บ้านจีซัส

สวัสดีครับผมจีซัสผมมีกันแค่สามคนพี่น้อง พี่จีซองและจีเซล ผมเป็นลูกคนกลางพ่อแม่ผมตายตั้งแต่ผมอายุ 15 ตอนนี้ผมจะ 20 แล้วครับพี่จีซองคอยทำงานทุกอย่างส่งพวกเราเรียน เหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็นแต่พี่เขาไม่เคยบ่นออกมาสักครั้ง เดือนนี้เป็นเดือนที่พี่จีซองจะไปสมัครงานอย่างจริงๆจังๆ ผมก็แอบหวังว่าเขาจะได้งาน ผมใกล้จะเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วและผมจะรีบหางานทำเพื่อบ่าเบาภาระพี่จีซัส นั่นเป็นเรื่องเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้

"อย่ากินหมดสิ เหลือไว้ให้ซัสบ้าง"

"พี่ซัสกินไม่เยอะหรอกเซลรู้" จีเซลน้องสาวคนเล็กเป็นคนที่ดื้อเอาการแต่ไม่ใช่ว่ากำราบไม่ได้ เซลเป็นคนที่ใจดีและเชื่อใจคนง่าย ง่ายจนผมแอบกลัวว่าเซลจะโดนใครหลอกอีกหรือเปล่า 

"ใครว่าพี่กินน้อย" จีซัสเดินลงมาจากด้านบนได้ยินแบบนั้นจึงโต้ตอบกลับไปทันที

"พี่ซัสอะขอไก่ชิ้นนี้ให้เซลนะ" เซลพูดพร้อมหยิบไก่ชิ้นนั้นขึ้นมากิน

"อ้วนขึ้นไม่รู้ด้วยนะ" ผมพูดดักจีเซลขึ้นมาเพราะจีเซลน่ะชอบบ่นว่าอ้วนอยู่เรื่อยเลย ทั้งที่ความจริงจีเซลน่ะสวยที่สุดแล้ว

"โห ไรอะพี่ซัสแช่งน้อง"

"กินๆไปเถอะ ดีกว่าอดยากแหละนะ" 

"ใช่แมะ.."

"เออ..แล้วนี่เอาผลไม้ไปให้บ้านข้างๆยัง" จีซองแทรกขึ้น

"อย่าให้พูดถึงเลยพี่ซอง ผมนี่ยังขนลุกไม่หาย" ผมพูดขึ้นมาด้วยเสียงสั่นๆ

"ทำไมมีอะไร" ผมมองหน้าพี่ซองก่อนจะเล่าออกมา

"ตอนนั้นผมกำลังกดกริ่ง..."

......................

ตอนนั้นมีผู้ชายสองคนเดินออกมาหาผมพวกเขามีท่าทางไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ เขาเดินเข้ามาหาผม เขาไม่ยิ้มให้เลยสักนิด จากนั้นเขาเดินมาจนใกล้ถึงตัวผมเขาจึงเอ่ยถามผม

"นายเป็นใคร" เขาพูดเสียงแข็ง

"ผมอยู่บ้านข้างๆครับ ผมเอาผลไม้มาให้" ผมพูดพร้อมโชว์ถุงผลไม่ขึ้นมาให้เขาดู

"กลับไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าอยากจะมาก็มาได้"

"ตะ..แต่"

"บอกให้กลับไปไง!"

เขาตะคอกใส่ผมจนผมตกใจทำผลไม้หล่นหมดเลย แต่ในขณะที่ผมกำลังถอยหลังเตรียมจะเดินออกมาผมแหงนมองด้านบนบ้านเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจ้องมองผมอยู่

...................

"บ้านหลังนั้นน่ะน่ากลัวจริงๆนะ ผมว่าเราอย่าไปยุ่งเถอะก็แค่บ้านอยู่ติดกันไม่เป็นไรหรอกถ้าเขาจะไม่อยากต้อนรับเราขนาดนั้น”

"ก็ได้..แกก็อย่าเข้าไปยุ่งกับเขาล่ะจีซัส"

"รู้แล้วหน่า พี่ไปเรียนก่อนนะเซล เราก็ตั้งใจเรียนล่ะสอบให้ติดมหาวิทยาลัยดีๆนะ" จีซัสพูดกับเซลก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

