11^th keywords กุหลาบ / ช็อกโกแลต

คีย์เวิร์ดจากชาเลนจ์ #PromptYourWriting ค่ะ

ขอบคุณมากๆเลยค่ะ

จดหมายฉบับสุดท้ายบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยช่อดอกกุหลาบถูกคลี่ออก กลิ่นหอมที่ได้รับประจำถูกขับให้หอมยิ่งขึ้นโดยดนตรีรอบข้างตัวผู้รับ รอยยิ้มบางคลี่แต้มใบหน้าที่ประดับด้วยรอยจุดดาวบนแก้ม เหนือขึ้นไปที่หางคิ้วมีรอยประทับของคนรักเมื่อชาติที่แล้วตามความเชื่อโบราณ ปานสีแดงถูกทำให้ขยับหรือหลอกตาคนอื่นที่มองว่ามันอาจเขยื้อน เมื่อเจ้าตัวเริ่มอ่านจดหมายนั้นด้วยรอยยิ้มกับแววตาอ่อนโยน

ถึงเปื้อนดาว...

ยังไม่ทันได้อ่านข้อความต่อจากนั้นดี หางตาของเปื้อนดาวก็จับสังเกตของสิ่งเคลื่อนไหวใกล้ๆ เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับเด็กสาววัยมัธยมปลายจากโรงเรียนประจำอำเภอที่ซึ่งอยู่ไกลจากตลาดแห่งนี้ และยังห่างไกลร้านเช่าหนังสือของตนอีกด้วย

เจ้าของร้านพับเก็บจดหมายก่อนหันไปยิ้มให้เธอ

“อ๊ะ... พี่เปื้อน! ดอกกุหลาบสวยจัง”

“อื้อ... วาเลนไทน์น่ะสิ เธอจะเอาสักช่อหรือเปล่า”

เด็กในชุดนักเรียนหน้ามุ่ย เปื้อนดาวหัวเราะขึ้นเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับคล้ายพึมพำว่า “หนูไม่มีแฟนซะหน่อย”

“งั้นซื้อให้ตัวเองดีไหม”

“ไม่ได้นะพี่เปื้อน! ถ้าแบบนั้นมันก็คล้ายกับเพลงที่ร้องแซวกับเพื่อนกันทุกปีสิ” เพลงที่ว่าคงไม่ต้องเดาว่าร้องอย่างไร เปื้อนดาววางจดหมายลงข้างกองกุหลาบที่ยังไม่ถูกจัดช่อเพราะเจ้าตัวคนจัดหายวับไปไหนสักแห่งที่เขารับรู้ไม่ได้ รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้า มือทั้งสองข้างบรรจงคัดดอกไม้สีแดงขึ้นมาหนึ่งก้าน

“งั้นพี่ให้ สมนาคุณลูกค้าประจำ...ดีไหม”

เด็กน้อยมีท่าทีลังเล มือของเจ้าของร้านยังคงถือดอกกุหลาบนั้นอยู่ แต่สายตาของคนอายุน้อยกว่ากลับหันซ้ายหันขวาไปมา ไม่ได้มองหน้าเขาตรงๆ

“...แล้วพี่ปั้นจะไม่ว่าอะไรเหรอคะ” เสียงกระซิบถามถูกเปล่งออกมาโดยที่ไม่ปล่อยให้เปื้อนดาวสงสัยกับการกระทำของเจ้าตัว เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง

“ว่าสิจ๊ะสาวพิมพ์”

“เฮ้ย!”

พิมพ์สะดุ้ง สีหน้าซีดเผือดแม้เจ้าตัวจะผัดแป้งแต่งหน้าบางๆ ข้างหลังของเด็กสาวคงเป็นเจ้าของชื่อปั้นหยาที่พวกเขาพูดถึงกันก่อนหน้าอยู่แน่นอน

แม้พี่สาวคนนี้จะดูมีพลังเหลือล้นอย่างเป็นมิตร แต่บรรยากาศที่ไม่คงที่เหมือนเปื้อนดาวผู้เป็นเพื่อนของตนก็ทำให้ใครหลายคนรู้สึกเข้ากันไม่ได้กับหญิงสาวจากการที่อาจจะคิดว่าจิตใจนั้นเดาทางยาก พิมพ์ก็เป็นหนึ่งในคนที่ไม่อาจคาดเดาพี่ปั้นได้

“ล้อเล่น! จะเอาแค่ดอกเดียวเหรอ ไม่เอาเพิ่มรึ” ผู้มาใหม่เดินเข้ามาเคียงแขก มือหยิบดอกกุหลาบจากมือของเปื้อนดาวไปรวมกับกุหลาบอีกก้านที่เลือกออกมาจากกอง จนตอนนี้กุหลาบที่ถูกเสนอให้เด็กวัยเรียนมีทั้งหมดสองดอก

“...ก็ไม่รู้จะเอาไปให้ใครนี่คะ...” พิมพ์ยังคงปฏิเสธ ขอรับเพียงกุหลาบดอกเดียวจากสอง หญิงสาวอายุมากกว่าเอียงคออย่างไร้เดียวสา “งั้นไหว้พระดีไหม ตอนมัธยมพี่ก็เอากุหลาบไหว้พระบ่อยๆ เหมือนกัน”

“คะ...” พี่ปั้นนี่นะ...

