บรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองแผ่ลามมาจนถึงในห้องอัดรายการ บรรดาโปรดิวเซอร์และทีมงานเบื้องหลังที่รวมตัวอยู่อีกฝากของกระจกกั้นสวมหมวกทรงแหลม ไม่ก็สวมเสื้อผ้าที่ล้วนมีลวดลายแท่งขนม ต้นสน ลูกสน หรือมีสีในโทนแดงและเขียวเข้ากับเทศกาล ทุกคนดูสนุกสนาน หรืออย่างน้อยก็พยายามทำอย่างนั้น คงมีแค่เจ้าของใบหน้าหมดจดกับตาชั้นเดียวทรงเสน่ห์ที่นั่งสวมหูฟังอยู่ชิดไมค์ด้านในที่แตกต่าง คืนนี้ดีเจคนดังแห่งคลื่นวิทยุ xxx ยังคงสวมเสื้อผ้าสีดำตามปกติ จะแตกต่างเล็กน้อยก็ตรงที่เปลี่ยนต่างหูข้างหนึ่งให้เป็นตุ้งติ้งเงินแท้ที่ตรงปลายเป็นดาวหกแฉก

ผู้โชคดีที่โทรเข้ามาขอเพลงและได้รับเชิญเป็นแขกในรายการคนสุดท้ายเป็นขาประจำชื่อ ‘นานะ’ นักเรียนมัธยมต้นปีที่สาม ผู้บอกออกอากาศตั้งแต่โทรติดครั้งแรกแล้วว่าเป็นแฟนคลับตัวยงของดีเจหนุ่ม ทุกคนในห้องอัดจึงคุ้นเคยกับเธอดี แถมเธอยังมีแฟนคลับเป็นแฟนรายการคนอื่นด้วย และเนื่องจากเวลาออกอากาศเหลือแค่ห้านาที นานะจึงได้รับของขวัญพิเศษจากทีมงานให้คุยเล่นกับดีเจคนโปรดเป็นการปิดรายการ

“ก่อนปิดรายการ หนูถามเกโทซังสักเรื่องได้ไหมคะ”

“ได้ครับ” ‘เกโท สุงุรุ’ ยิ้มกว้างขึ้นจนตาเป็นเส้นตอนเอ่ยกับเธออย่างใจดี

“ปกติแล้ว ชอบฉลองคริสมาสต์แบบไหนเหรอคะ”

สุงุรุมุ่นหัวคิ้วเล็กน้อย คำถามนี้เรียบง่ายแต่ตอบยาก ฟังจากน้ำเสียงที่สั่นนิดๆ ระหว่างถามแล้วเขาก็คิดว่าเธอคงประหม่าและอยากรู้อยากเห็น ชายหนุ่มจึงหยุดคิดก่อนตอบไปว่าเขาชอบฉลองด้วยการเฝ้ามองผู้คน

“เวลาเห็นรอยยิ้มของทุกคนแล้วผมก็จะยิ้มตามไปด้วยน่ะครับ”

“แล้วปกติไปเดินดูคนที่ไหนอะคะ”

“ส่วนมากก็ตามแลนด์มาร์คสำคัญๆ ในเทศกาลนี่แหละครับ คนส่วนใหญ่ไปที่ไหน ผมก็ไปที่นั่น”

“แสดงว่าถ้าหนูสุ่มไปสักที่ก็อาจจะได้เจอเกโทซังน่ะสิคะ” เด็กหญิงเอ่ยกลั้วหัวเราะ สุงุรุจึงขำไปด้วย

“ถ้าโชคดีเราคงได้พบกันครับ”

โปรดิวเซอร์ยกมือขึ้นส่งสัญญานว่าต้องหยุดแล้ว สุงุรุจึงบอกคู่สนทนาอย่างสุภาพ เธอกล่าวลาเขาพร้อมฝากคำอวยพร ส่วนเขาก็ตอบกลับโดยยังมีรอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้า เมื่อสัญญานออกอากาศดับลงก็ถอดหูฟังออกระบายลมหายใจยาวอย่างโล่งอก งานวันนี้เสร็จสิ้นลงแล้ว

