1 ตอน plz smile if I die
โดย Princess with Soul
โรงพยาบาล (น.) สถานที่ให้บริการเกี่ยวกับสุขภาพอนามัย คือทั้งตรวจรักษา และป้องกันโรคให้แก่ประชาชน และมีเตียงสำหรับรับคนไข้เข้าพักรักษาตัว
- พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน -
4 พฤษภาคม 2558
พวกคุณชอบโรงพยาบาลรึเปล่า?
สถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นของแอลกอฮอล์ ความหวัง ความดีใจ ความหวาดกลัว...และความตาย
มนุษย์ทุกคนล้วนกลัวตายทั้งนั้น ในยุคสมัยที่การแพทย์เฟื่องฟูความรู้ก้าวหน้าระยะเวลาในการใช้ชีวิตของมนุษย์ก็ยืนยาวไปอีกขั้น
สถานที่แห่งนี้ทั้งให้กำเนิดและพรากคนสำคัญของใครหลาย ๆ คน
เอาจริง ๆ ฉันก็เคยคิดนะว่านอกจากเวลามีคนเกิดจะมีใครยินดีที่ได้มาที่นี่บ้าง
...คนนั้นคือฉันเอง
" น้องแคทคะ ได้เวลาตรวจแล้วนะคะ " พี่บัวเปิดประตูเข้ามาพร้อมหมอแววมาตรวจอาการของฉันตามปรกติ
" ค่ะ "
ใช่...ฉันป่วย ด้วยโรคที่ไม่มีใครอยากเป็นทั้งนั้น โรคมะเร็ง น่ะ
ที่จริงฉันรู้ตัวเองมาสักพักแล้วล่ะ และถ้าหากมาตั้งแต่ตอนนั้นก็คงจะรักษาหายไปนานแล้ว
แต่ที่ฉันยังต้องนอนอยู่ที่นี่คงเป็นเพราะครอบครัวฉันรู้ตัวช้าเกินไป...คิดว่าฉันเรียกร้องความสนใจนั่นแหละมั้ง
" อาการปรกติดีนะคะ " หมอแววเอ่ยพร้อมจดข้อมูลลงชาร์ตคนไข้
" ขอบคุณนะคะ "
" น้องแคทอยากได้อะไรมั้ยคะ เหงามั้ย? พี่จะได้อยู่เป็นเพื่อน " พี่บัวเสนอครั้งที่ร้อย...ไม่ว่าจะถามเป็นครั้งที่ร้อยแต่มันก็ยังคงทำให้ฉันยิ้มได้
" ไม่เป็นไรค่ะ หนูมีเพื่อนอยู่ค่ะ " คำตอบของฉันก็ยังคงเรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ทั้งสองได้อยู่เสมอ
สายตาของทั้งคู่เบนไปยังแลปท็อปเครื่องหนาบนโต๊ะข้างกับหัวเตียง
" ถ้าหายแล้วอย่าลืมกลับมาให้หมอขอลายเซ็นด้วยนะคะ " หมอแววเอ่ยแซวฉันอีกครา
" หนูแค่แต่งเล่น ๆ น่ะค่ะ ไม่ดังหรอกค่ะ " ฉันรู้ดีว่าคำกล่าวนั้นน่ะ...
" งั้นหมอขอตัวก่อนนะคะ " มันก็แค่การให้ความหวังกับคนไข้ คุณต้องหายจากโรค
" ขอบคุณนะคะคุณหมอ "
" งั้นถ้าอยากได้อะไรก็บอกพี่นะคะ " จากนั้นพี่บัวก็ขอตัวออกไปอีกคน
ทั้งห้องเหลือเพียงฉันอีกครั้ง
ฉันที่เคยเป็นหัวกะทิของเด็กห้องวิทย์พิเศษระดับมอต้น
ฉันที่เคยมีเพื่อนมาเยี่ยมมากมาย
ฉันที่เคยมีเพื่อนสนิทต่างห้องอยู่คนหนึ่งที่ทำให้ฉันยิ้มได้ตลอด
แต่สถานะของฉันตอนนี้คือผู้ป่วยโรคมะเร็งระดับ 3 ที่ไม่มีใครต้องการ...
เป็นภาระของครอบครัวที่แม้จะอยู่สภาพปรกติยังไม่ค่อยได้ทานอาหารด้วยกัน
การเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้ทำให้ฉันถูกตัดจากครอบครัวโดยถาวร
หลังจากที่ฉันเข้ามาอยู่ที่นี่พ่อและแม่ฉันก็บินไปทำงานที่ต่างประเทศเพราะการแข่งขันทางธุรกิจ
ฉันได้รับทุกอย่างที่ทุกคนต่างต้องการแต่ไม่เคยมีใครให้ในสิ่งที่ฉันต้องการจริง ๆ ได้เลย
12 มิถุนายน 2558
" ไม่อยากได้อะไรจริง ๆ หรอคะ " พี่บัวถามฉันหลังจากเสร็จสิ้นการตรวจ
" ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ " พี่บัวเดินออกไปพร้อมรอยยิ้มเอ็นดูอีกครั้ง
ประตูปิดลงพร้อม ๆ กับน้ำตาที่ไหลลงเป็นสายตามกรอบหน้าของฉันอีกครั้ง
อยากได้สิ...
