3 ตอน Trusting?
โดย Exorcist
I didn't kill you, remember?
เวลาสิบเอ็ดนาฬิกาห้าสิบห้านาที
รถยุโรปคันงามเคลื่อนตัวเข้าไปจอดในโรงรถก่อนที่เจ้าของบ้านจะก้าวลงมาหลังออกไปทำธุระนอกบ้านตั้งนาน อาเธอร์กดล็อกรถแล้วก้าวต่อไปยังชั้นสองของบ้านเพื่อหาคนที่เขาจับล่ามไว้เมื่อเช้า อเล็กซ์ละสายตาจากหนังสือนิยายที่อ่านอยู่เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูห้อง เขามองหน้าเจ้าของบ้านก่อนเอาที่คั่นหนังสือสอดไว้ในหน้าที่อ่านค้างอยู่และเอ่ยถามอีกฝ่าย
"เป็นไงบ้างอาเธอร์"
"นายอยากรู้จริง ๆ หรอ" อเล็กซ์ส่ายหัวแทนคำตอบทันทีที่ได้เห็นสีหน้าของอาเธอร์ คนช่างแกล้งหัวเราะร่วนก่อนก้าวเข้ามาหาอเล็กซ์และนั่งคุกเข่าลงข้างเตียง
"เอาเท้ามานี่สิ เดี๋ยวปลดตรวนให้" อเล็กซ์ทำตามอย่างว่าง่าย เขาลุกขึ้นนั่งและหย่อนเท้าลงไปหาอาเธอร์ ฝ่ามือของอาเธอร์บรรจงจับเท้าสีขาวเล็กที่เขากำเกือบได้รอบก่อนใช้กุญแจไขเพื่อปลดพันธนาการให้คนตัวเล็กเป็นอิสระ
"ขอโทษนะ" อาเธอร์เอ่ย เขารู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ ที่ขังอเล็กซ์ไว้ในบ้าน จับล่ามโซ่ แถมคนเด็กกว่ายังได้แผลจากการถูกพันธนาการอีกต่างหาก แต่เขาก็ยังคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เขายังไม่ไว้ใจอเล็กซ์ ยังคงกังวลว่าอเล็กซ์จะทำให้เขาซวยถูกตำรวจจับ และยังคงกังวลในอีกหลาย ๆ เรื่อง แม้ตำรวจน่าจะไม่เชื่อคำพูดไร้มูลของคนที่หนีออกจากบ้านแต่ยังไงกันไว้ตั้งแต่ตอนนี้ก็ยังดีกว่า ถ้าอเล็กซ์หนีจากเขาไปในตอนที่เขาอยู่บ้านหรือจ้องทำร้ายเขา เขาก็พร้อมฆ่าอีกฝ่ายเพื่อรักษาตัวเองเหมือนกัน แต่เขาไม่อยากทำแบบนั้น...
และหวังเขาก็หวังว่าอเล็กซ์จะไม่ทำอะไรโง่ ๆ ให้เขาต้องทำแบบนั้นเช่นกัน
"ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ" อเล็กซ์เองก็เลือกที่จะเอ่ยคำเดิมออกไปพลางหมุนข้อเท้าตัวเองที่หลุดพ้นจากพันธนาการเมื่อครู่ รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดพรายขึ้นบนใบหน้าขาวก่อนที่เท้าของเขาจะถูกมือของคนโตกว่าจับไว้อีกครั้ง อาเธอร์จ้องข้อเท้าขาวพลางขมวดคิ้วและเอ่ยเสียงขุ่น
"มีแผล"
"มันคงถูกเสียดสีจนถลอกน่ะ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย"
"ไม่ได้สิ" อาเธอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่นัก เขาผุดลุกขึ้นก่อนกำชับให้อเล็กซ์นั่งอยู่กับที่ อย่าไปไหน และเดินออกจากห้องไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับยาทาแผล
ฆาตกรนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของอเล็กซ์ จับเท้าที่ถูกเหล็กสีจนถลอกมาวางบนเข่า เปิดกระปุกยาและบรรจงทาอย่างนุ่มนวล แม้จะมีแสบบ้างแต่อเล็กซ์ก็ไม่พูดอะไร นัยน์ตาสีฟ้าเอาแต่จ้องอีกฝ่ายที่ก้มหน้าตั้งอกตั้งใจทายาให้ก่อนที่คนเด็กกว่าจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบงัน
"อาเธอร์"
"ว่าไง"
"ทำไมคุณไม่ฆ่าผมล่ะ" คำถามนั่นทำเอาอาเธอร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบออกมา
"ไม่รู้" เขาตอบ มือยังคงสาละวนอยู่กับการทาแผลให้อเล็กซ์แม้มันจะไม่จำเป็นต้องทาอีกแล้วก็ตาม
"ฉัน...ไม่รู้สิ ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน มันเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างห้ามฉันไม่ให้ฆ่านาย"
"........."
