00 ; วิวาห์สลับรัก

 

 

15 years ago

@40/1 Paphoprak village , 08.05 a.m.

 

ประกาศตามหาสัตว์เลี้ยงหาย

ชื่อเบบี้ เป็นสุนัขพันธ์มอลทีสขนสั้น ตัวเล็ก สีขาว เพศเมีย

ใส่ปลอกคอสีขาว ที่ปลอกคอมีป้ายสลักชื่อเอาไว้

น้องหายที่หมู่บ้านพาพบรัก

หากผู้ใดพบเห็นโปรดแจ้ง คุณสุเมธ , คุณบัวบูชา

โทร 09X - XXX - XXX หรือติดต่อที่บ้านเลขที่ 40/9 หมู่บ้านพาพบรัก

มีเงินรางวัลนำส่งคืน 10,000 บาท

 

"เอาไปคืนเขาเถอะนะคะ" หญิงวัยกลางคนยื่นหน้าจอมือถือของตัวเองให้เด็กน้อยวัยสิบขวบเศษดู ในนั้นเป็นรูปใบประกาศตามหาสัตว์เลี้ยงที่หน้าตาเหมือนกับเจ้าก้อนสีขาวในอ้อมแขนของเด็กน้อยตรงหน้าอย่างกับแกะ

"ไม่ วิวาห์ไม่คืน"

"ไม่ได้นะคะ เขาไม่ใช่ของเรา เขามีเจ้าของนะคะ ป่านนี้เจ้าของเขาคงเป็นห่วงแย่แล้ว"

"แต่"

"นะคะ ทำแบบนี้มันจะเหมือนกับเราเป็นขโมยนะ มันไม่ดีเลยค่ะ เชื่อป้าเถอะนะคะ" วันวิวาห์ ก้มมองเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนด้วยสายตาระห้อย ใจนึงก็รู้ว่ายังไงก็ต้องเอาไปคืน แต่อีกใจก็ผูกพันธ์ไปแล้วเพราะเจ้าเบบี้น้อยดันหลงมาอยู่กับวิวาห์ได้เกือบอาทิตย์แล้ว

เดิมทีในปอกคอก็มีแค่ชื่อ ไม่ได้สลักเบอร์เอาไว้ก็เลยไม่รู้ว่าเจ้าของคือใคร มารู้อีกทีก็วันนี้ ตอนที่ ป้านวล พี่เลี้ยงที่พ่วงตำแหน่งแม่บ้านใหญ่ของบ้านไปเจอป้ายประกาศตามหาที่หน้าหมู่บ้านก็เลยมากล่อมให้วิวาห์รีบเอาไปคืนเจ้าของอย่างที่เห็น

"นะคะคนเก่งของป้า" เด็กน้อยเบะปากลงเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า

"เอาไว้ถ้าอยากได้จริงๆ ค่อยไปขอให้คุณพ่อซื้อให้ใหม่ดีกว่าไหมคะ" ป้านวลพูดไปพลางก็ส่งยิ้มให้ไปพลาง

"ก็ได้ค่ะ วิวาห์จะเอาบี๋บี๋ไปคืน"

 

 

@40/9 Paphoprak village , 10.10 a.m.

"บี๋บี๋" เสียงหวานพูดกับเจ้าก้อนขนฟูสีขาวอยู่คนเดียวหน้าบ้านที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของของเจ้าบี๋บี๋นี่

"บี๋บี๋จะคิดถึงวิวาห์ไหม?" หมาน้อยเลยเงยหน้ามองคนพูดตาแป๋วก่อนส่งเสียงครางตอบเบาๆตามประสาลูกหมา แต่ทำเอาคนพูดดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่

หงิงๆๆ

"เดี๋ยววิวาห์จะมาหาบ่อยๆนะ" อ้อมแขนเล็กค่อยๆบรรจงวางเบบี้น้อยลงที่พื้นอย่างเบามือที่สุดก่อนจะตั้งท่าเดินไปกดกริ่งที่ข้างประตูเพื่อเรียกเจ้าของบ้านออกมารับ

