ใครๆ ก็บอกว่าหมอต้องสะอาด แต่สำหรับชาลส์แล้วนั่นไม่ใช่

ในห้องเช่าที่มีซิงค์ล้างจานมีแต่จานที่ยังไม่ล้าง บนโต๊ะมีเอกสารเกะกะวางและพิซซ่าที่กินเหลือไว้กับกระป๋องเบียร์ที่ระเกะระกะเต็มพื้นไปหมด ในครัวมีแต่มีดผ่าตัดที่เปื้อนเลือดและเศษเนื้อ(?)

"ตื่นได้แล้ว เมื่อคืนแกทำห้องฉันรก"

"ให้ตายสิเซนต์โยริต้า ขออีกห้านาที"

เอาล่ะมีอัพเดตเรื่องเมื่อคืนดีกว่า ไอหมาบ้านี่เมาแล้วดีดโทรสั่งพิซซ่า แล้วก็มากินเบียร์จากห้องเขาจนเกือบหมด แถมยังไม่อาบน้ำก่อนจะนอนลงบนโซฟาของเขาและยังอ้วกใส่เขาตอนแบกมันมาอีก

ได้เลยแจ๊สเปอร์ เม็กคาลดัส แกได้นอนอีกห้านาทีสมใจอยากแน่

การอุ้มแจ๊สเปอร์ไปโยนลงอ่างน้ำไม่ใช่เรื่องที่ยากเท่าไหร่ถ้าเจ้าตัวไม่ยุกยิกน่ะนะ

"โอ้ย ไอหมอแปลกนี่โยนฉันลงมาได้ เจ็บตูดนะโว้ย"

"แล้วนี่แกจะถอดเสื้อผ้าทำไมไอหมอแปลก อย่าบอกนะว่าแกจะทำมิดีมิร้ายฉัน ฉันสู้นะโว้ย"

แจ๊สว่าพลางยกมือขึ้นมาตั้งการ์ด

"อาบน้ำได้แล้วฉันไม่มีรสนิยมเอากับโรงสูบเหล้าแบบแก"

ชาลส์พูดจบก็เปิดน้ำใส่อ่างแต่มันบังเอิญที่น้ำนั้นราดลงหัวแจ๊สเปอร์ด้วย

"โอ้ยไอหมออำมหิตนี่ จะเปิดก็บอกกันก่อนสิ"

"อืม เงียบๆหน่อยหนวกหูแต่เช้าเดี๋ยวข้างห้องก็ด่าหรอก"

"เขาด่าแกไม่ได้ด่าฉันไอหมอโง่"

"เกรดเฉลี่ย4.00ทุกปีตั้งแต่เกรดแรกจนเกรดสุดท้าย สอบได้ที่หนึ่งของทุกชั้นปี บลาๆ"

"แกล่ะโง่เท่าฉันรึปล่าว หมาบ้า"

แจ๊สเปอร์นั่งอ้ำอึ้ง ไอหมอนี่มันเก่งขนาดนี้เลยหรอ จนกระทั่งน้ำได้ระดับพอดีชาลส์จึงลงมานั่งด้วย ดูเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้ชายตัวเท่าควายสองคนจะนั่งอยู่ในอ่างน้ำเดียวกันได้โดยที่ไม่อ่างปริแตกเสียก่อน แต่มันเป็นไปแล้ว

"หันหลังมา ฉันจะสระผมให้ด้วย"

"แต่หำนายมันทิ่มก้นฉันอยู่ ถ้าขยับมากกว่านี้ฉันต้องเสียตัวให้แกแน่เลย"

แจ๊สเปอร์หน้าแดง ชาลส์ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"ขอโทษนะเซนต์โยริต้า นั่นนิ้วโป้งตีนฉันนายอยากโดนนิ้วโป้งตีนฉันเอาขนาดนั้นเลยหรอ"

"..."