"บางทีมันอาจจะเป็นเพราะคำพูดของนายในตอนนั้น" คำพูดที่วิงวอนร้องขอชีวิตไม่ว่าจะทำอะไรก็ยอม คำพูดที่ทำให้เขาอยากรู้ว่าชีวิตมีอะไรให้น่าอยู่
"......"
"พอได้ยินนายพูดแบบนั้นแถมยังร้องไห้ออกมาฉันก็ทำอะไรไม่ถูก นาย...ทำให้ฉันนึกถึงใครบางคน"แถมอเล็กซ์ยังทำให้ฆาตกรคนนี้มีความรู้สึกอีกครั้ง ทั้งที่อาเธอร์คิดว่าเขาตายด้านไปแล้วแต่อเล็กซ์กลับทำให้เขามีมันอีกครั้ง เขาไม่ควรมีความรู้สึกพวกนี้ เขาควรเป็นคนเลือดเย็น เฉยชา ไร้ความรู้สึก แต่เด็กคนนี้กลับทำให้เขา...
ทำไม?
อาเธอร์เองก็ไม่เข้าใจ
"ช่างมันเถอะ" เขาตัดบท ยกเท้าของอเล็กซ์ออกจากหน้าตักของตนเองและปิดกระปุกยา
"ขอบคุณนะครับ"
"หืม? "
"ขอบคุณ...ที่ไม่ฆ่าผมแถมยังให้ที่อยู่ผมอีก"
"บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ หรอกนะ" อาเธอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ คำพูดของเขาทำเอาอเล็กซ์รู้สึกเสียวสันหลังวาบ แบบนี้ก็แสดงว่าเขาจะต้องตอบแทนอาเธอร์ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม มันจะกลายเป็นเงื่อนไขของการทดแทนบุญคุณที่เขาไม่มีทางขัดขืนได้ แล้วถ้าอาเธอร์สั่งให้เขาแปลก ๆ ล่ะ อย่างเช่นบอกให้เขาฆ่าคนให้ดู...
"ดูทำหน้าเข้าสิ" อาเธอร์ยกยิ้มเอ็นดูในขณะที่คนหน้าซีดขาวยิ่งกว่าปกติยังคงมองอาเธอร์ด้วยสายตาที่หวาดระแวง
"ฉันไม่ให้นายตอบแทนฉันแผลง ๆ หรอก"
".................." อเล็กซ์ยังคงทำหน้าไม่เชื่อใส่ ฆาตกรถอนหายใจ ในหัวเขาคิดแค่ว่าจะทำยังไงให้อเล็กซ์เชื่อสิ่งที่เขาพูดดี
"อเล็กซ์"
"ครับ"
"นาย...เป็นเพื่อนกับฉันได้มั้ย" คำขอของเขาทำให้ลมหายใจของอเล็กซ์สะดุดไปครู่หนึ่งก่อนระบายยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้า
"ได้สิ"
"ขอบคุณ นายเป็นเพื่อนคนแรกของฉันเลย"
"คุณเองก็เป็นเพื่อนคนแรกของผมเหมือนกัน อาเธอร์" เพราะเป็นรอยด่างพร้อยของตระกูล อเล็กซ์ที่ไม่สามารถเอาชนะคนอื่นได้จึงถูกตีกรอบ บีบบังคับ กักขังให้เขาเรียนอยู่ที่บ้าน พยายามปั้นเขาให้เลิศเลอในทุกด้านเทียบเท่ากับผู้เป็นพี่อย่างลับ ๆ เพื่อไม่ให้วงศ์ตระกูลเสื่อมเสียชื่อเสียงมากไปกว่านี้ ผิดกับพี่ชายของเขาที่เก่งทุกอย่าง เป็นเลิศในทุกด้าน มีสหายมากมายรายล้อม อเล็กซ์ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตัวเองอิจฉาพี่ชายตัวเอง อิจฉาจนอยากให้มันตาย ๆ ไปซะ!!!
