เสียงเครื่องพยุงชีพดังเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอในห้องผู้ป่วยวิกฤต บนเตียงที่ดูสะอาดสะอ้านมีร่างเล็กๆ ของเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์นอนนิ่งอยู่ ร่างเล็กขาวซีดราวกับไม่เคยถูกแสงแดดชีพจรค่อยๆ แผ่วเบาลงเรื่อยๆ ก่อนที่จะจากไปดวงตาที่ขุ่นมัวเปิดขึ้นช้าๆ และมองที่เพดานขาวอย่างสนอกสนใจ

          ‘สวัสดีวิลลี่ วันนี้นายสว่างน้อยลงหรือเปล่า’

          ผู้กล้าเด็กหนุ่มร่างบางเอ่ยทักหลอดไฟบนเพดานในใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากพูดหรอกนะ แต่คุณหมอไม่รู้ใส่สายอะไรต่อมิอะไรเต็มปากเขาไปหมด ที่จะตายก็เพราะเครื่องมือทางการแพทย์นี่แหละ

          ผู้กล้าเป็นคนที่สุขภาพอ่อนแอมาตั้งแต่เกิด ชื่อที่แสนเท่นี้ตั้งมาเพื่อหวังให้เขาแข็งแรง แต่ก็ได้ผลนะ ตอนที่คุณหมอแทงท่อสอดลงไปในคอจึ๊กๆ เขาไม่ร้องสักแอะ เขารองรับสิ่งแปลกปลอมที่เข้าไปได้อย่างดีเลย เป็นไงล่ะ สมกับชื่อผู้กล้าแล้วล่ะสิ

          ตัวเขาเนี่ยอยู่โรงพยาบาลมากกว่าบ้านเสียอีก โรงเรียนก็ไม่เคยได้ไป เพื่อนยิ่งไม่ต้องถามถึง จะมีก็แต่วิลลี่ที่เป็นหลอดไฟ ซาร่าที่เป็นเตียง จีน่าที่เป็นแจกัน และเพื่อนคนอื่นๆ ที่เป็นเหล่าเฟอร์นิเจอร์ทั้งหลายนี่แหละที่ยังพอคุยแก้เหงาได้ แต่ความจริงแล้วก็ไม่มีใครตอบกลับมาหรอกนะ เฮ้อ ชีวิตของเขาที่พอจะสามารถทำให้คนอื่นอิจฉาได้ก็มีเพียงอย่างเดียวคือบ้านรวย ถ้าบ้านไม่รวยเขาคงตายไปนานแล้ว

          ถึงจะทรมานแต่เขาก็ไม่ได้อยากตาย ล้อเล่นหรือไง เขายังอยากไปเที่ยว ยังอยากกินของอร่อย อยากทำอะไรที่ไม่เคยทำอีกตั้งเยอะแยะ แต่ก็นะ จะให้ทำยังไงได้ ร่างกายนี้มันไม่ไหวแล้ว

          ผู้กล้ามองวิลลี่เพื่อนสนิทในช่วงนี้อย่างอ่อนแรง ก็ใครใช้ให้เขาขยับเขยื้อนไม่ได้แล้วล่ะ ตื่นมาก็เจอแต่วิลลี่ ไม่สนิทกันก็แปลกแล้ว

          ‘ถ้ากล้าหลับลงคราวนี้อาจจะไม่ได้ตื่นมาคุยด้วยแล้วนะ เฮ้อ เสียดายอ่า เกิดมาตั้งเกือบ 20 ปี แต่ไม่เคยไปไหนนอกจากโรงพยาบาล วิลลี่ว่าถ้ากล้าได้เกิดใหม่จะได้เจออะไรที่ตื่นเต้นบ้างไหมอ่า หืม ไม่ตอบอีกละ หยิ่งนะเรา ไม่มีใครคุยกับกล้าสักคน เหงาจังเลย…’

          ดวงตาที่หนักอึ้งค่อยๆ ปิดลงพร้อมโลกที่มืดมิดไปตลอดกาล…

          …

          ตลอดกาลที่ไหนกันล่ะ! ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้กันล่ะเนี่ย

