​

แมวประจำแก๊ง

1/2

all x takemichi

*ooc, ไม่มีใครตาย, มีเนื้อหาสปอยล์มังงะช่วงที่สู้กับแก๊งเทนจิกุ

note ; ทาเคมิจิเป็นลูกเจ้าของร้านน้ำชาที่มีบริการโรงอาบน้ำด้วย แก๊งโตมันชอบไปใช้บริการบ่อยๆ

​

แก๊งโตเกียวมันจิไคเป็นแก๊งที่ใครได้ยินชื่อก็ต่างผวา ด้วยความที่โตมันนั้นเป็นเลิศในหลายด้าน โดยเฉพาะความแข็งแกร่ง

แต่โตมันเองก็มีความลับเช่นกัน

ความลับที่ว่า โตมันนั้นเลี้ยงแมวน้อยไว้หนึ่งตัว และหวงมาก ชนิดที่ว่ายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แล้วแกเป็นใครมายุ่งกับแมวของพวกฉัน

"จะเอายังไงไมกี้" ดราเค่นถามหัวหน้าโตมัน ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ศาลเจ้าเดิม โดยมีหัวหน้าหน่วย รองหัวหน้าหน่วย และสมาชิกคนอื่นๆ ยืนรออยู่เบื้องล่างของบันได

ใบหน้าของซาโนะ มันจิโร่ยังคงนิ่งเช่นเดิม เพียงแต่ครั้งนี้แววตาไร้อารมณ์กลับสั่นไหวเล็กน้อย ไมกี้มองไปเบื้องหน้าก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ครั้งนี้! พวกแก๊งเทนจิกุมาท้าเราก่อน! ทั้งยังทำร้ายหัวหน้าและรองหัวหน้าหน่วย!"

"คืนนี้ที่ท่าเรือโยโกฮาม่า 7! โตมันจะไปถล่มเทนจิกุให้ราบ!!!" สิ้นเสียงไมกี้เหล่าสมาชิกก็ต่างโห่ร้องราวกับเรียกพลังออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ศึกครั้งนี้โตมันของพวกเราจะชนะ!!!

เวลาสามทุ่มกว่า ณ ท่าเรือโยโกฮาม่า 7 ที่เป็นสถานที่ทำศึกครั้งนี้เต็มไปด้วยเหล่าแก๊งเทนจิกุสี่ร้อยกว่าคน

"มาช้าจังน้าเจ้าพวกโตมัน" คุโรคาวะ อิซานะบ่นอย่างไม่ยี่หระ

"เดี๋ยวก็มา" คิซากิ เท็ตตะพูดขึ้นมา

"หืม"

"พวกมันต้องมาแน่"

"อ๋อ ถ้านายว่าแบบนั้น"

"นั่นไง มาแล้ว ลองฟังสิ" คิซากิว่าเมื่อได้ยินเสียงรถหลายคันที่มุ่งมา

เหล่าแก๊งโตมันต่างลงจากรถแล้วเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย โดยมีไมกี้ผู้ไร้เทียมทานเป็นผู้นำเดินเข้ามา

"รออยู่เลย ไมกี้" อิซานะยิ้มกว้าง

"เฮ้ยๆ จำนวนคนต่างกันไปรึเปล่าฟ่ะ" แองกรี้กล่าวด้วยความโมโห

ทางฝั่งของเทนจิกุมี 400 กว่าคน แต่ฝั่งของโตมันมีแค่ 100 กว่าคนเท่านั้น

"ไม่เป็นไร ต่อให้อีกฝั่งมีเป็นหมื่นโตมันก็จะชนะ" ไมกี้พูดพลางจ้องอิซานะ

สมาชิกโตมันพยักหน้าตอบด้วยความเห็นด้วย

"มาจบเรื่องนี้กันเถอะคุโรคาวะ อิซานะ"

"ฉันรอมานานแล้วล่ะไมกี้"

