1 ตอน 00 ; วิวาห์สลับรัก
โดย grumpy-bear
00 ; วิวาห์สลับรัก
15 years ago
@40/1 Paphoprak village , 08.05 a.m.
ประกาศตามหาสัตว์เลี้ยงหาย
ชื่อเบบี้ เป็นสุนัขพันธ์มอลทีสขนสั้น ตัวเล็ก สีขาว เพศเมีย
ใส่ปลอกคอสีขาว ที่ปลอกคอมีป้ายสลักชื่อเอาไว้
น้องหายที่หมู่บ้านพาพบรัก
หากผู้ใดพบเห็นโปรดแจ้ง คุณสุเมธ , คุณบัวบูชา
โทร 09X - XXX - XXX หรือติดต่อที่บ้านเลขที่ 40/9 หมู่บ้านพาพบรัก
มีเงินรางวัลนำส่งคืน 10,000 บาท
"เอาไปคืนเขาเถอะนะคะ" หญิงวัยกลางคนยื่นหน้าจอมือถือของตัวเองให้เด็กน้อยวัยสิบขวบเศษดู ในนั้นเป็นรูปใบประกาศตามหาสัตว์เลี้ยงที่หน้าตาเหมือนกับเจ้าก้อนสีขาวในอ้อมแขนของเด็กน้อยตรงหน้าอย่างกับแกะ
"ไม่ วิวาห์ไม่คืน"
"ไม่ได้นะคะ เขาไม่ใช่ของเรา เขามีเจ้าของนะคะ ป่านนี้เจ้าของเขาคงเป็นห่วงแย่แล้ว"
"แต่"
"นะคะ ทำแบบนี้มันจะเหมือนกับเราเป็นขโมยนะ มันไม่ดีเลยค่ะ เชื่อป้าเถอะนะคะ" วันวิวาห์ ก้มมองเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนด้วยสายตาระห้อย ใจนึงก็รู้ว่ายังไงก็ต้องเอาไปคืน แต่อีกใจก็ผูกพันธ์ไปแล้วเพราะเจ้าเบบี้น้อยดันหลงมาอยู่กับวิวาห์ได้เกือบอาทิตย์แล้ว
เดิมทีในปอกคอก็มีแค่ชื่อ ไม่ได้สลักเบอร์เอาไว้ก็เลยไม่รู้ว่าเจ้าของคือใคร มารู้อีกทีก็วันนี้ ตอนที่ ป้านวล พี่เลี้ยงที่พ่วงตำแหน่งแม่บ้านใหญ่ของบ้านไปเจอป้ายประกาศตามหาที่หน้าหมู่บ้านก็เลยมากล่อมให้วิวาห์รีบเอาไปคืนเจ้าของอย่างที่เห็น
"นะคะคนเก่งของป้า" เด็กน้อยเบะปากลงเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า
"เอาไว้ถ้าอยากได้จริงๆ ค่อยไปขอให้คุณพ่อซื้อให้ใหม่ดีกว่าไหมคะ" ป้านวลพูดไปพลางก็ส่งยิ้มให้ไปพลาง
"ก็ได้ค่ะ วิวาห์จะเอาบี๋บี๋ไปคืน"
@40/9 Paphoprak village , 10.10 a.m.