"พี่ซอง" เซลมีสีหน้าวิตกกังวลมากยิ่งขึ้นเขาพูดพร้อมมองหน้าจีซอง

"จะเอาอะไรอีก ไม่อิ่มหรอ"

"เมื่อคืนเซลฝันแปลกๆ"

"แปลกยังไงล่ะ"

"พี่ซัส..เซลฝันมามีคนมาเอาพี่ซัสไปจากเซล"

"แค่ฝันน่ะ อย่าคิดมาก"

"มันจะไม่มีอะไรจริงๆหรอคะ" จีซองได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับน้องสาว

"ไม่มีอะไรหรอกเซล ซัสมันจะต้องไม่เป็นอะไร" การสูญเสียมันไม่ควรเกิดขึ้นในครอบครัวเราอีกไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถเอาชีวิตพวกเราสามคนไปได้

แต่ก็ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้ว่าในอนาคตจะต้องเจอกับเรื่องอะไร จะอยู่ด้นานแค่ไหนเรื่องแบบนั้นมันไม่สามารถการันตีได้หรอก

______________________

มหาวิทยาลัย

"อุ่นมาเรียนเร็วจังเลย" จีซัสเดินเข้ามาก่อนจะทักทายเพื่อนสนิทของตัวเอง

"ยังไม่ได้กลับบ้าน" อุ่นตอบออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"อะไรนะ! ทำไมมึงไม่กลับ"

"ถ้ากูบอกแล้วมึงเหยียบให้สนิทนะ" มันพูดพร้อมกับดึงผมมานั่งใกล้ตัว

"เออ เล่ามาดิ"

"จำพี่ดีนที่มาเวียนกูคราวก่อนได้ปะ"

"มึงอย่าบอกนะ...ในโรงเรียนเลยหรอ!!!"

"เออ"

"ไอเหี้ยอุ่น เกินไปละมึงอะ!" อุ่นมันเป็นคนที่ไม่ชอบมีความสัมพันธ์กับใครนักมันชอบเที่ยวเล่นมากกว่าดีกว่าต้องไปผูกพันกับใคร

"อย่าดังดิวะ กูจะกลับไปอาบน้ำ"

"เออเดี๋ยวกูเช็คชื่อให้"

"ดีมากจ้ะเพื่อนรักกกกกก"

"รำคาญรีบไปได้แล้ว" อุ่นเดินไปจุ๊บแก้มจีซัสก่อนจะเดินออกไปทันที

"ไออุ่นไอเหี้ย! แล้วกูต้องมาเรียนคนเดียวอะนะ"

"น้องจีซัสสสสสสสสส" เสียงลากยาวลอยมาจากด้านหลังผม ผมจึงหันกลับไปมองก็เห็นเป็นพี่กฤตที่ชอบมาแวะเวียนหาผมบ่อยๆพี่กฤตรู้จักกับผมมาหลายปีแล้ว

 "พี่กฤต เลิกเล่นได้แล้ว!"

"อารมณ์เสียอะไรเนี่ย ใครไปเหยียบหางเอา"

"นี่ว่าน้องหรอ ไปไกลๆเลยไป!" จีซัสพูดพร้อมผลักกฤตออกไปด้วยความโมโห

"ผมต้องไปเรียนแล้ว"

"แล้วเพื่อนอะ"

"ทิ้งไปเเล้วอะดิ โมโหอยู่เนี่ย!"

"ให้พี่ไปเรียนเป็นเพื่อนปะ"

"อย่าหาเรื่องเลย พี่อะกลับไปเรียนได้เเล้ว! เพื่อนรออยู่นู้น" จีซัสพูดพร้อมหันหน้าไปทางโต๊ะเพื่อนๆของกฤตที่ทุกสายตาจ้องมาที่เขาสองคน

"อย่าสนไอพวกนั้นเลย" กฤตเดินไปคล้องคอจีซัสก่อนจะพาจีซัสเดินเข้าคณะไป

-------------------------------------

เวลาต่อมา

บ้านเอเดน

"ข้าบอกให้เจ้าไปหาเลือด แค่นี้ทำไมหาไม่ได้!"