ทางด้านของแมวน้อยประจำแก๊งโตมันอย่างฮานากาคิ ทาเคมิจิ ที่ตอนนี้อยู่ที่ร้านน้ำชา พร้อมบริการโรงอาบน้ำ

"หืม วันนี้เจ้าพวกนั้นไม่มาแช่น้ำเหรอเนี่ย แปลกจัง" ทาเคมิจินึกสงสัยระหว่างที่ตัวเองกำลังเก็บชุดน้ำชาอยู่

วันนี้ร่างนุ่มนิ่มก็ยังคงอยู่ในชุดยูกาตะสีเขียวเข้มเช่นเดิม

เขานั่งทับขากันอยู่ที่หน้าตู้ที่เก็บชุดน้ำชาอย่างคนคิดไม่ตก เพราะเห็นว่าปกติมากันทุกวัน ไม่ได้โม้นะ ถึงบางวันจะมากันไม่ครบแก๊งบ้าง แต่ก็มากันทุกวันจริงๆ จนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่ามาทำไมบ่อยๆ แต่ก็เป็นเรื่องดีแหละเจ้าพวกนั้นมา กิจการที่บ้านเลยดีเป็นเท่าตัวเลย

นอกจากมาดื่มน้ำชา กับแช่น้ำร้อนที่ชอบมาแช่กันบ่อยๆ ก็มีเขาเนี่ยแหละที่เจ้าพวกนั้นบอกอยากมาหา

ก็เห็นกันเกือบทุกวัน จะมาอยากเจออะไร งง

"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ" คิ้วสวยขมวดเล็กน้อยพลางเอียงคอ ผมสีบลอนด์ฟูๆ ไม่ผ่านการเซตใดๆ ขยับตามแรง มือน้อยๆ ก็เก็บชุดน้ำชาเข้าตู้ไปด้วย

แต่พวกนั้นเก่งจะตาย ไม่เป็นไรหรอกมั้ง

"เป็นห่วงจัง" สุดท้ายก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เล่นหายไปดื้อๆ ไม่บอกอะไรกันสักคำ

ระหว่างคนน่ารักนั่งคิด ก็มีเสียงวิ่งตึงตังมาทางเขา

"ทาเคมิจิ!!" ผู้มาใหม่ประตูออกดังปัง

"อั๊กคุง! ตกใจหมด!" อยู่ๆก็เปิดประตูมาหัวใจแทบวาย

"แล้วมีอะไรเหรอ? มาหาซะดึกเลย"

"แฮ่ก แฮ่ก แย่ แย่แล้วทาเคมิจิ" เขาพูดไปหอบไป เนื่องจากรีบวิ่งมาหาทาเคมิจิ

"แย่? อะไรแย่?" มองหน้าเพื่อนสนิทอย่างงุนงง

"ตอนนี้ โตมัน... โตมันกับเทนจิกุกับโตมันกำลังตีกันอยู่!!"

"หา!?" ทาเคมิจิลุกขึ้นยืนทันที

"ไหนว่าสงบศึกแล้วไงล่ะ!?" อะไรกัน ไหนว่าจะไม่ยุ่งกันแล้ว แล้วนี่มันอะไรกัน!!

"เห็นว่าอิซานะมาท้าก่อนน่ะ"

"แล้วอั๊กคุงมาได้ยังไง ไม่ได้อยู่กับโตมันเหรอ"

"แอบมาอะดิ คิดว่ายังไงก็ต้องบอกให้นายรู้"

"แจ๋วมากอั๊กคุง!" มือเล็กจับบ่าทั้งสองของเพื่อน

"เราก็ไปกันบ้างดีกว่า" ทาเคมิจิยิ้ม อั๊กคุงมองเพื่อน เป็นยิ้มที่บอกเลยว่าเขาเองก็ไม่ค่อยได้เห็นนัก ยิ้มเย็นน่ะ...

