domestic ratiorine /ooc /กาวสั้นออกแนวเสว / r-18 (imply?) /oneshot

 

Pajamas

 

 

กิจวัตรของเวอริทัส เรชิโอ ตอนอยู่ที่บ้านนอกจากตื่นมาอ่านหนังสือ ทำวิจัยที่ห้องทำงานส่วนตัว ออกไปทำงานที่สถาบันแห่งปัญญาบ้างบางครั้ง ก็คือการตื่นเช้าเพื่อปลุก “แขก” ชั่วคราวไปทำงานประจำ

 

…ถึงจะบอกว่าชั่วคราว แต่อีกฝ่ายดูมีทีท่าจะลงหลักปักฐานอยู่ “บ้าน” หลังนี้อย่างถาวรแน่นอนถ้าชายหนุ่มไม่โยกย้ายไปไหนเสียก่อน แม้จะมีความคิดอยากทำอยู่หน่อยๆ เจ้าตัวจะได้กลับไปอยู่ให้ถูกที่ถูกทางเสียที จะได้ไม่มีพันธะต่อกันให้การทำงานในองค์กรสันติภาพแห่งดวงดาวถูกเพ่งเล็งให้ยุ่งยากมากความ แต่ก็อดจะเสียดายบ้านระยะทางใกล้ที่ทำงานเพียงไม่ถึงชั่วโมงของตนไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเงินหรือทรัพย์สินเป็นเงื่อนไขใหญ่ของเขา แต่เวลาต่างหากที่มีค่ามากกว่า

 

เมื่อวาน …ไม่ใช่สิ ช่วงนี้หมอนั่นดูท่าทางแปลกไปจากปกติมากโข ท่าทางส่อพิรุธจากคนมีความมั่นใจสูง ลุกลี้ลุกลนในทุกเช้าที่เข้าไปหา ทำเอาน่าสงสัยขึ้นมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

 

เดินเข้ามาในห้องนอนก็พบว่าแขกของบ้านยังปิดเปลือกตาท่องนิทราไม่ต่างจากตอนที่เขาตื่นมากนัก ยืนมองอยู่สักพักจึงหันหลังเตรียมออกไป อนุญาตให้ดวงตาคู่สวยปรากฏแก่จักรวาล

 

พลันนิ้วมือทั้งห้าก็ได้รับสัมผัสของผิวหนังมนุษย์ พร้อมแรงที่ฉุดกระชากตัวให้เข้าไปใกล้

 

ด้วยอีกฝ่ายที่ไม่ได้นอนหลับสนิทอยู่ที่เดิม

 

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะตาถั่วขนาดนี้” เสียงชัดแจ๋วบ่นดังจากข้างกายไม่แหบต่ำเหมือนคนตื่นนอนใหม่เลยสักนิด อเวนจูรีนขยับเข้ามาชิดแทบนั่งเกยตัก เตียงขนาดคิงไซส์ไม่ได้ถูกใช้ประโยชน์จากความกว้างในครั้งนี้ เมื่อเจ้าของทั้งสองเลือกที่จะนั่งข้างกันราวนกกระจอกพลอดรักในยามเช้า

 

“อะไร”

 

“ ‘อะไร’ หมายความว่ายังไงครับ คุณไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ หรือไง” …เป็นนกที่ปีกข้างหนึ่งถูกล็อกไว้ก็แล้วกัน “ที่รักตอบให้ชื่นใจหน่อยสิครับ” และหนักข้อขึ้นเมื่อไม่ให้คำตอบที่พอใจแก่ผู้ถาม

 

แขนหนึ่งข้างเป็นตัวประกันของคำตอบในครั้งนี้ เขารู้แน่นอนว่า ‘อะไร’ ที่แตกต่างออกไปของเจ้าตัว ทั้งก่อนนอนและตื่นนอนล้วนมีคำตอบของคำถามนั้นทั้งสิ้น แต่เรื่องอะไรที่ต้องพูด

 

“เร็วซี่…” ยิ่งเงียบยิ่งเพิ่มความเข้มข้นของการบีบบังคับ มือขาวสอดเข้าระหว่างกายกอดรัดเอาผิวเปลือยผ่านช่องรับลมในชุดตัวเก่งของนักวิชาการสุดหล่อเจ้าของบ้าน ตามด้วยเสียงจุ๊บๆบนแขน ก่อกวนหวังสร้างความรำคาญแก่เวอริทัส จะได้เอ่ยปากพูดบ้าง อย่างน้อยตอบส่งๆแค่ตัดความรำคาญก็ดี

 

เวลาเป็นสิ่งสำคัญไม่ใช่หรือไง

 

“จูบไหม”

 

“จูบครับ”

 

…ทันทีทันใดอย่างกับระบบตอบกลับอัตโนมัติ

 

ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่คนรักจะจูบกัน เพียงแค่ช่วงนี้งานที่ถามโถมเข้ามาทำให้ห่างกันไปบ้างจากระยะห่างปกติที่เคยมี เวอริทัสยุ่งอยู่เป็นอาจิณแม้ไม่ต้องการรับงานอื่นนอกจากงานของสถาบันแห่งปัญญา ส่วนคนที่แบ่งเวลาดีอย่างอเวนจูรีนก็ง่วนอยู่กับการให้สัมภาษณ์สื่อหลังเกิดไวรัลว่าเขาเป็นเศรษฐีหนุ่มหน้าตาดีที่สุด ต้องวิ่งวุ่นเข้าออกบริษัทสื่อในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

“คุณเห็นใช่ไหม…กล้ามหน้าท้องของผมน่ะ” จงใจเบียดตัวเอากล้ามหน้าท้องที่ว่าเข้าใกล้อีกคน นอกจากสัมผัสที่หน้าท้องของเวอริทัสแล้วชายหนุ่มต้องได้รับรู้ที่มือด้วย ข้างซ้ายที่ไม่ได้ใช้ในการโอบกอดร่างของอเวนจูรีนจึงถูกวางไว้ที่หน้าท้องลายสวยของแขก

 

“ฉันเห็นแต่นม”

 

“อ๊ะ!” นอกจากให้จับกล้ามก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากไปกว่านั้นจนกระทั่งถูกจับหน้าอก นัยน์สีแดงหลุบสบลูกกวาดสีสวยตรงหน้าอย่างท้าทายเรียกอีกฝ่ายที่ขยับตัวได้อิสระกว่าให้เบียดตัวเข้ามาอีก

 

“ฉันก็คิดอยู่ว่าช่วงนี้นายน่ะแปลก ฉันกล่อมให้หลับแล้วยังลุกขึ้นมากลางดึกปลดกระดุมเสื้อออกโชว์ท่อนบนอยู่เรื่อย รู้ตัวว่านอนหลับยากแต่ยังทำแบบนี้มันถูกต้องหรือเปล่า” คล้ายจะดุด่าแต่ไม่ได้ทำอย่างนั้น เวอริทัสทำเพียงแค่บ่นแล้วลูบหลังเขาเหมือนพยายามจะกล่อมให้นอนหลับอีกรอบ พักผ่อนบนตักในวันหยุดที่มีเพียงน้อยนิด

 

ได้รับการตอบแทนด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบที่ไหปลาร้า ก้มมองก็เห็นคนในอ้อมกอดดึงหน้าบึ้งใส่

 

“จูบผมล่ะ คุณเอานิสัยเฉไฉออกมาใช้อีกแล้ว ไม่รักกันแล้วหรือไง”

 

“…”

 

“ฮึ!”

 

“อเวนจูรีน… นายอยู่ในบ่อนเพนาโคนีนานไปสินะ ถึงติดเอานิสัยไม่ดีกลับบ้านมาด้วย” ถึงมันจะดูน่ามันเขี้ยวจนต้องตีก้นอีกฝ่ายหยอกคืนก็เถอะ

 

“ที่รักสิ”

 

“…ครับ ที่รักครับ” ดัง ‘ฟอด’ เป็นเสียงหอมข้างแก้มจากตัวป่วน ยิ้มกว้างอย่างคนมีความสุขเมื่อได้รับสิ่งที่ต้องการ

 

“แล้วคุณคิดว่ากล้ามหน้าท้องของผมเป็นไง จะแข็งเท่าของคุณได้หรือเปล่า” มือของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของแผนกกลยุทธ์การลงทุนบังคับมือศาสตราจารย์ที่มีจับเข้าที่กล้ามหน้าท้องของตนและอีกฝ่ายเปรียบเทียบกัน ของเวอริทัสเป็นร่องลงไปอย่างเห็นได้ชัดและค่อนข้างแข็งแบบไม่ต้องสงสัย กับของเขาที่แข็งแต่ยังไม่พอให้เห็นร่องได้ชัดในระยะไกลเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของคนมองสักเท่าไร ทำเอาไม่พอใจอยู่ไม่น้อย

 

“อะไรแข็งล่ะ” ไอ้คำพูดแหย่ไม่ถูกเวลาแบบนี้ก็ด้วย

 

คิดดูอีกทีขอใช้เวลานี้ปั๊มกำลังใจก่อนไปทำงานแล้วกัน

 

“หัวนมน่ะซี่… ผมถอดเสื้อรอคุณเปิดประตูเข้ามาปลุกตั้งนานนี่ คุณน่ะชอบทำธุระเสร็จแล้วถึงมาปลุกทุกทีเลย” ด้วยกระดุมที่เหลือเพียงหนึ่งเม็ด การยกแขนขึ้นคล้องคอคนตัวสูงอย่างเวอริทัสจึงทำให้จุดที่กระดุมปกปิดเคลื่อนขึ้นจนเห็นกล้ามชัดเจน(และทั้งราวนมนั่นก็ด้วย) สวยเสียจนต้องยื่นมือจับ อีกนัยก็ประคองตัวให้ล่ะนะ เล่นยืดตัวขึ้นมาอย่างนั้นก็ทำให้เสียหลักได้ง่ายเหมือนกัน “ผมหวังให้คุณห่มผ้าเช็ดตัวเข้ามาปลุกนะ”

 