"งั้นเราออกไปข้างนอกกันเถอะ"
"ไปไหนครับ"
"ไปซื้อของให้นายไง นายคิดจริง ๆ หรอว่าจะอยู่กับฉันด้วยชุดแค่ไม่กี่ชุด"
"ไม่ครับ"
"งั้นก็ตามมาสิ ดูท่าเรามีของที่ต้องซื้อเยอะแยะเลยนะ"
"ครับ"
อเล็กซ์พยักหน้ารับและก้าวตามคนโตกว่าต้อย ๆ เขาไม่เคยคิดถึงส่วนนี้มาก่อนเลย ไม่เคยคิดถึงสิ่งจำเป็นอย่างเสื้อผ้าที่ต้องหาซื้อเพิ่ม แล้วก็ยังไม่ทันคิดด้วยว่าจะอยู่กับอาเธอร์ยังไง อยู่แบบไหน เขามองข้ามอะไรหลาย ๆ อย่างในตัวเองไปในขณะที่อาเธอร์ใส่ใจกับมันแม้แต่ในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ อเล็กซ์ชักจะชอบใจอาเธอร์และกลัวน้อยลงแล้วสิ
บางที...อาเธอร์อาจจะไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิด อย่างน้อยก็สำหรับเขาแหละนะ
รถของอาเธอร์จอดเข้าที่ห้างแห่งหนึ่งในตัวเมืองก่อนที่คนเด็กกว่าจะก้าวลงมาจากรถและวิ่งเข้าไปข้างใน อเล็กซ์กวาดตามองรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น นี่คือครั้งแรกที่เขาได้มาที่ห้างแบบนี้ แม้พี่ชายของเขาจะชอบมาที่นี่และเล่าเรื่องต่าง ๆ เกี่ยวกับที่นี่ให้เขาฟังแต่สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น นี่มันยอดเยี่ยมกว่าที่พี่ชายของเขาเคยเล่าให้ฟังอีกต่างหาก มันหรูหรา มีข้าวของมากมายวางขายอยู่ที่นี่ ถึงเขาจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแต่ก็อดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้
"อเล็กซ์ ไปซื้อเสื้อผ้ากันได้แล้ว" อาเธอร์เรียกสติคนที่ตื่นเต้นกับทุกอย่างให้กลับเข้าที่เข้าทาง อเล็กซ์วิ่งแท่ด ๆ เข้าไปหาอาเธอร์และกวาดตามองรอบ ๆ ไม่หยุดตั้งแต่เข้ามาที่นี่
"ตอนแรกผมคิดว่าคุณจะพาผมไปร้านเดิมซะอีก"
"ร้านนั้นคุณภาพผ้ามันไม่ค่อยดี นายใส่นาน ๆ ไม่ได้หรอก" อาเธอร์คิดหลังเห็นป้ายเสื้อที่อเล็กซ์ใส่ เสื้อผ้าเนื้อดีราคาแพงจากแบรนด์ดังระดับต้น ๆ ถ้าใส่เสื้อผ้าแบบนั้นตั้งแต่เด็กยันโตก็คงทนใส่ผ้าเนื้อตลาดได้ไม่นานหรอก ดีไม่ดีมีผื่นคันขึ้นเต็มตัวให้อีกต่างหาก
"แต่คุณพึ่งซื้อให้ผมเมื่อวันก่อน..."
"ใส่เสร็จก็ทิ้งซะสิ ไม่ต้องเก็บไว้หรอก"
"คุณไม่เสียดายหรอ"
"ฉันรวย" สิ้นคำพูดของอาเธอร์ทั้งคู่ก็มาถึงร้านเสื้อผ้าพอดี อาเธอร์ปล่อยให้คนเด็กกว่าได้เลือกเสื้อผ้าที่ชอบรวมถึงเลือกเสื้อผ้าสำหรับตัวเองด้วย พอเลือกเสร็จอาเธอร์ก็พาคนเด็กกว่าไปจ่ายเงินและรับถุงใส่ผ้าของตัวเองมาถือไว้ในมือ อเล็กซ์ชอบใส่เสื้อเชิ้ต นั่นคือสิ่งที่อาเธอร์สังเกตเห็นได้ในวันนี้ มีเลือกซื้อเสื้อยืดบ้างแต่ส่วนมากจะเป็นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์
"ได้เสื้อผ้ามาเยอะแบบนี้ผมต้องตอบแทนคุณอีกเท่าไหร่กัน" อยู่ ๆ อเล็กซ์ก็พูดขึ้นมาหลังเดินออกจากร้านได้ไม่นาน ในทีแรกเขาก็ดีใจอยู่หรอกที่อาเธอร์ดูแลเขาดีขนาดนี้ แต่พอนึกถึงคำพูดเมื่อตอนบ่ายเขาก็อดไม่ได้ที่จะย่นคิ้วคิดมาก
"นี่ฉันซื้อของให้นายนะ ทำหน้าดี ๆ หน่อยสิ" อาเธอร์เอ่ยน้ำเสียงติดจะไม่พอใจหน่อย ๆ
"ผมก็อยากทำอยู่นะอาเธอร์ แต่เรื่องเมื่อตอนบ่ายมัน..."