"ขี้ขโมย" แต่ช้าไป

"อะไรนะ?" ตาโตของเด็กน้อยเบิกโพลง คิ้วผูกเข้าหากันเป็นปมเพราะไม่พอใจที่โดนหาว่าเป็นขโมย ไม่ต่างจากเจ้าของบ้าน ที่ก็กำลังยืนกอดอก ทำหน้าไม่พอใจใส่เธออยู่เหมือนกัน

เด็กผู้ชายคนนั้นตัวสูงกว่า แต่อายุน่าจะไล่เลี่ยกัน เขาไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงเดินมาเปิดประตูแล้วอุ้มเจ้าเบบี้น้อยเข้าบ้านไปเฉยๆ เรียกความหงุดหงิดให้วันวิวาห์ได้เท่าตัว

"นิสัยไม่ดี" เด็กคนนั้นหยุดชะงักก่อนจะหันหลังกลับมามองที่เธออีกที

"ว่าไงนะ"

"ขอบคุณไม่เป็นหรอ นิสัยไม่ดีเลย"

"นี่!" คนตัวสูงกว่าทำหน้าไม่สบอารมณ์ทันทีที่ได้ยิน คนตัวเล็กเลยได้แต่ยืนทำแก้มพองลมอยู่คนเดียวเพราะก็อารมณ์บูดไม่ต่างกัน

"อ๋อ รู้แล้ว รอแปปนะ" ราวกับนึกอะไรสนุกๆออก เจ้าของบ้านเลยเดินกลับเข้าบ้านไป ไม่นานก็เดินกลับออกมาพร้อมแผ่นกระดาษยาวๆหนึ่งแผ่น

"อะ เอาไป หมื่นนึงตามใบประกาศ" วิวาห์เคยเห็นกระดาษหน้าตาแบบนี้อยู่หลายครั้งบนโต๊ะทำงานของคุณพ่อ แล้วคุณพ่อก็เคยบอกเอาไว้ด้วยว่ามันก็คือเงินแบบหนึ่ง และพอเห็นเพียงเท่านั้น ราวกับโดนสุมไฟเพิ่ม วันวิวาห์เลยโมโหเข้าไปอีก

"จะเอาเงินฟาดหัวกันหรอ!"

"ก็เธออยากได้ไม่ใช่หรอ? ถึงได้เอาเบบี้มาคืน"

"ไม่ใช่ซะหน่อย!"

"หะ?"

"ที่เอามาคืนเพราะบี๋บี๋ไม่ใช่ของเรา เราไม่ใช่ขโมย! เราไม่ได้อยากได้เงินเลยสักนิด" พอเห็นอีกคนเริ่มเบะ พูดเสียงสั่น แถมน้ำตาก็ยังทำท่าเหมือนจะรื้นขึ้นมาอีก เด็กชายเลยยิ่งทำตัวไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าถึงจะขั้นร้องไห้แบบนี้

"บี๋บี๋?"

"นิสัย ฮึก ไม่ดี"

"นี่ อย่าร้องสิ" คนตัวสูงกว่าเลยยิ่งเลิ่กลั่ก ทำอะไรไม่ถูกจนต้องเดินเข้าไปใกล้ๆ อยากปลอบก็ปลอบไม่เป็นเลยทำได้แค่ยกมือขึ้นลูบหัวอีกคนเบาๆ "ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"

"เราไม่ได้ร้อง ฮึก ซะหน่อย" ได้ยินแค่นั้นแต่กลับเรียกรอยยิ้มจากคนปลอบได้ทันตา ปากก็บอกว่าไม่ร้อง แต่เบะซะเต็มที่คืออะไร 

"ขี้แย" เจ้าของบ้านเลยหลุดอมยิ้มเบาๆกับตัวเองเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังร้องไห้โยเยเป็นเด็กจนแก้มขาวๆนั่นแดงก่ำจนน่าเอ็นดู "เราขอโทษ"

 

 

next days.

@40/1 Paphoprak village , 07.19 a.m.