“นายทำแบบที่นานะจังถามจริงดิ”

หนึ่งในสตาฟที่ทำงานเบื้องหลังตรงมาถามระหว่างที่สุงุรุเปิดตู้ล็อกเกอร์นำโค้ทกับผ้าพันคอมาสวม ชายหนุ่มแค่ยิ้มจนตาหยีแต่ไม่ตอบ พอแต่งตัวเสร็จก็โบกมือลาแล้วก้าวยาวๆ ออกมาเปิดประตูหนีไฟ เดินลงบันไดมาจนถึงชั้นล่างค่อยออกจากตัวอาคารไปอยู่ใต้ละอองหิมะจางๆ ที่โรยตัวลงมาพอดี

ขณะนี้เวลาเที่ยงคืนตรง วันเก่าเปลี่ยนเข้าสู่วันใหม่ และเทศกาลเฉลิมฉลองแบบสากลที่คนตั้งตารอคอยมากที่สุดก็มาเยือนโตเกียวอย่างเป็นทางการ

อพาร์ทเม้นของสุงุรุอยู่ไกลจากที่ทำงานในระยะเดินทางด้วยรถไฟใต้ดินราวหนึ่งชั่วโมง แต่ปกติเวลามีตารางทำงานดึกแบบนี้เขาจะขับมอเตอร์ไซค์มา คืนนี้ก็เช่นกันที่ชายหนุ่มควบครุยเซอร์ขนาดพันกว่าซีซีของตนฝ่าสายลมหนาวกับอากาศเย็นเฉียบกลับบ้าน และเมื่อจอดรถใต้ชายคาของตัวอาคารจนเดินกึ่งวิ่งขึ้นไปถึงห้องได้ เขาก็รีบเปิดประตูออกกางแขนรับการต้อนรับจากผู้ที่รออยู่ทันที

“โทรุ ผมกลับมาแล้ว!”

หม๊าวว...!

“โอ๋ รอนานเกินไปเหรอครับ อากาศในห้องก็หนาวด้วยใช่ไหมครับ”

สุงุรุกอดกระชับวงแขนเข้ากับร่างปุกปุยแน่นปั๊กของผู้ที่รอรับการกลับมาของตน

รูมเมทของเขาเป็นหนุ่มหน้าตาดี ขนสีขาวปลอดนุ่มฟู และอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ โดยเฉพาะกับเวลาที่เขาเพิ่งฝ่าฟันลมหนาวกลับมาหา อุ้งเท้าน้อยๆ ตะกายบนสาบเสื้อคลุมจนมาถึงปลายคาง ไม่เบาแต่ไม่แรงและไม่กางเล็บ

สุงุรุชอบสัมผัสใกล้ชิดแบบนี้จนไม่สามารถห้ามใจให้ซุกหน้าไซ้แผงคอต่ำลงไปจนถึงพุงกลมๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้ชั้นขนหนานั้นได้ ตัวของโทรุอุ่น อุ่นมากจนเขาเคยนึกอยากให้เจ้าชายตัวน้อยขยายร่างให้ใหญ่เท่าที่นอน จะได้ลงไปนอนกอดคลุกให้หนำใจ

เมี๊ยว?

“ผมไม่เหนื่อยหรอกครับ แค่หนาวมากๆ เพราะรีบบึ่งกลับมาหาโทรุนี่แหละ แล้วก็ง่วงด้วย”

เหมียว

“เดี๋ยวผมอุ่นนมให้โทรุ แล้วเรามาดื่มด้วยกันก่อนนอนดีกว่าเนาะ”

แง๊ว

เจ้าชายขนปุยอ้าปากยิ้มจนเปลือกตาหลุบลง หากนี่เป็นคน สุงุรุรู้ว่าคงต้องหน้าตาดีมากแน่ และรอยยิ้มนี้ก็คงละลายใจสาวๆ ได้โดยไม่ต้องพยายาม โทรุชอบกินนมอุ่นๆ และชอบกินพร้อมกันกับเขา นอกจากของมึนเมากับบุหรี่แล้ว นมอุ่นๆ ก็เป็นอีกอย่างที่สุงุรุชอบดื่มเหมือนกัน

