1 ตอน บทนำ
โดย 5pm.
“ปานครับ”
เสียงเรียกขานแผ่วเบากระซิบข้างหูปลุกร่างที่นอนหลับใหลบนเตียงให้ลืมตาตื่น ใบหน้าซีดเซียวผินมองคนที่นั่งกอบกุมมือกันไว้ข้างเตียงไม่ยอมปล่อย แต่ปราศจากเสียงตอบกลับ มีเพียงรอยยิ้มที่ส่งให้กันเท่านั้น
“วันนี้ธีร์เอาดอกทานตะวันที่ปานชอบมาให้ด้วยนะครับ ฮึก”
ปานระพีมองใบหน้าเคล้าน้ำตาของคนรักก็พาลน้ำตาไหลตาม ธีรพัฒน์คนที่มักดูแลตัวเองให้ดูดีเป็นประจำ บัดนี้ซูบผอม ดวงตาหมองคล้ำ ผมเผ้ารุงรัง คนที่มักเข้มแข็งเพื่อเป็นเกราะกำบังปกป้องเขา บัดนี้เปราะบางเหมือนแก้วใสที่อาจแตกได้เพียงมือแตะ ปานระพีไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าวันหนึ่งชีวิตรักที่สงบสุขของเราสองจะเดินทางมาถึงจุดนี้
พระเจ้าโกรธอะไรพวกเขาหรือ
เมื่อสี่ปีที่แล้วเกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่ที่แทบพรากชีวิตเขาไป แต่ถึงรอดก็เหมือนตาย
ปานระพียังมีลมหายใจ ยังรับรู้ทุกสิ่งอย่าง
แต่เขาไม่อาจโต้ตอบอะไรได้
ทำได้แค่เพียงมองและรับฟังเสียงคนรักอวยพรให้เขาหายดี เสียงสวดอ้อนวอนขอปาฏิหาริย์ หรือเสียงบอกรักที่มอบให้ทุกครั้งที่อีกฝ่ายมาหา
“ธีร์ขอโทษ... ที่ไม่ยอมสู้ต่อ ฮึก ธีร์ไม่อยากเห็นปานทรมานแล้ว”
ธีรพัฒน์เอ่ยเสียงสั่นเครือ ใบหน้าฟุบลงกับมือที่ยังคงกอบกุมเอาไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนรัก ความขลาดกลัวว่าคนรักจะทรมานไปมากกว่านี้ทำให้เขาเลือกที่จะถอดเครื่องช่วยหายใจ
“ธีร์รักปานนะครับ”
สิ้นคำบอกรักก็มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ดังระงมในห้องพักผู้ป่วย น้ำตาจากดวงเนตรทั้งสองคู่ต่างไหลรินแสดงถึงความเสียใจของทั้งคู่
ทุกเรื่องราวย่อมมีจุดสิ้นสุด ครั้นเวลาร่ำลาหมดลง เสียงประตูเปิดออกปรากฏร่างนายแพทย์ที่มาเพื่อถอดเครื่องหายใจของคนรักออก ธีรพัฒน์ยืนกรานจะกอบกุมมือของปานระพีเอาไว้จนถึงวินาทีสุดท้าย เขาสาบานกับตนเอง แม้ความตายจะแยกเราทั้งสองออกจากกัน เขาก็รอวันที่ได้จะพบกับปานระพีอีกครั้ง
Comments (0)