"ข้าจะรีบนำเลือดมาถวายท่าน" 

"ไม่ต้อง!" เอเดนพูดพร้อมพุ่งตัวไปบีบคอลูกน้องของตนจนขาค่อยๆลอยขึ้น

"อย่าทำน้องชายข้าเลยท่านเอเดนทำร้ายข้าเถิด" ชายหนุ่มอีกคนโต้ขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวพร้อมคุกเข่าลง

พลึ่บ! อัก! เขาผลักผู้ชายในมือจนกระทบกับกำแพง

"วันนี้ข้าจะปล่อยไป แต่ถ้าหากมีอีก...ข้าจะไม่ไว้ชีวิตใครทั้งนั้น" เอเดนเดินออกมาทันที ใครๆก็รู้ถึงความหยิ่งยโสโอหังของเขา แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่แรก เขาไม่มีหัวใจ..เพราะเขาต้องนำหัวใจไปซ่อนในที่ที่ไม่มีใครจะตามหาเจอ เขาจึงไม่มีความรู้สึก

บริวารทั้งสองของเอเดนมีนามว่า ลีโอและไซนัส ไซนัสเป็นพี่ชายคนโตเป็นคนที่คอยเก็บกวาดสิ่งที่เอเดนทำส่วนลีโอมีหน้าที่หาเสบียงมาให้เอเดน แต่เนื่องจากเกิดเหตุสุดวิสัยนั่นจึงทำให้เขาไม่ได้นำเสบียงอาหารมา

_____________________________

หน้าบ้านจีซัส 

"พี่ซองนะพี่ซองใช้น้องตลอดเลย" ผมเดินออกมาทิ้งขยะหน้าบ้านเพราะพี่ซองใช้ให้ผมออกมาทิ้งขยะ

"กรี๊ดดดดดดดด!!!" ทันทีที่จีซัสปิดฝาถังขยะลงเขาก็เห็นผู้ชายตัวขาวซีดราวกับผีดิบแถมตัวสูงจมูกโด่งผมสีเป็นสีส้มออกน้ำตาลดั่งใบไม้ร่วง กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

"มะมีอะไรให้ช่วยไหมครับ" คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยอาการสั่นกลัว

"คุณอย่าจ้องผะ.. กรี๊ดดดดด" ทันใดนั้นผู้ชายตรงหน้าก็พุ่งตรงเข้ามาหาเขาเหมือนกับสายลมก่อนจะจับมือทั้งสองของจีซัสชูขึ้นเหนือหัว

"คะคุณกำลังทำผมกลัวนะ"

"ทำไมเจ้า..." สายตาเรียบเฉยจ้องมองไปยังไปหน้าคนตรงหน้าก่อนจะใช้มือไล่เกลี่ยกรอบหน้าหวานอย่างใจเย็น

"จีซัส!!! เกิดอะไรขึ้น" จีซองเดินออกมาอย่างร้อนรนก่อนจะเดินไปดึงตัวน้องชายของตนเองออกมาจากตรงนั้น

"ไอนี่มันทำอะไรเรา พี่จะจัดการมันเอง!"

"ไม่มีอะไรครับ..เข้าบ้านกันเถอะ" จีซัสพูดพร้อมผลักพี่ตัวเองให้เข้าบ้านไป

"เเต่!!!" 

"พอเลยพี่ซองไม่มีอะไรจริงๆ" จีซองยอมเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่เต็มใจนัก จีซัสกล่าวขอโทษคนตรงหน้าก่อนจะตามพี่ชายเข้าบ้านไป

"ทำไมเจ้าถึงได้มีกลิ่นไออสูร"

___________________________

"ไอนั่นมันทำอะไรเรา" ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านจีซองก็ซักถามจีซัสทันที

"แค่ทักทายกันน่ะ"

"ทักทายอะไรแบบนั้น จะจูบกันแล้วน่ะ!"

"พี่ซอง! พูดอะไรแบบนั้นน่ะ" "เขาอาจเป็นคนข้างบ้านก็ได้นะ แค่มาทำความรู้จักเฉยๆแหละไม่มีอะไรหรอก"

"แก้ตัว!"

"เชื่อน้องบ้างได้ปะ"

"ไม่คุยด้วยแล้ว อย่าให้รู้ว่าไปแอบชอบเขาล่ะ"

"ไอพี่ซอง! อยากตายนักหรอ หะ!" จีซัสวิ่งไล่ตีพี่แต่ไม่ทันเพราะจีซองวิ่งขึ้นบ้านไปก่อน

"ฝากไว้ก่อนเถอะ" จู่ๆจีซัสก็รู้สึกเหมือนถูกแอบมองอยู่เขาค่อยๆหันไปดูที่หน้าต่างแต่พบเพียงความว่างเปล่าภายนอกบ้านเผยให้เห็นบ้านอีกหลังที่ชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

"คงไม่มีอะไรหรอก..."