อยากหายจากโรคมะเร็ง...
อยากได้เพื่อนสนิทคืนมา...
อยาก...ฉันอยากกลับไปทานอาหารกับพ่อและแม่
แต่สิ่งที่ฉัน อยากได้ ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่มีใครให้ฉันได้
เด็กมอสามที่ต้องนอนรับการรักษาด้วยการทำคีโม ถูกเจาะตามผิวหนังจนปวดไปทั่วตัว ผมถูกโกนออกเพราะผลข้างเคียงของยา
เด็กที่ตอนนี้แทบจะอยู่ในคำว่า ไร้ค่า
ฉันมักจะปลอบใจตัวเองเสมอว่าการมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้แย่อะไร
ฉันสามารถนอนเมื่อฉันอยากนอน กินเมื่อฉันหิว ฟังเพลงอัลบั้มโปรด หรือทำงานอดิเรกที่ฉันอยากทำ
หากเป็นเมื่อก่อนฉันต้องวิ่งเรียนพิเศษออกบ้านตั้งแต่ 6โมงเช้าและกลับถึงบ้าน 5ทุ่มครึ่ง สิ่งที่ฟังผ่านหูฟังคือเสียงของครูที่อัดจากห้องเรียน อย่าพูดถึงงานอดิเรกเลยเพราะฉันมักจะเลือกเวลานอนมากกว่าเสมอ
ตอนนี้ฉันสามารถทำได้ทุกอย่างแล้ว...ยกเว้นการออกไปด้านนอกโรงพยาบาล
ฉันมักจะปลอบใจตัวเองเสมอแต่เมื่อระยะเวลาผ่านไปฉันรู้ตัวเองดี...ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว...
เวลาของฉันเริ่มหมดไปเรื่อย ๆ การรักษานี้ไม่ได้เป็นการรักษาให้หายแต่มันเป็นเพียงการยืดเวลาตายของฉันเท่านั้น
มีบางครั้งที่พี่บัวจะพาฉันออกจากห้องพักของฉันเองและฉันจะเจอเด็กคนอื่นที่เป็นโรคเดียวกัน
และฉันมักจะอิจฉาพวกเขาเสมอ...เพราะพวกเขาล้วนมีคนข้างกายคอยมาเยี่ยมเยือนและให้กำลังใจเสมอ
พ่อ แม่ พี่ น้อง หรือเพื่อน ๆ พวกเขามักจะได้เห็นความรักเหล่านั้นเสมอ...แต่ฉันไม่เคยมี
23 มิถุนายน 2559
When you’ re gone
The pieces of my heart are missing you
When you’ re gone
The face I came know is missing too
And when you’ re gone
The word I need to hear to always get me through the day
And make it okay…I miss you
- When You’ re Gone, Avril Lavigne –
มือฉันยังคงเล่นคอร์ดเพลงเดิม ๆ ปากยังคงร้องเพลงเดิม ๆ เพลงที่ฉันและเพื่อนสนิทเคยฟังด้วยกันเสมอ
แม้แต่กีตาร์ตัวนี้ฉันก็ได้มาเพราะเธอไปช่วยพูดกับพ่อและแม่ของฉันแล้วยังพาฉันไปเลือกอีกด้วย
แต่ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เล่นแล้วล่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องเข้ารับการผ่าตัดเพราะหมอเจอไขสันหลังที่ตรงกับฉันแล้ว
แต่ถึงจะเจอแล้วก็เถอะ...แต่ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไม่ตายเพราะโรคแทรกซ้อน?
