Pocky Day

*Time Line ช่วง ม.ปลาย*

“โทโอรุจังง~”

เสียงอ้อร้อของเจ้าตัวป่วนดังนำมาก่อนตัวจนเด็กหนุ่มเจ้าของชื่อถึงกับคิ้วกระตุก

เจ้าบ้าชินโนะสุเกะ เขาบอกไปตั้งกี่รอบแล้วว่าตอนอยู่โรงเรียนห้ามเรียกชื่อกันแบบนั้น ไม่เคยจะฟังกันบ้างเลย!

“กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ?”

ชินโนะสุเกะถือวิสาสะดึงเก้าอี้ของโต๊ะตัวหน้ามาชิดกับโต๊ะของโทโอรุก่อนฉีกซองขนมปังยากิโซบะที่ซื้อมาจากโรงอาหารดังแควก

“วันนี้ข้าวกล่องของหม่าม้าก็น่ากินอีกแล้ว”

เสียงพูดอู้อี้ทั้งที่ขนมปังเต็มปากทำเอาคนฟังมุ่นคิ้วแล้วถามอย่างไม่พอใจ

“อย่ามาเรียกหม่าม้าของฉันอย่างสนิทสนมอย่างนั้นนะ!”

เจ้าหมอนี่ชอบมาตีเนียนกับหม่าม้าของเขาตลอดเลย

“น่า ๆ โทโอรุจัง อย่าหวงหม่าม้าขนาดนั้นซี่~”

หลังจากกลืนของกินแล้วก็ตอบกลับไปอย่างไม่ซีเรียส สองตามองกับข้าวในกล่องอาหารของอีกฝ่ายไม่วางตาก่อนอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายคีบไข่หวานฉกเอาแฮมเบิร์กชิ้นสุดท้ายในกล่องข้าวใส่ปากอย่างรวดเร็ว

“อ๊า!! ทำอะไรของนายเนี่ย! คายออกมาเลยนะ!”

โทโอรุผุดลุกขึ้นทันทีที่เห็นแฮมเบิร์กชิ้นสุดท้ายหายเข้าปากอีกฝ่ายไปต่อหน้าต่อตา ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจว่าจะเก็บของโปรดเอาไว้กินเป็นคำสุดท้ายแท้ ๆ

“นอกจากจะหวงหม่าม้าแล้วยังหวงของกินอีก ใช้ไม่ได้เลยน้าโทโอรุจัง”

ชินโนะสุเกะส่ายหน้าพลางพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายสั่งสอนจนโทโอรุอยากจะขย้ำหัวไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่เขากลับทำได้แค่เพียงเขย่าคอเสื้อจนอีกฝ่ายหัวสั่นหัวคลอน

“อย่าโมโหขนาดนั้นซี่ ฉันก็ไม่ได้กินหมดสักหน่อย”

ชินโนะสุเกะจับมือที่รวบคอเสื้อไว้ให้หยุดเขย่าพลางบุ้ยใบ้ไปที่กล่องอาหาร แต่แทนที่จะทำให้หายโมโห โทโอรุกลับยิ่งปรี๊ดแตกกว่าเดิมเสียอีก

ก็ในเมื่อสิ่งที่อีกฝ่ายบอกว่ายังเหลืออยู่น่ะมันคือแครอทที่เขาเกลียดแสนเกลียดน่ะสิ!

แต่ถึงจะโมโหแค่ไหน สุดท้ายโทโอรุก็ทำได้แค่นั่งลงเหมือนเดิมแล้วคีบแครอทที่เหลืออยู่เข้าปาก ก็นี่มันอาหารที่หม่าม้าตั้งใจทำมาให้เขาเลยนะ กินเหลือไม่ได้หรอก เขาก็เลยตั้งใจเหลือแฮมเบิร์กเอาไว้กินล้างปากเป็นอย่างสุดท้ายไงละ แต่สุดท้ายก็โดนชินโนะสุเกะฉกไปก่อนซะได้

น่าโมโหจริง ๆ เลย

หลังจากนั้นไม่ว่าจะโดนชวนคุยแค่ไหน โทโอรุก็ไม่ตอบอะไรอีกเลย

“เน่~ โทโอรุจัง โกรธจริง ๆ เหรอ?”

ชินโนะสุเกะเอียงคอมองอีกฝ่ายที่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเตรียมเรียนวิชาถัดไปแล้ว สมกับตำแหน่งนักเรียนดีเด่นจริง ๆ

“โทโอรุจัง~ หายงอนเถอะน่า”

ว่าพลางแกะกล่องป๊อกกี้ช็อกโกแลตไปพลาง

“อะ ๆ ๆ ฉันให้แย่งคืนก็ได้ กินสิ”

ว่าก่อนงับป๊อกกี้แท่งหนึ่งเอาไว้แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่น ๆ ในห้องเลยสักนิด อันที่จริงคนอย่าง โนฮาระ ชินโนะสุเกะ ก็ไม่เคยจะแคร์สายตาใครอยู่แล้วนี่นะ ต่างจาก คาซามะ โทโอรุ ที่หน้าบางกว่ามาก สังเกตได้จากตอนนี้ที่ใบหน้าขาวเริ่มซับสีเลือดขึ้นมาซะแล้ว

“ทำอะไรของนายเนี่ย! ไปไกล ๆ เลยนะ!”

โทโอรุดันหน้าอีกฝ่ายให้ถอยห่างออกไป อยู่ดี ๆ ก็เข้ามาใกล้อย่างนี้ไม่ดีเลย แถมยังต่อหน้าเพื่อน ๆ ในห้องอีกต่างหาก เจ้าบ้าชินโนะสุเกะนี่!

