Prologue

“สวัสดีครับ น้องแชมเปญ พี่เษม ฝ่ายบุคคลจากบริษัท G นะครับ พี่จะแจ้งว่าน้องแชมเปญผ่านสัมภาษณ์รอบสุดท้ายสำหรับตำแหน่งเลขานุการ พรุ่งนี้เช้า 9 โมงครึ่งพร้อมเริ่มงานไหมครับ”

“พร้อมค่ะ”

“อ๋อใช่ บริษัทเราไม่มียูนิฟอร์มให้นะ ยังไงก็แต่งตัวตามเหมาะสมแล้วกัน”

การตอบตกลงครั้งนั้นจะทำให้ชีวิตของฉันในอีก 24 ชั่วโมงเปลี่ยนไป แม้ไม่ค่อยอยากเชื่อหูตัวเองที่ขั้นแรกของความฝันเป็นจริงแล้ว เมื่ออีกฝ่ายวางสายทันทีหลังจากได้รับคำตอบ ฉันกรี๊ดเสียงดังจากห้องนอนและกระโดดโลดเต้นเป็นเด็กที่ได้สิ่งที่ต้องการดั่งหวัง

แม่และพี่ชายตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง ฉันลืมตัวไปเสียสนิทว่าไม่ได้อยู่บ้านคนเดียว ว่าแล้วฉันก็ออกจากห้องนอน เดินลงบันไดไปหาพวกเขาทั้งสองเพื่อบอกข่าวดีว่า เด็กสาวอายุ 23 ปีคนนี้สามารถหางานได้แล้ว

ยิน พี่ชายคนเดียวของฉันโผกอดแน่น เขาอายุมากกว่าฉัน 5 ปีและทำงานเป็นช่างภาพให้กับยูทูบเบอร์ท่านหนึ่ง แม้เขาจะทำงานหนักและไม่ค่อยอยู่บ้าน แต่เขาก็รู้ว่าฉันอยากทำงานบริษัท G มากขนาดไหน

หนึ่งในเหตุผลที่รู้สึกดีใจเป็นพิเศษเพราะจะได้ทำงานใกล้ชิดกับ การันต์ ชายหนุ่มผู้ได้รับตำแหน่งประธานบริษัทตั้งแต่อายุ 25 ปี

คุณการันต์เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า การเป็นประธานบริษัทคือบทลงโทษของเด็กเกเรบ้านรวย เขาไม่เคยอยากเป็นประธานบริษัท ถึงแม้มันง่ายกว่าการร่อนใบสมัครที่อื่นเป็นไหน ๆ แต่เขาไม่มีทางเลือก คุณการันต์พยายามอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองคู่ควรกับตำแหน่งบนนามบัตรเพราะสองปีหลังจากรับตำแหน่งก็ต้องสูญเสียพ่อแม่ให้ความชรา และเพราะแบบนั้น คุณการันต์จึงเป็นไอดอลด้านความพยายามของฉัน

“เย็นนี้กินชาบูนอกบ้านกัน เดี๋ยวหนูเลี้ยงเอง”

ฉันกล่าวกับแม่และพี่ชายแบบนั้น ฉันอยากเลี้ยงข้าวพวกเขาจริง ๆ เพราะทั้งสองคือกำลังใจสำคัญที่ไม่เคยทิ้งฉันเอาไว้ลำพัง รู้สึกภูมิใจในตัวเองจัง การเป็นเด็กกิจกรรมตั้งแต่ชั้นมัธยมปลายจนจบการมหาวิทยาลัยสร้างชื่อเสียงและผลงานมากมายมาประดับพอร์ตโฟลิโอจนเข้าตาหลายบริษัท แต่ถ้าฉันถอดใจไปก่อนอาจจะไม่ได้งานที่อยากทำ

ขณะเดียวกัน...

ณ คอนโดมิเนียมระฟ้าความสูง 46 ชั้นใจกลางกรุงเทพฯ ภายในห้องพื้นที่ 74 ตารางเมตรตั้งอยู่ที่ชั้น 40 จัดแบ่งเป็นห้องนอน ห้องทำงานและห้องน้ำให้เหมาะกับไลฟ์สไตล์ของชายวัย 31 ปีผู้เป็นเจ้าของห้องและมีตำแหน่งเป็นถึงประธานบริหารบริษัทสื่อมีเดียอันดับต้น ๆ ของประเทศ

ชายหนุ่มขดตัวในผ้าห่มสีดำบนเตียง ร่างหนาแข็งแกร่งโอบกอดร่างเล็กเปลือยเปล่าของหญิงสาวเรือนผมยาวสีอัลมอนด์ แผงขนตาเรียงสวยขณะเปลือกตาของการันต์ยังปิดสนิท การใช้ชีวิตวันอาทิตย์ไม่มีอะไรดีไปกว่าการนอนเฉย ๆ ไม่ทำอะไรเลย ถึงแม้ตอนนี้ดวงอาทิตย์จะโผล่พ้นเส้นขอบฟ้าแล้วก็ตาม