แลปท็อปเครื่องหนาถูกเปิดขึ้นตามด้วยโปรแกรมอัดวิดีโอ บทเพลงที่ฉันมักจะฟังเสมอถูกขับร้องออกมาเป็นท่อนสั้น ๆ
มือเรียวพิมพ์ข้อความส่งท้ายไปในอีเมลเก่าของเพื่อนสนิท ฉันไม่รู้หรอกว่าเพื่อนของฉันจะเปิดอ่านมั้ย
แต่ฉันก็หวังว่าหากเปิดอ่านแล้วเพื่อนของฉันจะไม่เสียน้ำตานะ
***
ข้อความบอกลาส่งพร้อมวิดีโอที่เธอร้องเพลงแนบไปเป็นครั้งสุดท้ายให้เพื่อนสนิทของเธอในโลกของเด็กเรียนที่การแข่งขันสูง
ข้อความพร้อมข้อมูลเกี่ยวกับเธอทุกอย่างถูกส่งให้กับเพื่อนอีกคนที่คอยให้กำลังใจเธอมาตลอดผ่านตัวอักษร
ข้อความบอกลาผู้ติดตามเธอผ่านโลกออนไลน์เป็นครั้งสุดท้ายในหน้าเพจที่ให้ผู้เป็นเจ้าของแนะนำตัว
และกระดาษที่มีทั้งคำขอบคุณและขอโทษทั้งน้ำตาถูกพับครึ่งและสอดไว้ภายในแลปท็อปให้ผู้เป็นบิดาและมารดา
หญิงสาวแห่งความหวังกลับรู้สึกหนักอึ้ง...สิ้นหวังกับชีวิตของเธอเอง
ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ผลลัพธ์มันจะเป็นอย่างไร เธอก็ขอให้ผลลัพธ์นั้นเป็นประโยชน์กับตัวของเธอเองบ้าง
เธอเหนื่อยเหลือเกินกับชีวิตที่ต้องพยายามเพื่อให้บิดาและมารดาพึงพอใจ
หากมีชีวิตรอดแล้วเธอจะเลือกเส้นทางของตนเองได้เธอก็ยินดี
แต่ถ้าหากเธอรอดแต่ต้องใช้ชีวิตโดยถูกบังคับ...เธอก็ขอให้พรากชีวิตเธอพร้อมกับความผิดพลาดในการรักษาเธอเสีย
...เธอเหนื่อยมามากพอแล้วกับการต้องเรียนให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด
...เธอเหนื่อยพอแล้วกับการอยู่ในสังคมที่ไม่มีใครจริงใจกับเธอเลย
...เธอเหนื่อยพอแล้วกับการต้องปลอบใจตนเองภายในห้องผู้ป่วยที่ว่างเปล่าปราศจากคนดูแลหรือถามไถ่
...และเธอก็เหนื่อย...ที่ต้องอธิบายกับที่บ้านว่าทำไมเธอจึงให้ความสำคัญกับคนในโลกออนไลน์มากกว่าคนในบ้านของตนเอง
อย่างน้อยในโลกจอมปลอมนั่นก็มีคนที่คอยชื่นชมเธอเสมอ
ลาก่อน...โลกที่บิดเบี้ยวและไม่ต้องการเธอเลย
***
23/06/59 sKy : รีบ ๆ หายสักทีคนรอมันทรมานนะเว้ย ถ้าหายนะเดี๋ยวพาไปหายัยนักบาสนั่นที่โรงเรียนมันเลย เธอต้องรอดนะเว้ย
24/06/59 RiN : พี่คะ ถ้าพี่หายแล้วเราออกมาเจอกันหน่อยนะคะ หนูอยากเลี้ยงเค้กขอบคุณพี่ค่ะ :)
24/06/59 Queen : น้องคะ พี่รักษาหายแล้วนะคะตลอดสามปีที่ผ่านมามันเป็นบทเรียนที่ใหญ่มากสำหรับพี่...ขอบคุณมากนะคะถ้าน้องหายแล้ว เราไปเที่ยวด้วยกันซักครั้งนะคะ พี่อยากตอบแทนน้องบ้างที่ให้พลังงานบวกกับพี่ :)
25/06/59 Shut : น้องครับพี่สอบติดแล้วนะ!!! ขอบคุณที่ให้กำลังพี่มาตลอดนะครับ! ถ้าน้องหายแล้วพี่จะติวหนังสือให้น้องตอบแทนนะ น้องอยากเข้าคณะอะไรบอกพี่มาได้เลย ^_^
27/06/59 Nut : น้องแคทททททท ถ้าน้องผ่าตัดสำเร็จออกมาเจอพี่หน่อยนะ ขอบคุณมากๆนะคะที่เตือนสติพี่TOT พี่อยากตอบแทนน้องบ้าง ขอบคุณที่ให้ชีวิตใหม่กับพี่นะคะ รักน้าาา<3
30/06/59 sKY : ถึงทุกคนที่ติดตามแคทนะครับ ตอนนี้แคทได้จากไปอย่างสงบพร้อมงานศพที่จัดเสร็จแล้วครับ ผมขอขอบคุณกำลังใจจากทุกคนแทนแคทนะครับ ผมหวังว่าความหวังดีของเธอที่ช่วยทำให้ทุกคนมีความสุขในระยะเวลาหนึ่งจะทำให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้นนะครับ
***
มือหนากดปิดหน้าเพจของเพื่อนตัวน้อยที่ส่งข้อความสุดท้ายมาให้เขาก่อนจะเข้ารับการรักษา
มือหนากำหมัดแน่นพร้อมน้ำตาที่ไหลเพราะการจากไปของเพื่อน
ถ้าหากเธอทันอ่านข้อความที่มีคนมาขอบคุณเธอ...เธอจะยอมสิ้นใจตายหรือไม่?
ถ้าหากเธอรู้ว่าเธอสามารถทำให้ชีวิตใครหลาย ๆ คนดีขึ้นเธอจะยอมสู้อีกสักครั้งหรือไม่?
แต่เพราะเขาไม่ใช่เธอ...เขาไม่มีทางเข้าใจเหตุผลของหญิงสาวเลย
สุดท้ายเขาทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นท้องฟ้าแล้วยิ้มอย่างจริงใจเพื่อให้เพื่อนของเขารับรู้ว่าอย่างน้อยการจากลาของเธอก็ไม่ได้น่าเศร้าเกินไปนักตามที่เธอต้องการ
- Princess with soul -
from other story
Remember
Comments (0)