          ผู้กล้าที่มั่นใจว่าตัวเองได้ตายไปแล้วมองไปที่ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีตรงหน้า นอกจากหญ้าคันๆ ที่สูงเสมอเข่าก็ไม่มีอะไรอีก

          “ที่นี่ที่ไหนกันนะ ฮือ คันอ่า” ผู้กล้าก้มลงเกาขาแกรกๆ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าวิญญาณก็คันได้ด้วย

          ‘ที่นี่สถานีคัดสรรจ้า’ เสียงกึ่งสังเคราะห์ตอบกลับมาทันทีที่ผู้กล้าถามออกไปลอยๆ

          “เอ๋ มีเพื่อนด้วย ดีๆ ไม่มีใครคุยกับกล้ามานานแล้ว” ร่างบางยิ้มตายิบหยีด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็พบเรื่องดีๆ หลังจากการตายแล้ว

          ‘ระบบไม่ใช่เพื่อน อย่าตีเหมอ’

          “คุณพูดอะไรนะครับ” เด็กหนุ่มถามกลับไปเมื่อได้ยินคำศัพท์ที่ไม่รู้จัก

          อะไรคือตีเหมอ หมายถึงจะตีกล้าหรือเปล่า

          ‘บันทึกข้อมูล วิญญาณเกรดต่ำไร้การศึกษา สมองมีปัญหานิดหน่อยแต่หน้าตาดูดีมาก ตัวเล็กกะทัดรัดเพราะป่วยบ่อย ขนาดพอเหมาะกับการจับพาดบ่า ร่างกายมีความยืดหยุ่นสูง สามารถรองรับการสอดใส่ได้ทุกช่องทาง มีความเชี่ยวชาญในการรองรับสิ่งแปลกปลอมเข้าร่างกายได้เป็นอย่างดี ไม่งอแงเวลาถูกทำให้เจ็บ แม้ถูกแทรกลึกเข้าไปในร่างกายยังคงสร้างรอยยิ้มที่ละลายใจผู้กระทำได้’

          เดี๋ยวๆ นี่คุณระบบร่ายประสบการณ์ทางการแพทย์ของเขาขึ้นมาทำไม ถึงเขาจะถูกคุณหมอ คุณพยาบาลชมตลอดก็เถอะ แต่ผมตายแล้วนี่ ข้อมูลพวกนี้มันมีประโยชน์หรือ

          ‘หมายเหตุ ซิงทุกด้าน ไม่เคยผ่านการช่วยตัวเอง’

          “เดี๊ยว คุณระบบ ข้อมูลทางสุขภาพของผมมันเกี่ยวอะไรด้วยครับ”

          ‘เกี่ยวโดยตรงกับการส่งไปเกิด’ คำตอบนี้ทำให้คนฟังหูกระดิกขึ้นมาทันที

          “จริงหรือครับ” ผู้กล้าถามตาโต “งั้นผมไปเกิดแล้วโตเลยได้ไหม ไม่อยากเป็นเด็กแล้ว ผมอยากใช้ชีวิตที่ตื่นเต้น”

          ‘ไม่อยากเป็นเด็ก อยากตื่นเต้น จากคุณสมบัติของวิญญาณมีสถานที่รับรองแต่ต้องทำภารกิจที่มีเงื่อนไข’ เสียงที่ระบบยังคงพูดข้อมูลออกมาอย่างไม่ตกหล่น ‘รับภารกิจหรือไม่?’

          “รับๆ ผมรับ” ผู้กล้าเอ่ยอย่างกระตือรือร้น

          ‘ภารกิจกระตุ้นยอดขาย เปิดระบบ’

          ยังไม่ทันได้ถามว่าจะให้เขาขายอะไรภาพตรงหน้าของผู้กล้าก็ตัดไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หัวใจของเขาระริกระรี้เป็นที่สุด

          ผู้กล้ามาแล้วจ้าชีวิตที่ตื่นเต้น ถึงเป็นพ่อค้าก็จะเป็นพ่อค้าที่เก่งที่สุดในโลก!