"บี๋บี๋" เสียงหวานพูดกับเจ้าก้อนขนฟูสีขาวอยู่คนเดียวหน้าบ้านที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของของเจ้าบี๋บี๋นี่
"บี๋บี๋จะคิดถึงวิวาห์ไหม?" หมาน้อยเลยเงยหน้ามองคนพูดตาแป๋วก่อนส่งเสียงครางตอบเบาๆตามประสาลูกหมา แต่ทำเอาคนพูดดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่
หงิงๆๆ
"เดี๋ยววิวาห์จะมาหาบ่อยๆนะ" อ้อมแขนเล็กค่อยๆบรรจงวางเบบี้น้อยลงที่พื้นอย่างเบามือที่สุดก่อนจะตั้งท่าเดินไปกดกริ่งที่ข้างประตูเพื่อเรียกเจ้าของบ้านออกมารับ
"ขี้ขโมย" แต่ช้าไป
"อะไรนะ?" ตาโตของเด็กน้อยเบิกโพลง คิ้วผูกเข้าหากันเป็นปมเพราะไม่พอใจที่โดนหาว่าเป็นขโมย ไม่ต่างจากเจ้าของบ้าน ที่ก็กำลังยืนกอดอก ทำหน้าไม่พอใจใส่เธออยู่เหมือนกัน
เด็กผู้ชายคนนั้นตัวสูงกว่า แต่อายุน่าจะไล่เลี่ยกัน เขาไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงเดินมาเปิดประตูแล้วอุ้มเจ้าเบบี้น้อยเข้าบ้านไปเฉยๆ เรียกความหงุดหงิดให้วันวิวาห์ได้เท่าตัว
"นิสัยไม่ดี" เด็กคนนั้นหยุดชะงักก่อนจะหันหลังกลับมามองที่เธออีกที
"ว่าไงนะ"
"ขอบคุณไม่เป็นหรอ นิสัยไม่ดีเลย"
"นี่!" คนตัวสูงกว่าทำหน้าไม่สบอารมณ์ทันทีที่ได้ยิน คนตัวเล็กเลยได้แต่ยืนทำแก้มพองลมอยู่คนเดียวเพราะก็อารมณ์บูดไม่ต่างกัน
"อ๋อ รู้แล้ว รอแปปนะ" ราวกับนึกอะไรสนุกๆออก เจ้าของบ้านเลยเดินกลับเข้าบ้านไป ไม่นานก็เดินกลับออกมาพร้อมแผ่นกระดาษยาวๆหนึ่งแผ่น
"อะ เอาไป หมื่นนึงตามใบประกาศ" วิวาห์เคยเห็นกระดาษหน้าตาแบบนี้อยู่หลายครั้งบนโต๊ะทำงานของคุณพ่อ แล้วคุณพ่อก็เคยบอกเอาไว้ด้วยว่ามันก็คือเงินแบบหนึ่ง และพอเห็นเพียงเท่านั้น ราวกับโดนสุมไฟเพิ่ม วันวิวาห์เลยโมโหเข้าไปอีก
"จะเอาเงินฟาดหัวกันหรอ!"
"ก็เธออยากได้ไม่ใช่หรอ? ถึงได้เอาเบบี้มาคืน"
"ไม่ใช่ซะหน่อย!"
"หะ?"
"ที่เอามาคืนเพราะบี๋บี๋ไม่ใช่ของเรา เราไม่ใช่ขโมย! เราไม่ได้อยากได้เงินเลยสักนิด" พอเห็นอีกคนเริ่มเบะ พูดเสียงสั่น แถมน้ำตาก็ยังทำท่าเหมือนจะรื้นขึ้นมาอีก เด็กชายเลยยิ่งทำตัวไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าถึงจะขั้นร้องไห้แบบนี้
"บี๋บี๋?"
"นิสัย ฮึก ไม่ดี"
"นี่ อย่าร้องสิ" คนตัวสูงกว่าเลยยิ่งเลิ่กลั่ก ทำอะไรไม่ถูกจนต้องเดินเข้าไปใกล้ๆ อยากปลอบก็ปลอบไม่เป็นเลยทำได้แค่ยกมือขึ้นลูบหัวอีกคนเบาๆ "ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"
"เราไม่ได้ร้อง ฮึก ซะหน่อย" ได้ยินแค่นั้นแต่กลับเรียกรอยยิ้มจากคนปลอบได้ทันตา ปากก็บอกว่าไม่ร้อง แต่เบะซะเต็มที่คืออะไร
"ขี้แย" เจ้าของบ้านเลยหลุดอมยิ้มเบาๆกับตัวเองเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังร้องไห้โยเยเป็นเด็กจนแก้มขาวๆนั่นแดงก่ำจนน่าเอ็นดู "เราขอโทษ"
next days.
@40/1 Paphoprak village , 07.19 a.m.
