ตอนนั้นเป็นช่วงวันจบการศึกษาม.ต้น เป็นวันที่เราเจอกันครั้งแรก

พอนึกดูแล้วมันก็ตลกดีนะ55555555

ใครจะไปคิดว่าเราจะได้กลับมาเจอกันอีก

หรือว่า...

มันจะเป็น.. พรหมลิขิตกันนะ.

วันนี้เป็นวันจบปีการศึกษามัธยมต้น ตอนแรกฉันก็อยู่กับเพื่อนนั้นแหละแต่แยกตัวออกมาเดินฉันอยากจดจำบรรยากาศและช่วงวลานี้ไว้เยอะๆ

ถึงจะเศร้าที่ต้องจากเพื่อนๆ แต่ฉันก็ตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนใหม่ๆนะ!! 

ระหว่างที่ฉันกำลังลั้นลาลั้นลาอยู่ดีๆก็มีลูกบาสลอยมาทางฉัน

ตุ้บ!!!

"โอ้ยยยยยย เจ็บอะใครโยนอะไรมาว่ะลืมตาไว้ที่บ้านหรอห้ะ!!!" เจ็บอ่ะฮืออT^T

"เอ้ะ?" อยู่ๆฉันก็สังเกตเห็นว่าไอ้ที่มันโดนหัวฉันมันคือลูกบาส!!

"เดี๋ยวนะ!? ใครมาเล่นบาสแถวนี้วะ หัวฉันไม่ใช่ห่วงบาสนะเว้ยยยยย"

"เห้ย โทษๆเป็นไรป่าว" เด็กผู้ชายผมสีฟางวิ่งมาพลางเอ่ยยื่นมือมาให้

"ไม่เป็นมั้งแหกตาดูหน่อยดิ" ฉันพูดพร้อมหันหน้าหนีไม่แน่ใจว่าจะจับมือเด็กผู้ชายคนนี้ดีไหม

5 นาทีผ่านไป

"จะลุกไหมไม่ลุกจะไปแล้วนะ" เด็กผู้ชายแปลกหน้าพูดอย่างอารมณ์เสียเพราะค้างท่านี้มา5นาทีแล้ว

"นี่!คนที่อารมณ์เสียควรเป็นฉันป่ะ นายอะควรจะรู้สึกผิดดิไม่ใช่จะมาอารมณ์เสียใส่ฉันอะ"

"....."  เอ้าเงียบเฉย ตอนนี้คือฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยเอาจริง

"....." อะเอาดินายเงียบฉันก็เงียบ

มา มาแข่งกันนนนนนให้มันรู้ไปเลยใครเก่งกว่ากันนนนน มากล้ามาาาาาาา(เสียงพี่เอก)

เราต่างคนต่างเงียบแล้วก็มองหน้ากัน เหมือนเล่นสงครามประสาท ผ่านไปสักพักจนกระทั่งอีกฝ่ายหมดความอดทน

"ขอโทษ...... ส่งมือมาสิเดี๋ยวจะพาไปห้องพยาบาล" นี่คือรู้สึกผิดใช่ป่ะ บทจะง่ายก็ง่ายงี้เลยหรอ

ฉันลังเลสักพัก ก่อนจะยื่นมือไปจับ

หมับ 

"ขอบคุณ" ถึงจะบ่นอุบอิบในใจแต่สุดท้ายฉันก็ยื่นมือไปจับอยู่ดีนั้นแหละ

เอ้ะ!?

ทำไมกัน?

ทำไมฉันถึง.. ยื่นมือไปจับกันนะ.....

ทั้งที่ปกติฉันไม่ได้เป็นแบบนี้แท้ๆ...

​​​​​ระหว่างที่ฉันกำลังสับสนกับตัวเองนั้น

" ฮึ:) " อะ อะไรว่ะ? มันมีไรน่าขำอะ ทำไมต้องยิ้มมุมปาก?

"ขำอะไร!!"

"ก็ป่าวนิ" มันบอกป่าวแต่มันยังยิ้มอยู่คือเหี้ยไรวะ

"กวนตีนออ ตัวๆกันได้นะเอาป่ะ(ノಠ益ಠ)ノ" ฉันพูดจบก็ทำท่าทำทางจะต่อยไปด้วย แล้วอยู่ๆผู้ชายคนนี้ก็หัวเราะออกมา

"อุ้บ55555555555" อ อะไรว่ะ ฉันทำไรน่าขำอะ

"เอ้ะ(⊙_◎)" ระหว่างที่ฉันกำลังงงอยู่ เด็กผู้ชายคนนี้ก็ชี้ไปที่ปากของฉันที่มีผมคาอยู่

ใช่ค่ะคุณอ่านไม่ผิดมีผมฉันที่กำลังคาปากฉันอยู่

ทำให้ฉันรู้ตัวว่าฉันกำลังกินผมตัวเองอยู่!!

