.

เมื่อพระเจ้าชื่นชอบนิยายPWPของคุณ

มนิศราจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือมาพักใหญ่แล้ว

กล่องเมล์ที่ส่งเข้ามาปรากฏชื่อผู้ส่งว่า ‘เลขาพระเจ้า’ ซึ่งข้อมูลผู้ติดต่อนี้ไม่ปรากฏเบอร์โทรศัพท์ อีเมล หรือช่องทางติดต่อกลับอื่นๆ

มันเหมือนกับเว็บไซต์พนัน หรือแสกมเมอร์ หรืออะไรสักอย่างที่ไม่น่าไว้ใจสุดๆ เพียงแต่ข้อความนั้นมันโคตรจะจูนิเบียวเลยให้ตายสิ เธออยากจะเห็นหน้าคนส่งจริงๆ

[เลขาพระเจ้า] Hello I’m God

To. Subjung555@mail.wt.com

พระเจ้าชื่นชอบนิยายของคุณและต้องการโดเนท ทว่าด้วยพลังอำนาจมหาศาลอาจทำให้เว็บไซต์และระบบอินเตอร์เน็ตของโลกมนุษย์ขัดข้องพร้อมกันทั่วโลก พระเจ้าจึงต้องการโดเนทให้แก่นักเขียนโดยตรง นักเขียนจะได้รับโดเนทเมื่ออัพโหลดนิยายลงบนเว็บไซต์ กรุณาอย่าตกใจ นี่เป็นคำขอบคุณจากพระเจ้าที่คุณยังเขียนนิยายอยู่จนถึงทุกวันนี้

[Sent from Heaven]

เธอคิดว่ามันเป็นมุกตลกที่นักอ่านของเธอคงจะส่งเข้ามาแกล้งกันขำๆ แต่นั่นเป็นไปได้น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เพราะนิยายที่เธอเขียนมันมีคนอ่านอยู่แค่หลักสิบ แถมยังจัดอยู่ในหมวดหมู่สำหรับผู้ใหญ่อายุยี่สิบปีขึ้นไป เพราะฉะนั้นคนวัยทำงานคงจะไม่เอาเวลามาทำอะไรไร้สาระแบบนี้

เธอกดปิดคอมพิวเตอร์และเดินโซเซไปที่เตียง เอื้อมมือไปกดปิดสวิตซ์โคมไฟและตวัดผ้าห่มคลุมตัว พรุ่งนี้เช้าเธอก็ยังคงเป็นมนิศรา พนักงานออฟฟิศทั่วไปที่ใช้เวลาว่างเป็นนักเขียนพาร์ทไทม์ และไม่มีอะไรหวือหวาไปมากกว่านี้

ก็แย่ละ!

มนิศราตื่นขึ้นมาพร้อมกับแจ้งเตือนยาวเป็นพืดบนหน้าจอมือถือ จากแอพพลิเคชั่นที่เธอใช้บ่อยตัวหนึ่ง มันคือแอพสำหรับซื้อขายเหรียญคริปโตเคอเรนซี่และนั่นทำให้หญิงสาวตาสว่างทันที เธอถึงกับต้องถอดแว่นออกมาเช็ดถึงสองรอบด้วยความงงงัน

คุณได้ทำการซื้อเหรียญ ENJ จำนวน 3X,XXX.XX หน่วย มูลค่า…

คุณได้ทำการซื้อเหรียญ MANA จำนวน 2X,XXX.XX หน่วย มูลค่า…

คุณได้ทำการซื้อเหรียญ SOL จำนวน 2X,XXX.XX หน่วย มูลค่า…

คุณได้ทำการซื้อเหรียญ SAND จำนวน 3X,XXX.XX หน่วย มูลค่า…

…

มือเท้าเย็นเยียบทันทีที่เริ่มตั้งสติได้ โอ้! คงไม่มีไอ้คนสติดีคนไหนที่เอาเงินหกหลักไปลงกับเหรียญดิจิทัลทั้งที่บัญชีตัวเองมีไม่ถึงหมื่น

ยกเว้นเสียแต่ว่าเหรียญพวกนั้นพระเจ้าจะมอบให้น่ะนะ

มนิศราไม่รอช้า เปิดแอพพลิเคชั่นสำหรับเทรดเหรียญขึ้นมาเช็คพอร์ตของตัวเองทันที และนั่นทำให้เธอต้องครางออกมาเบาๆ

มูลค่าทรัพย์สินทรั้งหมดสามแสนบาท

ทั้งๆที่ก่อนหน้าที่ในพอร์ตของเธอมีอยู่ไม่ถึงห้าพัน ออกจะติดลบด้วยซ้ำ เข้าข่ายวิกฤตสุดๆ แต่นี่… เกินไปหน่อยหรือเปล่า?

