บทนำ

          กลิ่นกับข้าวทำให้ความหิวของคนที่มักจะมาฝากท้องที่ห้องของหญิงสาวมีมากขึ้นจนทนแทบไม่ไหว แต่พอบังเอิญเห็นอะไรบางอย่างบนลำคอขาวเนียนของแม่ครัวซึ่งเป็นพี่สาวข้างห้อง ความหิวก็ลดฮวบลงจนแทบหมดความอยากกิน

          “เจ๊บลู รอยตรงคอนั่นแฟนเป็นคนทำเหรอ”

          คนถูกทักสะดุ้งจนเกือบทำต้มจืดที่เพิ่งตักใส่ถ้วยหลุดมือร่วงลงพื้น บูรณิมายิ้มแหยๆ แล้วก็ได้แต่เงียบ นึกโกรธกฤติธีที่ทิ้งรอยไว้ชัดเจนขนาดนี้ 

          “ไหนว่าอยากรอจนกว่าจะแต่งงานไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ทำยังไงถึงปล่อยให้เขาเอาความซิงของเจ๊ไปได้” ภูริชทำทีเป็นไม่สนใจไยดีหญิงสาววัยยี่สิบแปดปีซึ่งกำลังหน้าแดง เขาแกล้งสนใจของอร่อยในมือเธอเสียเต็มประดา แต่แอบเงี่ยหูรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ 

          บูรณิมากระแทกถ้วยต้มจืดร้อนๆ ลงบนโต๊ะกินข้าวภายในห้องพักเล็กๆ ของตัวเอง ซึ่งในอดีตเธออาศัยอยู่กับมารดาที่หย่าร้างกับบิดา และพาเธอกลับจากต่างจังหวัดมาอาศัยอยู่ที่นี่ พอคนเป็นแม่เสียไปแล้วเธอจึงอยู่ต่อเพียงลำพัง ไม่เคยคิดจะย้ายไปที่ไหนเพราะชินกับคอนโดเก่าแห่งนี้ ยิ่งได้งานใกล้ที่พักเป็นพนักงานฝ่ายบุคคลของบริษัทแห่งหนึ่งที่มีสวัสดิการดีและงานไม่หนักจนเกินไป เธอก็ยิ่งไม่คิดจะย้ายไปอยู่ที่อื่น 

          “เพราะใครล่ะ” หญิงสาวนึกถึงเมื่อวันก่อนที่แฟนหนุ่มมาหาและทะเลาะกันใหญ่โต สาเหตุมาจากของที่ภูริชทำตกไว้ภายในห้องนี้ “ดันมาทำถุงยางอนามัยตกไว้ในห้องพี่ ต่อให้พูดยังไงเขาก็ไม่เชื่อว่าพี่ไม่ได้มีอะไรกับนาย สุดท้ายก็...” คนที่เพิ่งจะเสียความบริสุทธิ์ไปเมื่อไม่นานมานี้ถอนหายใจ

          “แล้วเป็นไงบ้างล่ะ เสียวสะท้านทรวงแบบที่ผมเคยบอกไว้ไหม” ภูริชเลิกคิ้วพลางยื่นมือไปหยิบช้อนกลางตักต้มจืดราดลงบนข้าวสวยร้อนๆ ซึ่งหุงมาจากข้าวสารที่พ่อของหญิงสาวปลูกเอง สีเอง และส่งมาให้ลูกสาวอยู่ไม่ขาดจนไม่ต้องหาซื้อกินเองเลย

          ใบหน้าของหญิงสาวร้อนผ่าว “ถามพี่แบบนี้ได้ยังไงไอ้หมีภู” เธอยกมือขึ้นกุมหน้า “ครั้งแรกมัน...โคตรเจ็บ ไม่เห็นรู้สึกเสียวเลยสักนิด”

          “ว่าแล้วเชียว หน้าตาก็บอกยี่ห้อว่าไม่ได้เรื่อง” ภูริชเบ้ปากอย่างนึกดูถูก 

          “แต่ครั้งแรกปกติมันก็ต้องเจ็บอยู่แล้วนี่” บูรณิมาเถียงแทนแฟนหนุ่ม

          “ถ้าหมอนั่นเอาเก่งจริง อย่างมากเจ๊ก็เจ็บแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ หลังจากนั้นก็ต้องเสียวสิ เสร็จอยู่คนเดียวเท่ากับห่วย” พูดจบแล้วภูริชก็ตักข้าวกินพลางเคี้ยวตุ้ยๆ ท่าทางเอร็ดอร่อยแบบนี้ เห็นทีไรเธอก็ภูมิใจในฝีมือทำอาหารของตัวเองทุกที

          แต่พอนึกถึงแฟนหนุ่มขึ้นมา มันก็ไม่ผิดจากที่ภูริชพูดเลย มีเพียงกฤติธีแค่คนเดียวที่ได้ปลดปล่อยและสุขสมไปกับค่ำคืนนั้น ส่วนเธอเจ็บจนรู้สึกหวาดๆ หากต้องมีครั้งหน้าอีก

          “เพราะ...พี่คบกับเขามาตั้งเจ็ดปีแล้ว แต่ไม่เคยยอมมีอะไรกับเขาเลย เขาก็คงยังตั้งตัวไม่ทันละมั้ง” ถ้ามีครั้งหน้า ซึ่งมันก็น่าจะมีอีกนั่นแหละ เธอแอบหวังว่าตัวเองจะสนุกกับการมีเซ็กซ์เหมือนคนอื่นบ้าง

          “ถ้าเจ๊ให้โอกาสเขาอีกสักสองสามครั้ง แล้วยังไม่เสร็จก็เลิกเลย ผู้ชายมีให้เจ๊เด็ดดมแล้วทิ้งอีกตั้งเยอะ”

          บูรณิมามองชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี ซึ่งรู้จักและเป็นเพื่อนบ้านกันมาถึงสิบห้าปีแล้วด้วยสายตาหมั่นไส้ เธอรู้ว่าถึงภูริชจะไม่มีแฟน แต่ก็มีผู้หญิงมาค้างด้วยไม่ได้ขาดหลังบิดาแต่งงานใหม่และย้ายออกไปอยู่กับภรรยา โดยปล่อยให้ชายหนุ่มวัยสิบหกปีอยู่ที่นี่ต่อเพียงลำพัง

          “พูดไปเรื่อย พี่ไม่ใช่นายนะยะจะได้หาแฟนใหม่ง่ายๆ” บูรณิมาเบ้ปาก เพราะเธอเป็นคนเรื่องมาก กว่าจะยอมตกลงคบกับกฤติธีเป็นแฟนก็ดูแล้วดูอีกว่าเขาเป็นคนดีหรือเปล่า พอแน่ใจถึงได้ยอมตกลงเป็นแฟนกันและคบหาดูใจกันมาเนิ่นนาน

          “ใครบอกให้หาแฟน หาคู่ขาก็พอแล้ว” ภูริชยิ้มมุมปาก 

          “ใครจะทำตัวอย่างนาย ไอ้หมีภูเด็กบ้ากาม” บูรณิมาได้แต่กลอกตามองบน

          “ผมว่านะ บางทีเจ๊ก็คิดมากเกินไป ชีวิตแค่มีของอร่อยกินกับเรื่องสนุกบนเตียงก็พอแล้ว” 

          บูรณิมาสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าแล้วได้แต่ส่ายหัว เธอกับภูริชมีเรื่องที่ดูจะเห็นพ้องต้องกันอยู่แค่เรื่องกินเรื่องเดียวนั่นแหละ ส่วนเรื่องอื่นอย่าไปพูดถึงเลย