โลกส่วนตัวของฉัน

    ในโลกเล็ก ๆ ของใครสักคนอาจจะกล่าวได้ว่าเป็นสถานที่เงียบสงบและสุขสบายมากที่สุดสำหรับคนเหล่านั้นหรืออาจเปรียบเสมือนภาชนะเล็ก ๆ ที่เข้าไปอาศัยอยู่ได้ตามใจนึกชอบ ไม่ต้องวิตกกังวลใด ๆ กับปัญหาที่ย่างกรายเข้ามาใกล้ ไม่ต้องทนฟังในสิ่งที่น่าปวดหัวหรือคำสบประมาทที่ไม่แม้แต่จะทราบข้อเท็จจริงใด ๆ ทั้งหลายแหล่ สำหรับตัวฉันนั้นคงเป็นโลกส่วนตัวเล็ก ๆ ที่เรียกว่า บ้าน

   บ้านของฉันนั้นทั้งเงียบสงบและปราศจากผู้คนที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย อากาศรอบตัวบ้านหลังเล็ก ๆ นี้ก็ราวกับว่าปลอบโยนตัวฉันที่เหน็ดเหนื่อยจากการเล่าเรียนและสังคมที่ว้าวุ่นมาทั้งวี่ทั้งวันให้ได้พักผ่อนหย่อนใจ  แค่ได้นอนลงบนเตียงอันกว้างขวาง แค่นี้ก็รู้สึกเหมือนได้ปลดทุกสิ่งทุกอย่างที่นั่งอึ้งลงจากบ่า ปล่อยเปลือกตาที่ฝืนฟันฝ่าทุกสิ่งทุกอย่างและหลับลงสู่ห้วงนิทราอันแสนหอมหวาน 

นอกเสียจากนี้บ้านยังเป็นแหล่งที่ฉันสามารถปลดปล่อยจินตนาการของตัวเองได้อย่างไร้จุดบรรจบ อาจกล่าวได้ว่ามันคือแหล่งขุมทรัพย์เล็ก ๆ ก็ไม่ปานแต่จะเปรียบเปรย ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดที่ถูกขีดเขียนจากปลายดินสออันแหลมคม นวนิยายหลากแนวที่ถูกรังสรรค์จากทุกหยาดหยดจินตนาการ 

ตัวฉันก็ล้วนสร้างมันจากสถานที่ที่เรียกว่า บ้าน และความสามารถเหล่านั้นเกิดจากสภาพแวดล้อมของบ้านที่เอื้ออำนวยต่อทั้งสมาธิและจินตนาการอันมิมีจุดสิ้นสุด ไม่ว่าจะเป็นตัวหนังสือที่ถักทอจากแป้นพิมพ์ ภาพวาดที่หยดพู่กันแต่งแต้มกับกระดาษสมุดสากมือทั้งหมดทั้งล้วนแต่เป็นสิ่งที่ใช้เวลาฝึกปรือฝีมือจนก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างให้เห็นถนัดตา 

สถานที่ที่ตัวฉันใช้เวลาฝึกฝนจนมีความสามารถอันแสนภาคภูมิใจนั้นก็คือสถานที่ที่ฉันนั้นโปรดปรานที่สุด 

ถึงกระนั้นความสามารถในโลกใบเล็ก ๆ ของฉันที่ได้รับมาจากการเพียรพยายามก็แลกมากับหยดน้ำตาที่ไหลรินไม่รู้เป็นกี่ร้อยครั้ง ความผิดหวัง ความเศร้าโศก ความวิกตกกังวล และความเหนื่อยล้า ทุกสิ่งทุกอย่างเชื่อว่าผู้มีความสามารถใด ๆ ก็ตามแต่ก็ล้วนจะต้องเคยผ่านมันมากันแล้วอย่างแน่นอน ภายใต้ความสำเร็จที่สุขสม จะมีใครสักกี่คนที่ทราบถึงคราบน้ำตาและหยาดเหงื่อจากความพยายามแสนสาหัสนี้ 

โลกส่วนตัวเล็ก ๆ ของฉันมันทั้งแสนเปราะบาง รวดร้าวและแตกสลายได้ง่ายดายเสมือนกับผลึกแก้วอันโปร่งใส ทว่ามันก็กลับอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกนานานับไม่ถ้วนที่ร้อยเรียงจนกลายเป็นใครสักคนที่อยู่ ณ ตรงนี้ เวลานี้และที่แห่งนี้  ไม่ว่าจะเป็นความผิดหวังใด ๆ ถ้าได้ลิ้มลองมันสักครั้งจนเมื่อครั้งต่อไปได้มาเยี่ยมเยือน เราก็จะเสมือนมีภูมิคุ้มกันทำให้ผ่านพ้นมันไปได้ดีกว่าครั้งแรกที่ประสบพบเจอ ฉันจึงโอบกอดความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ด้วยความรักและรู้สึกขอบคุณมันจนกระทั่งทุกวันนี้ที่ตัวฉันกำลังหายใจ

      โลกส่วนตัวของฉันนั้นเปรียบดั่งผลึกแก้วใสที่ถ้าหากใครสัมผัสมันผิดวิธีก็อาจแตกหักและสลายหายเป็นผุยผง ความสามารถที่ตรากตรำฝึกฝนมาตั้งแต่เยาว์วัยล้วนอัดแน่นอยู่ในทุกอณูของผลึกแก้วใสนั้น หยาดเหงื่อและหยดน้ำตาไหลหลั่งผสมกันจนยากเย็นไม่น้อยที่จะแยกแยะพวกมันออกอย่างหมดจด และในสถานที่ที่ความสามารถของฉันได้เปล่งประกายโลดแล่นดุจดั่งแสงดวงดาราอันแพรวพราวก็คือโลกส่วนตัวภายในผลึกแก้วอันแสนเปราะบางนั้น โลกส่วนตัวที่มีนามว่า บ้าน