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เธอไม่สามารถหาความสมเหตุสมผลของมันได้ แถมเหรียญที่ได้มาหากจะขายตอนนี้ก็มีแต่จะขาดทุน จะให้ดีก็คงรอต่อไปอีกสองสามเดือนถึงจะเห็นผลกำไรงอกเงยขึ้นมาบ้าง

ว่าแล้วก็เหลือบตามองกล่องอีเมลอีกรอบ นี่มันชักจะประหลาดเกินไปแล้ว

ในโลกแห่งทุนนิยม มนิศรามีงานประจำเป็นพนักงานฝ่ายจัดซื้อของบริษัทผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้าแห่งหนึ่งที่ไม่ได้มีความยิ่งใหญ่อะไร  แต่อย่างน้อยเงินเดือนก็มีพอให้ประทังชีวิตในประเทศที่ค่าครองชีพสูงเกินหน้าเกินตาทั้งที่คุณภาพชีวิตประชาชนตกต่ำ แถมเพื่อนร่วมงานกับหัวหน้าก็ไม่แย่

“อ้าวยุย มาแล้วเหรอ กว่าจะมาได้นะ พี่ส่งรายชื่อของที่จะต้องซื้อเข้าสำนักงานมาแล้ว ติดต่อไปที่ฝ่ายการเงินด้วย”

…ไม่แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีเด่อะไรมากนัก

หญิงสาวเหลือบมองนาฟิกาบนผนัง อีกห้านาทีเก้าโมง และอีกตั้งห้านาทีกว่าจะถึงเวลาเข้างาน แต่ถึงกระนั้นรุ่นพี่ในแผนกก็ยังพูดจาค่อนแคะราวกับเธอมาสายไปยี่สิบนาที

เลิกได้ก็เลิกนะ ไอ้วัฒนธรรมเข้างานก่อนเวลา เลิกงานเลทไปสองชั่วโมงแต่งานไม่คืบเนี่ย ไม่ได้อะไรเลยนอกจากได้หน้า

มนิศราข่มความรู้สึกอยากจะจิ๊ปากลงไปอย่างฝืนๆ เธอเหวี่ยงกระเป๋าลงบนโต๊ะ หยิบแลปท็อปขึ้นมาเปิด ทว่าไม่ได้เข้าไปเช็คอีเมล์สำหรับติดต่องานแต่อย่างใด

เธอมีเวลาตั้งห้านาทีเข้าไปอัพนิยายตอนใหม่ เรื่องอะไรจะยอมให้มันเสียเปล่าล่ะ อีกทั้งยังต้องการจะพิสูจน์ด้วยว่าโดเนทจากพระเจ้านั่นใช่เรื่องจริงหรือมีใครบางคนต้องการแกล้งเธอเล่นกันแน่

[ตอนใหม่ถูกอัพโหลดแล้ว ไปอ่านกันได้เลย!]

เธอกลั้นหายใจรอ ผ่านไปสองนาทียังไม่มีเสียงแจ้งเตือนอะไรเพิ่มเติบ จึงกระตุกยิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อย

เป็นเรื่องล้อเล่นที่บ้าบอมาก

มือที่ตัดเล็บสั้นสะอาดเรียบร้อยกดปิดหน้าเว็บไซต์ที่ใช้ประจำและเข้าไปในกล่องอีเมล์ของบริษัทเพื่อหยิบงานขึ้นมาทำ แต่แล้ว…

[เลขาพระเจ้า] Hello I’m God

To. Manisara2000@mail.cjc.com

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่และ NC ที่แซ่บเด็ดดวง พระเจ้าขอขอบคุณและบอกว่าท่านต้องการเห็นพระเอกแก้ผ้าบ่อยๆ ท่านได้มอบคอร์สจัดกระดูกแก้อาการปวดหลังพร้อมคูปองส่วนลด 70% ในการรักษากับแพทย์เฉพาะทาง หวังว่าคุณนักเขียนจะไม่ปวดหลัง

[Sent from Heaven]

หะ?