          ‘ตึ๊ง เปิดระบบกระตุ้นยอดขาย ทำยอดให้ได้ตามกำหนด หากไม่สำเร็จจะถูกลงโทษ แต่หากได้ยอดสูงสุดในไอดีทั้งหมดสามารถเปิดรับรางวัลใหญ่ได้ เงื่อนไขเป็นไปตามที่ระบบกำหนด ไม่มีคู่มือให้อ่านก่อนใช้งาน โชคดี’

          เสียงระบบที่ดังเจื้อยแจ้วในที่สุดก็จบลง ผู้กล้าตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่กลางทุ่งหญ้าคันๆ อีกแล้ว แต่กำลังนอนบนเตียงขนาดใหญ่สี่เสาแสนสวยในห้องที่กว้างขวาง คนที่สติแจ่มชัดค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดตามองรอบห้อง

          “โอ้โห ห้องกว้างมาก แต่เอ๋ ทำไมมีกระจกบานใหญ่วางไว้ตรงปลายเตียงล่ะ คุณแม่เคยบอกว่ามันผิดฮวงจุ้ยนี่นา” ผู้กล้ากระโดดลงจากเตียงอย่ากระดี๊กระด๊า ฮือ ร่างกายที่แข็งแรงนี่มันดีจริงๆ ถ้าทำงานเสร็จเดี๋ยวออกไปวิ่งดีกว่า ได้ไหมนะ

          ‘ไม่ได้’ ระบบแจ้งขึ้นมาทันทีอย่างขัดความสุข ‘ถ้าทำยอดไม่ถึงห้ามออกจากห้อง’

          “คุณระบบ แล้วอย่างนี้จะเป็นชีวิตที่ตื่นเต้นได้ยังไงล่ะ ถ้าต้องอยู่แต่ในห้องมันจะต่างอะไรกับตอนที่กล้าอยู่โรงพยาบาล ก็แค่ห้องใหญ่กว่าแค่นั้นเอง” ผู้กล้าโวยวายเมื่อรู้สึกเหมือนถูกหลอก

          ‘อยู่ทำยอดก็ฟินได้’

          ฟิน? อะไรคือฟิน คำศัพท์ประหลาดๆ มาอีกแล้ว ระบบนี่ติงต๊องแน่ๆ

          “แบบนี้ก็น่าเบื่…” ยังไม่ทันที่คะว่าเบื่อจะออกมาจากปากร่างบางที่เดินไปหยุดหน้ากระจกก็ตาค้าง “โอ๊ย น่ารัก!”

          คำว่าน่ารักหลุดออกจากปากเป็นร้อยคำในเวลาไม่กี่นาที ก็เขาน่ารักจริงๆ นี่นา ปกติใส่แต่ชุดของทางโรงพยาบาล ไม่คิดว่าเวลาใส่ชุดนักเรียนแล้วเขาจะน่ารักขนาดนี้ ฮื่อ อยากใส่มานานแล้ว แต่ว่านะ นี่มันชุดนักเรียนหญิงไม่ใช่เหรอ

          ผู้กล้าคลำกระโปรงลายสก็อตที่สั้นแค่คืบที่เขาสวมด้วยความรู้สึกโล่งช่วงล่าง นอกจากผิดชุดแล้วยังผิดไซส์ด้วยนะเนี่ย กระโปรงอะไรอย่างกับผ้าเช็ดหน้า ดูสิ ปิดก้นเขาไม่มิดด้วยซ้ำ

          เอ๋ ดูเหมือนว่าที่ก้นเขามีอะไรแปลกๆ

          เด็กหนุ่มเอี้ยวตัวไปมองด้านหลังของตัวเอง

          หาง! หางฟูฟ่องสีชมพูด้วย

          “คุณระบบ กล้าไม่ใช่คนเหรอ” เสียงใสถามออกมาอย่างตกอกตกใจ

          ‘ลองส่ายหางดูสิ’ ระบบสั่งเสียงเนือยๆ

          ผู้กล้าที่กำลังตื่นเต้นกับอวัยวะใหม่พยายามตั้งใจเพ่งสมาธิเพื่อขยับส่วนที่ยื่นออกมาจากร่างกาย แต่ทำอย่างไรเจ้าหางนุ่มฟูนั้นก็ยังไม่ยอมกระดิกสักทีเขาจึงต้องส่ายก้นดุ๊กดิ๊กจนหางนั้นสามารถขยับไหวได้ แต่แบบนี้ก็ไม่ได้มาจากการบังคับจริงๆ นี่นา

