​

​

“หนาว...อยากเข้าห้องน้ำจริงหนอ!”

ความรู้สึกแรกที่แทรกซึมไปทั่วทุกอณู มันจังหวะเดียวกับความพยายามของบุรุษวัยกลางคนนาม ซือหลิน ในการก้มลงเก็บสมุนไพรกลางป่ายามฤดูหนาวใส่ตะกร้าให้มากที่สุด

ฉับพลันเขาก็ตัดสินใจยุติการเก็บ ใช้เวลาครู่หนึ่งยืดเส้นยืดสายร่างกาย สายตาเหลือบมองลู่ทาง ก่อนก้าวย่างเหยียบฝ่ากองหิมะสีขาวโพลน ตรงกลับบ้านรักแสนสุขทันที

สมัยก่อนเจอหน้าหนาวไม่เห็นลำบากขนาดนี้เลย! ซือหลินนึกบ่นในใจ พลางถอนลมหายใจแรงๆ ถูไถฝ่ามือให้รู้สึกอุ่นๆ สู้ความหนาวเหน็บตรงหน้า

ความทรงจำเมื่อนานหลายปีก่อนก็หวนกลับมา …

ซือหลินเดินทางจากบ้านนอกเพียงลำพังมายังดินแดนทางตอนเหนือ เพิ่งเคยเห็นหิมะตกเป็นครั้งแรก มันเป็นความรู้สึกอัศจรรย์ใจชวนหลงใหล โดยเฉพาะคนที่เติบโตในเมืองท่าเขตร้อนเช่นเขา และเพราะความตื่นเต้นเกินไป ซือหลินเลยลองวิ่งเข้าไปสัมผัสความเย็นด้วยมือเปล่าจนน้ำแข็งกัด ลองชิมรสชาติของมันด้วยความสงสัย

...หิมะ! โอ้ว! หิมะอย่างเค็ม!!! เค็มสุดๆ

...เอะใจภายหลังเลยว่าโกยเอามาชิมจากบนพื้นถนน คนมองกันเยอะแยะ...

ซือหลินเบ้ปากมองบน ส่ายหน้ากับอดีตสุดน่าละอายในวันวาน ขณะเดินไปคิดไปจนใกล้บ้าน

พลันนึกเฉลียวใจถึงวลีหนึ่งขึ้นมาได้ว่า ‘ถ้าคิดเรื่องสมัยก่อน แสดงว่าตอนนี้แก่แล้ว’ ขึ้นมา ครั้นวลีนี้ก้องในหัวชายวัยกลางคนก็พลันปลงตก ถอนหายใจเฮือกใหญ่

เฮ้อ แก่กว่านี้ก็ไม่ไหวแล้วนะ...

กระทั่งรู้ตัวอีกที ลุงเก็บสมุนไพรผู้นี้ก็มาถึงบ้านแล้ว เขาจึงรีบสละความเหน็ดเหนื่อยออกไปทันที

เอาล่ะ เข้าบ้านเข้าเข้าห้องน้ำ แล้วไปเยียวยาหัวใจด้วยการกอดลูกฟานสุดที่รักดีกว่า เจ้าตัวเล็กอุ่นไอรักของพ่อจ้า ตื่นหรือยังน่า---

“โอ้ว! บ้านหลังนี้เป็นของลุงเองเหรอ! พวกข้าขอเข้ามาโดยไม่บอกก่อนหน่อยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ชายในชุดมอซอคนหนึ่งเอ่ยพลางลุกจากเก้าอี้ในบ้าน

พรรคพวกอีกหลายคนหัวเราะตามเสียงลั่น “ก็ดีที่เจ้าของบ้านมาเอง ถ้ายังอยากแก่ตายในโลง ก็ส่งของมีค่าออกมา---”

“เจ้าพวกบ้า!!! ช่วยพูดเบาๆ ซิเฮ้ย! อยากตายใช่ไหม!!!” ซือหลินเอ่ยตวาดผู้บุกรุกบ้าน ด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบาอันเกรี้ยวกราด

“พวกเอ็งที่เหลือก็ด้วย! หัวเราะอะไรเกรงใจคนหลับด้วยซิเฮ้ย!!!”

“ห๊ะ?” ทุกคนในบ้านอุทานเสียงเดียวกัน

“ไม่...ต้อง...มา....ห๊ะ...เลย! ไม่เคยกล่อมเด็กตัวน้อยแสนน่ารักนอนกันหรือยังไง? กว่าข้าจะอุ้มทำให้หลับได้ ต้องปวดแขนปวดหลังแค่ไหน พวกเจ้ารู้ไหม! รู้บ้างรึเปล่า!?”

ซือหลินพูดกัดฟันทั้งน้ำตา เขายังคงอธิบายหน้าดุเสียงกระซิบ

“อ้อ! แล้วก็อย่าเรียกข้าว่าลุง...ฟังแล้วมันแสลงหู เจ็บยิ่งกว่าหนาวหิมะกัดอีก ช่วยเรียกพี่หรือคนหนุ่มได้ไหม เข้าใจด้วย ขอบใจมาก!”