แจ๊สเปอร์ทำหน้าเหลอหลา นั่นไม่ได้เรียกคะแนนทำเอ็นดูให้ชาลส์เลยสักนิดมีแต่จะหมั่นไส้มากขึ้น ไม่รอให้ช้าชาลส์จับตัวแจ๊สเปอร์ให้นั่งในมุมที่เขาจะได้สระผมได้ถนัดก่อยจะขยี้หัวแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้

"โอ้ยๆๆๆ เจ็บนะไอหมอบ้าแรงเยอะจริง"

"ขี้เรื้อนแบบแกต้องขัดแรงๆหน่อย ว่ามั้ย"

"อาบเสร็จแล้วอย่าเพิ่งไปไหน มาช่วยฉันเก็บห้องก่อน"

"ไม่เอาด้วยหรอ-"

ชาลส์เอานิ้วที่เปื้อนฟองยาสระผมป้ายปากแจ๊สเปอร์ตอนกำลังพูดอยู่ ทำให้เขาโดนกัด

"แหวะ นิ้วแกรสชาติเค็มเป็นบ้า" 

"เดี๋ยวนะไอหมอ นี่แกเป็นแวมไพร์หรอ"

"ใช่มั้ย"

แจ๊สค่อยๆ หันไปหาชาลส์ด้วยความระมัดระวังพร้อมสายตาที่ระแวงยิ่งกว่าเดิม ชาลส์เงียบขรึมไปแปดในสิบส่วน 

"พูดอะไรหน่อยสิไอหมอ"

"..."

"ฉันเป็นแวมไพร์ แกมีปัญหาหรอ"

"ไม่หรอก ไม่ๆ ไม่เลย"

"ฉันควรจะดีใจมากกว่าที่เจอพวกเดียวกันน่ะหมอ"

แจ๊สเปอร์คลายความกังวลลงรอบนี้เขาไม่ได้โวยวาย ถ้าแจ๊สเปอร์มีหูกับหางคงส่ายไปมาด้วยความดีใจที่เจ้าของกลับมาแล้วล่ะมั้ง

"หูกับหางออกแล้วแจ๊ส"

"เอ้ะ ฉันเป็นแวมไพร์ฉันจะมีหูกับหางได้ไง"

"เห้อ ช่างมันเถอะ มาสระผมต่อมา"

การสระผมราบรื่นจากตอนแรกมากๆ โดยที่ชาลส์ไม่รู้เลยว่ามีเสียงโทรศัพท์โทรมาจากข้างนอก ปกติเขาเป็นพวกปิดเสียงน่ะ ปิดครั้งเดียวเท่ากับปิดตลอดไป

อีกด้านหนึ่ง

"ทำไมตอนนี้เขายังไม่รับโทรศัพท์หรอครับบอส"

"แกโทรไปหาชาลส์ตอนนี้มันคงตื่นให้แกมั้ง"

"ใช่แล้ว นิคแกควรโทรไปช่วงดึกๆหมอนั่นไม่มีทางตื่นเช้าขนาดนี้หรอก"

ห้องชาลส์

"แล้วเรื่องงานเมื่อคืนแกจะเอายังไง"

"ก็คงรับงานปกติ"

"ทำไม หมอเป็นห่วงฉันหรอ"

"ฉันแค่อยากชำแหละดูแค่นั้นแหละ อะไรทำให้แกบ้าได้ขนาดนี้"

ชาลส์กำลังจะหยิบถุงดำขึ้นมาเพื่อให้แจ๊สเปอร์ช่วยเก็บซากอารยธรรมที่เจ้าตัวทำเมื่อวาน แต่โทรศัพท์ก็มีแสงขึ้นมาว่ามีคนโทรมา

"ช่วงนี้ผมไม่รับงาน มีผ่าตัด"

"ขอร้องเลยนะบอส ผมต้องเลี้ยงหมา"

"หมาบ้าด้วย"

แจ๊สเปอร์โวยวายขึ้นเมื่อชาบส์เรียกเขาว่าหมาบ้า

"ห้ะ นี่แกเรียกว่าหมากันใครไอหมอ"

"เอาล่ะแค่นี้ก่อนนะบอส ผมต้องไปเลี้ยงหมา"

ชาลส์วางสายแบบไม่ใยดี ข้อความจากบอสของเขาขึ้นเยอะเสียยิ่งกว่าระเบิดเสียอีก ก่อนจะปิดเครื่องและยื่นถุงขยะให้แจ๊สเก็บซากตัวเองส่วนเขาก็ไปทำอาหารเช้าง่ายๆเช่นพวกขนมปังหน้าเนื้อกับไข่ดาวและนม 

"โห หมอนี่มันอร่อยมากเลยหมอ สนใจมาเป็นพ่อครัวที่บ้านผมฉันไหม"

"ฉันก็ไม่ได้ว่างงานขนาดนั้นนะ"