"ฉันไม่ให้นายทำอะไรแปลก ๆ หรอก บอกไปแล้วไง"
"ผมรู้"
"นายกลัวอะไรอยู่"
"ผมกลัวว่าสิ่งที่คุณจะให้ผมตอบแทนมันไม่ใช่อะไรที่คนทั่วไปเขาทำกัน"
"หน้าตาฉันดูเหมือนคนโรคจิตขนาดนั้นเลยหรือไง"
ใช่
อเล็กซ์ตอบในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ปิดปากเงียบไม่พูดเรื่องนี้อีกเพราะขี้เกียจต่อปากต่อคำกับอีกฝ่าย ถ้าอาเธอร์จะให้เขาฆ่าคนจริง ๆ เขาก็ชิงฆ่าตัวตายไปก่อนคงได้ แต่เขาก็ทำได้แค่คิดเพราะใจจริงแล้วเขาไม่กล้า
ตั้งแต่อยู่กับอาเธอร์อเล็กซ์รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนคิดมากไปเลย เขามักใช้ความคิดตลอดเวลา ในหัวมีเหตุการณ์สมมุติต่าง ๆ เข้ามา ถ้าเขาเลิกระแวงอาเธอร์และเชื่อใจอีกฝ่ายอาการคิดมากคงหายไป
"จริงสิ มีของสำคัญอย่างหนึ่งที่ผมต้องซื้อ" อเล็กซ์พึ่งนึกขึ้นได้หลังเอาของไปเก็บไว้ที่กระโปรงท้ายรถ อาเธอร์ขมวดคิ้วมองหน้าก่อนถามออกไป
"ของอะไร"
"ของสำคัญเลยอาเธอร์ ขอเงินหน่อย"
"ฉันไปด้วย" แม้จะขี้เกียจเดินแต่อาเธอร์ก็ยังคงไม่ไว้ใจอเล็กซ์อยู่ดี เขาก้าวตามอีกคนเข้าไปในห้างอีกครั้งหลังจากนั้นก็รอคนเด็กกว่าซื้อของที่ร้าน พอเสร็จแล้วเขาทั้งคู่ก็กลับมาที่รถอีกครั้ง
"นายจะเอาของพวกนั้นไปทำอะไร" อาเธอร์เอ่ยถามก่อนจะสตาร์ทรถและถอยรถออกจากซอง
"เอามาดูแลคอนแทกต์เลนส์ไงครับ"
"นี่ใส่อยู่หรอ แบบไหนล่ะ สั้นหรือยาว…" ยังไม่ทันได้ยิงคำถามต่อไปคิ้วของอาเธอร์ก็ขมวดกันแทบจะเป็นปม
"เดี๋ยวนะ นี่นายใส่คอนแทกต์เลนส์จริง ๆ ใช่มั้ย"
"ครับ"
"แล้วทำไมฉันไม่รู้มาก่อนเลย นี่อย่าบอกนะว่านายก็ใส่นอนด้วย" ยิ่งถามเสียงของอาเธอร์ก็ยิ่งฟังดูไม่สบอารมณ์ อเล็กซ์ไม่กล้าพูดแล้วเลยพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วอาเธอร์ก็ดูหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
"โอ้! ให้ตายเถอะอเล็กซ์ นายอยากตาบอดหรือไง ไม่รู้หรอว่ามันอันตราย"
"รู้ครับ แต่ก่อนหน้านั้นผมก็บอกแล้วนะว่าผมหนีออกมาตัวเปล่า เงินซักบาทผมยังไม่มีเลย"
"แล้วทำไมนายไม่บอกฉัน"
"ผมลืม…" อาเธอร์ตั้งท่าจะดุต่อแต่พอเห็นอเล็กซ์หงอลงขนาดนี้แถมดวงตาก็เต็มไปด้วยความสำนึกผิดคำดุทั้งหมดก็ถูกกลืนลงคอ
"ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก"
"ครับ" อเล็กซ์ตอบรับเสียงจ๋อย ทำไมอาเธอร์ต้องมาดุเขาแบบนี้ด้วย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอาเธอร์เลยแท้ ๆ แต่เขาก็ไม่คิดจะถาม ถึงถามเขาก็คงไม่ได้รับคำตอบ เพราะแม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้