“หา!? พล่ามอะไรของลุงวะเนี่ย ไม่รู้หรอว่าพวกข้าเป็นใคร!?”

“ชู่ว!! ไอ้หน้าปลาดุก หยุด! ถ้าไม่เข้าใจที่ข้าบอก เจ้าอย่าอ้าปากออกมาเสียดีกว่า!” ชายวัยกลางคนส่ายหน้า

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องการอะไร เดี๋ยวข้าจะไปหยิบของมีค่ามาให้ก็ได้ ขออย่างเดียว อย่าส่งเสียงดังไปรบกวนลูกน้อยสุดที่รักของข้า ให้ของแล้วต่างคนต่างไป ตกลงไหม?”

แน่นอนว่าซือหลินทราบ สำหรับในบ้านไม้ห่างไกลเงียบสงบแห่งนี้ มีคนอาศัยอยู่ก็แต่เพียงสมาชิกครอบครัวของซือหลินเองเท่านั้น

ผู้คนที่เดินทางมาถึงบ้านกลางป่าเขาหลังนี้ได้ มีเพียงสามประเภท หนึ่งคือผู้คนมาซื้อสมุนไพรจากหมู่บ้านป่าเหมันต์ใกล้ๆ สองคือคนหลงทาง คนต่างถิ่น

และสาม มิจฉาชีพ…ซึ่งประสงค์ต่อทรัพย์

“เออ เข้าใจอะไรง่ายดีนี่ลุง ให้ว่องไวหน่อยล่ะ พวกข้าอารมณ์ร้อน มีเวลานับหนึ่งถึงสาม ส่งของมีค่าเสร็จ พวกข้าจะออกไปบ้านอื่นต่อ ไม่มีใครเจ็บตัว”

เจ้าหัวหน้าชุดมอซอกล่าวอย่างว่าง่าย จากนั้นเขาก็กวักมือให้ลูกน้องตามประกบซือหลินมาด้วย

ไอ้พวกนี้...ได้ทีเอาใหญ่...รีบหาทางไล่กลับไปให้ไว ก่อนฟานลูกรักของพ่อจ๋าจะตื่นดีกว่า ...

ซือหลินคิดเช่นนั้น ทว่าเมื่อมองไปยังห้องนอนของตน ดวงตาและปากของซือหลินตาเบิกโพลง

...

เมื่อพบว่าในเปลเด็ก...นั้นว่างเปล่า...

...

... ...

“พวกเจ้าทำอะไรลูกของข้า!!!”

เปรี้ยง!!!

ตู้ม!!!

โครม!!!

อธิบายได้เพียงว่าบังเกิดความโกลาหลดังพายุพัดมาลูกใหญ่ ช่วงเวลาแห่งฝันร้ายที่เรียกว่า'การต่อสู้เพราะความโกรธ'จบลงในเวลาเพียงชั่วพริบตา

เหล่าลูกกระจ๊อกในบ้านต่างก็ลงล้มไปกองกับพื้น ร้องโอดครวญกันจนหมดสิ้น เหลือเพียงเจ้าของบ้านกับเจ้าหัวหน้าบนเก้าอี้เท่านั้นที่ยังอยู่

“อะ--ไอ้เฒ่า! พลังวัวตายควายล้ม แกมันปีศาจหรือไง!?” ชายผู้เป็นหัวหน้าบนเก้าอี้ปากสั่น

เมื่อไร้พวกพ้องที่เป็นกำลังให้ ความโอหังของเขาก็สลายไปหมดสิ้น ความกลัวถูกเข้าครอบงำแทนที่ ทำให้หัวหน้าโจรไม่กล้าแม้แต่จะยืนขึ้น วิ่งหนีหรือชักอาวุธขึ้นสู้แต่อย่างใด

“ผิดแล้ว เมื่อก่อนข้าสู้ปีศาจมานับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้ก็แค่คนหนุ่มเก็บสมุนไพรธรรมดาตั้งหาก?”

“คนหนุ่มธรรมดาอะไรวะ ต่อยตีพรรคพวกข้ากระจุยวะลุง มารดามันเถอะ! เป็นใครกันแน่!?”

“ไม่จำเป็นต้องตอบคนอย่างเจ้าที่มาบุกรุกบ้านข้า” ซือหลินตะโกนกร้าว ดวงตาของเขาบัดนี้จ้องเชือดเฉือนดังมีดคมกริบ

“ตอนแรกขอร้องกันสุภาพๆ ไม่อยากให้เสียงดังเพราะเกรงใจเด็กหลับ แต่ตอนนี้ชัดแจ้งว่าไม่จำเป็นต้องออมมือต่อกัน!”

“เดี๋ยว! ดะ..ได้โปรด เมตตาข้าด้วย! ไว้ชีวิตข้า ข้าขอร้อง!” เจ้าหัวหน้าพูดเสียงสั่น

“ตอบข้าให้ว่องไวเพราะข้ากำลังอารมณ์เสียสุดๆ” ข่มใจความเดือดดาลก่อนเค้นเสียงถาม

“เด็กทารกที่หลับบนเตียงนอน...ฟาน ลูกของข้าอยู่ที่ไหน!”