"มาทำไม" เสียงหวานเอ่ยทักเด็กผู้ชายคนเมื่อวานด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเดินลงมาเจออีกคนกำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกในบ้านของเธอ
"หนูวาห์" เลยโดนดุไปตามระเบียบ "คุณเขาเอาขนมมาให้ค่ะ ตอบแทนที่เราเอาเบบี้ไปคืนไง" วันวิวาห์มุ่ยปากเล็กน้อยแต่ก็ยอมนั่งลงที่โซฟาแต่โดยดี เจ้าของบี๋บี๋เลยยื่นคุ้กกี้ในโหลแก้วให้เจ้าของบ้านลองชิม
"ไม่มียาพิษหรอก ไว้ใจได้" ว่าพลางแค่นหัวเราะเบาๆเพราะเห็นอีกคนเอาแต่ทำท่ากล้าๆกลัวๆไม่ยอมหยิบสักที
"เราทำเอง" ตากลมเบิกกว้าง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง คนอย่างหมอนี่เนี่ยนะจะทำขนมอร่อยขนาดนี้ ใครเชื่อก็เชื่อไป แต่ไม่ใช่วันวิวาห์แล้วหนึ่ง!
"อร่อยไหม?" เสียงนุ่มถามด้วยสีหน้าคาดเดาคำตอบ ดวงตาเรียวกับนัยน์ตาสีเข้มก็จ้องหน้าเธอไม่วางตาราวกับกำลังรอฟังฟีดแบ็คผลงานตัวเอง
แต่อย่าหวังว่าจะได้รับคำชมซะให้ยาก! เธอคิดในใจ เมื่อวานดูถูกกันยังไง แกล้งกันยังไงเธอยังจำได้ดี
เพราะงั้น แค่ขนมไม่กี่ชิ้น ซื้อวันวิวาห์ไม่ได้หรอก!
"เฉยๆ"
"เฉยๆ แต่หยิบไปสี่ชิ้นแล้วนะคะ"
"ป้านวลลลลลล" หัวหน้าแม่บ้านหัวเราะร่า เอ็นดูกับท่าทางของเด็กน้อยตรงหน้า ไม่ต่างกับเจ้าของขนมที่ก็กำลังนั่งอมยิ้มอยู่เหมือนกัน
"อร่อยก็บอกอร่อยสิคะ คนทำเขาจะได้มีกำลังใจ" เจ้าของบ้านตัวน้อยเลิ่กลั่กก่อนจะมุ่ยปากเบาๆแล้วยอมพูดออกมาอย่างที่ใจคิดจริงๆตามที่ป้านวลบอก
"จริงๆมันก็อร่อยแหละ"
"จริงหรอ?"
"อื้อ"
"งั้น" เด็กหนุ่มยิ้มกว้างจนตาหยีก่อนที่วิวาห์จะอึ้งไปเพราะไม่เคยเห็นใครยิ้มแล้วโลกสดใสขนาดนี้มาก่อน วันวิวาห์ในวัยสิบขวบเศษเลยเพิ่งเคยเห็นคนที่ยิ้มสวยขนาดนี้เป็นครั้งแรก "เอาไว้คราวหลังเราจะทำมาให้อีกนะ"
"อะ อื้อ"
"คุณบลูแกน่ารักนะคะ" จู่ๆป้านวลก็พูดขึ้น หลังจากที่พาวิวาห์เดินไปส่งเพื่อนบ้านคนใหม่ที่หน้าประตู
"ชื่อบลูหรอคะ?"
"ใช่ค่ะ คุณบลู ลูกชายคุณสุเมธที่เป็นเพื่อนสมัยมหา'ลัยของคุณพ่อหนูวิวาห์ไงคะ แต่หนูต้องเรียกคุณเขาว่าพี่นะคะ เขาอายุมากกว่าตั้งหลายปี"
"..." วันวิวาห์เงียบไป พลางมองตามหลังของคนที่กำลังเดินพ้นประตูรั้วหน้าบ้านออกไปด้วยสายตาระห้อย ไม่รู้ว่าเพราะติดใจขนมหรือเพราะอยากให้อีกคนมาหาอีกอย่างที่รับปากเอาไว้กันแน่ เลยทำได้แค่พึมพรำกับตัวเองเบาๆ
"แล้วมาหาวิวาห์อีกนะ"
แต่หารู้ไหมว่าเด็กผู้ชายที่ใจดี ยิ้มสวยและทำขนมเก่งคนนั้น
"พี่บลู"
ไม่ได้ชื่อบลูอย่างที่เธอเข้าใจ
ー TBC. ー
Comments (0)