ควันบุหรี่สีขาวลอยฟุ้งในอากาศตัดกับสีของท้องฟ้ายามราตรี อาเธอร์ยืนสูบบุหรี่ที่ริมระเบียงพร้อมกับปล่อยให้สมองได้คิดหาคำตอบของเรื่องในวันนี้ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองในหลาย ๆ เรื่องที่ทำกับอเล็กซ์ ทำไมเขาถึงไม่ฆ่าอเล็กซ์ ทำไมเขาถึงบอกให้อเล็กซ์มาเป็นเพื่อนของเขาทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยมีเรื่องนี้อยู่ในหัว ทำไมเขาถึงต้องดุอเล็กซ์ทั้ง ๆ ที่จะปล่อยเบลอใส่ก็ได้ ทำไมเขาถึงอยากเห็นรอยยิ้มของอเล็กซ์ ทำไม…
อเล็กซ์ทำให้อาเธอร์ไม่เป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่เขาถึงรู้สึกอยากกักเก็บอเล็กซ์ไว้กับตัว ไม่ให้เจอใคร ไม่ให้ออกไปไหน แม้แต่ตะวันหรือจันทราก็จะไม่ได้เชยชม อเล็กซ์ต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
แม้ไม่รู้ว่าทำไมถึงหวงแหนมากถึงเพียงนี้แต่ความต้องการของอาเธอร์ก็แจ่มชัดยิ่งกว่าอะไร ต้องทำยังไงอเล็กซ์ถึงจะอยู่กับเขาตลอดไปโดยไม่หวาดกลัว เขาขบคิด พยายามหาทางฉุดรั้งอเล็กซ์ให้อยู่กับเขาตลอดไปด้วยเหตุผลที่เขาเองก็สุดจะรู้
หรือบางที...เขาอาจต้องการใครสักคนมาคุยกับเขาเรื่องนี้
คนที่รู้จักเขาดีอีกคนหนึ่ง
ระหว่างที่ปล่อยให้สมองได้ไหลไปตามความคิดโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของอาเธอร์ก็สั่นครืด ฆาตกรพ่นควันสีขาวออกมาก่อนหยิบโทรศัพท์มามองชื่อที่โชว์อยู่แล้วถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย
"ว่าไง"
[อาเธอร์ ที่รักของฉัน~]
"อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น"
[โอ๊ะ อย่าพึ่งแยกเขี้ยวขู่กันสิ ฉันมีของที่อยากได้น่ะ]
"ของ? นายจะเอาอะไร...นี่นายคิดว่าของแบบนั้นหาง่ายหรือไง...ให้เท่าไหร่ล่ะ...เออ...เออ...ฉันไม่รับประกันนะว่าจะได้...เออ"อาเธอร์กดตัดสายอย่างหัวเสีย อัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งก่อนเสียงคุ้นเคยจะดังขึ้นจากข้างหลัง อเล็กซ์อาบน้ำเสร็จนานแล้ว แต่พอเห็นอาเธอร์คุยโทรศัพท์ด้วยความอารมณ์เสียเขาก็ไม่อยากเข้ามายุ่งวุ่นวายให้อีกคนหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม แต่พอเห็นท่าทางในตอนนี้แล้วเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
"คุณดูอารมณ์ไม่ดีเลย อาเธอร์"
"มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ" อาเธอร์ตอบโดยไม่หันไปหาคู่สนทนาแล้วพ่นควันสีขาวออกมาอีกครั้ง
"ฉันระบายให้นายฟังได้มั้ย"
"ได้สิ" อเล็กซ์ตอบโดยไม่ทันฉุกคิดถึงเรื่องที่อาเธอร์อยากระบายให้เขาฟัง พอได้รับคำตอบรับอาเธอร์ก็ปริปากระบายความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นจากลูกค้าคนเมื่อกี้
"มันอยากได้ตาสีอำพัน" คำพูดของอาเธอร์ทำให้เขาขนลุกซู่ ความหวาดกลัวคืบคลานเข้ามาเกาะกินหัวใจดวงน้อย อเล็กซ์เผลอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