“ชุดนอนบางๆยังไม่พอหรือไง หรือฉันต้องปลดกระดุมเหลืออันเดียวแบบที่นายทำวันนี้ล่ะ”

 

“ไม่แย่นะ เผื่อจะได้ทำอะไรเสียวๆก่อนนอนด้วย อ๊ะ” โดนตีก้นเข้าเต็มมือ คาดว่าเจ้าของบ้านคงจะไม่ยอมออมแรงให้แล้ว ผิวที่สัมผัสกันเริ่มรู้สึกถึงกระแสไฟบางอย่างตามตัว ท่าทางลดการ์ดลงด้วยการเอนตัวไปข้างหลังทำให้อดคิดไม่ได้ว่าในขั้นต่อไปคงไม่คลาดไปจากการถอดเสื้อตัวเองมาเจอร่างกายเขา

 

ความจริงที่คาดเดาได้สำหรับชายหนุ่มคนนี้ทำเอาใจเต้นเหมือนชนะสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ในเกมลงทุนเลยแฮะ

 

“แล้วฉันต้องทำยังไงให้มันหายแข็งล่ะ ดูด? อม? เลีย?” ตัวป่วนยังต้องกระพริบตาปริบ เงยหน้าขึ้นก็เห็นแววตาจริงจังราวกับอีกฝ่ายมีอารมณ์ขึ้นจริง แค่รอเขาเริ่ม แบบนี้มันดูลามกเกินไปหรือเปล่า

 

“ว้า… น่าเสียดายมากเลยที่คุณไม่ได้ทำมันทั้งหมดในวันนี้ ผมมีถ่ายนิตยสารในวันนี้ตอนบ่าย”

 

เวอริทัสขมวดคิ้ว “แล้วนายก็เลยมาซ้อมเปิดนมให้ฉันดูจนจะเลยเถิดดูดอมเลียหรือไง นิตยสารที่ไหนถึงอยากได้รูปเปลือยของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของแผนกกลยุทธ์การลงทุนไปตีพิมพ์ล่ะ …อ้อ หรือว่าตีพิมพ์ในนามเศรษฐีหน้าใหม่” …อันนี้โกรธเหรอ

 

“ไม่เอาน่า จูบเสียวๆแทนก็ได้หรือเปล่า” จูบชิดริมฝีปากเป็นการปลอบ เหนือความคาดหมายมากกว่าใครคือเวอริทัสชอบให้คนอื่นนำแม้ในเวลาปกติจะถูกจับตามองจากความเก่งกาจและแนะนำให้เป็นผู้ชักจูงอยู่เสมอ เขาตบแปะๆที่กล้ามเนื้อแข็งจากการที่เจ้าของต้องเกร็งท้องขณะเอนหลังเพื่อประคองตัวให้อยู่ได้ ราวกับเป็นปุ่มช่วยเอนตัว หลังจากนั้นอเวนจูรีนก็ได้นอนราบลงบนร่างของเจ้าของบ้านที่นอนลงบนเตียงอย่างสมบูรณ์แล้ว

 

“นัดอยู่ที่บ้าน อยากได้ธีมตื่นนอนน่ะ”

 

“อืม”

 

“ถ้าว่างก็อยากให้กลับไปด้วย เผื่อคุณลืมหยิบอะไรที่บ้าน”

 

“นี่… นายคิดว่าฉันอยากได้อะไรในบ้านหลังนั้น ฉันไม่ได้เทียวเข้าเทียวออกบ้านนายจนต้องขนของเข้าออกตลอด แถมยังลืมอะไรที่ไม่ควรลืมอีก สิ่งเดียวที่ในบ้านนั้นที่เป็นของฉันคือนาย”

 

“…” …อ๋อ… …อืม… “น่ารักจัง” ถ้าเลิกงานแล้วจะรีบเผ่นกลับมาหาเลย

 

“จะไปด้วยก็แล้วกัน”

 

น่ารักที่สุดเลย

 

 

END.

 

author’s note : หนีตายจากรอรค่ะ เผลอเขียนอิโมจิไปหนึ่งตัว=ค้างทั้งวัน / ไอเดียของงานจริงๆตั้งใจจะทำสั้นมากๆ แบบว่าเขียนเธรดในทวิตแล้วจบ แต่บังเอิญรู้สึกฟินมาก รู้คนเดียวไม่ได้แล้วเลยอยากส่งต่อค่ะ และก่อนหน้านี้มีแค่คิดจะให้คุณหมอเปิดประตูมาแล้วโป๊ะว่าจิ๋วๆแอบปลดกระดุมรอเขามาปลุกค่ะ! ต แต่ว่าเป็นไงมาไงไม่รู้ถึงมาได้ถึงขนาดนี้ แค่กๆ-!

ในส่วนของคนที่รอรอรอาจจะให้เรามีความอดทนมากกว่านี้หน่อยค่ะถึงจะเอาลงได้

เอนจอยรีดดิ้งค้าบ >_____<

note2 : แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้ได้ทำการจำกัดผู้เข้าชมที่อายุ18+และยืนยันบัตรประชาชนเรียบร้อยแล้วเท่านั้นค่ะ