ชายหนุ่มจัดการเปลื้องเครื่องแต่งกายของตนออกทีละชั้น นำสิ่งที่ใช้ซ้ำได้อย่างโค้ทกับผ้าพันคอไปแขวนกับราว แล้วเดินกลับเข้าไปในส่วนครัวระหว่างถอดเสื้อตัวในออกจนเหลือเพียงกางเกงยีนส์สีดำเข้ารูป เผยช่วงลำตัวค่อนข้างลีนที่มีกล้ามเนื้อชัดให้เห็นผ่านภาพสะท้อนจากแผ่นโลหะของบานประตูตู้เย็น เขานำนมสดที่ซื้อเก็บไว้ออกมาใส่หม้อตั้งอุ่นในเตา ระหว่างรอก็ก้มไปอุ้มโทรุมาหอมแก้มซ้ายขวาแล้วปล่อยให้นั่งรอบนเคาท์เตอร์ประกอบอาหาร สุงุรุเดินหายไปทางห้องนอนครู่หนึ่ง เมื่อกลับมานมก็ขึ้นฟองได้อุณหภูมิที่ต้องการ เขาจึงปิดเตา จัดแจงเทของเหลวสีขาวที่โชยกลิ่นความร้อนใส่แก้วมัคให้ตนเองกับชามเล็กอีกใบให้เจ้าชายของตน

โทรุร้องเหมียวเบาๆ จับจ้องดวงตาสีฟ้าสุกสกาวเหมือนดวงดาวที่กำลังเปล่งแสงได้แม้อยู่ในความมืดมองเขา ก่อนก้มลงละเลียดเลียของเหลวนั้น ระหว่างที่ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นจิบช้าๆ ทั้งคนและแมวต่างเปลือยเปล่าอยู่ด้วยกันในห้องที่มีเพียงพวกเขาสองคน

สุงุรุดื่มนมหมดก่อนจึงหันเอาแก้วไปวางในอ่างล้างจาน เมื่อโทรุเลียกินนมหมดก็ร้องครั้งหนึ่ง เขาจึงหันมายิ้มให้มันแล้วเก็บชามไปใส่ในอ่างไว้ด้วย เจ้าชายขนปุยขยับตัวยุกยิกตรงขอบเคาท์เตอร์ก่อนโดดแผลวลงมา ชายหนุ่มจับการเคลื่อนไหวของมันได้ทางหางตาว่าออกไปจากห้องครัวแล้วเดินกลับมา เขาล้างภาชนะเก็บเข้าที่เสร็จพอดีตอนที่มันเอาหลังหัวมาถูไถตรงข้อเท้า เรียกร้องความสนใจ

“มีอะไรครับ”

เมี๊ยว

สุงุรุเลิกคิ้วขึ้น เขากดเปิดไฟโคมบนเพดานครัว เมื่อก้มมองอีกครั้งก็เห็นโปสการ์ดแผ่นหนึ่งวางอยู่

‘พรุ่งนี้ว่างหรือเปล่า มาฉลองคริสต์มาสกัน – จี.เอส.’

ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นพร้อมกระดาษในมือ จี.เอส. ที่ว่าหมายถึง ‘โกโจ ซาโตรุ’ พ่อหนุ่มเจ้าสำราญ หน้าตาหล่อเหลาจนได้ฉายาบุตรของพระเจ้า จากความงดงามหมดจดของรูปร่างหน้าตาที่ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่พร้อมใจกันเสียจริต แถมพ่วงมาด้วยความมั่นคงทางการเงินในระดับที่สุงุรุยังงง ว่าต้องเนรเทศตัวเองออกมาอยู่อพาร์ทเม้นในย่านชานเมืองแบบนี้ทำไม

“ซาโตรุฝากเอาไว้ให้เหรอครับ”

แง้ว

โทรุนั่งหมอบแหงนหน้าจ้องเขาตาแป๋ว เห็นแบบนั้นสุงุรุก็ใจละลาย เขาพยายามมากที่จะไม่ยิ้ม แต่ทนได้ครึ่งวินาทีก็ต้องพุ่งลงไปรวบก้อนขนของตัวเองขึ้นมากอดรัดฟัดเหวี่ยง เจ้าแมวเจอทาสคลั่งรักจนจั๊กจี้จึงร้องดิ้น เอาอุ้งเท้านุ่มๆ ทั้งสี่ตะกายใส่หน้าเขาเป็นพัลวัน