เป็นยิ้มที่ปากยิ้มนะ แต่ตาไม่ได้ยิ้มด้วย

น่ากลัวชิบ

"อั่กกก!!" ร่างของจิฟุยุกระเด็นอย่างแรง

"อ้าวๆ ลุกขึ้นมาก่อนสิไอ้เบื๊อกเวร!!"

"พวกนี้น่าเบื่อจัง นึกว่าจะเก่งขนาดไหนกันเชียว" สองพี่น้องไฮทานิยืนมองร่างของฮัคไคกับแองกรี้ที่นอนอยู่กับพื้น

"มีแรงแค่นี้เหรอ!! ไมกี้!!" อิซานะยิ้มเยาะเย้ย

สายตาหลายคู่ต่างจับจ้องไปที่คู่หลักกลางสนามรบ

"ไมกี้!!!" ดราเค่นเรียกไมกี้สุดเสียง เมื่อเห็นว่าอิซานะจะทำอะไร

"เอามันมาคิซากิ" อิซานะขอสิ่งที่ต้องการ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมา

ปืน

"ฉันไม่ค่อยชอบรอด้วยสิ" มือหนาลูบไล้ปืนในมือ ก่อนจะยกมันขึ้นจ่อหน้าของหัวหน้าแก๊งโตมัน

"จบกันสักทีนะไมกี้"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!!!!!!" อยู่ๆ ก็มีเสียงหวานแต่ทรงพลังตะโกนขึ้นมาท่ามกลางความตึงเครียด เสียงนั่นทำเอาอิซานะที่กำลังเหนี่ยวไกปืนชะงักทันที หลายคนต่างมองหาต้นเสียง

"นี่แกคิดจะทำอะไรคนของฉันกันหา!!!" คนน่ารักในชุดยูกาตะสีเขียวเข้มเดินฝ่าวงล้อมเข้ามา

"ทาเคมิจจิ!!?" แก๊งโตมันเรียกชื่ออีกคนลั่น เดี๋ยวนะ มาได้ไง

มิทสึยะมองคนในชุดยูกาตะตาไม่กะพริบ

"ทาเคมิจจินี่มาทั้งยังงี้จริงดิ" ใส่ชุดยูกาตะน่ารักๆที่เขาตัดให้มาให้ใครก็ไม่รู้เห็นเนี่ยนะ!?  หวงนะโว้ยยย

"ก็รีบมานี่"

"เดี๋ยวๆๆๆ ทาเคมิจินายมาได้ไงเนี่ย!" จิฟุยุที่นอนอยู่กับพื้นลุกพรวดทั้งที่ยังเจ็บอยู่ แต่ด้วยความสงสัยและเป็นห่วงทำเอาจิฟุยุลืมความเจ็บไปเลย

"นั่งรถมาสิ" จริงๆ อั๊กคุงมาส่งนั่นแหละ แต่ไม่บอกดีกว่า เดี๋ยวเพื่อนเขาจะแย่เอา

"ไม่ใช่เว้ย!"

"อยู่นิ่งๆ ไปเลยจิฟุยุ เจ็บแล้วยังทำซ่าลุกขึ้นมาอีก" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็มองจิฟุยุด้วยความเป็นห่วง

"หา! นายต่างหากที่ทำตัวซ่า!?" อุตส่าห์ไม่ให้รู้แล้วเชียวยังมาได้อีก! แล้วนี่ยังมาหาว่าเขาซ่าอีก ทาเคมิจิต่างหากมั้ยที่ทำตัวซ่า ตัวก็แค่นั้น!

