ผมตื่นขึ้นในห้องนอนสีขาวของผมเพราะเสียงฝนตกดังกระทบที่หน้าต่าง ผมค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงนอน สมองมึนงง พยายามนึกว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

อา..

ผมเลิกงานดึกดื่นเพราะพรุ่งนี้มีงานใหญ่ที่ต้องจัดเตรียม

ผมกลับมาที่บ้าน..

ไม่เจอแฟนของผมตัวเล็กของผม นอกจากโน๊ตที่ติดเอาไว้ที่ตู้เย็นว่าออกไปกินข้าวกับเพื่อน

ผมปิดไฟ

กำลังจะเข้านอน

ผมเห็นเขากับผู้ชายที่ผมไม่รู้จักยืนจูบกันอยู่หน้าบ้าน

ผมทะเลาะกับเขา

เขาขอเลิกกับผม

เขาหายไป

เขาหายไปไหน..

ผมออกเดินหาเขาไปทั่วบ้าน

ไม่มีแม้แต่เงา

ไม่มีข้าวของของเขา

เขาทิ้งผมไปแล้วหรอ

เขาทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง

ผมนั่งลงที่โซฟา พยายามคิดถึงรายละเอียดของเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อีกครั้ง

อา..

เราทะเลากัน

ทะเลากันแรงมาก

ผมโมโห

ทึ้งเสื้อผ้าของเขาออก

ขึงมือของเขาเอาไว้ด้วยสายรัดผ้าม่านผูกติดกับเตียง

กดจูบไปที่ริมฝีปากแสนน่ารักของเขา

แล้วกัดปากของเขาจนเลือดออก

ผมแทรกตัวตนของผมเข้าไปในตัวเขาโดยไม่ได้ฟังเสียงร้องของเขา

เขาดิ้นและร้องเสียงดัง

เขาขัดขืนผม เขาไม่รักผมอีกแล้วหรอ

ผมทำอะไรผิด

ผมเลื่อนมือไปจับที่คอเล็กๆของเขา

กระแทกความเจ็บช้ำของผมเข้าไปในตัวเขา

ผมย้ำตัวตนของผมให้เขารู้ว่าผมอยู่ตรงนี้

แรงขึ้น

แรงขึ้นเรื่อยๆ

เขาเป็นของผมไม่ใช่ของไอ้ชั่วนั่น

อา..

ผมนึกออกแล้ว..

เขาอยู่ที่สวนหลังบ้านของเรานั่นเอง

อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ ..ที่รัก