“หะ หา? เด็กทารกอะไร ข้าไม่รู้เรื่อง…ข้าไม่รู้”

“ฟาน ลูกแสนน่ารักของข้าอยู่ที่ไหน!!! บอกทุกเรื่องที่เจ้ารู้ รางวัลคือชีวิตเจ้าเอง ข้าจะนับถึงสามเท่านั้น ไม่งั้นข้าจะเอาหน้าเจ้าไปละเลงกองหิมะ”

พูดพร้อมกระชากคออีกฝ่าย ร่างนั้นสั่น เหงื่อไหล ตัวสั่น ตาถลนฉายความหวาดกลัว

“ก็บอกว่าไม่รู้ไง พวกข้าเข้ามาในบ้าน ก็ไม่เห็นเด็กชื่ออาฟงอาฟาน หรือไคฟงอะไรของลุงทั้งนั้น”

“…สาม!!!”

“กริ๊ดดด! ช้าก่อน นึกออกแล้ว ข้าเห็นอะไรแปลกๆ ขะ---ข้าว่าเห็นพวกไหนก็ไม่รู้กลุ่มหนึ่ง พวกมันมีม้าเป็นฝูงเลย---พวกมันขี่ม้าจับคนออกไปทางหมู่บ้านป่าเหมันต์!”

“ใครขี่ม้า อะไร ยังไง บอกให้ละเอียด!”

“ขะ-ข้าเห็นกับตาสองข้าง ชั่วยามก่อนมีพวกขี่ม้ามากลุ่มหนึ่ง เหมือนพวกโจรค้าทาส พวกข้าเป็นคนจรจัด เลยแอบมองอยู่ไกลๆ กลัวมันมาหาเรื่องจับไปเป็นทาส ข้าเห็นมันจับคนไปเป็นหลายสิบคนเลยนะ พอพวกมันไปหมดแล้ว พวกข้าก็เลยเข้ามาแอบเก็บของที่เหลือของใช้ตามทาง จนมาเจอบ้านหลังนี้เข้า ...ข้ารู้แค่นั้นจริงๆ เมตตาข้าเถอะนะลุง---”

ผัวะ!

ฝ่ามือตบเข้าที่หลัง จะด้วยความกลัวตายสุดขีดหรือกลัวซือหลินสุดขีดก็ตาม หัวหน้าโจรขอทานก็สลบเหมือดไปในทันทีคาเก้าอี้ ดูเหมือนบริเวณเป้ากางเกงมีคราบเปียกชื้นขึ้นมาอีกด้วย

“คำก็ลุง สองคำก็ลุง...บอกแล้วว่าไม่ได้แก่ขนาดนั้น! จำที่บอกบ้างไหมเนี่ย! คนหนุ่มโว้ย คนหนุ่ม!!” ซือหลินบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนเดินตรงกลับเข้าไปในห้องนอน

สายตาแฝงด้วยความเสียใจ เขาหยิบผ้าห่มของลูกน้อยขึ้นมามอง มันยังมีสัมผัสความอบอุ่นหลงเหลืออยู่ แล้วจึงกุมผ้าไว้แนบกาย ...

ฟาน...ฟานลูกรักของพ่อจ๋า...เจ้าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรกัน...

อ้ายพวกเลว จิตใจทรามหยาบช้า กล้าดียังไง มาลักพาลูกสุดน่ารักของข้า...

ถ้าฟาน ลูกรักของข้าเป็นอะไรไปขึ้นมาล่ะก็...ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เตรียมใจเอาไว้ให้ดี...ซือหลินผู้นี้จะตามหาพวกแก

…ไม่ว่าพวกแกจะอยู่ไหน

ไม่ว่าพวกแกกำลังทำอะไร ...

ข้าจะตามหาพวกแกให้เจอ...จะไล่ล่าพวกแกไปจนสุดขอบโลก...

จนกว่าจะพบตัวฟาน ลูกของข้า!!

​

talk : สองพ่อลูกตัวเอกอาวุโสโอเค ที่เปิดเรื่องมาก็ลูกหายกันเลยทีเดียว Cr.รูปภาพถูกลิขสิทธิ์โดย Saimai

บทนำของไรท์เปิดมาก็ปวดฉี่ พร้อมความเห่อลูก100%อีกด้วยจ้า ซีนบู๊ๆ ไรท์เก็บไว้สำหรับตอนต่อๆ ไป ตอนแรกกะจะปูเรื่องแอบDarkหนังดีซี แต่ใช่ ปรับมาจนรั่วมากจริงๆ (ノ ゜Д゜) ノ ︵ ┻━┻ ถ้าตอนท้าย รีดท่านใดนึกว่ากำลังดู TAKEN ป๋าเลียม นีสัน ขอบอกเลยว่าไม่ใช่นะ [ฮา] วีรกรรมป๋าซือหลินจากอ้อแอ้อู้โอ้วเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น ตอนหน้าอย่าลืมเอาใจช่วยพ่อจ๋า ตามหาลูกให้เจอ ติดตามกันนะครับ // ไรท์เบนนี่

​