"ทาเคมิจิ อย่าเพิ่งไป!" เสียงอินุปี้ ฮัคไค สมายลี่ แล้วก็แองกรี้ เรียกขึ้นพร้อมกัน

คนถูกเรียกหันไปมองต้นเสียง

"นี่พวกมันทำขนาดนี้เลยเหรอ… เดี๋ยวๆ อยู่นิ่งๆ เลยนะพวกนาย ไม่ต้องลุก!" ทาเคมิจิดุพวกเขา ทำเอาตกใจนิดนึง นิดนึงจริงๆ เหมือนฟังแมวดุ

แต่ก็ไม่ลุกแล้วก็ได้ครับ ขอโทษครับ

หมับ

"ทำไมมาที่นี่ทาเคมิจิ?" คาสึโทระคว้าข้อมือขาวแล้วถามอย่างเป็นห่วง "ไม่รู้รึไงว่ามันอันตราย"

"รู้ เลยมาช่วยพวกนายไง" เขาบิดข้อมือออกจากการจับกุม

"ทาเคมิจิ" โอเคพระเจ้า วันนี้ก็เดินไปไม่ถึงตัวอิซานะ ตาสวยกรอกตามองบน

"บาจิซัง"

"กลับไป"

"ไม่ครับ" พูดจบก็รีบเดินไปหาเป้าหมายเร็วๆ ก่อนจะมีใครรั้งอีก

"ฮ่า~ ดูสิใครมากัน" อิซานะยิ้มอย่างสนอกสนใจ ลดปืนในมือลงทันที ก่อนจะเดินผ่านหน้าไมกี้เพื่อไปหาคนมาใหม่

แต่ยังไม่ทันจะถึงตัว สายตาของอิซานะ ไมกี้ และทุกคนเหมือนเหมือนเห็นอะไรขาวๆ แวบนึงผ่านหน้าอย่างรวดเร็ว

"อั่กกก!!" ร่างของอิซานะกระเด็นทันที

บริเวณโดยรอบเงียบลงทันตาเห็น

เมื่อกี้คนใส่ชุดยูกาตะเพียงคนเดียวกระโดดเตะหน้าอิซานะ...?

!!!!! ทุกคนต่างช็อก และร้องอย่างตกใจกันทั้งสนาม

อิซานะไม่ได้รู้สึกอะไรมาก เพราะลูกเตะเมื่อกี้แรงก็จริง แต่ก็แค่แรงแมวน่ะ ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก 

แต่เอาเข้าจริงก็มึนไปไม่น้อย…

ทุกคนแทบมองเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่ทัน เพราะเห็นแต่ท่อนขาขาวๆ... เอ้ย เพราะลูกเตะเมื่อกี้เร็วจนเกือบมองตามไม่ทัน ด้วยความที่ทาเคมิจิใส่ชุดยูกาตะแถมเจ้าตัวยังถกชุดท่อนล่างขึ้นอีก กระโดดเตะทีเห็นไปถึงไหนต่อไหน

ดราเค่นเส้นเลือดปูดตามศีรษะ ก่อนจะมองไปรอบๆ พร้อมกับส่งสายตา ใครเห็นขาขาวเมื่อกี้ก้าวออกมา พ่อจะฆ่าเรียงตัว

ขาขาวๆ ฉันมองได้คนเดียวเว้ย!!

"อ๊ะ!" ยังไม่ทันที่จะวิ่งไปหาไมกี้ ทาเคมิจิก็โดนคว้าเข้าที่คอเสื้อ เขารีบมองทันที

"คาคุจัง!!" 

คาคุโจมองมองคนที่ตัวเองคว้าคอชุดยูกาตะไว้ อย่างกับลูกแมวเลยแฮะ

"คาคุจัง! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ทาเคมิจิดีดดิ้นอย่างกับลูกแมวจริงๆ

"มาทำไม" เขากล่าวนิ่งๆ

"ทำไมมีแต่คนถามนะว่ามาทำไม ก็เป็นห่วงทุกคนน่ะสิถามได้!" เพียงแค่นั้นคาคุโจวก็ปล่อยลูกแมวเป็นอิสระ สายตามองตามชุดท่อนบ่นที่ร่นตกจนเห็นแผ่นอกขาวๆ ร่ำไร

"..."