"คิดว่าของแบบนั้นหาได้ง่าย ๆ หรือไง ให้ตายสิ หงุดหงิดชะมัด" อาเธอร์บ่นก่อนหันมาหาอเล็กซ์หลังจากที่เจ้าตัวเงียบไปนาน แล้วอาเธอร์ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเขาพบกับสิ่งที่ลูกค้าของเขาต้องการ นัยน์ตาสีอำพันสวยราวกับอัญมณีขนาดเล็กถูกอัดย่ออยู่ภายในดวงตากลมโตสดใส ใจของอาเธอร์เต้นรัวเมื่อสบกับดวงตาสีอำพันบนใบหน้าของอเล็กซ์ มันดูงดงามมากกว่าน่าเกรงขาม หากจะให้เปรียบคงเป็นดวงตาของลูกหมาป่าที่น่ารักน่าชัง ไร้เดียงสา หากแต่ก็หวาดกลัวกับภัยอันตรายตามสัญชาตญาณ ซึ่งอเล็กซ์ในตอนนี้คือลูกหมาป่าที่ว่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับพญาราชสีห์ที่แสนดุร้ายและพร้อมจะฆ่าเขาได้ทุกเมื่อ
บุหรี่ในมือร่วงลงบนพื้นระเบียงห้อง อาเธอร์ก้าวไปหาอเล็กซ์ได้เพียงครึ่งก้าวก็จำใจต้องหยุดเท้าลงเพราะอเล็กซ์เองก็ถอยหนีเขาอยู่เหมือนกัน นัยน์ตาสีอำพันสั่นไหวไปมา อาเธอร์เองก็รู้สึกใจหายและรู้สึกผิดที่ทำตามเงื่อนไขที่ตั้งไว้ไม่ได้
เขาทำให้อเล็กซ์กลัวซะแล้ว...
"อเล็กซ์…" เขาเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว ยื่นมือออกไปหมายจะจับคนตรงหน้าให้มาคุยกันดี ๆ แต่อเล็กซ์ก็ยังคงหนีเขาแม้หลังจะประชิดประตูกระจกแล้วก็ตาม
"ยะ...อย่าเข้ามา" เขาเอ่ยเสียงสั่น ภาพจำในวันนั้นย้อนกลับเข้ามาในหัวเหมือนม้วนหนังที่ฉายซ้ำ
"อเล็กซ์ ฟังฉันก่อนสิ ฉันไม่ฆ่านาย จำได้ไหม"
"คุณไม่ฆ่าผมแต่คุณอาจจะควักลูกตาผมไปขายก็ได้นี่! "
"อเล็กซ์ ฉันจะไม่ทำร้ายนาย"
"ผมจะเชื่อใจคุณได้ไงอาเธอร์"
"นายเป็นเพื่อนฉัน..."
"ผม...ผมขออยู่คนเดียว" อเล็กซ์เอ่ยแล้วกลับเข้าไปภายในห้องนอนโดยที่อาเธอร์ยังคงยืนดูเขาที่นอกระเบียง นัยน์ตาสีเข้มฉายแววไม่พอใจแต่เขาก็ไม่คิดจะอะไรกับคนเด็กกว่า เขารู้ว่าอเล็กซ์ต้องการเวลาทำใจเพราะสิ่งที่เขาพึ่งพูดออกไปมันเกี่ยวข้องกับอีกคนโดยตรงแถมอเล็กซ์ก็ยังคงไม่ไว้ใจเขา
อาเธอร์กำมือแน่นและทุบลงไปที่ระเบียง เขาพลาด
เขาเกลียดความผิดพลาด
และยิ่งคนนั้นเป็นอเล็กซ์...เขายิ่งเกลียด
แม่ง
อาเธอร์สบถในใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเบอร์ล่าสุด
[ที่รัก~ หาของได้แล้วหรอ]
"ฉันไม่รับงานนี้"
อเล็กซ์นั่งเหม่ออยู่บนเตียงให้สมองของเขาได้ใช้ความคิดทบทวนเรื่องเมื่อครู่ อาเธอร์ในสายตาของเขาเป็นคนเทา ๆ ที่ติดจะขาวมากกว่าดำ มันเป็นอิทธิพลมาจากการที่อาเธอร์ดูแลเขาเป็นอย่างดี
อาเธอร์ทำดีกับเขา
อาเธอร์ไม่เคยทำร้ายเขา
แต่อาเธอร์ฆ่าคน
และตอนนี้อาเธอร์อยากได้ตาสีอำพัน
ตาของเขา…
