Chapter 1 : Meet

 

 

 

ณ รัฐมิชิแกนในสหรัฐอเมริกาที่อยู่ทางตอนเหนือ เป็นอีกรัฐหนึ่งที่สถานที่ท่องเที่ยวสวยงามบ้านมืองดูสงบกว่าบางรัฐมันเหมาะกับการพักผ่อนและอยู่อยู่อาศัยพอสมควรแต่ประชากรก็หนามากเหมือนกัน

 

 

 

ในช่วงเช้าผู้คนเริ่มเดินออกมากัน บ้างก็ออกมาจ่ายตลาด บ้างก็รีบเร่งฝีเท้าก้าวยาวๆเพื่อจะไปทำงานให้ทัน หญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ 'โยชิมูระ อายากะ หรือ อายะ' หญิงสาวเรือนผมสีฟ้าในทรงผมแปลกตา นักบัญชีชาวญี่ปุ่นที่ต้องย้ายบ้านตามครอบครัวมาตั้งแต่เยาว์วัยเพราะความจำ ดูเหมือนพึ่งจะได้รับตำแหน่งหัวหน้าแผนกเมื่อต้นปีนี้เองบอสไว้วางใจอายะเรื่องงาน ถือว่าเป็นหัวหน้าแผนกที่อายุน้อยมากๆ

 

 

 

หญิงสาวร่างเล็กในยูนิฟอร์มพนักงานออฟฟิศ เดินเข้าไปในร้านกาแฟร้านประจำที่แวะซื้อก่อนไปทำงานทุกเช้า แต่ช่วงนี้กลางเดือนเธอจึกเลิกงานช้ากว่าปกติเวลาเช้าส่วนมากตะเป็นเวลาเข้างานแต่สำหรับหญิงสาวตัวเล็กๆเป็นเวลาเลิกงาน

 

 

 

"ยินดีต้อนรับค่า~ คุณลูกค้ารับอะไรดีคะ?"

 

 

 

"อเมริกาโน่เย็นไม่ใส่น้ำตาลไม่ใช่นมค่ะ"

 

 

 

"รอสักครู่นะคะ"

 

 

 

เมื่อร่างเล็กได้สักออเดอร์ด้วยภาษาของที่นี่เรียบร้อยแล้วจึงไปหาที่นั่งรอเพื่อไม่ให้เกะกะลูกค้าคนถัดไป

 

 

 

'6:20'

 

 

 

'เลิกช้าขนาดนี้เลยหรอ..'

 

 

 

มือเรียวเล็กหยิบโทรศัพท์ จากกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาดูเวลา ในอดหลับอดนอนพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเก็บลงเข้ากระเป๋าดังเดิม ตอนนี้เธอสามารถหลับได้ทุกเมื่อจึงพยามยามถ่างตาเอาไว้

 

 

 

"อเมริกาโน่เย็นไม่ใส่น้ำตาลได้แล้วค่ะ"

 

 

 

"ขอบคุณค่ะ"

 

 

 

"ไว้โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ~" พนักงานสาวกล่าวให้ท้ายตามหลัง

 

 

 

ไม่นานนักกาแฟที่สั่งก็ได้แล้วหญิงสาวผู้ที่เจ้าของลุกจากเก้าอี้เพื่อไปรับกาแฟและคิดเงิรก่อนจะกล่าวขอบคุณตามมารยาท

 

เจ้าของเรือนผมสีฟ้าอ่อนที่พึ่งจะพ้นประตูร้านความอ่อนล้าและความอดหลับอดนอนก็เริ่มกลับมาทับโทรมอีกครั้ง จู่ๆเกิดหน้ามืดเผลอไปชนกับคนแปลกหน้าเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ

 

 

 

"อ้ะ! ข..ขอโทษค่ะ!!" กาแฟที่พึ่งซื้อมายังไม่ทันได้ดื่มก็หกใส่เสื้อเชิ้ตของอีกคนเสื้อสีขาวสะอาดถูกรอยเปื้อนกาแฟแต่งแต้ม เธอรีบกล่าวขอโทษพร้อมโค้งให้ตามมารยาท

 

 

 

'ดีนะที่เป็นกาแฟเย็นถ้าร้อนไม่อยากจะคิดเลย ฮือออ'

 

 

 

"!?"

