กว่าผมจะรู้ว่าวันนี้คือวันครบรอบสิบปีของเรา ก็ตอนที่หันไปดูปฏิทิน คู่ชีวิตของผมตอนที่ได้ยินผมบอกกับเขาว่า "นี่ นายรู้ไหม พวกเราน่ะอยู่ด้วยกันมาสิบปีแล้วนะ และวันนี้ก็คือวันครบรอบของเรา" เขาทำหน้าเหวอไปชั่วขณะ แค่ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น "เหมือนว่าเราอยู่ด้วยกันมานานกว่านั้นอีกนะ" ว่าเสร็จก็กลับไปทำสีหน้าขรึมเหมือนพร้อมจะพิพากษาคนทั้งโลกอยู่ตลอดเวลาเหมือนเดิม "ใช่ จริงๆพวกเรา นานกว่าสิบปีอีกนะ" 

    คนเราพออยู่ด้วยกันนานหลายปีกลายเป็นว่า ความตื่นเต้นเมื่อยามแรกพบไม่มีหลงเหลืออยู่อีกแล้ว แต่เราก็ได้ความอบอุ่นและมั่งคงเข้ามาแทนที่ จากที่เคยมีเรื่องนั่นเรื่องนี่ให้คุย ตอนนี้เราไม่เหลือเรื่องอะไรจะคุยกันอีกต่อไป เราต่างทำเรื่องส่วนตัวของเราในขณะที่เราอยู่ด้วยกันโดยไม่รู้สึกอึดอัดสักนิด คงต้องเรียกว่าความมหัศจรรย์ของกาลเวลาล่ะมั้ง

         เราตัดสินใจกันว่าจะออกไปฉลองข้างนอกกันแทนที่จะฉลองในบ้านของเราเพราะเหนื่อยจะจัดเตรียมและเก็บล้างกันเอง สองเท้าของเราทั้งคู่ก็มาหยุดอยู่ที่ร้านชาบูเจ้าประจำที่อยู่ใกล้บ้านเรา "วิเศษไปเลยเนอะ" คู่ชีวิตของผมเอ่ยชม "ขอบคุณครับ" ผมตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่คิดว่ากินใจที่สุด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นมือที่ยื่นออกมาบีบปากผมจนเจ็บ กว่าจะอิ่มก็ถึงเวลาร้านปิดพอดี เราพากันกลับบ้าน ไม่มีของขวัญ ไม่มีคำพูดหวานซึ้งเหมือนปีก่อน แต่ไม่เป็นอะไร เพราะการมีอยู่ของเราคือของขวัญ

"จะว่าไปเวลาก็ผ่านไปไวเนอะ"

"อืม"

"หลังจากนี้ก็ฝากด้วยนะครับ"

"ผมก็เช่นกัน"

ฝันดี