Prologue

เขาดูไม่เหมือนนักดนตรีเฉกเช่นหลายๆ คนในภาพจำ ร่างกายของเขาไม่มีรอยสักหรือรอยเจาะเลยสักรอย

..ซึ่งมันน่าแปลกในสิ่งที่เขาเป็น

หลายปีที่เฝ้ามอง จนได้มานั่งอยู่ตรงนี้ ผมไม่เคยเห็นเขาสูบบุหรี่เลยสักครั้ง จะมีก็แต่คาเฟอีนที่เขาอัดมันวันละหลายแก้ว

สังเกตได้จากซากแก้วพลาสติกที่นอนอยู่ในถังขยะและแก้วที่ยังมีควันลอยกรุ่นวางบนโต๊ะใกล้มือ

นิ้วเรียวสวยทาบลงบนสาย อีกมือเกาสายทั้งหกออกมาเป็นทำนองลื่นหู

“Look at the stars, Look how they shine for you”

เสียงทุ้มเปล่งออกมาคล้ายพึมพำ แต่ผมก็ได้ยินชัดเจน

ผมไม่เคยฟังเพลงนี้มาก่อนและเหมือนว่าผมคงทำหน้าตาสงสัย เสียงทุ้มที่ร้องออกมาจึงเจือไปกับเสียงหัวเราะและกวนอารมณ์

“And everything you do..”

ใช่..ความสว่างไสวสดใส ออกมาจากเขา ทุกสิ่งทุกอย่างคือเขา

ปอยผมที่โดนมัดลวกๆ เริ่มลงมาเกะกะ แต่ไม่สามารถปิดบังใบหน้าที่ดูดีราวกับถูกปั้นแต่งเอาไว้ได้เลย ตาคมที่ช้อนมองกันพร้อมกับเสียงกีตาร์ที่หยุดลงทำให้ผมต้องรีบเบือนหน้าหนีเหมือนกับกลัวถูกจับได้ว่าแอบมอง

ทั้งๆ ที่ผม ไม่เคยแอบเลยสักครั้ง

“ของ Clodplay น่ะ รันต์รู้จักวงนี้ไหม”

เขาพูดพลางยิ้มใจดี ยิ้มแบบที่ทำให้ผมแพ้ ยิ้มแบบที่ทำให้ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง

ยิ้มแบบที่ผมโคตรหวงเลย..ถ้าเกิดว่าเขาไปยิ้มแบบนี้ให้ใคร

“รู้จักๆ ที่ร้องกับวง BTS ที่ดังๆ ตอนนี้ใช่ไหมๆ”

เขายิ้มอีกแล้ว คงยิ้มขำเพราะหน้าตาผมคงจะตลกน่าดูในตอนที่รีบตอบออกไป

อาจเพราะผมไม่รู้จักนักร้องหรือศิลปินคนไหน บทสนทนาก็เลยจบลงแค่นั้น

ผมไม่ชอบฟังเพลง ไม่ชอบดูหนัง ไม่ชอบวาดรูป เอาจริงๆ คือไม่ชอบอะไรเลย

นอกจากคนตรงหน้า

กาแฟถูกยกซดจนหมดแก้วแล้ววางลงที่เดิม กีตาร์ถูกเก็บบนขาตั้ง เชิ้ตตัวบางสีฟ้าอ่อนถูกหยิบขึ้นสวมทับเสื้อขาวสะอาด

ผมมองตามทุกการกระทำที่เป็นไปอย่างธรรมชาติ ไร้การปรับแต่ง

และก็รู้ว่าเขาเองก็เห็นว่าผมกำลังมองอยู่ สัมผัสหนักจึงวางลงบนหัวพร้อมกับลูบไปมา

“ปะ พี่ต้องออกไปร้านแล้ว”

กลิ่นกาแฟในลมหายใจเด่นชัดจนเริ่มรู้สึกตัว ผมกระพริบตาช้าๆ อย่างใช้ความคิด ก่อนจะโพร่งความรู้สึกออกไปให้เขาได้รับรู้

“เป็นแฟนรันต์นะ..พี่กันต์”

อาจเพราะน้ำเสียงที่ผมพูดออกไปมันดูไม่ได้เก้อเขินหรือเพราะเป็นประโยคที่เขาคงจะได้ยินบ่อยแล้ว เขาถึงไม่ได้ทำหน้าตกใจหรือแปลกใจเลยสักนิด ออกจะดูขบขันและไม่เอาความมากกว่า

“หยุดเล่นได้แล้ว พี่ต้องไปแล้วครับ”

“ใครบอกว่ารันต์เล่น”

เขาหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกับสัมผัสบนหัวที่หยุดลง สองมือใหญ่วางลงทับเข่าทั้งสองข้าง โน้มใบหน้าลงมาใกล้กัน

ใกล้จนผมแทบหยุดหายใจ

“ไม่เล่นก็ไม่เล่น กี่ปีแล้ว..ยังอยากเป็นแฟนพี่อยู่อีกเหรอเรา”

ผมผงกหัวรับทันที จ้องเข้าไปในตาให้เขารับรู้ว่าผมจริงจัง

“ถ้างั้นไปอาบน้ำแล้วทำการบ้าน พรุ่งนี้วันจันทร์นะครับ”

เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินไปหยิบกระเป๋ากีตาร์สะพายไว้บนบ่าเตรียมพร้อม

เฉลยถึงคำตอบที่ผมถามไปในคราวแรก

.

ท่อนขายาวโหย่งเหยียบลงบนคันสตาร์ทสองสามรอบ พอเครื่องติดเวสป้าคันเก่าก็ถูกโยกลงจากขาตั้งคู่ จากนั้นเขาก็ขึ้นคล่อมมัน บิดแฮนด์เป็นจังหวะเพื่อไม่ให้เจ้าเหล็กเคลื่อนที่ดับลงก่อนจะถึงที่หมาย

เขายิ้มแล้วรับหมวกกันน็อคจากมือผมไปสวม ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาพร้อมกับเสียงดังของเครื่องรถ

“เรียนจบค่อย...แฟน…นะครับ”

“ห๊ะ? อะไรนะ?! รันต์ไม่ได้ยิน!”

“ต้องไปแล้วครับ”

ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่ที่เดิมนานแค่ไหน เพราะประโยคที่ขาดหาย มันทำให้ผมคาใจ

ถ้าฟังไม่ผิด ผมได้ยินคำว่าแฟน..

แต่ก็ต้องหลุดออกจากความคิดเมื่อเสียงเรียกของแม่ที่ดังมาจากฝั่งตรงข้าม

“การันต์ เข้าบ้านได้แล้วลูก”

...

ขอบคุณเพลง

Yellow - Clodplay

.

#กันต์การันต์