“เอ้า ก็อุตส่าห์ให้แย่งคืน โทโอรุจังจะได้หายงอนไง”

“ไม่ได้งอนสักหน่อย!”

โทโอรุตอบกลับอย่างกระฟัดกระเฟียด เขาไม่ได้งอน แต่โมโหต่างหากเล่า!

“ทำเป็นปากแข็งไปได้ โทโอรุจังเนี่ยน้า~”

ชินโนะสุเกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ในความคิดของโทโอรุนั้นฟังดูยียวนกวนประสาทเป็นที่สุด

“ไม่กินจริง ๆ อ๋อ?”

ว่าพลางกะพริบตาปริบอย่างน่ารักน่าชังในความคิดตัวเองจนโทโอรุรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาติดหมัด

“เออ ๆ ๆ กินก็ได้!”

เพื่อตัดความรำคาญ สุดท้ายโทโอรุก็ยอมหยิบป๊อกกี้มาแท่งหนึ่ง

“พอใจยัง?!”

ว่าแล้วก็กัดป๊อกกี้อย่างฉุนเฉียว พ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ

ทำไมหมอนี่ต้องขยันทำให้เขาหงุดหงิดตลอดเลยนะ ตั้งแต่สมัยอนุบาลจนตอนนี้ขึ้นมัธยมปลายแล้วก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

หลังจากถามไปก็ไม่ได้ยินคำตอบจากอีกฝ่าย โทโอรุจึงเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาที่เขาตาแทบไม่กะพริบก็เลิกคิ้วนิดเป็นเชิงถามว่ามีอะไร

“ป๊อกกี้หมดแล้วอะ”

ทั้งที่เพิ่งแกะเมื่อกี้เองแท้ ๆ แต่ในช่วงเวลาที่เขายังกินแค่แท่งเดียวยังไม่หมดนี้ อีกฝ่ายกลับยัดที่เหลือไปจนหมดแล้วซะอย่างนั้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย

แต่เมื่อเขางับป๊อกกี้ที่เหลืออีกครึ่งแท่งเข้าปาก ยังไม่ทันได้กัดก็โดนจับมือเอาไว้จนคิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันอีกครั้ง

หมอนี่จะแกล้งอะไรกันอีกล่ะคราวนี้

ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ คนตรงหน้าก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่สามารถดันอีกฝ่ายออกไปได้เพราะมือที่ถูกยึดเอาไว้ ได้แต่เอนหลังไปอย่างอัตโนมัติ แต่ก็ไม่พ้นเมื่อใบหน้าของเจ้าบ้านั่นขยับใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

ใกล้ กระทั่งห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น

ดวงตาของโทโอรุเบิกกว้าง ลมหายใจสะดุดเมื่อสบเข้ากับสายตาของอีกฝ่ายในระยะประชิด กระทั่ง...

ป๊อก

เสียงหักแผ่วเบาดังขึ้นก่อนที่ชินโนะสุเกะจะเป็นฝ่ายถอยกลับออกไปเอง ในปากเคี้ยวป๊อกกี้ที่เพิ่งแย่งมาจากอีกฝ่ายหน้าตาเฉยขณะที่โทโอรุนั้นนั่งตัวแข็งค้างไปแล้ว

“ไม่ได้ช็อกโกแลตเลยอะ”

ยังจะมีหน้ามาบ่นอย่างไม่สำนึกเลยสักนิดว่าทำให้ใครช็อกตาค้างไปบ้างแล้ว

“อ๊ะ ออดดังซะละ”

ท่ามกลางความเงียบของคนอื่น ๆ ในห้อง ชินโนะสุเกะกลับพูดด้วยท่าทางปกติเมื่อเสียงกริ่งบอกเวลาหมดช่วงพักกลางวันดังขึ้น

“งั้นฉันกลับห้องก่อนละ ไว้เจอกันตอนเย็นนะโทโอรุจัง”

ว่าแล้วก็เดินก้าวอาด ๆ ออกจากห้องไป ก่อนพ้นประตูห้องไปยังจะหันกลับมาโบกมือหยอย ๆ ให้คนที่ยังตั้งสติไม่ได้อีกต่างหาก

กระทั่งผ่านไปพักหนึ่ง โทโอรุถึงได้สติ รีบเคี้ยวกลืนป๊อกกี้ที่ยังค้างอยู่ในปากแล้วหันขวับไปมองเพื่อน ๆ ในห้องด้วยใบหน้าแดงแจ๋ ซึ่งทุกคนก็พากันหันหน้าหลบตาหัวหน้าห้องกันระนาว บ้างก็ทำเป็นคุยเล่นกับเพื่อนต่อ บ้างก็ทำเป็นก้มหาหนังสือเรียนคาบต่อไปเหมือนกับไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

แต่โทโอรุรู้ เขารู้ว่าทุกคนเห็นแน่ ๆ เมื่อกี้ถึงได้เงียบกริบกันขนาดนั้นน่ะ!

จำไว้เลยนะชินโนะสุเกะ

จำไว้เลย

เขาจะหาทางเอาคืนให้ได้เลย!

----------------------------------------------

เพื่อน ๆ ในห้องบอกไม่เห็นจ้า ไม่เห็นอะไรเล้ยยย! ไม่เห็นจริงจริ๊งงง!

วันนี้ป๊อกกี้เดย์เลยปั่นช็อตสั้น ๆ ของคู่นี้มาให้อ่านกันค่ะ ชินจังต้องโดนตีแน่ ๆ มาทำให้โทโอรุจังเขินแบบนี้ได้ไง