Rating: Teen and Up Audiences

Archive Warning (s) : None

Fandom (s) : TOMORROW X TOGETHER

Categories: M/M

Relationship: YEONJUN/SOOBIN

Characters: YEONJUN, SOOBIN

 

 

Work Title: Say you love me, till the end of the world

Notes: เปิด 0x1=LOVESONG ตอนเขียน ดังนั้นจะเปิดฟังตอนอ่านก็ดียิ่งค่ะ ดังนั้น เนื้อเพลงที่ใส่ในเรื่องก็คือ เพลง 0x1=LOVESONG นั่นเอง!

 

 

Disclaimer: บทความนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงที่ถูกกล่าวถึงใด ๆ ทั้งสิ้น

 

 

 

ชเวยอนจุนรู้ดีว่าตัวเองรักชเวซูบินมากแค่ไหน

สัมผัสยามเมื่อปลายนิ้วเกาะเกี่ยวกันอย่างไร้ความหมายเมื่อไม่มีสายตาผู้คนคอยจับจ้อง กลิ่นหอมของสบู่อาบน้ำยี่ห้อเดียวกันที่ซูบินชอบแอบเอาของเขาไปใช้อวลอยู่ใกล้จมูกเมื่อเขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ลำคอขาวผ่องที่โผล่พ้นร่มผ้าออกมา พื้นที่ว่างระหว่างเส้นผมสีเข้มที่ปรกผิวบางใสทว่านุ่มน่าสัมผัสนั้นเหมือนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่มีเพียงเขาได้เหยียบย่ำไปถึง ด้วยปลายนิ้ว ด้วยหน้าผาก ด้วยริมฝีปาก เมื่อกดจูบลงไปบนผิวเนื้อนั้น ซูบินจะส่งเสียงพึงพอใจในคอเบา ๆ แล้ววาดแขนกอดเขาแน่น ชเวยอนจุนจึงรักช่วงเวลาที่ได้วางศีรษะลงตรงพื้นที่นั้น มันเป็นพื้นที่ของเขา พื้นที่เพื่อเขา ให้เขาได้ผ่อนคลายความเหนื่อยยาก และรู้สึกเหมือนเป็นบ้านหลังน้อยที่พร้อมต้อนรับเขาเสมอ

“เหนื่อยเหรอครับ”

เจ้าของลาดไหล่เอ่ยถามอยู่ข้างหู เป็นเสียงที่ทำให้รู้สึกสบายใจยิ่งกว่าเสียงของแม่ที่เอ่ยกับเขาตอนเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เป็นเสียงที่ยอนจุนอยากได้ยินไปตลอดชีวิต

“อืม”

“นอนพักไหม”

“อยู่แบบนี้แป๊บนึง” เขาพึมพำ ผละออกมาสบสายตากับคนที่มองอยู่อย่างกังวลปนประหลาดใจ “นะ”

ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำสายตาแบบไหนไป แต่ซูบินตอบรับคำขอนั้นด้วยปลายนิ้วที่เลื่อนมาสัมผัสผมหน้าม้าที่ปรกหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วนวดคลึงหว่างคิ้วให้อย่างใจเย็น ก่อนจะแย้มยิ้มออกมา

“ผมอยู่ตรงนี้กับพี่นะ”

 

ในโลกแห่งศูนย์นี้

ฉันพบเธอเป็นความอบอุ่น

 

นางฟ้าผู้ปรากฏตัวต่อหน้าฉัน

โปรดพาฉันไปยังบ้านเกิดของเธอ

 

ว่ากันว่าลักยิ้มคือจุมพิตนางฟ้า หากเป็นเช่นนั้นจริง ชเวซูบินคงเป็นผู้ได้รับความรักจากสวรรค์เหลือล้น บนดวงหน้านั้นถึงได้มีรอยบุ๋มลึกจนคนที่พบเห็นไร้ทางจะขึ้นจากหลุมนั้น

ชเวยอนจุนก็เป็นคนที่ตกลงไปในนั้นอย่างเต็มใจเช่นกัน

เขายิ้มรับคำพูดนั้น คว้านิ้วเรียวที่สัมผัสหน้าเขา มาเกี่ยวกระชับไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ เปลือกตาปิดลงพร้อมกับกดริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มนุ่มหยุ่นของคนตรงหน้า

ปลายนิ้วที่เขาจับไว้เกร็งเข้าหากันชั่วขณะด้วยอารามตื่นเต้นของอีกคน ยอนจุนให้เวลาซูบินพักหายใจ แล้วค่อยละเลียดสัมผัสริมฝีปากนั้นช้า ๆ

เขาไม่ได้จูบซูบินเพราะความปรารถนาแบบนั้น

และซูบินก็ดูจะเข้าใจดี

อีกฝ่ายจูบตอบเขาแผ่วเบา วินาทีนั้นยอนจุนลืมตาขึ้นอย่างประหลาดใจ

ซูบินผละออกเล็กน้อย “ผมก็อยากจูบพี่บ้าง”

การกระทำกับคำพูดนั้นให้ผลต่างกัน ยอนจุนเพิ่งเข้าใจมันอย่างชัดเจนก็ตอนนี้

ระหว่างตอนที่ซูบินเป็นคนกระทำ กับตอนที่ซูบินพูดมันออกมา ความรู้สึกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แววตาจริงจังของซูบินที่พูดเรื่องนี้ออกมาอย่างซื่อตรงทำให้หัวใจเขาเต้นแรงจนเผลอกำมืออีกฝ่ายแน่นขึ้น

ซูบินหัวเราะ “พี่เขินหรือไง มาเขินอะไรตอนนี้”

เสียงหัวเราะนั้นกังวานใส ปัดเป่าทุกความวุ่นวายในใจของยอนจุนออกไปจนหมดสิ้น

เขายื่นแขนไปโอบกอดอีกฝ่ายอีกครั้ง ซูบินทิ้งตัวใส่อย่างรู้จังหวะ ต่างฝ่ายต่างฝังใบหน้าลงบนไหล่ของอีกฝ่ายและตระกองกอดโยกกันไปมาเหมือนเด็กน้อยกำลังปลอบใจกันและกัน

“ถ้าไม่มีนายอยู่ ฉันจะทำยังไงนะ”

“วันนั้นคงไม่มาถึงเร็ว ๆ นี้หรอก”

นั่นสิ

ยอนจุนก็ไม่อยากให้วันแบบนั้นมาถึงเหมือนกัน

 

บอกว่ารักฉันสิ

จนกว่าโลกจะสิ้นสุดลง

 

END

 

 

211104

เหตุเกิดจากตอนฟังเวอร์ชั่นที่ฟีต MODSUN แล้วอยากเขียน ในหัวยาวกว่านี้มาก แต่เพราะง่วง (?) เลยเหลือแค่นี้ คิดถึงการเขียนฟิคที่แค่่ อยากเขียน oneshot ไม่มีหัวมีท้าย ไม่ต้องคิดอะไรมากอย่างนี้จังเลยน้า Y-Y เมื่อก่อนปล่อยไหลสบาย ๆ ทุกวันนี้คิด 38 ตลบกว่าจะเขียนจบสักบรรทัดหนึ่ง

จริง ๆ อยากเขียนอะไรมากมายเกี่ยวกับเพลงนี้ (ใช่ค่ะ ฉันเป็นสลิ่มน้องวัว) แต่ก็ ไว้วันหลังแล้วกัน--