 

 

 

'อะไรของยัยนี่เดินไม่ดูทางเลยรึไง?'

 

 

 

หญิงสาวรีบกล่าวขอโทษพรางพูดในใจไปด้วย เมื่อเงยหน้าขึ้นคนที่เธอทำกาแฟหกใส่เป็นผู้ชายแปลกหน้าลักษณะสูงโปร่ง จากสีหน้าเหนื่อยล้าเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าซีดเผือกทันที ชายหนุ่มเรือนผมสีแดงเพลิงที่ดูตกใจกับเหตุการ์ณเมื่อครู่เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจลึกๆบวกกับบ่นในใจไปด้วย เมื่อได้ยินอีกฝ่ายขอโทษอารมณ์ก็ค่อยๆเย็นลง

 

 

 

"ขอโทษค่ะไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉ..ฉันจะเอาเสื้อไปซักให้"

 

 

 

"ไม่เป็นไรครับผมเอาไปซักเอง" เขาตอบสั้นๆด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

 

 

"ให้ฉันเป็นคนซักเถอะค่ะ ข..ขืนปล่อยไว้นานจะซักไม่ออกนะคะ"

 

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกนี่มันเสื้อผมเอง" เขาตอบด้วยเสียงเรียบเช่นเคยแต่แฝงไปด้วยความเกรงใจกลัวว่าจะทำให้อีกผ่ายลำบากเปล่าๆ

 

 

 

"ฉันเป็นคนทำผิด..ต้องเป็นคนรับผิดชอบถือซะว่าเป็นการชดใช้นะคะ!" คู่สนทนาด้วยเป็นผู้ชายที่ไม่รู้จักจึงทำให้หญิงสาวพูดติดๆขัดๆเหงื่อตก และหัวใจเต้นแรงกว่าปกติถึงจะเป็นอย่างงั้นเธอก็ยังดื้อดึงให้เขาอนุญาตเอาเสื้อไปซัก ถึงจะดูขี้ตื้อแต่หากไม่ทำอย่างงั้นมันไม่สบายใจสำหรับหญิงสาว

 

 

 

นานอยู่หลายนานทั้งคู่ก็ตกลงกันไม่ได้เสียทีอีกคนก็เกรงใจอีกคนก็อยากจะรับผิดชอบ จนสายตาจากคนแถวนั้นเริ่มจับจ้องทั้งคู่บางคนก็เข้าใจว่าพวกเขากำลังทะเลาะกันอยู่ ถึงจะไม่มากนักแต่ชายหนุ่มก็ไม่ชอบให้ใครมาจับตามองอยู่ดี

 

 

 

"เฮ้อ..เอางั้นก็ได้" สุดท้ายเขาก็ยอมใจอ่อนกับความไม่ยอมคนของหญิงสาวพร้อมถอนหายใจ ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ได้แต่อย่างใดเพียงแค่รำคาญไม่ชอบคนคอยตามตื้อแล้วก็เพื่อความสบายใจของหญิงสาวด้วย

 

 

 

"ขอบคุณมากค่ะ แล้ว..ตอนนี้คุณมีธุระที่อื่นมั้ยคะ?" ร่างเล็กเอ่ยถามชายหนุ่มร่างสูง หากอีกฝ่ายเกิดมีธุระตอนนี้เธอคิดว่าตนคงจะเป็นคนที่ทำให้เขาเสียเวลารึเปล่า?

 

 

 

'6:38'

 

 

 

"ไม่มีครับ" ชายหนุ่มพลิกข้อมือเพื่อดูเวลาก่อนจะกล่าวกับหญิงสาวสั้นๆด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 

 

 

"ถ..ถ้าอย่างงั้นฉันขอเสื้อได้มั้ยคะ?"

 

 

 

"..."

