รักเราดั่งนิทรา เพียงชั่วคราจันทราส่อง

เพียงจ้องมองละอองฝน เพียงชั่วคนจะหยัดฝืน

เพียงชั่วคืนก่อนลาจาก

โอ้เอยเธอผู้รัก เธอผู้มักในเสียงเพลง

ผู้บรรเลงเคล้าควันไฟ มิหลับไหลสู่ค่ำคืน

ผู้หยัดยืนท้าแรงต้าน แม้สะท้านถึงดวงจิต

หากลิขิตให้รักใคร่ ขอไร้ซึ่งพลัดพราก

หากเขียนให้ลาจาก ขอฝากซึ่งคะนึง

ด้วยคิดถึง ขึงด้วยรัก สลักโดยจิต

ชีวิตที่ได้มา ชีวาที่ขอมี นาทีแห่งห้วงรัก

ขอจงปัก ประดับญาณ สู่ชั่วกัปแห่งชั่วกาล

— 5 เมษายน 2565