“โทรุอยากฉลองกับซาโตรุไหมครับ”

หง่าว

“ผมว่าซาโตรุมา คุรุก็ต้องมา”

แม้วๆ

“ฮึ งั้นพรุ่งนี้เราฉลองพร้อมกันก็ได้เนาะ ลองดู อาจจะดีกว่าฉลองกันแค่โทรุกับผมก็ได้นะ”

เหมียว

สุงุรุยิ้มให้เจ้าแก้มอ้วนของตัวเองอีกครั้ง จับมาจูบแก้มซ้ายขวาเต็มฟอดก่อนปล่อยให้มันเดินไปรอในห้องนอน ส่วนตัวเองรูดยางมัดผมออกเดินตรงมายังห้องอาบน้ำ จัดแจงชำระร่างกาย ให้สายน้ำอุ่นชะล้างความเมื่อยล้าและเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานวันนี้ออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเสร็จก็เป่าผมยาวจนแห้ง แล้วตรงเข้าไปช้อนร่างนุ่มนิ่มที่แผ่อยู่กลางเตียงขึ้นมากอดไว้ในวงแขนเตรียมพักผ่อน

ปิ๊บๆ

เปลือกตาที่ปิดไปแล้วเปิดออกอีกครั้ง สัญญานเมื่อกี้มาจากมือถือที่ทิ้งไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ท โทรุกรนไปแล้ว เขาจึงวางมันไว้กับฟูกแล้วเดินไปหยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความจากห้องแชทส่วนตัว

[ตกลงจะฉลองกับฉันหรือเปล่า]

ตีหนึ่งกว่าแล้วยังไม่นอน ตัดต่อวีดีโอเตรียมโพสลงช่องตัวเองอยู่หรือไง

[ฉันรู้ว่านายยังไม่นอน ตอบฉันมาก่อนสิ]

สุงุรุเลิกคิ้ว อมยิ้มส่ายหน้ากับข้อความ ถึงไม่เห็นแต่ก็รู้ว่าคุณชายซาโตรุต้องทำหน้างอแงไม่สมอายุอยู่แน่

[โทรุอนุญาตแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน]

[ตกลงนั่นแมวหรือเจ้านาย]

[คุรุก็เป็นแมวเหมือนกันนี่ครับ]

[แต่คุรุไม่ขี้โวยวายเอาแต่ใจเหมือนโทรุนะ]

[โทรุแสนดีออกครับ ไม่เห็นขี้โวยวายเลย แล้วที่เอาแต่ใจก็คุณมากกว่ามั้ง คนจะนอนก็ตื๊อแบบนี้เนี่ย]

[ขี้บ่นเป็นป้าแก่]

สุงุรุขำออกมา คนที่ปากจัดแถมช่างเถียงแบบนี้นี่สมเป็นคุณหนูบ้านรวยเป็นพันล้านจริงๆ

[ผมไปนอนแล้วนะครับ ง่วง]

[สิบโมงออกไปซื้อของกัน เดี๋ยวฉันไปรับ]

[จะมารับทำไมครับ อยู่ห่างกันแค่ห้องเดียว ลงไปเจอกันข้างล่างเลย]

[ตกลงสิบโมงนะ]

[ราตรีสวัสดิ์ครับ]

บทสนทนาที่เริ่มต้นแบบไม่ทันตั้งตัวจบลงแบบงงๆ สุงุรุยังยิ้มอยู่ตอนที่พยายามเดินอย่างไม่ลงน้ำหนักกลับไปที่เตียง และโทรุที่นอนกลิ้งไปอีกข้างก็ม้วนตัวกลับมาซุกในอ้อมกอดเขาอย่างรู้งาน ต่างคนต่างแผ่ไออุ่นจากร่างกายให้กันและกันแทนการร้องเพลงกล่อมนิทรา ไม่นานทั้งคนทั้งแมวก็หลับสนิท