อเล็กซ์นั่งเหม่ออยู่บนเตียงในขณะที่อาเธอร์เองก็ยังคงมองอเล็กซ์จากระเบียง เขาอัดบุหรี่เข้าปอดและพ่นควันออกมาเป็นมวนที่สาม ในที่สุดอเล็กซ์ก็ทิ้งตัวลงนอนเพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาในช่วงบ่ายเริ่มโจมตีเขา เปลือกตาสีขาวปิดสนิทไม่นานลมหายใจของอเล็กซ์ก็เข้าออกสม่ำเสมอ อาเธอร์ดับบุหรี่พี่พึ่งสูบไปได้เพียงครึ่งมวนก่อนเดินไปยังเตียงของตัวเอง เขี่ยปอยผมสีน้ำตาลสวยที่ปรกใบหน้าขาว มองใบหน้าที่จัดว่าหล่อค่อนไปทางน่ารัก ไล่สายตาลงต่ำจากขนตาที่ยาวเป็นแพ จมูกโด่งได้รูปสวย ริมฝีปากกระจับสีชมพูอ่อนที่ชุ่มฉ่ำ…
ยิ่งได้มองแบบนี้...เขายิ่งอยากได้
อาเธอร์โน้มตัวลงไปใกล้คนที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง โน้มหน้าเข้าใกล้จนห่างกันเพียงอากาศคั่นก่อนจะผละตัวออกมาและส่ายหน้าไปมาเรียกสติ หยิบผ้าห่มผืนสวยคลุมให้คนเด็กกว่าก่อนเดินลงไปข้างล่างและนั่งเหม่อบนโซฟา
นี่เขาเป็นบ้าอะไร? ยิ่งกว่าการที่อเล็กซ์ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองคงไม่พ้นการที่อเล็กซ์ทำให้เขาเผลอตัวไปในหลาย ๆ อย่าง ทั้งเรื่องบนรถ รวมถึงเรื่องเมื่อกี้ด้วย นี่เป็นบ้านเขาแท้ ๆ ทำไมเขาต้องยอมให้อเล็กซ์ยึดห้องนอนของเขาไปและมานั่งโง่ ๆ บนโซฟา ไม่เข้าใจเลยสักนิด อเล็กซ์ทำให้อาเธอร์ที่คิดว่าตัวเองเข้าใจตัวเองดีที่สุดเริ่มไขว้เขวกับความคิดที่ว่า
บางที...เขาอาจจะไม่รู้จักกับตัวเองก็ได้
หรือไม่...เขาก็ไม่รู้จักตัวเองเพราะอเล็กซ์
แล้วทำไมอเล็กซ์ที่เขาพึ่งเจอเมื่อวันก่อนถึงได้มีอิทธิพลกับเขามากมายขนาดนี้ ยิ่งคิดอาเธอร์ยิ่งรู้สึกไม่เข้าใจ
อเล็กซ์สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกหลังระลึกได้ว่าชีวิตของเขาไม่ปลอดภัยแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อมีผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวของเขาอยู่ นัยน์ตาสีอำพันหันมองระเบียงก่อนเป็นอย่างแรก เขาก้าวไปเปิดผ้าม่านออกแต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า ดวงตากลมโตย้ายกลับเข้ามาภายในห้องนอนก่อนเดินไปที่ห้องน้ำ แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของอาเธอร์…
เขาไปไหน ทำไมไม่ยอมบอก
อเล็กซ์ขมวดคิ้วไม่พอใจที่อาเธอร์ไม่ยอมทำตามเงื่อนไขแต่ก็ต้องคลายลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเป็นเขาเองที่บอกกับอาเธอร์ว่าอยากอยู่คนเดียว
เขาถอนหายใจ เดินลงไปที่ชั้นล่างเพราะทุกครั้งที่เขาตื่นอาเธอร์จะทำอาหารรอเขาอยู่ในครัว แต่ยังไม่ทันเลี้ยวเข้าห้องครัวเขาก็เห็นสีผมที่คุ้นเคยเลยออกมาตรงโซฟา
อเล็กซ์ตรงไปยังห้องนั่งเล่น ดูคนที่นอนหลับบนโซฟา สายตาจดจ้องไปยังใบหน้าคมเข้มดูหล่อเหลา นี่เป็นครั้งแรกที่อเล็กซ์เห็นหน้าอาเธอร์ตอนหลับ เขายอมรับเลยว่าผู้ชายข้างหน้าเขาหล่อมากจริง ๆ น่าเสียดายที่เป็นฆาตกรแถมโรคจิตอีกต่างหาก