“อื้ม... เรื่องมันก็นานแล้ว...” คนอายุมากกว่ากล่าวอย่างกับตัวเองอายุย่างเข้าร้อยปีทั้งที่พิมพ์ก็รู้ดีกว่าทั้งสองเพิ่งเรียนจบและอยู่ในช่วงมีไฟในการค้นหาตัวเองอยู่ “แต่มันก็เคยมีแหละนะ ขอให้พระเสกให้ตัวเองสอบติดไง”

พี่ปั้นหยาพูดพร้อมขยิบตาให้ผู้เวียนแวะเข้ามาที่ร้านทุกสัปดาห์ด้วยท่าทางเหมือนไอดอลที่แชร์ช่วงชีวิตก่อนเดบิวต์ ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของพี่เปื้อนลอยเข้ามาตามสายลม ถูกกลบด้วยเสียงเพลงเกือบทับกันสนิท

“เรื่องแบบนั้นมันจะมีได้ยังไงล่ะคะ ต้องตั้งใจอ่านสิ”

“น่าน่า...โชคก็ถือเป็นส่วนประกอบหนึ่งของชีวิตคนเหมือนกันนะ เปื้อนยังใช้โชคในการส่งจดหมายเลย” หญิงสาวพยักพเยิดหน้ามาทางคนที่รีบเก็บจดหมายข้างกองดอกไม้ลงไว้ที่ตัก

“หมายถึงเสี่ยงว่าไปรษณีย์จะแย่หรือส่งลูกค้าช้าเหรอคะ” หมายถึงหนังสือที่ทางร้านส่งให้คนทั่วไปยืมทางไปรษณีย์แหละนะ ถ้าหนังสือด่วนแต่ไปรษณีย์ถึงช้าแบบนี้ก็น่าเป็นห่วงว่าคนอ่านจะได้รับไม่ทัน “ไม่ถูกจ้า”

“งั้นซองผ้าป่า”

“อุ้ย น่าทำนะเนี่ย...เอาไว้ส่งไปหาเพื่อนดีกว่า แต่ยังไม่ถูกนะ”

“อา....” เรื่องที่อาจจะเป็นได้ พี่เปื้อนน่ะ “จดหมายถึงแฟนเหรอคะ”

“ปิ๊งป่อง! เก่งจริงๆ เลยนะตัวแค่นี้”

พิมพ์ยิ้มออกมาทันทีที่ได้รับคำตอบจากผู้ใหญ่ว่าเธอถูก ถึงว่าสิ ตอนเดินเข้ามาถึงเห็นพี่เปื้อนนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับจดหมายอย่างกับเพื่อนของเธอที่ได้รับช็อกโกแลตวาเลนไทน์จากแฟน

“หวานกันมากเลยนะคะเนี่ย” เอ่ยแซวไปอย่างยิ้มๆ แอบเห็นพี่เปื้อนคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“แฟนเก่าน่ะ” ในหัวพิมพ์ได้ยินเสียงเบรกดังเอี๊ยด

“คะ?? ...” อุตส่าห์ตอบถูกทั้งที “ทำไมเรื่องนี้เริ่มขมแล้วล่ะคะ...”

“อืม..เหมือนช็อกโกแลตมั้ง?”

“แต่หนูนิยมไวท์ช็อกค่ะ!!” พี่ปั้นขำออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ อ่า อาจจะดูผิดหวังจนตลกมากเลยสินะ

“พอแล้วปั้น อย่าแกล้งน้อง” เจ้าของเรื่องเบรกเพื่อนที่กำลังสนุกกับการปั่นหัวของคนอื่น เปื้อนดาวถอนหายใจออกมาก่อนหยิบซองจดหมายจากตักขึ้นมาถือไว้ในระดับเตรียมอ่าน “เขาฝากไว้เป็นที่ระลึกน่ะ”

“ตอนนี้กำลังออกผจญภัย” ...เจ้าตัวบอกเขาว่าอย่างนั้นล่ะนะ “เขาตั้งชาเลนจ์ตะลอนเที่ยวอ่านหนังสือจากห้องสมุดประจำจังหวัดทุกจังหวัดน่ะ”