"ไมกี้คุงเป็นอะไรมั้ยครับ!?" ร่างเล็กรีบวิ่งไปหาไมกี้ที่ยืนอยู่งงๆ แล้วจับตัวไมกี้หมุนไปมา

"ทาเคมิจจิ?" มือเล็กจับหน้าหัวหน้าแก๊งโตเกียวมันจิไค แล้วมองด้วยสายตาเป็นห่วง

"เดี๋ยวผมกลับไปทำแผลให้นะ" ทาเคมิจจิน้ำตาคลอ

"อื้อ ไม่ร้องนะ แต่ว่านะทาเคมิจจิ"

"ครับ?"

"เห็นอกนายหมดแล้ว" 

"ไมกี้คุง!!!" ให้ตายสิซึ่งไม่ทันถึงนาทีจริงๆ!

"ฮ่าๆ เอาเสื้อฉันปิดไว้นะ หวง" ไมกี้ขำเอ็นดู มองแมวทำหน้าโกรธ ก่อนจะถอดเสื้อคลุมให้อีกคนใส่

มือขาวรับมาก่อนจะมองหน้าของคุโรคาวะ อิซานะ

"ทำไมทำแบบนี้ล่ะ ไหนว่าสงบศึกกันแล้วไง อิซานะ?" ทาเคมิจิถามคนที่ตัวเองเพิ่งกระโดดเตะไปเมื่อครู่

"ฮ่าๆๆ" หัวเราะออกมาท้งที่ยังนอนอยู่กับพื้น แล้วค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่ง

"เพราะนายไงที่รัก"

"หา?" งงกันทั้งบาง ที่รักบ้าที่รักบออะไร?

นี่มันอะไรกันวะ ไม่ใช่ว่าคุโรคาวะ อิซานะเคียดแค้นไมกี้กับพวกโตเกียวมันจิไคไม่หายเหรอ เลยมาแก้แค้น ฝั่งของเทนจิกุมองอิซานะ 

นี่มันอะไรกันวะ สรุปนี่เป็นความรู้สึกส่วนตัวของมันรึไง ไอ้บ้านี่ ฝั่งของโตเกียวมันจิไคก็มองอิซานะเช่นกัน

"ฉันน่ะสงบศึกกับพวกโตมันแล้ว แต่ได้ข่าวว่าโตมันเลี้ยงแมวไว้ตัวนึง ไม่คิดว่าจะน่ารักขนาดนี้"

"เลยอยากสนิทกับนายมากขึ้นน่ะ" อิซานะยิ้ม

เลยเหรอ เอางี้เลยเหรออิซานะ เหล่าสมาชิกเทนจิกุมองหัวหน้าแก๊ง

"หุบปากเน่าๆ ของแกซะไอ้เวร!" ไมกี้หันไปตะโกนใส่อิซานะอย่างหัวเสีย

"แต่พวกโตมันน่ะไม่ยอมให้ฉันเจอนายเลย น่ารำคาญชะมัด เลยต้องเกิดศึกอีกรอบไง"

"อิซานะ นี่นาย..." ทาเคมิจิมองแววตาที่อ่านไม่ออกของอีกคน

"ถ้าไม่มีพวกมันฉันก็จะได้เข้าหาทาเคมิจิได้ง่ายๆ ไง"

ปึก!

"โอ๊ยย!!" อิซานะกุมหัวตัวเองทันที มองวัตถุที่ลอยมาใส่หัวเขา

"จะบ้าหรือไง!!" เป็นคนที่เขาเรียกว่าที่รักเองที่ปาร้องเท้าแตะมา น่ารักจังเลยน้า~

"พวกนายก็ด้วยโตมัน!" หันหน้าไปทางแก๊งโตมัน

ทาเคมิจิโวยแว้ดๆ เหมือนลูกแมวน้อย

"เรื่องแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้เจ้าพวกบ้าเอ๊ย! เสียเวลาทำงานฉันชะมัด โว้ย!!" มือขาวยีผมนิ่มของตัวเองด้วยความหงุดหงิด

เจ้าพวกนี้เป็นเด็กหรือไง!! ฉันไม่น่ามาที่นี่เลยให้ตายสิ!