"แล้วงานนายล่ะ จะเอาไงกับงานคงไม่สนใจที่ฉันเตือนเมือคืนจริงๆ สินะ"

"เตือนอะไรหว่า จำม่ายได้เยย"

"เห้อ แกน่ะกินเสร็จแล้วเอาขยะไปทิ้งแล้วก็กลับบ้านไป"

"ถึงกลับไปก็ไม่มีของกินอร่อยเท่าที่หมอท- โอ้ยยเจ๊บบบ หมอเจ๊บบ"

ชาลส์เห็นเด็กพูดมากแล้วอดที่จะเอามือทั้งสองข้างไปยืดแก้มแจ๊สเปอร์ไม่ได้ เหมือนแก้มจะติดมือเขามาจริงๆ เลยแฮะ เขาควรปล่อยก่อนที่แก้มหมอนี่จะติดมือเขาออกมาจริงๆ สินะ

"ผมหวังว่าหมอจะไม่เอาเครื่องในศพไปขายนะ โอยย"

แจีสเปอร์ว่าพลางเอามือลูบแก้มตัวเอง

"บอกตามตรงเมื่อคืนฉันคิดอยากชำแหละแกเหมือนกันนั่นแหละ แต่ดูสภาพตับไตนายคงไม่ไหวกินไปขนาดนั้น"

"หมอดูถูกผมเกินไปแล้ว ถ้าผมไม่รู้จักหมอนะผมก็ไม่คิดจะเอาหมอไปขึ้นค่าหัวเหมือนกันนั่นแหละ"

"คนของอัลบับบาร์น่ะ ค่าหัวสูงจะตายไป"

แจ๊สเปอร์มองชาลส์ด้วยสายตาจริงจัง นั่นำให้ชาลส์อึ้งที่เดียวว่าเด็กนี่ตอนทำท่าจริงจังก็ดูเป็นคนละคนเลย แต่จริงจังได้ไม่เท่าไหร่ก็ยิ้มเหมือนหมาพี้ยาและขออาหารเช้าเพิ่มเสียแล้ว ดีนะที่เขาทำมาเยอะ พอดีต้องเผื่อพวกที่คลินิคด้วยน่ะนะ พวกคลินิคเป็นมนุษย์ที่คอยช่วยงานปกติ ไม่ได้รู้เรื่องที่เขาเป็นเเวมไพร์ยกเว้นเรื่องของบอสหรือัลบับบาร์

หลายคนอาจจะคิดว่าอัลบับบาร์ต้องเป็นตาแก่หนวดเฟิ้มคอยถือแก้วน้ำชาแน่ๆ แต่ผิดคาดที่ตาแก่นั่นไม่ได้ดูเด็กลงสักนิดเลยแต่ถือน้ำท่อมไปมาในบริษัทจนทุกคนชินแล้ว ภายนอกเหมือนคุณชายขี้เมาแต่อย่าดูถูกเขาเชียว เพราะเขาเป็นคนที่อ่านยากพอสมควร  แถมยังมองเกมธุรกิจขาดอีกด้วย ทำให้บริษัทยังไม่ตายจนถึงทุกวันนี้น่ะนะ ผมก็เปิดคลินิคเถื่อนแต่เป็นเครือของอัลนี่แหละ เพราะเขามีความเห็นตรงกับผมว่าคลินิคหรือโรงพยาบาลส่วนใหญ่มันแพงไปแถมยังมีแต่พวกเหยียด แบ่งชนชั้น สมองไม่พัฒนาอีกเพียบ

"ไม่ยักรู้ว่านายจะรู้นะเนี่ย หมาบ้าก็ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย"

ชาลส์ขยี้หัวแจ๊สเปอร์จนยุ่งเหยิง

"ว้อยยย หัวผมยุ่งหมดแล้วอ่า"

"เออ หมอช่วยพูดคำว่าได้สัก10ครั้งหน่อยได้มั้ย"

"ได้ ได้ ได้ ได้ ได้ ได้ ได้"

"ผมขอไปคลินิคหมอได้ไหม"

"ได้ ได้ ไ-"

"นายจะบ้าหรอ มันรบกวนคนอื่นเขา"

"ไม่รู้ๆๆ หมอบอกได้แล้ว"

"ให้ตายสิ งั้นอย่ารบกวนคนอื่นนะไม่งั้นฉันไล่แกกลับแน่"

"รับประกันได้เลย!!!"

tbc.

5555555แจ๊สเด็กแสบค่ะ