กริ๊ดดดดดดชิบหายของชิบหายฉันทำตัวน่าอายหรอไม่น้าไม่จริ๊งงงง(ノ｀Д´)ノ彡

แม่คะ ช่วยหนูด้วย หนูอายแงงง

ว่าแล้วก็นั่งขดตัวเป็นลูกบอลดีกว่าฮืออ

"เห้ยทำเหี้ยไรเนี่ยลุกเร็วๆต้องไปห้องพยาบาลเดี๋ยวแผลติดเชื้อ ลุกขึ้นมาา" ว่าจบเด็กผู้ชายคนนี้ก็ดึงให้ฉันลุกขึ้น

อย่าดึงแรงดิเจ็บเป็นนะเว้ย

"ม่ายเอาา ม่ายลุกกกไม่ต้องมาดึงเลยนะแค่นี้ก็อายจะแย่แล้วQ^Q" อายอะแม่หนูควรทำไงดี วิ่งหนีเลยดีไหมม

"เฮ้อออ ช่วยไม่ได้ถ้างั้น...." จะไปแล้วใช่ป่ะรีบเลยนะรีบไปเลยแล้วไม่ต้องเจอกันอีกนะ

อยู่ผู้ชายคนนี้ก็โน้มตัวลงมา นั่งยองๆข้างๆฉัน

เอ้าก้มตัวลงมาทำไมอะ ไม่สนใจหรอกนะบอกไว้ก่อน

"นี่ ยัยหน้ากลม" ห้ะ!? ฉันหันขวับแทบไม่ทัน เมื่อกี้มันเรียกฉันว่าอะไรนะ!!!

"เรียกใครหน้ากลม" 

"ก็เธอนั้นแหละ" มันยังยิ้มเยาะฉันอีกอะคิดดู๊

"เชอะ ไม่ได้หน้ากลมซะหน่อย"

"ถามจริงที่บ้านมีกระจกไหม" ดู ดูปากมันนน

"จะพูดไรก็รีบพูดดิ แล้วก็จะไปไหนก็ไปเลย"

"จะบอกว่าเรื่องวันนี้จะไม่เล่าให้ใครฟัง เพราะงั้นเลิกงอแงได้แล้ว" 

"จริงนะ" พูดจริงใช่ป่ะ*^*

"ใช่สัญญาเลย เพราะงั้นไปห้องพยาบาลได้แล้ว" พอพูดจบอีกฝ่ายก็ยื่นมือมาอีกครั้ง

เอาจริงๆเขาก็ไม่ได้เป็นคนนิสัยไม่ดีนิ

คนเราตัดสินคนที่พึ่งเจอกันครั้งแรกไม่ได้จริงนั้นแหละ คงต้องมองเขาใหม่แล้วล่ะ

"อะยื่นมือมาสิ เดี๋ยวจะพาไปห้องพยาบาล?" 

ตึก ตึกตัก ตึกตัก ตึก ตัก

"ฉ ฉันเดินเองได้ไม่ใช่เด็กที่ต้องมีคนมาจูงมือนะ!!" โอ้ยทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วยอะ ไม่ๆฉันไม่ได้เขินจริงๆนะ ไม่ได้ใจเต้นด้วย!! >///<

"แต่ถ้าจะช่วยล่ะก็..... เลี้ยงชานมไข่มุกกับโมจิด้วยเข้าใจ๊" ฉันพูดพร้อมยื่นมือไปจับแล้วลุกขึ้น

จับก็ได้วะ ไม่ได้อยากจับนะแค่ แค่ แค่ แค่ลุกไม่ไหวไม่ได้อยากจับจริงๆนะ!! ไม่ได้ล่กจริงจริ๊ง

"คร้าบๆ เพราะเเดกเยอะงี้เองหน้าถึงกลม" ไอ้เวรนี่นิ!! อยากซัดหน้าวะ ต่อยได้ไหมเนี่ย 

ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็ถึงห้องพยาบาลซะแล้ว

"ถึงแล้ว" มัวแต่คิดอยากต่อยมันจนเดินมาถึงห้องพยาบาลแล้วหรอเนี่ย

"เร็วจัง ขอบคุณที่พามาส่งนะ" นี่เราจับมือหมอนี่มาตลอดทางเลยหรอ

โอ้ยเขินรีบปล่อยมือดีกว่า กริ๊ดดดดด

"ไปทำแผลไปเดี๋ยวรอข้างนอก" ถึงจะพูดกับฉันแต่เราก็ไม่ได้มองหน้ากันเลย เพราะต่างคนต่างเขิน

"อ อือ เข้าใจเเล้ว" แล้วฉันจะพูดเสียงเบาทำแมวไรว่ะ ช่างเถอะ รีบไปทำแผลดีกว่า

(โมจิจ๋ารอแม่ก่อนนะลูกกก(≧▽≦))

.