ตุ้บ!

"กรี๊ด!!!!!"

(ตกใจอะไรขนาดนั้นน้องทำของหล่น) เสียงของจีเซลลอยมาจากข้างบน

"ทำตกได้ตรงเวลาจริงๆ" "เดินไปดูอีกรอบคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"

_____________________________

ผมตัดสินใจเดินออกมานอกบ้านทันทีผมมองเข้าไปในบ้านอีกหลังโดยไม่ตั้งใจแต่กลับบังเอิญสบตากับใครคนหนึ่งเข้า ด้วยความที่ผมอยากรู้ผมทำเป็นเดินไปทางอื่นแต่ก็แอบวนกลับมาและแอบเข้าไปในบ้านหลังนั้น ผมรู้ว่ามันผิดแต่ผมไม่ได้มาขโมยของ ไม่เป็นไรหรอกมั้งอย่าให้เขาจับได้ก็พอ

ทันทีที่แอบเข้ามาในบ้านได้ที่นี่หลังใหญ่เหมือนเขาวงกตบ้านดูโล่งมากเเทบไม่เหมือนบ้านเลย

"เจ้าไม่เจ็บตรงไหนใช่หรือไม่"

"ข้าไม่เป็นอะไรท่านพี่"

ผมเห็นมีคนเดินมาจึงแอบหลบเข้ามุมโชคดีที่ผมแอบหลบทัน แต่ทำไมคนที่นี่พูดจาแปลกๆจัง และผมก็ขนลุกไปหมด สงสัยต้องรีบออกจากที่นี่แล้วล่ะ

"นายท่านยังไม่ได้กินเลือดข้าจะรีบไปหาเลือดให้นายท่าน"

"แต่เจ้าบาดเจ็บ"

"ข้าไม่เป็นไรท่านพี่"

ทันทีที่ผมได้ยินคำนั้นขาผมแทบอ่อนแรง ร่างกายชาไปหมด สิ่งที่ผมได้ยินมันไม่ผิดใช่ไหมเขากินเลือดคนหรอ

"เจ้าไม่ต้องไปหาเลือดหรอก" "เลือดมาหาข้าแล้ว" เอเดนพูดและกำลังเดินลงมาจากบันไดมา หน้าตาเขาดูสดใสและเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

"ขอรับ?" 

พลึ่บ!

"กรี๊ดดดดด!" จู่ๆผมก็พบว่าตนเองล้มลงกับพื้นราวกับโดนใครถีบ

"ผมแค่เดินผ่านมาผมจะกลับแล้วครับ"

"หยุด!" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นมา หรือเขาจะอยากกินเลือดผมจริงๆหรอ

"เจ้ารอดไปแล้วจะรนหาที่ตายอีกทำไม"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ข้าหิวเลือด..และเลือดเจ้ามันช่างหอมหวาน" ผมเริ่มตัวสั่นและตัวชาอีกครั้ง ผมรู้สึกเหมือนโดนมนต์สะกดผมไม่มีทางแอบเดินเข้าบ้านใครแบบนี้เเน่ๆต่อให้อยากรู้อยากเห็นแค่ไหน

"เจ้า..ไม่รอดแล้วล่ะ"

"ผะผมมีข้อเสนอ" เขาทำหน้าสงสัยผมจึงรีบอธิบายข้อเสนอผมไปทันที

"ผมจะให้คุณกินเลือดแต่แค่นิดเดียว..ได้ไหม"

"ไม่ได้ เจ้าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นอีก ข้าจำเป็นต้องปิดปากเจ้า"

"ผมสาบาน ด้วยเกียรติของลูกเสือเลย!!! ผมจะปิดปากให้สนิท"

"?"

"ที่จริงเลือดหมูก็อร่อยนะครับ ผมรู้มันแพงแต่เดี๋ยวผมซื้อให้"

"ข้าไม่กินเลือดสัตว์"

"แต่เลือดคนมันไม่อร่อย" สิ้นเสียงของผมเขาค่อยๆเดินเข้ามาหาผมก่อนจะสูดกลิ่นกายของผม

"เจ้า..อนุญาตข้าเองนะ"

"คะครับ?"

ฉึก!!!

"อร้ากกกกกกก!!!!"