 

 

 

ร่างสูงปลดกระดุมเสื้อที่เปื้อนกาแฟไม่นานนี้ออก เผยให้เห็นเสื้อยืดสีขาวด้านในที่ไม่มีลอยเปื้อนอะไรพับเสื้อเชิ้ตให้เรียบร้อยก่อนจะส่งให้หญิงสาวตรงหน้ากำลังเหม่อลอยเผลอไปมองไปมองแผงอกของอีกฝ่ายเข้าถึงจะมีเสื้อยืดปกปิดอยู่ก็ตาม

 

 

 

"มีอะไรรึเปล่า?" เมื่อเขาเริ่มรู้ตัวว่ากำลังถูกมองชายหนุ่มเหลือบไปมองใบหน้างามของหญิงสาวที่กำลังเหม่อลอย

 

 

 

"เออะ! ม.ไม่มีอะไรค่ะๆๆ พ..พรุ่งนี้เจอกันที่หน้าร้านนี้นะคะปกติฉันก็แวะที่นี่ทุกวัน" ใบหน้าเริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นอายะรีบดึงสติของตนเองทันทีเพื่อไม่ให้เขาเข้าใจเธอผิด มือเรียวเล็กรับเสื้อจากอีกฝ่ายพร้อมนัดวันที่จะให้เจ้าของเสื้อมารับ

 

 

 

"อืม ขอบคุณมากนะครับ"

 

 

 

"คุณชื่ออะไรคะ? ฉันโยชิมูระ อายากะจะเรียกอายะก็ได้ค่ะ"

 

 

 

"กรันเจอร์ ไบล์ส" เขาเริ่มหันหลังก่อนจะบอกชื่อตนเองให้อีกฝ่ายรับรู้ดูเหมือนว่าเขาจะแนะนำตัวไม่เก่งเท่าไหร่นักแล้วเดินออกไปดื้อๆเฉยเลย

 

 

 

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!"

 

 

 

"...." เขาได้ยินที่เธอพูดแต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินปล่อยให้หญิงสาวยืนงุนงงอย่างนั้น เหมือนเขาไม่อยากจะปฎิสัมพันธ์กับเธอเท่าไหร่มันไม่ใช่ว่าเธอไม่สวยหรือไม่เข้าตา แต่เขาผิดหวังมาหลายครั้งมากกว่า

 

 

 

'ไปซะแล้ว...ทำตัวลึกลับจัง' หญิงสาวมองอีกคนที่กำลังเดินจากไปก่อนจะคิดในใจ ก่อนจะหันหลังเดินไปทางกลับบ้านของตน

 

 

 

ไม่นานนักมาถึงบ้านที่มีลักษณะเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นเธอเริ่มไขกุจแจบ้านพอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับ 'คลาวด์' เป็นแมวพันธุ์เปอร์เซียขนยาวสีขาวปนน้ำตาลที่กำลังเดินมาหาเจ้าของเดินวนไปวนมา จริงๆแล้วแมวตัวนี้อดีตคนรักซื้อให้เอาไว้แก้เหงาในตอนที่เขาไม่อยู่แล้วตอนนี้เขาคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว..

 

 

 

"ฉันกลับมาแล้วนะ คลาวด์" มือเรียวบางลูบเข้าที่หัวเจ้าแมวน้อยที่เป็นเพื่อนเพียงตัวเดียวของเธอ

 

 

 

"เมี๊ยว~"

 

 

 

"ขอโทษที่กลับชัานะพอดีเกิดเลยเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย"หญิงสาวนำชามอาหารของแมวไปล้างก่อนจะใส่อาหารแล้ววางไว้บริเวณพื้น เจ้าแมวตัวน้อยก็เดินไปกินทันที เธอย่อตัวลงก่อนกล่าวขอโทษกับมัน

 

 

 

อายะเริ่มลุกขึ้นยืนตัวตรงแล้วเริ่มไปจัดการธุรส่วนตัวให้เสร็จซะก่อนจึงจะมาจัดการเสื้อของชายหนุ่มที่เธอซุ่มซ่ามทำกาแฟหกใส่

 

 

 

"หวังว่ามันจะซักออกนะ"

 

 

 

เวลาผ่านไป30นาทีเธอก็จัดการธุรส่วนตัวเสร็จก่อนจะคว้าเสื้อเชิ้ตไปซักพร้อมบ่นกับตัวเองผ่านไปยี่สิบกว่านาที โชคดีที่มันยังซักออกขืนปล่อยทิ้งไว้นานคงซักออกยาก มือเรียวเล็กปาดหยาดเหงื่อบนใบหน้างามตามด้วยถอนใจเฮือกใหญ่ตอนนี้เธอโล่งใจแล้ว ก่อนจะนำเสื้อไปตากบนราวผ้าหน้าบ้าน

 

 

 

"เมี๊ยว~"

 

 

 

เมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านอีกครั้งคลาวด์ก็ยังร้องหา ดูเหมือนว่ามันจะเหงามือเรียวบางค่อยๆอุ้มแมวขึ้นมาก่อนนำมากอดแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาจนเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

 

 

 

 

 

 

 

'ยัยนั่นคิดอะไรกันอยู่นะ'

 

 

 

"เฮ้อ.."

