Trigger Warning: violence /physical abuse/ sexual assault

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง มีเนื้อหาเกี่ยวกับเทพเจ้ากรีกบางส่วน 

โปรดใช้ความรู้ในการวินิจฉัยสิ่งถูกผิดตามเหตุผล

“อาธีน่าหยุดเดี๋ยวนี้ อย่าคิดทำอะไรที่เจ้าจะต้องเสียใจภายหลัง ข้าขอเตือน!” โพไซดอนเปร่งเสียงเตือนสติ แต่กลับโดนฟาดให้ไปอยู่อีกฝั่ง แน่นอนว่าพลังทำลายล้างเพียงเท่านี้ มิอาจทำอะไรเทพเจ้าแห่งท้องทะเลได้ บทลงโทษแสนสาหัสจึงตกเป็นของเมดูซ่าหญิงงามเพียงผู้เดียว

“หากความงามของหญิงสาวผู้นี้คอยกระตุ้นความกระหายของผู้พบเห็นนัก ก็จงอยู่กับความน่าเกลียดชังตลอดกาลไปเลยแล้วกัน!”

สิ้นคำต่อว่า เมดูซ่าถูกลำแสงเย็นวาบฉาบไปทั่วทั้งกาย ความเจ็บปวดคลืบคลานไปทุกอนูรูขุมขน เธอโดนคำสาปร้ายเล่นงานอย่างทุรนทุราย เสียงร้องปานจะขาดใจก็มิอาจเรียกร้องให้เพื่อนสนิทชิดใกล้มองเห็นความสงสาร

_______________________

ผ่านมาหลายปี อาธีน่า ระลึกถึงความผิดพลาดได้ในภายหลัง เทพีแห่งปัญญาพยายามพลิกแผ่นดินและแผ่นฟ้าตามหาผู้ที่เป็นดั่งเพชรล้ำค่าในชีวิต เพื่อขอโอกาสแก้ไขความผิดพลาดทั้งหมด

เมดูซ่า ทดสอบหนีทุกรูปแบบ คำตอบคือต่อให้หนีไปไกลกว่าครึ่งโลกหรือแม้แต่ในชั้นอวกาศ อาธีน่าก็สามารถตามเธอเจออยู่ดี เพราะอย่างนั้นการเผชิญหน้าจึงเป็นทางออกที่ง่ายที่สุด ไม่ต้องเปลืองแรงหนี และก็ไม่ต้องผิดหวังในตัวเองที่ไม่ว่าจะออกแรงหนีอย่างไรก็ไม่พ้นเสียที

อืม ตอนนี้ก็คงเป็นเหมือนการให้อภัยที่ไม่ให้อภัยละมั้ง

*เนื้อเรื่องเกิดขึ้นจากจินตนาการของไรเตอร์เอง มิได้มีเจตนาบิดเบือนความจริง หรือสร้างความเสียหายให้กับใคร*

ไรเตอร์เพียงอยากลองเขียนเนื้อเรื่องฉีกไปอีกแบบ ก็เมดูซ่าไม่ได้ทำอะไรผิด เลยอยากให้ลุกขึ้นสู้ปกป้องสิทธิของตัวเอง

#เมดูซ่าไม่ผิด

โปรดคอมเมนต์ให้กันแบบสร้างสรรค์นะคะ ไรต์เตอร์ใจบางยิ่งกว่าหมูสไลด์