"อาเธอร์" อเล็กเรียกอีกฝ่ายเสียงเบาก่อนเขย่าตัวหลังชมคนหล่อจนพอใจ เขาไม่อยากจะปลุกอาเธอร์นักหรอกแต่นอนบนโซฟามันไม่สบายเท่าเตียงนุ่ม ๆ เรื่องนั้นเขารู้ดี แค่นั่งนาน ๆ เขาก็เมื่อยตูดแล้ว
"อาเธอร์" อเล็กซ์เรียกอีกครั้งพร้อมเขย่าตัวให้แรงกว่าเดิม อาเธอร์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองคนข้าง ๆ อย่างช้า ๆ
"อาเธอร์ ไปนอนข้างบนเถอะ"
"ไม่อยากอยู่คนเดียวแล้วหรอ" อาเธอร์เอ่ยถามเพราะคิดว่าอเล็กซ์ยังคงทำใจไม่ได้
"ผมขอโทษ" อเล็กซ์เอ่ยเสียงแผ่ว ความรู้สึกผิดเริ่มพุ่งตัวเข้าหาอเล็กซ์ที่เป็นแขกของบ้าน เขาไล่อาเธอร์แบบนี้ไม่มีมารยาทเอาซะเลย แถมยังทำให้คนที่ทำดีกับเขาต้องปวดเนื้อเมื่อยตัวเพราะนอนบนโซฟาอีกต่างหาก
"ผมผิดเองที่กลัวคุณ"
"ไม่ นายไม่ผิดหรอกอเล็กซ์ ถ้าได้เห็นฉันแบบนั้นไม่ว่าใครก็คงกลัว"
"แต่ผม…"
"อย่าคิดมากไปเลย" อเล็กซ์คอตกแต่ก็พยักหน้ารับช้า ๆ พอเห็นคนเด็กกว่าทำหน้าแบบนั้นอาเธอร์ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป
"อเล็กซ์"
"ครับ"
"ทำไมถึงมาตามฉันล่ะ" จะนอนคนเดียวให้สบายใจก็ได้ จะฉวยโอกาสฆ่าเขาในตอนนี้ก็ได้ แต่อเล็กซ์กลับไม่ทำ อย่างหลังอาจเป็นเพราะอเล็กบริสุทธิ์เกินกว่าจะทำเรื่องต่ำช้า แต่อันหน้ายังไงมันก็…
"ผมรู้สึกผิดน่ะ"
"อืม..."
"แล้วก็...เป็นห่วงคุณด้วย"
"เป็นห่วงฉันเนี่ยนะ?"
"อื้อ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็ตอนนี้อยู่ด้วยกัน ก็ต้องห่วงสิ"
"แล้วไม่กลัวฉันควักลูกตานายไปขายแล้วหรือไง" อเล็กซ์เม้มปากแน่นพร้อมส่ายหัว
"ถ้าคุณจะทำผมคงไม่ได้มานั่งตรงนี้หรอก" และหากเขาคิดจะทำ...เขาคงไม่ถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าน้อยใจแบบนี้หรอก และก็คงไม่เอาผ้าห่มมาห่มให้เขาคลายความหนาว และคงไม่มานอนตรงโซฟาทั้งที่เป็นเจ้าของบ้าน ยิ่งคิดแบบนี้ความรู้สึกผิดก็ยิ่งสุมตัวสูงขึ้นในใจของอเล็กซ์
"อเล็กซ์"
"ครับ"
"นายเชื่อใจฉันมั้ย" คำถามของอาเธอร์ทำเอาทั้งบ้านตกอยู่ภายใต้ความเงียบงัน อเล็กซ์เม้มริมฝีปากแน่น เขาไม่รู้ว่าควรตอบยังไงออกไปดีเพราะความรู้สึกมันครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไปหมด เขาอาจจะเชื่อใจอาเธอร์แค่ส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งก็ยังคงหวาดระแวงและหวาดกลัว เขาเงียบ ไม่รู้ว่าควรตอบอีกฝ่ายไปยังไง
พออาเธอร์เห็นคนเด็กกว่าเงียบไปนานก็ผ่อนลมหายใจออกพร้อมรอยยิ้มจาง
"นายยังไม่ต้องตอบฉันตอนนี้ก็ได้ ฉันรู้ว่านายกำลังสับสน ฉันจะรอคำตอบเมื่อนายรู้ใจตัวเองก็แล้วกัน"
"ครับ" อเล็กซ์พยักหน้ารับ กำชายเสื้อตัวเองแน่น เขารู้สึกผิดซ้ำซากเมื่อน้ำเสียงของอาเธอร์ติดจะน้อยใจอยู่ในที นี่ถ้าบนหน้าผากของคนเราสามารถเขียนแสดงความรู้สึกได้บนหน้าผากของอาเธอร์คงจะมีคำตัดพ้อมากมายแปะอยู่บนนั้น