เมื่อเห็นทุกคนในที่นี้เงียบเขาจึงพูดต่อ

“แล้วก็อยากเขียนจดหมายจากตรงนั้นส่งมาถึงตรงนี้เพื่อเป็นที่ระลึก ถ้าทุกอย่างจบแล้วคงจะมาเก็บคืน”

“ขมหนักกว่าเก่าอีก อ๊ะ..ไม่เอาค่ะ!” เด็กมัธยมเบ้หน้าเมื่อปั้นหยายื่นช็อกโกแลตบาร์ให้

เปื้อนดาวหัวเราะออกมาเบาๆ เขายื่นมือขอช็อกโกแลต

“ว้า...น่าเสียดายจัง” คนทำช็อกโกแลตตีหน้าเศร้า

“งั้นไปทำกันใหม่ดีไหม” เปื้อนดาวเสนอ คนอายุน้อยทำตาวาวด้วยความตื่นเต้น “ได้เหรอคะ?!”

“นี่ co-working space นะน้อง ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เนอะ?” ปั้นหยาหันมาหาพวก เดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนที่ถูกวางไว้โต๊ะใกล้ๆ กับโต๊ะทำงานเขา ดูไปดูมาก็คล้ายจะเป็นโต๊ะนั่งอ่านหนังสือของลูกค้าของเขานิดๆ ซึ่งจริงๆ มันก็ใช่โต๊ะของลูกค้าเขาจริงๆ

“ไปกัน” เดินมาคว้ามือเด็กในชุดนักเรียนมัธยมที่เขาก็ลืมถามเลยว่าวันนี้เจ้าตัวไม่เข้าโรงเรียนเหรอ แต่กว่าจะนึกได้ปั้นหยาก็กึ่งดึงกึ่งลากพิมพ์ไปจนสุดสายตาและสุดระยะเสียงที่เขาจะเรียกคุยได้แล้ว

แม้จะเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีลูกค้าที่มานั่งจับจองพื้นที่อ่านหนังสือ แต่เปื้อนดาวก็เลือกที่จะอยู่กับความเงียบงันไร้การสนทนาต่อไป เขาปล่อยให้เสียงของดนตรีขับกล่อมบรรยากาศการอ่าน มือหนึ่งข้างเริ่มแบ่งและส่งช็อกโกแลตเข้าปากพลางเปิดซองจดหมายอีกครั้ง

รสชาติที่แตะลิ้นครั้งแรกทำให้ต้องเบ้หน้าเล็กน้อย

“ขมกว่าปกติ...”

แผ่ซ่านไปทั่วทั้งปากและยังคงรสขมๆ ไว้แม้ช็อกโกแลตละลายไปกับลิ้นแล้ว

“อืม... ลองแนบดอกกุหลาบไปด้วยดีกว่า...”

ถึงเปื้อนดาว...

นี่คงจะเป็นจดหมายฉบับที่ 12 ที่ส่งให้ จริงๆ ฉันคิดจะส่งให้ทุกสัปดาห์แต่คิดไปคิดมาแล้ว การที่ส่งแบบนั้นอาจจะทำให้จำไม่ได้ว่าส่งไปกี่ฉบับแล้วกันแน่ การนับตามเล่มหนังสือจึงเป็นสิ่งที่สะดวกที่สุดในตอนนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะพลาดสองเล่มแรกไปก็ตาม

ช่วงนี้คุณพ่อโทรตามบ่อยมาเลยล่ะ บอกว่า “ลูกชายออกจากบ้านจะครึ่งปีอยู่แล้ว ทำไมไม่ยอมวิดีโอคอลไปหาสักที” ควรจะบอกความจริงกับเขาว่าเราเปลี่ยนรถตอนกลางวันเสมอ หรือหยอกเขาไปนะว่าพ่อน่ะเสียงดังมากเกินเลยไม่อยากพูดคุยตอนอยู่ข้างนอกด้วย? ...ก็ได้แต่คิดแหละนะ... หลังจากนั้นก็โทรไปหานั่นแหละ แต่เป็นตอนกลางคืนในโรงแรมน่ะ

ตอนนี้อ่านเล่มนี้ได้เกือบครึ่งแล้วล่ะ ส่วนคลิปก็ตัดของเล่มก่อนๆ เตรียมพร้อมลงแล้ว เมื่อไม่นานมานี้มีอีเมลเทียบเชิญให้ลองไปที่ห้องสมุดแต่ว่าดันผ่านจังหวัดนั้นมาแล้ว คิดว่าเขาคงเชิญตามคลิปแหละนะ ก็เลยบอกไปว่ามาที่อื่นแล้วน่ะ น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้ไป แต่ถ้าจบทริปนี้แล้วจะลองไปดีไหมนะ? เปื้อนดาวไปด้วยกันไหม?

...ด้วยรักและคิดถึง เป็นหนึ่ง

ส่งจาก จังหวัด000

#เป็นหนึ่งถึงเปื้อนดาว