึก แค่ตกใจ แล้วก็ดีใจด้วย”

ผมบอกความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูก ก่อนหน้านั้นผมยังสับสนไม่เข้าใจตัวเองอยู่เลยว่าความรู้สึกที่มีต่อพี่ปลื้มมันคืออะไร ผมไม่กล้าพูดเต็ม ๆ ปากด้วยซ้ำว่าผมชอบเขา แต่พอเขามาบอกชอบผม แล้วบอกว่าเราจะได้คบกันต่อ มันกลับทำให้ใจของผมมันฟูฟ่อง เหมือนจะลอยได้เลยละ

“งั้นแปลว่าตกลงจะคบกันใช่ไหม”

“ครับ คบกัน แต่พี่ปลื้มไม่ได้กำลังซ้อมบทแน่ใช่ไหม”

“โถ่เอ้ย ไม่ได้ซ้อม พูดจริง ๆ ขอโทษที่เอาเรื่องซ้อมบทมาอ้างเยอะจนทำให้ไม่มั่นใจขนาดนี้นะ แต่นับจากนี้จะไม่มีการซ้อมอะไรแล้ว นับจากนี้เราจะคบกัน แบบเป็นพี่ปลื้ม กับไจ๋จริง ๆ ไม่มีเรื่องงานมาเกี่ยวข้อง โอเคไหม”

“โอเคครับ”

ผมกอดแล้วซุกหน้าลงกับไหล่ของพี่ปลื้ม แม้จุดเริ่มต้นของเรามันจะแปลก ๆ ไปสักนิด แต่มันก็ทำให้ผมกับพี่ปลื้มมาลงเอยกันจนได้

จากตอนแรกที่ผมพยายามเพื่อให้ได้งานนี้มา เพราะอยากมีเงินไปเรียนปริญญาโท ตอนนี้ผมยังไม่ได้เงินนั้นมา แต่ผมได้ของมัดจำมาก่อน ซึ่งก็คือคุณพระเอกของเรา ที่ตอนนี้กลายมาเป็นพระเอกตัวจริงของผมเรียบร้อยแล้ว

คราวนี้ผมก็จะไม่ต้องให้พี่ปลื้มมาสอนการแสดง แต่คงต้องให้พี่ปลื้มมาสอนรักแทนแล้วละ

 

 

 

 

END

 

------------------------------------------------------------------------------

จบแล้วค่ะ เป็นการจบที่หลายคนอาจจะรู้สึกว่าไม่จบแฮะ เพราะมันสั้นมาก อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้คิดพล็อตมาเป็นเรื่องสั้น ที่สั้นจริงๆ เลยเป็นแบบนี้ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ จะมีตอนพิเศษเป็นพาร์ทพี่ปลื้ม แล้วก็อื่นๆ อีก 6 ตอนค่ะ เดี่ยวจะเอามาลงในเว็บด้วย แต่ลงแบบติดเหรียญ ใครอยากอ่านรอได้นะคะ

ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