 

 

 

ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มเดินออกไปจากบริเวณที่ได้พบเจอกับหญิงสาวเมื่อเช้านี้ เขาเริ่มไม่เข้าใจเธอหรือเป็นเพราะเขาไม่เข้าใจอารมณ์ของผู้หญิงกันแน่ก่อนจะถอนหายใจทิ้งความสับสนไปเพื่อไม่ให้รบกวนจิตใจในการพักผ่อน

 

 

 

'แต่จะว่าไปทำไมตอนคุยกับเราต่อหน้าเธอดู..'

 

 

 

'หวาดระแวง?'

 

 

 

จู่ ๆ ก็มีความคิดเกี่ยวกับหญิงสาวขึ้นมาเขาเริ่มมีคำถามมากมายและไม่เข้าใจกับการแสดงออกของเธอ ไม่แปลกที่คนทั่วไปทำผิดแล้วจะรู้สึกผิดแต่กับหญิงสาวคนนั้นถึงมีท่าทีไม่เหมือนกันคนทั่วไปกันนะ หรือว่าเธอกำลังกลัวเขาอยู่...?

 

 

 

"วันนี้ก็มีนัดประชุมหัวค่ำด้วยนี่ นอนแม่งละกันกว่าจะถึงก็อีกนาน" ชายหนุ่มเริ่มพูดคุยกับตนเองเหมือนเป็นการเน้นย้ำว่าช่วงเย็นมีธุระสำคัญเพื่อไม่ให้ตัวเองลืมก่อนจะเข้าเข้าสู่ห้วงนิทรา

 

 

 

17:05

 

 

 

ระยะเวลาผ่านไปนานพอสมควรเจ้าของดวงตาสีมรกตค่อยๆเปิดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นมาเป็นท่านั่ง สายตามองไปที่นาฬิกาข้อมือเหมือนเขายังไม่สาย คนนัดเวลาประมาณ19:15ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาก็ไม่เข้าว่าประชุมสำคัญแบบนี้ทำไมต้องมาที่ร้านอาหาร

 

 

 

"ไปถึงก่อนคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" เขาพึมพำกับตนเองด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

 

 

 

'ขาไปเเวะร้านสะดวกซื้อล่ะกัน' เขาจึงตัดสินใจออกไปตามนัดแต่ไปเร็วนิดหน่อยก่อนจะสำรวจว่าลืมอะไรหรือไม่ก่อนจะล็อคห้อง

 

 

 

"อ้าว.." เมื่อมาถึงดูเหมือนว่าร้านสะดวกซื้อจะเจ๊งไปซะแล้ว

 

 

 

'ย่านนี้มีซุปเปอร์มาร์เก็ตนะแต่มัน..คนเยอะชะมัด เท่าที่สำรวจเส้นทางมีนมีทางรัดด้วยนี่'

 

 

 

เขาจึงตัดสินใจไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ใกล้ๆ ตามนิสัยเขาแล้วเขาเกลียดที่คนเยอะๆมากที่สุดโชคดีทึ่มีทางรัดไปยังสถานที่ดังกว่าได้ไม่ต้องเสียเวลาฝ่าฝูงชนด้วย

 

 

 

จริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนแถวนี้หรอกเขาเป็นตำรวจที่ถูกส่งมาทำภารกิจใหญ่ในรัฐมิชิแกน แถมยังเป๋นภารกิจระยะยาวไม่แปลกที่เขาชำนาญเส้นทาง ส่วนเรื่องนัดก็ด้วยเกี่ยวข้องกับภารกิจนี้ด้วยเช่นกัน อันที่จริงมันเป็นภารกิจที่ร่วมมือกับตำรวจที่นี่จึงขอร้องให้รัฐบาลในรัฐนี้ไม่ประกาศออกไปจนทำชาวเมืองตื่นตระหนกต้องการดำเนินไปอย่างเงียบๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเขาไม่ใส่เครื่องแบบ