.

.

.

ปัง!

"เสร็จแล้วววว" ฉันพูดหลังจากปิดประตูเสร็จ

"จะไปเลยป่ะ" เด็กผู้ชายคนนี้ถามพร้อมส่งยิ้มให้

"ไปเลยๆอย่าลืมนะว่าต้องเลี้ยงอะไร" ฉันถามแบบขำๆ

"จำได้ดิต้องเลี้ยงชานมไข่มุกกับโมจิให้ยัยแก้มกลม" ทำไมชอบตั้งชื่อให้คนอื่นวะงง 

"ไม่ได้ชื่อแก้มกลมโว้ยยยย" ฉันโวยวายฉันไม่เข้าใจจริงๆทำไมชอบตั้งชื่อให้คนอื่นวะ ขนาดฉันยังไม่เรียกนายว่าทุเรียนเลยนะ!!!

"งั้น...." จะแกล้งอะไรอีกหรือป่าว? 

"เธอชื่ออะไรล่ะ?" อออยากรู้ชื่อนี่เอง บอกดีไหมนะ ต้องเล่นตัวป่ะ แต่ช่างเถอะ

บอกล่ะกัน เพราะก็อยากรู้ชื่อเหมือนกันแหะๆ?

"เอ่อ....โอชาโกะ ฉันชื่อโอชาโกะ" สุดท้ายฉันก็เอ่ยชื่อของฉันออกไป

"ฉันชื่อคัตสึกิ" ออคัตสึกินี่เอง

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ(. ❛ ᴗ ❛.)" พอพวกเราพูดจบต่างคนต่างก็ยิ้มให้กัน

"ไปกันเถอะ" เขาเดินนำไปก่อนกลายเป็นว่าฉันเดินอยู่ข้างหลังเขา

"อือ" ฉันจึงรีบวิ่งไปหาเขาแล้ว คัตสึกิเห็นจึงค่อยๆลดความเร็วลง ทำให้ฉันเดินตามเขาทัน

"บอกไว้ก่อนนะฉันกินเยอะมาก วันนี้นายหมดตัวแน่555555555" ฉันหัวเราะแบบสะใจมากไม่มีใครเลี้ยงขนมมานานล่ะ

วันนี้แหละนายโดนแน่ไอ้หัวทุเรียน55555555555

"เฮ้ยๆ ใจเย็นก่อนฉันไม่ได้รวยนะเว้ยถ้าไม่มีเงินค่ารถทำไงอะ" ถึงจะบ่นแต่เขาก็ยังคงหัวเราะออกมา

"นั้นมันปัญหาของนายไม่ใช่ของฉันย่ะ แบร่" ฉันพูดพร้อมแลบลิ้นใส่ไปด้วย

"55555555555หน้าเธอแม่งโครตกลมอะ" นี่นายกล้าว่าฉันหรอ! แถมยังมาดึงแก้มฉันอีกกล้ามากนะไอ้หัวทุเรียน!!

"หยุดเลยไอ้หัวทุเรียนฉันไม่ได้หน้ากลมนะ!!"

"ฉันไม่ใช่หัวทุเรียนนะ!!" คัตสึกิตะโกนกลับมา

"ฉันก็ไม่ได้หน้ากลมเหมือนกัน!!" ทะเลาะกันไปมาสักพักพวกเราก็เริ่มรู้สึกตัวว่า

พวกเรากำลังทะเลาะเรื่องเล็กๆน้อยๆกันอยู่ ถึงจริงๆจะเป็นเรื่องใหญ่(?)สำหรับพวกเราก็เถอะ

พอมามองหน้ากันอีกทีพวกเราก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน

"555555555555555" พวกเราหัวเราะเสียงดัง แบบไม่แคร์สายตาใคร

ถึงจะรู้ว่ามันจะทำให้คนอื่นรำคาญก็เถอะ

แต่ให้ทำไงได้ล่ะ

ก็มัน.. สนุกมากๆเลยนี่นา...

ถึงจะรู้จักกันไม่ถึงชั่วโมงแต่ก็รู้สึกว่าเราสนิทกันก็เลยทำให้พูดแหย่กันเล่นแบบนี้ได้ล่ะมั้ง

ฉันเดินอมยิ้มไปตลอดทางแต่ก็ไม่วายต้องหันมาทะเลาะกับคนข้างๆ 

ระหว่างทางไปร้านชานมก็มีแต่เสียงดังโวกเวกโวยวายเเละเสียงหัวเราะของเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชาย

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหรือคนที่อยู่แถวนี้ต่างก็ยิ้มด้วยความเอ็นดูเด็กทั้งสองคน

มันเป็นวันที่ดีมากๆอีกวันหนึ่งเลยล่ะ

ขอบคุณนะคัตสึกิ❤️

สนุกมากๆเลย

.