10. โซ่สนิม

*TW: PTSD

“ล็อกประตูด้วย” เพื่อนร่วมทางของเขากำชับก่อนจะออกจากกระท่อมไป ดานเต้ลุกขึ้นช้า ๆ มองโซ่ขึ้นสนิมด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ เบะปากไม่พอใจเล็กน้อย ยกมันขึ้นมา เสียงดังเคร้งคร้างทำให้นึกถึงขวบปีที่เขาถูกล่ามไว้ในห้องทดลอง เขาหยุดมือ ชั่งใจ หากขยับอีกย่อมได้ยินเสียงโซ่กระทบกันอีก ต้องใช้เวลาสักเล็กน้อยจึงจะกัดฟันล็อกประตูได้ ชายหนุ่มทรุดตัวลง มือสั่นเทา ก่อนจะรีบตะเกียดตะกายลุกขึ้นยืนเมื่อทารกน้อยในเปลแผดเสียงร้องเขาโซเซไปหาเด็กน้อย ใช้ข้อนิ้วเกลี่ยพวงแก้มชมพู

“ชู่ว์ อย่าร้องไห้ไปเลย ข้าไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรเจ้าหรอก” 

แม้ว่าเขาจะต้องผวาขึ้นกลางดึกทุกครั้งเพราะเสียงโซ่ที่คอยหลอกหลอนก็ตาม