          “คุณระบบ หางนี่ของจริงแน่เหรอครับ”

          ‘ก็ของปลอมน่ะสิ’ ระบบตอบกลับมาอย่างยานคางทำให้คนน่ารักหน้าง้ำลง

          แบบนี้จงใจแกล้งกันชัดๆ หลอกให้เขาทำท่าทางประหลาดแบบนี้สนุกนักหรือยังไง

          ถึงแม้จนเป็นของปลอมแต่ผู้กล้าก็ยังคงสนใจไม่น้อย เขาถลกกระโปรงตัวจิ๋วขึ้นแล้วหันหลังให้กระจก ก้นนุ่มเด้งสองก้อนชิดเบียดกันโดยมีพวงทางแทรกอยู่ระหว่างกลาง จะว่าไปแล้วตอนนี้เหมือนมีอะไรแทงอยู่ในก้นเขาเลย

          “ระบบ ทำไมผมไม่ใส่กางเกงใน” เด็กหนุ่มถามเมื่อรู้สึกวูบโหวงยามลมโกรกผ่าน

          ‘สวัสดิการไม่ครอบคลุมถึงการบริการกางเกงใน’

          ชิ งกชะมัด กางเกงในก็ไม่มีให้

          ถึงจะบ่นในใจแต่คนตัวเล็กก็ให้ความสนใจกับสิ่งที่คาอยู่ในก้นมากกว่า เขาโก้งโค้งหน้ากระจกแล้วเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อคลำรอบรอยจีบที่ถูกหัวซิลิโคนคาคับไว้ นิ้วเรียวโยกจุดนั้นเบาๆ อย่างสำรวจ

          “อา แน่นจัง” ทุกครั้งที่ขยับโยกพลันเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ยากจะอธิบาย เขาไม่เคยรู้จักความรู้สึกนี้มาก่อน แต่มันก็ทำให้รู้สึกดีจนต้องครางออกมา “อื้ม”

          เมื่อขยับไปสักพักจนรู้สึกว่าเส้นทางหลังอ่อนนุ่มมากขึ้นจึงออกแรงดึงเจ้าหางนั้นออกมา

          “อา สำเร็…” ยังไม่ทันร้องอย่างดีใจ ร่างเล็กก็ต้องตกตะลึงเสียก่อน ในขณะที่เขาโก้งโค้งทำท่าประหลาด ชายร่างสูงกำยำในชุดสูทได้ยืนมองเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

          ‘ลูกค้าคนสำคัญ คุณเพียงเทพ อายุ 35 ปี ซื้อกล่องสุ่มพรีเมียมระดับ S เริ่มภารกิจเพิ่มยอดขาย’ เสียระบบที่ผู้กล้าได้ยินเพียงแค่คนเดียวดังขึ้นก่อนจะเงียบหายไป

          เดี๋ยวก่อนคุณระบบ มาเคลียร์กันให้รู้เรื่องนะ ลูกค้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่เตือน แล้วให้ขายอะไร กลับมาบอกกันก๊อน

          “สะ สวัสดีครับคุณลูกค้า” ผู้กล้าฉีกยิ้มแหยๆ พร้อมดึงกระโปรงลงมาปิดจุ๊ดจู๋น้อย แต่กระโปรงเจ้ากรรมนี่ก็ช่างไม่พอดีตัวเอาเสียเลย ดึงหน้าหลังเปิด ดึงหลังหน้ากระดก ฮือ ปิดอะไรได้บ้างครับถามจริง

          “ผมไม่ทดลอง นี่กล่องของเพื่อนผม เขาฝากซื้อ ผมไม่ได้เป็นคนใช้” เสียงเย็นชาเอ่ยอย่างตัดบท หน้าตาเบื่อหน่ายราวกับว่าถูกบังคับมาอย่างไรอย่างนั้น

          แต่พูดแบบนี้แปลว่าจะไม่ซื้อเพิ่มหรือเปล่า ไม่ได้นะ ถ้าไม่ซื้อกล้าก็ไม่ได้ยอดน่ะสิ

