4. กอบัว

“ชอบหรือ” คุณถามออกมาอย่างอดไม่ได้ หลังจากเห็นเธอยืนนิ่ง สายตาจับจ้องไปยังกอบัวในทะเลสาบบริเวณหลังคฤหาสน์

“เปล่า แค่ทำให้นึกถึงอะไรนิดหน่อย” 

“เขาหรือ” 

“ไม่เชิง นึกถึงปะป๋าน่ะ” 

คุณพยักหน้ารับ แม้เคยพบกันเป็นเวลาไม่นาน แต่คนรักของพี่ชายเป็นคนประเภทที่จะลืมได้ง่าย ๆ 

“คุณพ่อเล่าว่าตอนนั้นยังไม่สนิทกับปะป๋ามาก ปะป๋าก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะพยายามเข้าหาทุกทางแล้วเด็กสาวเว้นช่วง “ทุกทางที่ปะป๋าพอจะนึกออกน่ะนะ” 

คุณพยักหน้า เขาพอรู้ภูมิหลังของคน ๆ นั้นอยู่บ้าง

“แต่ก่อนเวลาคุณพ่อไม่รู้จะทำตัวยังไงก็ชอบหนีไปอยู่คนเดียว มีอยู่ครั้งนึงที่แผลของคุณพ่อฉีก เลยต้องหยุดเดินทาง โชคดีที่แถวนั้นมีกระท่อมทิ้งร้างเลยพอจะมีที่ให้กบดานได้ หลังกระท่อมมีบึงเล็ก ๆ ที่กลางบึงมีกอดอกบัว” 

คุณเริ่มจะเดาเนื้อเรื่องออก แต่ไม่ได้เอ่ยขัดเมื่อเห็นมุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาสีเข้มฉายประกายบางอย่าง

“ปะป๋าเห็นคุณพ่อชอบไปนั่งจ้องดอกบัวเลยนึกว่าชอบแต่ไปเอาไม่ได้เพราะแผลยังไม่หาย ก็เลยเดินลงบึงไปทั้งอย่างนั้น ไปเก็บดอกบัวมาให้” 

คุณรอฟัง อยากรู้ว่าในขณะนั้นเขาตอบโต้อย่างไร เขาอยากรู้ว่าพี่ชายผู้แสนเงียบขรึมที่คุณรู้จักเปลี่ยนไปอย่างไรบ้างในช่วงเวลาที่ไม่ได้พบกัน

“คุณพ่อบอกว่าอยากจะด่าให้ เพราะปะป๋าไม่ควรลงไปแช่น้ำนาน ๆ อย่างนั้น ตัวคุณพ่อตอนนั้นก็บาดเจ็บ เกิดเหตุอะไรขึ้นมาจะปกป้องข้าไม่ได้” เธอโคลงศีรษะ “แต่เห็นปะป๋าสภาพดูไม่จืดแถมหงอยล่วงหน้าไปแล้วเลยบ่นนิดหน่อย แล้วก็รับดอกบัวมา” 

คุณพยักหน้า ให้เธอรับรู้ว่าคุณฟังอยู่ ขณะเดียวกันตะกอนความอาวรณ์ก็ถูกกวนจนปั่นป่วนขึ้นมาในอก นึกอยากให้ตนมีเวลาอยู่กับเขามากกว่านี้