อะไรคือคอร์สจัดกระดูก อะไรคือคูปองส่วนลด แล้วพระเจ้านั่นยังรู้เมลสำนักงานเธออีก อันนี้เธอตามไม่ทันจริงๆ

Rrrrrrrrrrrrr

โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสั่นครืด หญิงสาวหยิบมันออกมากดรับสายโดยไม่ได้มองหน้าจอด้วยซ้ำ

“สวัสดีค่ะ”

[คุณมนิศรา แสงหทัยเทพใช่ไหมคะ ติดต่อจากโรงพยาบาล H ค่ะ]

“ค่ะ เรื่องคอร์สจัดกระดูกเหรอคะ” เธอหยั่งเชิงถาม มือเลื่อนไปจีบริมฝีปากตัวเองด้วยอาการลุ้นๆ

[ใช่ค่ะ เนื่องจากคุณมนิศราได้ทำการจองคอร์สไว้ ไม่ทราบว่าคุณมนิศราจะเข้ามาใช้บริการได้ตั้งแต่วันไหนคะ ทางโรงพยาบาลจะทำการล็อคคิวและแจ้งให้กับทางผู้บำบัดไว้ให้ค่ะ]

หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งและพยายามใช้สมองอันน้อยนิดประมวลผล

คอร์สจัดกระดูกสินะ ไหนๆก็ปวดหลังอยู่แล้ว ลองไปเสียหน่อยจะเป็นอะไรไป

“ฉันสามารถเข้าไปพรุ่งนี้เลยได้ไหมคะ”

[ได้ค่ะ สะดวกเป็นช่วงเวลาใดดีคะ] ปลายสายถาม

หญิงสาวเหลือบมองปฏิทิน พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุดเสียด้วยสิ

“ห้าโมงเย็นค่ะ ฉันเลิกงานตอนนั้น” เธอตอบ

[รับทราบค่ะ คุณมนิศราสะดวกเป็นวันพรุ่งนี้ตอนห้าโมงเย็นนะคะ ดิฉันจะส่งใบนัดไปให้ทางอีเมล คุณมนิศราสามารถยื่นให้กับเจ้าหน้าที่ทางด้านหน้าได้เลยค่ะ ขอบคุณที่ไว้ใจใช้บริการของโรงพยาบาล H สวัสดีค่ะ]

สายตัดไปอย่างเรียบง่ายโดยไม่ทิ้งช่องว่างให้ได้ซักถามอะไรเพิ่มเติม ทิ้งให้หญิงสาวนั่งเหม่ออยู่กับที่

ก่อนอื่นเลยนะ แค่ชื่อโรงพยาบาลก็ทำเธอขนลุกแล้ว

โรงพยาบาล H เป็นโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำของประเทศที่มีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านการบำบัดอยู่หลายด้าน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นทางด้านกายภาพ ทั้งกล้ามเนื้อ เส้นเอ็น กระดูก และด้วยความเป็นโรงพยาบาลชั้นนำก็ย่อมตามมาด้วยค่าบริการแสนแพงกระเป๋าฉีกเป็นชิ้นเล็ิ้นน้อย

แต่ในเมื่อพระเจ้าอยากจะมอบให้ ก็ต้องจ่ายเงินให้สิ ถูกไหม?

หญิงสาวเปิดกล่องเมลที่มีจุดแดงๆเป็นการแจ้งเดือนว่ามีเมลฉบับใหม่ส่งเข้ามา และก็เป็นอย่างที่คิด โรงพยาบาลส่งใบนัดมาให้พร้อมกับคิวอาร์โค้ดที่แสกนรอบเดียวก็บันทึกเข้าระบบได้ทันที ช่างสะดวกสบายเสียนี่กระไร และดูเหมือนว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะถูกชำระล่วงหน้าเอาไว้แล้วเสียด้วย

เธอชักอยากจะรู้ขึ้นมาแล้วสิว่ามีอะไรที่พระเจ้าทำไม่ได้บ้าง

TBC