          “ตะ แต่ว่าสินค้าของเราคุณภาพดีมากเลยนะครับ ถ้ากล่องในมือไม่ใช่ของคุณลูกค้าทำไมไม่ซื้อเพิ่มอีกกล่องล่ะครับ”

          “แพง”

          เมื่อได้ยินเสียงเรียบตอบกลับมาแบบนั้นผู้กล้าก็ตาวาวขึ้นมาทันที ถ้าแพงก็แปลว่าหากเขาเสนอขายได้ เขาจะได้ยอดเยอะเลยใช่ไหม

          “ถึงราคาจะสูงแต่สินค้าเราคุณภาพดีมากเลยนะครับ” ต้องขายไว้ก่อนถึงแม้จะไม่รู้ว่ากำลังขายอะไรอยู่ก็เถอะ

          “ผมไม่จำเป็นต้องใช้ของพวกนี้” เสียงเข้มตอบอย่างไร้เยื่อใย เขามองร่างบางเบื้องหน้าครู่หนึ่งก่อนเบือนหน้านี้ไปอีกทาง

          “แต่เพื่อนของคุณลูกค้ายังใช้เลยนะครับ เอาแบบนี้ดีกว่ามานั่งตรงนี้ก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้” ผู้กล้าลากลูกค้าล่ำสันคนนั้นมากดนั่งลงบนเตียงก่อนจะวิ่งไป          อีกทาง ว่าแต่น้ำอยู่ตรงไหน เขาเองก็เพิ่งตื่นขึ้นมาเหมือนกัน

          ‘ตู้ตรงหน้า ลิ้นชักที่สามทางซ้ายมือ’ ระบบที่ทนเห็นผู้กล้ายืนนิ่งราวกับเครื่องค้างไม่ไหวเอ่ยช่วย ว่าแต่น้ำอะไรอยู่ในลิ้นชัก?

          เมื่อเปิดลิ้นชักตามคำสั่งสิ่งที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ใช้น้ำอย่างที่ตามหา แต่เป็นอุปกรณ์บางอย่างที่เขาไม่รู้จัก รูปร่างเป็นทรงกระบอกน่าจะเอาไว้จับ ด้านบนเป็นทรงกลมที่เดาไม่ได้ว่าเอาไว้ทำอะไร แต่จากที่เห็นน่าจะเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าล่ะนะ

          ระบบที่แสนใส่ใจไม่ปล่อยให้เขาสงสัยนาน ทันทีที่หยิบสิ่งนั้นขึ้นมาก็แจ้งเตือนทันที ‘สินค้าทดลอง เครื่องนวด AV’

          อ๋อ ที่แท้บริษัทนี้ก็ขายเกี่ยวกับเครื่องนวดผ่อนคลายนี่เอง มิน่าล่ะลูกค้าถึงเป็นคงมีอายุ คงกระดูกกระเดี้ยไม่ค่อยดีแล้วสินะ

          เมื่อทำความเข้าใจในแบบของตัวเองเรียบร้อยผู้กล้าจึงวิ่งกระดี๊กระด๊าไปเสนอขายลูกค้า วิ่งไม่เกรงใจกระโปรงที่เด้งขึ้นเด้งลงสักนิด

          “คุณลูกค้าขึ้นไปนอนบนเตียงเร็วครับ ผมมีสินค้าที่เหมาะกับคุณมานำเสนอ รับรองว่าคุณต้องชอบแน่” ร่างเล็กที่ยิ้มกว้างจนสะกดใจคนมองลากคนที่ตัวโตกว่ามากขึ้นเตียงอย่างกระตือรือร้น หลังจากคิดประมวลอย่างรวดเร็วจึงขึ้นไปนั่งทับช่วงเอวของคนที่ถูกกดลงเตียงอย่างไม่บอกกล่าว

          ต้องนำเสนอข้อดีของผลิตภัณฑ์ ต้องทำให้ลูกค้าประทับใจให้ได้

          ผู้กล้าขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวร่างหนาโดยที่ส่วนที่น่ารักของเขาแปะอยู่ที่หน้าท้องอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว ทุกการกระทำที่แปลกประหลาดของเขาอยู่ในสายตาคมคู่นั้นตลอดเวลา