“ฮาล” ชื่อเล่นของชายหนุ่มเปล่งออกจากริมฝีปากอวบอิ่มของแอมเบอร์ หญิงสาวข้างกายสะลืมสะลือในอ้อมแขนของเขาพลางไต่นิ้วบนกล้ามแขน ลำคอและใบหน้า “หิวแล้วอะ กินอะไรกันดีคะ”

“อือ... จัดการเองเลย ผมยังไม่หิว”

“ดูเหมือนน้องฮาลจะหิวนะคะ” หญิงสาวนึกสนุกจึงคลี่รอยยิ้มขณะใช้มือเล็กลูบไล้แก่นกายแข็งตึงใต้ผ้าห่ม “จะไม่กินอะไรจริงเหรอ” แอมเบอร์ปลุกเร้าไม่หยุดจนทำให้ฮาลเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อมือเล็ก เขาถอดกางเกงในแบรนด์เนมออกและโน้มตัวจุมพิตแนบแน่น ขณะที่แอมเบอร์ยังคงล้วงรูดจนแข็งกว่าเดิม

“อมให้หน่อยได้มั้ย”

“ได้สิ”

หญิงสาวว่าง่ายขยับตัวดอมดมจูบหน้าท้อง ต้นขาและท่อนเอ็นอย่างอ่อนโยน มื้อเช้าแท่งโตขยายขนาดในโพรงปาก เสียงครางในลำคอของชายหนุ่มพึงพอใจสิ่งที่หญิงสาวทำให้ เขากุมศีรษะของแฟนสาวพลางออกแรงกดเล็กน้อยให้เธอโอบอมลึกขึ้น ฮาลเปล่งเสียงครางจากในลำคอ ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่กระจายจนไม่อาจเก็บซ่อนได้ ร่างกายตอบสนองต่อสัมผัสอ่อนโยนจนกระทั่งของเหลวสีขาวขุ่นถะถั่งออกมาเหมือนน้ำพุ

“หึ ๆ ชอบไหมคะ” แอมเบอร์จุมพิตหน้าผากของคนรักครั้งหนึ่งพร้อมมอบยิ้มหวานให้

“ชอบครับ” ฮาลตอบรับขณะหายใจหอบ เขาเอื้อมมือคว้ากล่องทิชชู่เพื่อเช็ดของเหลวบนหน้าท้องของตัวเองแล้วทิ้งลงถังขยะ “วันนี้อยากไปไหนมั้ย”

“ไม่รู้สิ แต่ไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในห้องอะ น่าเบื่อ”

“งั้นคุณไปอาบน้ำรอเลย เดี๋ยวผมพาเที่ยวเอง”

แอมเบอร์จุ๊บริมฝีปากของฮาลด้วยความดีใจที่มีคนตามใจ เธอเข้าไปใน Walk-in closet เพื่อเลือกชุดสำหรับออกไปข้างนอกในวันนี้ ส่วนฮาลสวมอาภรณ์กลับคืนดังเดิมแล้วเดินเข้าห้องทำงาน

“คุณฮาลครับ พรุ่งนี้เลขาคนใหม่จะเข้างานตอน 9 โมงครึ่งนะครับ” เสียงปลายสายจากทิม ผู้ช่วยคนสนิทติดต่อเข้ามาหาฮาลแทบจะทันทีที่เขาก้าวขาไปยังห้องทำงานในเวลา 11 โมง มันเป็นกิจวัตรของเขาในทุกสุดสัปดาห์ที่ต้องเข้ามาเช็คตารางงานเวลานี้ “ผม CC เรซูเม่ของน้องคนใหม่ไปทางอีเมลแล้วนะครับ”

“ขอบคุณมาก แล้ววันนี้คุณมีแพลนเที่ยวไหนรึเปล่าเนี่ย”

ฮาลหาเรื่องคุยกับผู้ช่วยขณะมือใหญ่กดเม้าส์เข้าอีเมลเพื่อดูเรซูเม่ของเลขานุการคนใหม่ เธอเป็นหญิงสาววัย 23 ปีนักศึกษาจบใหม่ไม่ถึงปี พิจารณาจากรูป... โครงหน้ายาวผิวพรรณสะอาด ในนัยน์ตากลมโตเต็มไปด้วยความมั่นใจ ความสวยของเธอนับเป็นหนึ่งในปัจจัยที่ทิมตัดสินใจเลือกให้แชมเปญผ่านสัมภาษณ์

วันพฤหัสที่แล้ว ฮาลไม่ได้สัมภาษณ์แชมเปญด้วยตัวเองเพราะติดประชุมบอร์ดบริหารเกี่ยวกับรายการใหม่ลงโซเชียลมีเดีย ในการผลิตและออนแอร์รายการใหม่จำเป็นต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมาก ทั้งคนและเงิน ลูกค้ารายนี้ดันเรื่องเยอะเสียด้วยทำให้ฮาลไม่สามารถปลีกตัวไปได้เลย ทิมจึงรับหน้าที่สัมภาษณ์แชมเปญแทนในฐานะประธานฝ่ายการตลาดและผู้ช่วยของฮาล