ทาเคมิจิปล่อยมือจากหน้าไมกี้ทันที แล้วเดินหันหลังเตรียมออกจากที่นี่

เคลียร์กันเองแล้วกัน ไม่อยู่แล้ว!

ทันทีที่สัมผัสบนหน้าของซาโนะ มันจิโร่หายไป เขาก็เรียกชื่ออีกฝ่ายทันที "ทาเคมิจจิ...!"

"เคลียร์กันเองแล้วกันนะครับไมกี้คุง ผมไม่ยุ่งด้วยแล้ว" สะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจ

แต่อิซานะเร็วกว่า ขายาวรีบวิ่งมาดักหน้าทาเคมิจิก่อนมือทั้งสองข้างจะประกบอยู่ที่แก้มนิ่ม ตาใสมองคนตรงหน้าอย่างงุนงง ไม่รอให้ทาเคมิจิหายงง อิซานะก็ก้มหน้าจุ๊บริมฝีปากบางเบาๆ จุ๊บ แล้วผละหน้าออก

"!!" มือขาวกุมปากตัวเองทันที ใบหน้าน่ารักเริ่มขึ้นสี 

"แก!! ไอ้อิซานะ!" ไมกี้ที่เมื่อกี้ช็อคเกือบสติหลุด รีบเข้ามาหวดขาขึ้นเตะอิซานะจนกระเด็นอีกครั้ง

"ฮ่าๆๆ เป็นค่ามัดจำนะ ไว้อย่าลืมมาเอาคืนด้วยล่ะ" อิซานะยิ้มหวาน

"ฝันไปเถอะไอ้เวรอิซานะ!" ดราเค่นเดินเข้ามาคว้าเอวบางไวข้างตัว อีกฝั่งก็ประคองไมกี้ไปด้วย

ตาคมของดราเค่นกับไมกี้มองหน้าแมวน้อยที่หน้าแดงอยู่นั่น จูบของไอ้เวรนั่นมันดีนักเหรอ!?

"เดี๋ยวฉันประคองไมกี้เองดราเค่น" มิทสึยะเดินเข้ามาประคองไมกี้ต่อ

"เอ้า ทาเคมิจิ รองเท้า ปาไปซะไกลเลยนะ" จิฟุยุว่าก่อนจะก้มลงสวมรองเท้าแตะที่ปาใส่หน้าอิซานะให้

คุโรคาวะ อิซานะยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะประกาศดังลั่น

"เอาล่ะทุกคน! ศึกนี้จบแล้ว! ฉันได้กำไรมาเยอะเลยล่ะ" ใบหน้าหล่อยิ้มยียวน

"และจะไม่มีการสู้กันระหว่างเทนจิกุกับโตมันอีก...ถ้าที่รักมาหาฉันบ้างน่ะนะ :-)"

ศึกนี้ก็จบไปแบบสงบ(?)

ทั้งสองแก๊งต่างแยกย้ายกลับถิ่นตัวเอง ไม่วายอิซานะยังหันมากระพริบตาให้ทาเคมิจิก่อนจาก

คืนนี้หัวหน้าหน่วยและรองหัวหน้าหน่วยแก๊งโตเกียวมันจิไคพักผ่อนที่ร้านน้ำชาของบ้านแมวน้อยทาเคมิจิ แต่ละคนนั่งเรียงกันรอทาเคมิจิทำแผลให้

"อุปกรณ์ทำแผลที่บ้านผมมีเยอะนะเอาไปทำเองกันเองบ้างมั้ยครับ?" เอ่ยขณะทำแผลให้ไมกี้คุงอยู่ คนเยอะขนาดนี้เขาทำทั้งคืนเลยมั้งเนี่ย ยังดีบ้างที่ปาจินคุงกับเปยังคุงกลับไปทำเองที่บ้าน เพราะเห็นว่ามีคนคอยดูแลอยู่