"มาทำไม" เสียงหวานเอ่ยทักเด็กผู้ชายคนเมื่อวานด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเดินลงมาเจออีกคนกำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกในบ้านของเธอ

"หนูวาห์" เลยโดนดุไปตามระเบียบ "คุณเขาเอาขนมมาให้ค่ะ ตอบแทนที่เราเอาเบบี้ไปคืนไง" วันวิวาห์มุ่ยปากเล็กน้อยแต่ก็ยอมนั่งลงที่โซฟาแต่โดยดี เจ้าของบี๋บี๋เลยยื่นคุ้กกี้ในโหลแก้วให้เจ้าของบ้านลองชิม

"ไม่มียาพิษหรอก ไว้ใจได้" ว่าพลางแค่นหัวเราะเบาๆเพราะเห็นอีกคนเอาแต่ทำท่ากล้าๆกลัวๆไม่ยอมหยิบสักที

"เราทำเอง" ตากลมเบิกกว้าง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง คนอย่างหมอนี่เนี่ยนะจะทำขนมอร่อยขนาดนี้ ใครเชื่อก็เชื่อไป แต่ไม่ใช่วันวิวาห์แล้วหนึ่ง!

"อร่อยไหม?" เสียงนุ่มถามด้วยสีหน้าคาดเดาคำตอบ ดวงตาเรียวกับนัยน์ตาสีเข้มก็จ้องหน้าเธอไม่วางตาราวกับกำลังรอฟังฟีดแบ็คผลงานตัวเอง

แต่อย่าหวังว่าจะได้รับคำชมซะให้ยาก! เธอคิดในใจ เมื่อวานดูถูกกันยังไง แกล้งกันยังไงเธอยังจำได้ดี

เพราะงั้น แค่ขนมไม่กี่ชิ้น ซื้อวันวิวาห์ไม่ได้หรอก!

"เฉยๆ"

"เฉยๆ แต่หยิบไปสี่ชิ้นแล้วนะคะ"

"ป้านวลลลลลล" หัวหน้าแม่บ้านหัวเราะร่า เอ็นดูกับท่าทางของเด็กน้อยตรงหน้า ไม่ต่างกับเจ้าของขนมที่ก็กำลังนั่งอมยิ้มอยู่เหมือนกัน

"อร่อยก็บอกอร่อยสิคะ คนทำเขาจะได้มีกำลังใจ" เจ้าของบ้านตัวน้อยเลิ่กลั่กก่อนจะมุ่ยปากเบาๆแล้วยอมพูดออกมาอย่างที่ใจคิดจริงๆตามที่ป้านวลบอก

"จริงๆมันก็อร่อยแหละ"

"จริงหรอ?"

"อื้อ"

"งั้น" เด็กหนุ่มยิ้มกว้างจนตาหยีก่อนที่วิวาห์จะอึ้งไปเพราะไม่เคยเห็นใครยิ้มแล้วโลกสดใสขนาดนี้มาก่อน วันวิวาห์ในวัยสิบขวบเศษเลยเพิ่งเคยเห็นคนที่ยิ้มสวยขนาดนี้เป็นครั้งแรก "เอาไว้คราวหลังเราจะทำมาให้อีกนะ"

"อะ อื้อ"

"คุณบลูแกน่ารักนะคะ" จู่ๆป้านวลก็พูดขึ้น หลังจากที่พาวิวาห์เดินไปส่งเพื่อนบ้านคนใหม่ที่หน้าประตู

"ชื่อบลูหรอคะ?"

"ใช่ค่ะ คุณบลู ลูกชายคุณสุเมธที่เป็นเพื่อนสมัยมหา'ลัยของคุณพ่อหนูวิวาห์ไงคะ แต่หนูต้องเรียกคุณเขาว่าพี่นะคะ เขาอายุมากกว่าตั้งหลายปี"

"..." วันวิวาห์เงียบไป พลางมองตามหลังของคนที่กำลังเดินพ้นประตูรั้วหน้าบ้านออกไปด้วยสายตาระห้อย ไม่รู้ว่าเพราะติดใจขนมหรือเพราะอยากให้อีกคนมาหาอีกอย่างที่รับปากเอาไว้กันแน่ เลยทำได้แค่พึมพรำกับตัวเองเบาๆ

"แล้วมาหาวิวาห์อีกนะ"

 

แต่หารู้ไหมว่าเด็กผู้ชายที่ใจดี ยิ้มสวยและทำขนมเก่งคนนั้น

 

"พี่บลู"

 

ไม่ได้ชื่อบลูอย่างที่เธอเข้าใจ

 

 

ー TBC. ー