เมื่อพิจารณาจากประวัติการเรียน กิจกรรมและหลักสูตรฝึกงานดูแล้ว เธอน่าจะร่วมงานกับเขาได้ดีเพราะเธออยู่ชมรม Organize ตั้งแต่เรียนปี 1 โดยมีหน้าที่คอยประสานงานระหว่างสมาชิกชมรมและหน่วยงานภายนอก เช่น องค์การในมหาวิทยาลัย เธอได้ตำแหน่งประธานชมรมในช่วงชีวิตมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย นอกจากนี้แชมเปญยังเคยฝึกงานตำแหน่ง ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังมีส่วนร่วมในกิจกรรมอาสาตลอดการศึกษา 4 ปีด้วย หวังว่าหญิงสาวจคนนี้จะไม่ทำให้เขาผิดหวังเหมือนเลขานุการคนก่อนหน้านี้ที่มาทำงานเพียงเดือนครึ่งแล้วก็หายไป

“วันนี้ผมจะพาลูกไปเที่ยวสวนสนุกครับ”

“อะตอมคงตื่นเต้นน่าดู นาน ๆ ทีพ่อจะพาเที่ยว” ฮาลเอ่ยแซวพร้อมเปล่งเสียงหัวเราะในลำคอ เขาบันทึกไฟล์เรซูเม่ของแชมเปญเอาไว้แล้วเลื่อนสายตามองแอมเบอร์ซึ่งเดินเยื้องย่างร่างเปลือยเปล่าเข้าไปในห้องน้ำ “ปีนี้อะตอมน่าจะ 8 ขวบแล้วรึเปล่านะ ไม่ได้เจอนาน”

“ปีนี้อะตอมจะ 10 ขวบครับ วันนี้แกตื่นตั้งแต่ 6 โมงมาเลือกชุดเลยล่ะ แล้วคุณฮาลไปไหนไหมครับ”

“อาจจะไปหาของกินแถวเยาวราช ไม่ก็พาแฟนเที่ยวคาเฟ่มั้งครับ”

“โอเคครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ”

เมื่อปลายสายกดวางหูไปแล้ว ฮาลออกมาจากห้องทำงานและตามคนรักเข้าไปในห้องน้ำซึ่งมีเสียงฝักบัวเปิดเอาไว้อยู่ วันอาทิตย์แสนขี้เกียจแบบนี้ พวกเขายังมีเวลาเพลงรักด้วยกันอีกสักรอบก่อนออกไปข้างนอก

กว่าทั้งสองจะออกจากคอนโดมิเนียมก็บ่ายแล้ว ฮาลขับรถสปอร์ตสีขาวโดยให้หญิงสาวนั่งที่เบาะข้างคนขับ เจ้าหล่อนเอื้อมมือเปิดวิทยุเพื่อให้ฮาลได้ฟังข่าวประจำวันสัก 15-30 นาทีระหว่างการเดินทางไม่ว่าจะไปที่ไหน หลังจากนั้นค่อยฟังเพลงผ่อนคลายสมองจากความคิดทั้งปวง

“คนประท้วงก็จะประท้วงต่อไป ส่วนคนในสภาก็จะทำหูทวนลมเหมือนเดิม เปลี่ยนเถอะคุณ” ฮาลกล่าวอย่างเซ็งแซ่ เมื่อได้ยินข่าวม็อบประท้วงหน้ารัฐสภา ความจริงมันกินระยะเวลาเข้าปีที่ 4 แล้วที่มีการประท้วง “ฟังเพลงหรืออะไรก็ได้ที่คุณอยากฟัง”

“งั้นฟังเพลงแล้วกันเนอะ”

“ก็ดี”

แอมเบอร์เลือกเพลย์ลิสต์ของโชแปงให้กับชายหนุ่ม ความจริงเขาไม่ได้เคร่งว่าต้องเป็นเพลงคลาสสิค เพียงแต่ฮาลชอบฟังเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง เป็นทำนองดนตรีบรรเลงเบา ๆ เพราะเขารู้สึกว่าเพลงที่มีเนื้อร้องทำให้เขาใช้ความรู้สึกเยอะจนเหนื่อย แอมเบอร์จึงบันทึกเพลงคลาสสิคเอาไว้เพื่อการนี้

“ไม่อยากให้พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์เลย”

“ทำไมล่ะ”

“ฉันไม่อยากอยู่ห่างจากคุณน่ะสิ”

หญิงสาวพูดอ้อนพลางกุมมือของแฟนหนุ่ม ฮาลคว้ามือของเจ้าหล่อนมาจุมพิตแล้วขับรถต่อไปโดยไม่พูดอะไรเป็นเชิงว่ารับรู้แล้ว ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันจนกระทั่งดวงตะวันของวันอาทิตย์หายลับไปแล้วแทนที่ด้วยดวงจันทร์ วันนี้พวกเขาไปนั่งชิลด้วยกันในคาเฟ่ ต่อด้วยช๊อปเล็ก ๆ น้อย ๆ ในห้าง แค่นั้นก็หมดแล้ว แอมเบอร์จูบลาฮาลในรถ ก่อนจะหอบถุงเสื้อผ้าแบรนด์เนมมากมายเข้าไปในคฤหาสน์หลังโต