          “คุณลูกค้าทำงานเหนื่อยทุกวันใช่ไหมครับ ผมมีเครื่องนวดมานำเสนอ เอิ่ม มันดีมากเลยนะครับ” คนพูดเริ่มเหงื่อตก เขาไม่รู้สักนิดว่าไอ้เครื่องนวดเล็กๆ นี่มันดียังไง เมื่อพลิกของในมือไปมาก็พบปุ่มเปิด เมื่อลองเปิดเครื่อง แรงสั่นสะเทือนจากของที่อยู่ในมือทำเอาเขาเกือบโยนทิ้ง

          “อุ้ย ระบบสั่นน่ะครับ อ้อ ดูตรงนี้สิครับ ปรับระดับได้ด้วยนะ” ผ่านไปสักครู่ร่างเล็กก็เล่นของในมืออย่างสนุกสนาน เพียงเทพมองคนบนร่างอย่างสนใจ นี่ไม่เหมือนการเสนอขาย sex toys เลยสักนิด เหมือนจับเขาเข้าห้องผิดแล้วมาเจอเด็กชวนเล่นของเล่นเสียมากกว่า ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นกลยุทธ์การขายแบบใหม่ ถึงจะดูดึงดูดใจแค่ไหนแต่คนนกเขาไม่ขันอย่างเขาจะเอาของเล่นราคาแพงพวกนี้ไปทำไม

          เพียงเทพมองร่างเล็กน่ารักที่ดูเหมือนจะลืมเขาไปแล้วอย่างไม่ละสายตา ท่าทีดูใสซื่อไม่เหมือนเสแสร้ง ทั้งๆ ที่เป็นพนักงานขายแต่กลับทำเหมือนไม่เคยเห็นสินค้าของตัวเองอย่างนั้นแหละ

          ชายหนุ่มยังคงตีหน้าขรึมต่อไป

          “อ๋อ เข้าใจแล้ว” เมื่อเล่นของในมือจนพอใจผู้กล้าจึงกลับมาสนใจลูกค้าที่เขาต้องจับให้อยู่หมัดคนนี้อีกครั้ง

          “เครื่องนวดของเราใช้ง่ายมากครับ ถ้าลูกค้าเมื่อยก็แค่เปิดเครื่องแล้วนวดตามจุดที่ต้องการ อย่างเช่น” คนตัวเล็กกระดึ๊บร่างขึ้นไปอีกเล็กน้อยพร้อมโน้มกายเข้าไปหา

          “เวลาใช้สายตามากจนปวดตาก็เอามาคลึงแบบนี้ครับ” ผู้กล้าวางเครื่องนวดที่สั่นระดับแรกลงบนเปลือกตาของอีกฝ่ายอย่างมั่นใจ

          “คุณ!” เสียงเข้มเอ่ยดุพร้อมปัดมือนั้นออก “มันใช้นวดตรงนี้ที่ไหนกัน!” บ้าเอ๊ย เบ้าตาเขาสะเทือนหมดแล้ว

          แทนที่จะขอโทษแต่ร่างบางกลับเอียงคออย่างสงสัย “อ้าว คุณลูกค้าใช้เป็นหรอกหรือครับ แล้วมันใช้นวดตรงไหนล่ะ” ถึงจะขายไม่ได้แล้วแต่ผู้กล้ายังคงตั้งใจเก็บข้อมูล

          เพียงเทพขบกรามอย่างนึกโมโห นี่กำลังล้อเขาเล่นอยู่หรือไง เพราะอยากจะสั่งสอนพนักงานที่ไม่ได้รับการอบรมคนนี้เขาจึงพลิกร่างขึ้นเพื่อเปลี่ยนตำแหน่งระหว่างพวกเขา

          “อ๊ะ” ผู้กล้าร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ โลกทั้งใบก็พลิกกลับ สินค้าทดลองในมือของเขาถูกแย่งไปอย่างแรงจากคนที่อารมณ์ขุ่นมัว

          “ต่อจากนี้ถ้าคุณครางตรงไหน นั่นแหละคือจุดที่สมควรนวด”

          ทำไมคนนกเขาไม่ขันแบบเขาต้องมาสอนอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย ให้ตายเถอะ

.

.

.

.

.

กล่องสุ่มยังไม่เปิดเลย อิอิ