คนน่ารักมาคิดๆ อีกที ไปทำที่บ้านปาจินคุงดีกว่ารึเปล่า มีคนบริการตั้งเยอะ

"ไม่อาว อยากให้ทาเคมิจจิทำให้นะ" คาวาตะ นาโฮยะ หรือสมายลี่พูดพร้อมกับรอยยิ้มกว้างเหมือนเคย ทั้งที่ใบหน้าเต็มใบด้วยคราบเลือด

"งั้นก็...แล้วแต่พวกคุณเลยครับ" ว่าอย่างคนปลงตก

"...จิฟุยุ เลิกกอดเอวก่อนได้มั้ย มันทำแผลให้ไมกี้คุงไม่ถนัดนะ" 

"ช่ายๆ เลิกกอดได้แล้วจิฟุยุ" ซาโนะ มันจิโร่ยิ้ม แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย

"...งั้นขอแค่จับๆก็ได้" จิฟุยุต่อรองอย่างไม่ยอมแพ้

"ก็ได้..."

"ชิ" ไมกี้จิ๊ปาก

"ทาเคมิจจิ" ดราเค่นที่มองเด็กทะเลาะกันอยู่อย่างปลงๆ เอ่ยเรียกเจ้าแมวน้อยตัวเล็ก

"ครับ" ตอบรับโดยไม่หันไปมองคนเรียก

"คราวหน้าอย่าไปกระโดดเตะใครทั้งๆ ที่ใส่ชุดแบบนี้รู้มั้ย" เพราะคนเห็นจะหัวใจวายตายได้ ภาพขาขาวๆ ลอยเข้าหัวดราเค่นทันที

"แล้วอีกอย่างนะทาเคมิจจิ รู้มั้ยเนี่ยอยู่ๆ นายก็ใส่ชุดที่ฉันตัดให้ออกมา ทำฉันตกใจแค่ไหน" มิทสึยะว่าอย่างหงุดหงิด

จบกันชุดน่ารักๆ ที่หวังจะได้เห็นคนเดียว

"ฮ่าๆ ขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้วล่ะ" ทาเคมิจิอมยิ้มอย่างเอ็นดู

"อ้อ จริงด้วยสิน้าทาเคมิจจิ~" ไมกี้เรียกเสียงหวาน ขยับตัวเขาไปกอดเอวบาง ถูไถหน้าลงกับอกขาวๆ

"ไม ไมกี้คุง แบบนี้ผมก็ทำแผลลำบากสิครับ" แก้มขาวเริ่มรู้สึกร้อนๆ

"หายเจ็บแล้วล่ะ แต่วันนี้แมวน้อยดื้อจังนะ~" พูดจบก็ผละหน้าออกจากอกขาว

"ทำแผลเสร็จฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยเนอะแมวน้อย" พูดจบก็กัดจมูกรั้นๆนั้นอย่างมันเขี้ยว

สงสัยคืนนี้คงอีกยาวไกลสินะ เหลือทำแผลอีกตั้งหลายคน ไหนจะยังต้องมานั่งคุยกับทุกคนอีก แล้วเขาจะได้นอนตอนไหนเนี่ย  ฮือ แมวน้อยได้แต่บ่นอยู่ในใจ

(‾◡◝)

สวัสดีค่าทุกคน ใช้ RedeHaus ครั้งแรกเลยค่ะy-y จะบอกว่าเว็บค่อนข้างงง5555555 แต่สุดท้ายก็ลงตอนแรกสำเร็จค่ะ!

/ยังไม่ได้เช็คคำผิด หรือแก้ไขเนื้อหาที่งงๆ นะคะTT เพราะ copy เนื้อหามาจากรี้ดอะไรท์เลยค่ะ〒▽〒 ไว้มีเวลาว่างจะมาแก้ให้นะค้าบ

ขอบคุณที่อ่านกันนะคะเจอกันตอนหน้าค่า<3